Wismodegib w leczeniu zaawansowanego raka podstawnokomórkowego skóry — polskie doświadczenia kliniczne w ramach programu lekowego

Wstęp. Wismodegib to małocząsteczkowy inhibitor szlaku sygnałowego Hedgehog zarejestrowany do leczenia pacjentów, u których stwierdzono raka podstawnokomórkowego w fazie choroby przerzutowej lub miejscowo zaawansowanego raka podstawnokomórkowego niespełniającego kryteriów leczenia chirurgicznego lub radiote- rapeutycznego. Od 1 stycznia 2017 roku dostępne jest na terenie Polski leczenie w ramach programu lekowego refundowanego przez NFZ.  Celem pracy była analiza grupy chorych zakwalifikowanych do terapii wismodegibem, uwzględniająca ocenę częstości występowania działań niepożądanych wraz z określeniem ich stopnia nasilenia według CTCAE oraz wyniki leczenia po 6 i 12 miesiącach zgodnie z kryteriami RECIST 1.1. Materiał i metody. Dane dotyczące chorych pochodziły z trzech ośrodków, które w sumie prowadziły 42/78 (53,8%) pacjentów leczonych w Polsce od początku trwania programu lekowego. Czas leczenia chorych był bardzo zróżnicowany i zawierał się pomiędzy 3 tygodniami a 68 miesiącami. Mediana czasu leczenia wyniosła 8,25 miesiąca (0,75–68), mediana czasu obserwacji pacjentów leczonych krócej lub dłużej niż 12 miesięcy — wyniosła odpowiednio 8 miesięcy (6–11) i 14 miesięcy (12–68).  Wyniki. Podsumowanie danych po 6 i 12 miesiącach leczenia było możliwe odpowiednio u 29/42 i 17/42 chorych. Całkowitą odpowiedź uzyskano u 3/29 (10,3%) oraz u 3/16 (17,6%) pacjentów po odpowiednio 6 i 12 miesiącach leczenia, częściową odpowiedź odnotowano odpowiednio u 13/29 (44,8%) i 5/16 (29,4%) pacjentów, stabilizację choroby uzyskano odpowiednio u 13/29 (44,8%) i 8/16 (50,0%). Progresję choroby stwierdzono u 7 z 42 chorych (16,6%) w okresie 3–28 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Odnotowano 1 przypadek zgonu z powodu progresji choroby u pacjenta z obecnymi przerzutami do mózgu w momencie kwalifikacji do udziału w programie. Działania niepożądane wystąpiły u 31/42 (73,8%), a liczne działania niepożądane u tego samego pacjenta wystąpiły u 22/42 (52,3%) chorych. Nie odnotowano żadnego przypadku poważnych działań niepożądanych

Vismodegib in the treatment of basal cell carcinoma — Polish clinical experience in the frame of therapeutic program

Introduction. Vismodegib is a small-molecule inhibitor of the sonic hedgehog pathway, registered for the treat- ment of patients with metastatic or locally advanced basal cell carcinoma, who were disqualified from surgical excision or radiotherapy. The full treatment refund from the National Health Fund has been available in Poland since 1st January 2018. The aim of the study was to analyse the frequency of occurrence of adverse events based on CTCAE and the treatment results based on the RECIST 1.1 criteria, in a group of patients treated for six or 12 months with vismodegib.  Material and methods. The patient database was gathered from three sites and consisted of 42 patients, who represented 53.8% of the patients treated with vismodegib in Poland. The duration of the treatment ranged between three weeks and 68 months. The median of the treatment period was 8.25 months (0.75–68); the median of the observation of patients treated for less than 12 months was eight months (6–11), and for those treated for more than 12 months it was 14 months (12–68).  Results. The summary of the treatment results after six and 12 months was performed on 29/42 and 17/42 patients accordingly. Complete response was achieved in 3/29 (10.3%) and 3/16 (17.6%) patients after six and 12 months of treatment, respectively, partial response in 13/29 (44.8%) and 5/16 (29.4%) patients, respectively, and stable disease in 13/29 (44.8%) and 8/16 (50.0%) patients, respectively. Progression of the disease was experienced by 7/42 (16.6%) patients within the period of 3–28 months of treatment. One patient with brain metastases died due to the progression of the disease. Adverse events were reported in 31/42 (73.8%) patients, more than one adverse event in a single patient was reported in 22/42 (52.3%) patients. No serious adverse events were observed.

Wielkość pochłaniania tlenu w czasie treningu Nordic walking u chorych rehabilitowanych po incydentach wieńcowych

Background: Nordic walking (NW) is an effective form of endurance training in cardiac rehabilitation (CR). The key parameter for the safety and effectiveness of the training is its intensity. Training intensity may be directly measured by the volume of oxygen consumption (VO2), and indirectly by chronotropic cardiac response to exercise. No data have been published on the rates of VO2 during NW in field conditions among patients rehabilitated after coronary events. Aim: To assess the intensity of NW training in field conditions by measuring VO2, energy expenditure (EE), and heart rate (HR) in comparison with a treadmill cardiopulmonary exercise test (CPET) in a group of patients rehabilitated after coronary events. Methods: Thirteen men after percutaneous coronary intervention due to an acute coronary syndrome (STEMI, NSTEMI, or UA), aged 53.2 ± 8.2 years, were evaluated and recruited for comprehensive CR at 30.3 ± 15.7 days after the incident. Left ventricular ejection fraction was evaluated and treadmill exercise test (ExT) using an individualised ramp protocol was performed during initial functional assessment. Following risk stratification, patients began training at 50% of HR reserve (HRR). Participants at low and moderate risk qualified for field NW training in the second week of CR. Treadmill CPET using a ramp protocol was performed after the patients had mastered the technique of walking with poles. Next day, HR, parameters of ventilation, and respiratory gas concentrations were measured during NW using a portable spiroergometry system. Results: Exercise tolerance estimated during initial ExT was 9.1 ± 2.5 MET. Peak VO2 was 27.5 ± 5.4 mL/min/kg during CPET vs. 26.2 ± 7.7 mL/min/kg during NW (p < 0.447). Mean VO2 during NW was 17.5 ± 4.5 mL/min/kg, which amounted to 59.4 ± 18.6% of VO2 reserve in CPET. Mean HR during NW was 104.8 ± 9.8 bpm, amounting to 63.7 ± 28.7% of HRR, and peak HR was 128.4 ± 13.7 bpm vs. 131.1 ± 18.0 bpm during CPET (p < 0.628). EE during 24.7 ± 9.7 min of NW was 210.7 ± 149.0 kcal (8.1 ± 2.7 kcal/min). Conclusions: The intensity of NW training in field conditions in patients after coronary events was 59% of VO2 reserve, and its peak instantaneous intensity reached values obtained during CPET on a treadmill. EE during NW in the study group was 8.1 kcal/min. Chronotropic response during NW was 64% of HRR, and its instantaneous increase reached the maximum HR obtained during CPET.Wstęp: Nordic walking (NW) jest efektywną formą treningu wytrzymałościowego w rehabilitacji kardiologicznej (CR). Kluczowym parametrem dla bezpieczeństwa i efektywności treningu jest jego intensywność. Bezpośrednią jej miarę stanowi wielkość pochłaniania tlenu (VO2), a pośrednią — odpowiedź chronotropowa serca na wysiłek. Dane na temat wielkości VO2 w czasie treningu NW w terenie u chorych rehabilitowanych po incydentach wieńcowych nie były dotychczas publikowane. Cel: Celem pracy była ocena intensywności treningu NW w terenie za pomocą pomiaru VO2 i wydatku energetycznego oraz częstotliwości rytmu serca (HR) w porównaniu z wynikiem testu spiroergometrycznego (CPET) na bieżni mechanicznej u rehabilitowanych chorych po incydentach wieńcowych. Metody: Przebadano 13 mężczyzn w wieku 53,2 ± 8,2 roku po przezskórnej interwencji wieńcowej w przebiegu zawału serca (STEMI: 8 osób, NSTEMI: 3 osoby) i niestabilnej dławicy (2 pacjentów), włączonych do kompleksowej CR po 30,3 ± 15,7 dnia od incydentu. We wstępnej ocenie czynnościowej oznaczono echograficznie frakcję wyrzutową lewej komory i wykonano submaksymalny elektrokardiograficzny test wysiłkowy (ExT) na bieżni mechanicznej wg zindywidualizowanego protokołu ramp. Po stratyfikacji ryzyka zdarzeń sercowych chorzy rozpoczęli trening z intensywnością 50% rezerwy HR (50% HRR). W drugim tygodniu usprawniania pacjentów z niskim i umiarkowanym ryzykiem kwalifikowano do treningu NW w terenie. Po opanowaniu przez nich techniki marszu z kijkami wykonywano CPET na bieżni ruchomej wg protokołu ramp. Kolejnego dnia przeprowadzano rejestrację HR oraz parametrów wentylacyjnych i stężeń gazów oddechowych w trakcie treningu NW za pomocą przenośnego systemu do spiroergometrii. Wyniki: Estymowana wydolność chorych we wstępnym ExT wynosiła 9,1 ± 2,5 MET. Szczytowe VO2 (p VO2) w CPET na bieżni wynosiło 27,5 ± 5,4 vs. 26,2 ± 7,7 ml/min/kg zarejestrowane podczas NW (p < 0,447). Średnie VO2 (m VO2) w czasie NW wynosiło 17,5 ± 4,5 ml/min/kg, co odpowiadało intensywności wysiłku równej 59,4 ± 18,6% rezerwy VO2 (VO2R) uzyskanej w CPET. Średnia HR (mHR) w czasie NW 104,8 ± 9,8 bpm stanowiła 63,7 ± 28,7% HRR, przy wartości pHR równej 128,4 ± 13,7 vs. 131,1 ± 18,0 bpm w CPET (p < 0,628). Wydatek energii w trakcie 24,7 ± 9,7-minutowego NW wynosił 210,7 ± 149,0 kcal, co w przeliczeniu na 1 min marszu stanowiło 8,1 ± 2,7 kcal/min. Wnioski: Intensywność treningu NW prowadzonego w terenie u chorych po incydentach wieńcowych wynosiła 59% rezerwy VO2, a jego wzrost chwilowy osiągał wartość szczytową uzyskaną w CPET na bieżni mechanicznej. Wydatkowana energia w czasie NW w badanej grupie chorych wynosiła 8,1 kcal w ciągu 1 min marszu z kijkami. Odpowiedź chronotropowa w NW utrzymywała się na poziomie 64% rezerwy tętna, a jej chwilowy wzrost osiągał maksymalną częstość uzyskaną w czasie testu spiroergometrycznego.

Wismodegib w leczeniu zaawansowanego raka podstawnokomórkowego skóry — polskie doświadczenia kliniczne w ramach programu lekowego

Wstęp. Wismodegib to małocząsteczkowy inhibitor szlaku sygnałowego Hedgehog zarejestrowany do leczenia pacjentów, u których stwierdzono raka podstawnokomórkowego w fazie choroby przerzutowej lub miejscowo zaawansowanego raka podstawnokomórkowego niespełniającego kryteriów leczenia chirurgicznego lub radioterapeutycznego. Od 1 stycznia 2017 roku dostępne jest na terenie Polski leczenie w ramach programu lekowego refundowanego przez NFZ. Celem pracy była analiza grupy chorych zakwalifikowanych do terapii wismodegibem, uwzględniająca ocenę częstości występowania działań niepożądanych wraz z określeniem ich stopnia nasilenia według CTCAE oraz wyniki leczenia po 6 i 12 miesiącach zgodnie z kryteriami RECIST 1.1. Materiał i metody. Dane dotyczące chorych pochodziły z trzech ośrodków, które w sumie prowadziły 42/78 (53,8%) pacjentów leczonych w Polsce od początku trwania programu lekowego. Czas leczenia chorych był bardzo zróżnicowany i zawierał się pomiędzy 3 tygodniami a 68 miesiącami. Mediana czasu leczenia wyniosła 8,25 miesiąca (0,75–68), mediana czasu obserwacji pacjentów leczonych krócej lub dłużej niż 12 miesięcy — wyniosła odpowiednio 8 miesięcy (6–11) i 14 miesięcy (12–68). Wyniki. Podsumowanie danych po 6 i 12 miesiącach leczenia było możliwe odpowiednio u 29/42 i 17/42 chorych. Całkowitą odpowiedź uzyskano u 3/29 (10,3%) oraz u 3/16 (17,6%) pacjentów po odpowiednio 6 i 12 miesiącach leczenia, częściową odpowiedź odnotowano odpowiednio u 13/29 (44,8%) i 5/16 (29,4%) pacjentów, stabilizację choroby uzyskano odpowiednio u 13/29 (44,8%) i 8/16 (50,0%). Progresję choroby stwierdzono u 7 z 42 chorych (16,6%) w okresie 3–28 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Odnotowano 1 przypadek zgonu z powodu progresji choroby u pacjenta z obecnymi przerzutami do mózgu w momencie kwalifikacji do udziału w programie. Działania niepożądane wystąpiły u 31/42 (73,8%), a liczne działania niepożądane u tego samego pacjenta wystąpiły u 22/42 (52,3%) chorych. Nie odnotowano żadnego przypadku poważnych działań niepożądanych

Tocilizumab Improves the Prognosis of COVID-19 in Patients with High IL-6

Despite direct viral effect, the pathogenesis of coronavirus disease 2019 (COVID-19) includes an overproduction of cytokines including interleukin 6 (IL-6). Therefore, tocilizumab (TOC), a monoclonal antibody against IL-6 receptors, was considered as a possible therapeutic option. Patients were selected from the SARSTer database, containing 2332 individuals with COVID-19. Current study included 825 adult patients with moderate to severe course. Analysis was performed in 170 patients treated with TOC and 655 with an alternative medication. The end-points of treatment effectiveness were death rate, need for mechanical ventilation, and clinical improvement. Patients treated with TOC were balanced compared to non-TOC regarding gender, age, BMI, and prevalence of coexisting conditions. Significant effect of TOC on death was demonstrated in patients with baseline IL-6 > 100 pg/mL (hazard ratio [HR]: 0.21, 95% confidence interval [CI]: 0.08–0.57). The best effectiveness of TOC was achieved in patients with a combination of baseline IL-6 > 100 pg/mL and either SpO2 ≤ 90% (HR: 0.07) or requiring oxygen supplementation (HR: 0.18). Tocilizumab administration in COVID-19 reduces mortality and speeds up clinical improvement in patients with a baseline concentration of IL-6 > 100 pg/mL, particularly if they need oxygen supplementation owing to the lower value of SpO2 ≤ 90%