Sexual function and depressive symptoms in men with overt hyperthyroidism

Introduction: Although hyperthyroidism is characterised by female predominance, its presence may lead to the development of numerous complications in both sexes. This study was aimed at investigating sexual function and depressive symptoms in men with overt hyperthyroidism of autoimmune and non-autoimmune origin. Material and methods: The study population consisted of three age-matched groups: men with overt hyperthyroidism and Graves’ disease (group A; n = 20), men with overt hyperthyroidism and toxic multinodular goitre or toxic adenoma (group B; n = 21), and men with normal thyroid function (group C; n = 23). As well as measuring serum hormone levels and antibody titres, and determining calculated parameters of thyroid homeostasis, all included patients filled in questionnaires evaluating sexual function (International Index of ErectileFunction-15: IIEF-15) and assessing the presence and severity of depressive symptoms (Beck Depression Inventory-Second Edition – BDI-II). Results: Compared with control subjects, men with overt hyperthyroidism obtained lower scores for erectile function, intercourse satisfaction, orgasmic function and overall satisfaction. Scores for erectile function, orgasmic function, and sexual desire differed between both groups of men with thyroid hyperfunction and inversely correlated with thyrotropin receptor antibody titres. The BDI-II score was higher in patients with Graves’ disease than in men with normal thyroid function. Conclusions: The obtained results indicate that overt hyperthyroidism in men causes multidimensional impairment of sexual function, which is particularly pronounced if excessive hormone production results from Graves’ disease.

Cardiometabolic risk factors in young women with macroprolactinaemia

Introduction: The predominance of high-molecular-weight forms of prolactin in plasma is referred to as macroprolactinaemia. Unlike monomeric hyperprolactinaemia, no previous study has investigated cardiometabolic risk factors in subjects with elevated macroprolactin content. Material and methods: We studied two age-, weight-, and blood pressure-matched groups of premenopausal women: 11 women with macroprolactinaemia and 11 women with prolactin levels within the reference range. The outcomes of interest included: glucose homeostasis markers, plasma lipids, as well as plasma levels of uric acid, high-sensitivity C-reactive protein (hsCRP), fibrinogen, homocysteine, and 25-hydroxyvitamin D. Results: Circulating levels of hsCRP and 2-h postchallenge plasma glucose, as well as the homeostatic model assessment 1 of insulin resistance ratio, were higher, while levels of HDL cholesterol and 25-hydroxyvitamin D were lower in women with macroprolactinaemia than in women without elevated levels of prolactin. In women with elevated levels of big-big prolactin, values of hsCRP and 25-hydroxyvitamin D correlated with the degree of insulin resistance and, similarly to HDL cholesterol and 2-h postchallenge plasma glucose, with macroprolactin content. There were no differences between the study groups in concentrations of fasting glucose, total cholesterol, LDL cholesterol, triglycerides, uric acid, fibrinogen, and homocysteine. Conclusions: The obtained results indicate that young women with macroprolactinaemia seem to be characterised by slightly increased cardiometabolic risk

Funkcjonowanie seksualne i objawy depresyjne u młodych mężczyzn z niedoczynnością tarczycy leczonych terapią skojarzoną z zastosowaniem lewotyroksyny i liotyroniny

Introduction: Both overt and subclinical hypothyroidism are often accompanied by sexual dysfunction. Despite improving male sexual functioning, levothyroxine treatment does not always restore all its aspects. The aim of this study was to compare male sexual function­ing and depressive symptoms between men with hypothyroidism receiving levothyroxine/liothyronine combination therapy and men receiving levothyroxine alone. Material and methods: The study population consisted of 21 young levothyroxine-treated men with clinical symptoms of hypothyroid­ism, in whom serum thyrotropin and thyroid hormone levels were within the normal limits. In 11 of these patients, levothyroxine was replaced with levothyroxine/liothyronine combination therapy, while the remaining ones (n = 10) continued levothyroxine treatment. Beyond measuring serum levels of thyrotropin, free thyroxine, free triiodothyronine, and prolactin, before the beginning of the study and six months later, all enrolled patients completed questionnaires evaluating male sexual function (International Index of Erectile Func­tion-15: IIEF-15) and assessing the presence and severity of depressive symptoms (Beck Depression Inventory-Second Edition — BDI-II). Results: The study included 10 patients from each group. At baseline, erectile function, intercourse satisfaction, orgasmic function, sexual desire and overall satisfaction, as well as the total BDI-II score did not differ between both groups. With the exception of an improvement in sexual desire, replacing levothyroxine with levothyroxine/liothyronine combination therapy did not affect sexual functioning and depressive symptoms. Conclusions: The obtained results suggest that levothyroxine/liothyronine combination therapy has a relatively mild effect on sexual functioning in levothyroxine-treated men with normal thyrotropin and thyroid hormone levels experiencing clinical symptoms of hypo­thyroidism.Wprowadzenie: Zarówno klinicznie jawnej jak i subklinicznej niedoczynności tarczycy często towarzyszy dysfunkcja seksualna. Pomimo poprawy, lewotyroksyna nie zawsze normalizuje funkcjonowanie seksualne w stanach niedoboru hormonów tarczycy. Celem badania było porównanie funkcjonowania seksualnego i objawów depresyjnych pomiędzy mężczyznami leczonymi zarówno lewotyroksyną i liotyroniną oraz mężczyznami otrzymującymi wyłącznie lewotyroksynę. Materiał i metody: Uczestnikami badania było 21 mężczyzn leczonych lewotyroksyną odczuwających objawy kliniczne niedoczynności tarczycy, pomimo mieszczących się w granicach normy stężeniach TSH i wolnych hormonów tarczycy. U 11 z nich w miejsce lewotyroksyny włączono preparat skojarzony zawierający lewotyroksynę i liotyroninę, podczas gdy pozostałych 10 pacjentów kontynuowało leczenie lewotyroksyną. Poza oceną stężenia w surowicy: TSH, wolnej tyroksyny, wolnej trijodotyroniny i prolaktyny, w dniu rozpoczęcia badania i sześć miesięcy później, wszyscy pacjenci wypełniali kwestionariusze oceniające funkcjonowanie seksualne (IIEF-15), jak również obecność i nasilenie objawów depresyjnych (BDI-II). Wyniki: W każdej grupie badanie ukończyło dziesięciu pacjentów. W warunkach wyjściowych funkcja erekcyjna, satysfakcja seksualna, jakość orgazmu, pożądanie, całkowita satysfakcja seksualna, jak również globalny wskaźnik BDI-II nie różniły się między grupami. Za wyjątkiem poprawy w zakresie libido, zastąpienie lewotyroksyny leczeniem skojarzonym nie wpływało na funkcjonowanie seksualne i objawy depresyjne. Wnioski: Uzyskane wyniki sugerują, iż terapia skojarzona lewotyroksyną i liotyroniną ma stosunkowo niewielki wpływ na funkcjonowanie seksualne mężczyzn odczuwających objawy niedoczynności tarczycy pomimo prawidłowego stężenia TSH i hormonów tarczycy

Wpływ krótkotrwałego leczenia skojarzonego simwastatyną i ezetimibem na stężenie adipokin w osoczu pacjentów na izolowaną hipercholesterolemię

Introduction: Although several studies have assessed plasma adipokines in patients treated with hypolipidemic agents, these studies have provided contrasting results.Material and methods: This study included 19 high-risk patients with elevated total and LDL cholesterol levels treated with simvastatin (40 mg daily) and ezetimibe (10 mg daily). Plasma levels of leptin, adiponectin, visfatin, tumour necrosis factor-α, free fatty acids as well as C-reactive protein were measured before and after 30 days of treatment. High-risk hypercholesterolemic patients were compared with 17 age-, sex- and weight-matched healthy subjects who did not receive any treatment.Results: Compared to the healthy subjects, hypercholesterolemic patients exhibited lower plasma levels of adiponectin, as well as higher plasma levels of the remaining adipokines. Administration of simvastatin and ezetimibe for 30 days reduced plasma levels of leptin, visfatin, TNF-α, as well as increased plasma levels of adiponectin. The treatment also reduced free fatty acids and C-reactive protein.Conclusions: High-risk hypercholesterolemic patients with elevated cholesterol levels are characterised by abnormal production of adipose tissue hormones. Short-term treatment with simvastatin and ezetimibe partially restores adipokine production and inhibits low-grade inflammation. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 275–280)Wstęp: Chociaż w nielicznych badaniach oceniono uprzednio stężenie adipokin w osoczu chorych leczonych lekami hipolipemicznymi, jednak wyniki tych badań nie są zgodne.Materiał i metody: Badaniem objęto 19 pacjentów należących do grupy zwiększonego ryzyka schorzeń układu sercowo-naczyniowego, u których stwierdzono podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego i cholesterolu LDL. U chorych tych zastosowano terapię skojarzoną, obejmującą podawanie simwastatyny (40 mg dziennie) i ezetimibu (10 mg dziennie). Stężenie w osoczu wybranych adipokin (leptyna, adiponektyna, wisfatyna oraz czynnik martwicy nowotworów α), wolnych kwasów tłuszczowych, jak również białka C-reaktywnego oceniano przed i po 30 dniach leczenia. Badani pacjenci byli porównywani z grupą 17 zdrowych ochotników, dobranych pod względem wieku, płci i masy ciała.Wyniki: W stosunku do grupy kontrolnej, u osób z hipercholesterolemią stwierdzono niższe stężenie w osoczu adiponektyny oraz wyższe stężenie w osoczu pozostałych adipokin. Trzydziestodniowe podawania simwastatyny z ezetimibem zmniejszyło stężenie leptyny, wisfatyny oraz czynnika martwicy nowotworów α, jak również zwiększyło stężenie adiponektyny. Spowodowało również spadek stężenia wolnych kwasów tłuszczowych i białka C-reaktywnego.Wnioski: Pacjentów należących do grupy wysokiego ryzyka, u których stwierdza się hipercholesterolemię, charakteryzuje nieprawidłowe wytwarzanie hormonów tkanki tłuszczowej. Krótkotrwałe leczenie z zastosowaniem simwastatyny i ezetimibu częściowo przywraca prawidłowe wydzielanie adipokin i hamuje stan zapalny o niewielkim nasileniu. (Endokrynol Pol 2014; 65 (4): 275–280

Porównanie wpływu krótkotrwałego leczenia hipolipemicznego na stężenie adipokin w osoczu kobiet i mężczyzn z izolowaną hipercholesterolemią

Introduction: Hypolipidaemic agents were found to affect plasma adipokine levels, but no previous study has investigated whether this effect is sex-dependent.Material and methods: We retrospectively analysed 61 patients participating in our previous studies, who because of isolated hypercholesterolaemia were treated with simvastatin (40 mg daily), ezetimibe (10 mg daily) or simvastatin (40 mg daily) plus ezetimibe (10 mg daily). Plasma levels of leptin, adiponectin, visfatin, tumour necrosis factor-alpha (TNF-alpha), free fatty acids (FFA), and high-sensitivity C-reactive protein (hsCRP) were assessed separately for men and women before and after 30 days of treatment.Results: At baseline, plasma levels of adiponectin and leptin were lower, while plasma levels of TNF-alpha were higher in men than in women. Administration of simvastatin and statin/ezetimibe combination for 30 days reduced plasma levels of hsCRP, FFA, leptin, visfatin, and TNF-alpha but increased plasma levels of adiponectin, while the effect of ezetimibe was much more limited. The effect of simvastatin and ezetimibe, administered alone or in combination, on plasma hsCRP, FFA, leptin, adiponectin, visfatin, and TNF-alpha did not differ between men and women. Irrespectively of sex, the changes in plasma adipokines and systemic-anti-inflammatory effects were more expressed in simvastatin — than in ezetimibe-treated patients and were strongest when both these agents were administered together.Conclusions: Our results show that sex differences do not determine the effect of hypolipidaemic agents on adipose tissue and low-grade inflammation. (Endokrynol Pol 2015; 66 (2): 114–120)Wstęp: Chociaż wykazano związek pomiędzy stosowaniem terapii hipolipemicznej a zmianami stężenia adipokin, nie oceniano czy wpływ ten zależy od płci pacjenta.Materiał i metody: W badaniu dokonano retrospektywnej analizy wyników 61 pacjentów uczestniczących w poprzednich badaniach autorów, którzy z racji hipercholesterolemii byli leczeni simwastatyną (40 mg dziennie), ezetimibem (10 mg dziennie) oraz terapią skojarzoną (w powyższych dawkach). Stężenie leptyny, adiponektyny, wisfatyny, czynnika martwicy nowotworów-alfa (TNF-alfa), wolnych kwasów tłuszczowych (FFA) oraz białka C-reaktywnego (hsCRP) oceniano oddzielnie dla kobiet i mężczyzn przed i po 30 dniach leczenia.Wyniki: W warunkach wyjściowych stężenie leptyny i adiponektyny w osoczu było wyższe dla kobiet, zaś TNF-alfa u mężczyzn. Podawanie simwastatyny lub terapii skojarzonej przez 30 dni zmniejszało stężenie w osoczu hsCRP, FFA, leptyny, wisfatyny, TNF-alfa, jak również podwyższało stężenie adiponektyny, podczas gdy wpływ ezetimibu był ograniczony. Wpływ simwastatyny i ezetimibu, podawanych oddzielnie lub w terapii skojarzonej, na stężenie hsCRP, FFA, leptyny, adiponektyny, wisfatyny oraz TNF-alfa nie różnił się pomiędzy kobietami i mężczyznami. Niezależnie od płci pacjenta, zmiany stężenia badanych adipokin i nasilenia układowego stanu zapalnego były bardziej wyrażone w grupie leczonej simwastatyną niż ezetimibem i najwyraźniej zaznaczone w grupie stosującej terapię skojarzoną.Wnioski: Wyniki badania wskazują, iż płeć pacjenta nie warunkuje siły działania ocenianych leków hipolipemicznych na tkankę tłuszczową i układowy stan zapalny. (Endokrynol Pol 2015; 66 (2): 114–120

Zależność pomiędzy wiekiem pacjenta a wpływem leków hipolipemicznych na stężenie adipokin w osoczu chorych z hipercholesterolemią

Introduction: Lipid-lowering agents affect adipose tissue function. No study has investigated the role of age in the effects of hypolipidaemic agents on plasma adipokines. Material and methods: The study was a retrospective analysis of data of 65 hypercholesterolaemic patients treated for 90 days with simvastatin, ezetimibe, or simvastatin/ezetimibe combination therapy. Circulating levels of leptin, adiponectin, visfatin, and tumour necrosis factor alpha (TNF-alpha), as well as high-sensitivity C-reactive protein (hsCRP) were assessed separately for patients aged between 35 and 50 years and between 51 and 65 years, at the beginning and at the end of treatment. Results: Patients in the age between 51 and 65 years had higher plasma levels of TNF-alpha and hsCRP, and lower plasma levels of adiponectin than patients aged between 35 and 50 years. In both age groups, simvastatin reduced plasma levels of hsCRP, leptin, visfatin, and TNF-alpha and increased circulating levels of adiponectin. This effect was particularly pronounced if simvastatin was administered in combination with ezetimibe. Ezetimibe alone increased plasma adiponectin and reduced plasma levels of leptin and hsCRP only in older adults. Irrespectively of age, ezetimibe administered alone did not affect visfatin and TNF-alpha. The effect of simvastatin on plasma hsCRP and the investigated adipokines did not differ between both groups. In turn, the effect of ezetimibe and simvastatin/ezetimibe combination therapy on leptin, adiponectin, and hsCRP was stronger in older than in younger adults. Conclusions: Our results show that age may partially determine the effect of ezetimibe, but not of simvastatin, on adipose tissue function. (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 271–276)    Wstęp: Leki hipolipemiczne wpływają na funkcję tkanki tłuszczowej. Jak dotąd nie przeprowadzono żadnego badania oceniającego znaczenie wieku dla działania leków hipolipemicznych na stężenie adipokin w osoczu. Materiał i metody: Badanie stanowiło retrospektywną analizę wyników 65 pacjentów z hipercholesterolemią leczonych przez 90 dni simwastatyną, ezetimibem lub oboma tymi lekami łącznie. Stężenie w osoczu leptyny, adiponektyny, wisfatyny, czynnika martwicy nowotworów a (TNF-alfa) oraz wysoko czułego białka C-reaktywnego (hsCRP) oceniano oddzielnie dla chorych w wieku od 35 do 50 lat oraz od 51 do 65 lat przed rozpoczęciem i po zakończeniu 90-dniowego protokołu badania. Wyniki: Pacjenci w wieku 51–65 lat charakteryzowali się wyższym stężeniem w osoczu TNF-alfa i hsCRP oraz niższym stężeniem adiponektyny niż chorzy młodsi. W obu grupach wiekowych simwastatyna obniżała stężenie hsCRP, leptyny, wisfatyny, TNF-alfa oraz zwiększała stężenie adiponektyny. Wpływ na stężenie hormonów tkanki tłuszczowej i hsCRP był szczególnie wyraźnie wyrażony w przypadku łącznego stosowania simwastatyny z ezetimibem. Ezetimib zastosowany w monoterapii zwiększał stężenie adiponektyny i obniżał stężenie leptyny oraz hsCRP w grupie pacjentów pomiędzy 51. a 65. rokiem życia, ale nie w grupie chorych młodszych. Niezależnie od grupy wiekowej, nie obserwowano wpływu stosowania ezetimibu na stężeniem wisfatyny i TNF-alfa. Nie obserwowano różnic w stężeniu hsCRP oraz ocenianych adipokin pomiędzy obiema grupami wiekowymi w przypadku monoterapii simwastatyną. Z kolei wpływ ezetimibu i leczenia skojarzonego na stężenie leptyny, adiponektyny i hsCRP był bardziej wyrażonych w grupie starszych niż młodszych pacjentów. Wnioski: Wyniki badania przemawiają za tym, że wpływ ezetimibu, a nie simwastatyny, na stężenie adipokin jest częściowo uwarunkowany wiekiem pacjenta. (Endokrynol Pol 2016; 67 (3): 271–276)

The effect of short-term perindopril and telmisartan treatment on circulating levels of anti-inflammatory cytokines in hypertensive patients

Introduction: Both angiotensin-converting enzyme inhibitors and angiotensin II receptor blockers were found to reduce plasma levels of proinflammatory cytokines. No previous study has compared their effect on the production of anti-inflammatory cytokines.Material and methods: The study enrolled 52 patients with grade 1 and grade 2 arterial hypertension. The participants were divided into two groups treated with either perindopril (4 mg daily) or telmisartan (40 mg daily). Blood pressure, plasma lipids, glucose homeostasis markers, as well as plasma levels of uric acid, interleukins 4, 10, 13 (IL-4, IL-10, IL-13), and high sensitivity C-reactive protein (hsCRP)were measured at the beginning of the study and six weeks later.Results: Both perindopril and telmisartan reduced systolic (SBP) and diastolic blood pressure (DBP). Although both agents increased serum levels of IL-10, this effect was more pronounced in patients treated with telmisartan. Neither telmisartan nor perindopril affected circulating levels of uric acid, glucose, total cholesterol, LDL cholesterol, HDL cholesterol, triglycerides, IL-4, IL-13, and hsCRP. The effect of telmisartan on IL-10 slightly correlated with an improvement in insulin sensitivity. Treatment-induced changes in IL-10 did not correlatewith hypotensive properties of perindopril and telmisartan.Conclusions: The obtained results indicate that angiotensin-converting enzyme inhibitors and angiotensin II receptor blockers administered for a short period of time produce a relatively week effect on anti-inflammatory cytokines, limited to IL-10, and stronger for telmisartan than for perindopril.

Wpływ suplementacji witaminą D na funkcje seksualne oraz objawy depresyjne u młodych kobiet z niskim poziomem witaminy D

Background: Hypovitaminosis D is associated with abnormal female sexual functioning. The aim of our study was to assess whether vitamin D supplementation affects sexual functioning and depressive symptoms in young women with low vitamin D status. Methods: The study included 47 women with vitamin D deficiency or insufficiency. All women with vitamin D deficiency were treated with oral vitamin D, while women with vitamin D insufficiency were either treated with vitamin D or left untreated. At the beginning of the study and six months later, all patients completed questionnaires evaluating female sexual function (FSFI) and depressive symptoms (BDI-II). Results: The total FSFI score and scores in three domains (sexual desire, orgasm and satisfaction) were lower while the overall BDI-II score was higher in women with vitamin D deficiency than in women with vitamin D insufficiency. Vitamin D improved sexual desire in women with both vitamin D deficiency and vitamin D insufficiency, increased the total FSFI score and scores for orgasm and sexual satisfaction, as well as decreased the total BDI-II score in women with vitamin D deficiency. Conclusions: The obtained results indicate that vitamin D supplementation improves female sexual functioning and mood in women with low vitamin D status. Wstęp: Niedobór witaminy D łączony jest z nieprawidłowym funkcjonowaniem seksualnym u kobiet. Celem badania było dokonanie oceny, czy suplementacja witaminy D ma wpływ na funkcjonowanie seksualne oraz na objawy depresyjne u młodych kobiet z niskim poziomem tej witaminy. Materiał i metody: Badaniem objęto 47 kobiet z brakiem lub niedoborem witaminy D. Wszystkim kobietom z brakiem powyższej witaminy podawano egzogenną witaminę D doustnie, zaś kobiety z niedoborem witaminy albo otrzymywały witaminę D albo nie były nią leczone. Na początku badań oraz po 6 miesiącach od ich rozpoczęcia wszystkie pacjentki wypełniały kwestionariusze oceniające funkcjonowanie seksualne u kobiet (FSFI) oraz objawy depresyjne (BDI-II). Wyniki: U kobiet z brakiem witaminy D całkowita punktacja FSFI oraz punktacja w zakresie trzech domen ocenianych w tym teście (pożądanie seksualne, orgazm, satysfakcja) były niższe, natomiast wartość wskaźnika BDI-II była wyższa w porównaniu z kobietami z niedoborem witaminy D. Egzogenna witamina D poprawiła pożądanie seksualne zarówno u kobiet z brakiem i niedoborem witaminy D. Ponadto zwiększyła wartość wskaźnika FSFI oraz punktację w zakresie orgazmu i satysfakcji seksualnej, a także zmniejszyła wartość wskaźnika BDI-II u kobiet z brakiem witaminy D. Wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że suplementacja witaminy D w stanach jej niedoboru poprawia funkcjonowanie seksualne oraz nastrój u kobiet

Wpływ leczenia hipolipemicznego na wydzielanie cytokin prozapalnych w różnych grupach wiekowych pacjentów z cukrzycą typu 2 i dyslipidemią aterogenną

  Introduction: Although both statins and fibrates have been found to reduce monocyte cytokine release, no study has investigated whether the effect of hypolipidaemic agents depends on age. Material and methods: This study retrospectively analysed the results of 65 patients with type 2 diabetes and atherogenic dyslipidaemia, complying with lifestyle intervention, and receiving metformin. These patients were then treated with simvastatin (40 mg daily), micronized fenofibrate (200 mg daily), or simvastatin plus fenofibrate. Tumour necrosis factor-alpha (TNF-alpha), inteleukin-1beta, interleukin-6, and monocyte chemoattractant protein-1 (MCP-1) release, as well as circulating levels of high-sensitivity C-reactive protein (hsCRP), were determined separately for patients aged between 20 and 50 years and between 51 and 75 years before the study and after 12 weeks of hypolipidaemic treatment. Results: Older adults were characterised by higher monocyte release of TNF-alpha and interleukin-6, as well as higher circulating levels of hsCRP, than the younger subjects. The decrease in monocyte release of all investigated cytokines and in plasma hsCRP was similar in both age groups. In turn, the effect of fenofibrate, alone or in combination with simvastatin, on TNF-alpha, interleukin-6, and hsCRP, but not on interleukin-1beta and MCP-1, was stronger in patients aged between 50 and 75 years, and correlated with an improvement in insulin sensitivity only in this age group. Conclusions: Our results suggest that age may partially determine monocyte-suppressing and systemic anti-inflammatory effects of fenofibrate. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 190–196)    Wstęp: Chociaż zarówno statyny, jak i fibraty wydają się zmniejszać wydzielanie cytokin prozapalnych, jak dotąd nie badano, czy wpływ tych leków na funkcję sekrecyjną monocytów zmienia się z wiekiem pacjenta. Materiał i metody: Badanie stanowiło retrospektywną analizę wyników 65 chorych na cukrzycę typu 2 i dyslipidemię aterogenną, przestrzegających zaleceń zmiany stylu życia i leczonych metforminą. Pacjenci ci byli następnie leczeni simwastatyną (40 mg dziennie), fenofibratem (200 mg dziennie) lub terapią skojarzoną oboma lekami (w powyższych dawkach). Ocenę wydzielania czynnika martwicy nowotworów alfa (TNF-alfa), inteleukiny-1beta, interleukiny 6 oraz białka chemotaktycznego dla monocytów-1 (MCP-1) przez aktywowane monocyty, jak również ocenę stężenia w osoczu białka C-reaktywnego (hsCRP) porównywano pomiędzy chorymi w wieku 20–50 lat oraz 51–75 lat w warunkach wyjściowych i po 12 tygodniach stosowania terapii hipolipemicznej. Wyniki: Starsza grupa wiekowa charakteryzowała się wyższym wydzielaniem TNF-alfa i interleukiny-6, jak również wyższym stężeniem hsCRP. U chorych otrzymujących simwastatynę hamujący wpływ tego leku na sekrecję cytokin prozapalnych i stężenie hsCRP był podobny w obu przedziałach wiekowych. Z kolei wpływ fenofibratu oraz terapii skojarzonej na wydzielanie TNF-alfa i interleukiny-6 oraz stężenie hsCRP, ale nie na sekrecję inteleukiny-1beta i MCP-1 był bardziej wyrażony w starszej grupie wiekowej i jedynie w tej grupie korelował z poprawą wrażliwości na insulinę. Wnioski: Wyniki badania sugerują, że wiek pacjenta może odgrywać rolę dla siły działania fenofibratu na funkcję sekrecyjną monocytów u chorych z cukrzycą typu 2 i dyslipidemią aterogenną. (Endokrynol Pol 2016; 67 (2): 190–196)

Wpływ perindoprilu i enalaprilu na stężenie rezystyny w osoczu pacjentów z chorobą wieńcową i prawidłowym ciśnieniem tętniczym

Introduction: It has been suggested that adipose tissue hormones are involved in the mechanism of action of angiotensin-converting enzyme (ACE) inhibitors. Very little is known as to whether the action on resistin contributes to the clinical effectiveness associated with the use of these agents. Material and methods: The aim of this study was to compare the effects of plasma- and tissue-type ACE inhibitors (enalapril and perindopril) on plasma resistin content in coronary artery disease (CAD) individuals without arterial hypertension. The samples used in our analysis were obtained at baseline, and again after 30 and 90 days of treatment, from 22 patients receiving enalapril (20 mg/d), 24 receiving perindopril (4 mg/d), 20 receiving no angiotensin-converting enzyme inhibitors, and 20 healthy subjects. Each group consisted of patients sensitive and resistant to insulin. Results: Plasma resistin content was higher in normotensive CAD patients, particularly in the subgroup with reduced insulin sensitivity, than in the control group. Both ACE inhibitors produced a weak effect on blood pressure. Perindopril treatment reduced resistin levels, while enalapril only tended to decrease its content. The effect of perindopril was stronger in insulin-resistant than in insulin-sensitive subjects. Conclusions: Our results demonstrate the superiority of perindopril over enalapril in reducing plasma resistin levels, particularly in insulin-resistant subjects. They justify the choice of a tissue-type ACE inhibitor in normotensive CAD individuals, requiring administration of this group of agents. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (6): 683-690)Wstęp: Hormony tkanki tłuszczowej wydają się odgrywać istotną rolę w mechanizmie działania inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę (ACE, angiotensin-converting enzyme). Bardzo niewiele wiadomo na temat związku pomiędzy wpływem na wydzielanie rezystyny a efektywnością kliniczną, związaną ze stosowaniem tej grupy leków. Materiał i metody: Celem badania było porównanie wpływu osoczowego (enalapril) i tkankowego (perindopril) inhibitora ACE na stężenie w osoczu rezystyny u chorych z chorobą wieńcową i prawidłowym ciśnieniem tętniczym krwi. Próbki wykorzystywane w analizie pobierano przed oraz po 30 i 90 dniach leczenia od 22 osób otrzymujących enalapril (20 mg/dobę), 24 osób leczonych perindoprilem (4 mg/dobę), 20 chorych nieotrzymujących żadnego inhibitora ACE oraz od 20 zdrowych ochotników. Każda grupa obejmowała podgrupę osób z zachowaną wrażliwością na insulinę oraz podgrupę chorych z insulinoopornością. Wyniki: W porównaniu z grupą zdrowych ochotników, osoby z chorobą wieńcową wykazywały wyższe stężenia rezystyny. Oba inhibitory ACE powodowały jedynie nieznaczne zmiany wartości ciśnienia tętniczego. Podawanie perindoprilu doprowadzało do spadku rezystynemii, podczas gdy obniżenie stężenia rezystyny w osoczu osób stosujących enalapril nie osiągało poziomu znamienności statystycznej. Wpływ perindoprilu na rezystynemię był wyraźniej wyrażony u osób z insulinoopornością. Wnioski: Wyniki badania wskazują na silniejszy wpływ perindoprilu od enalaprilu na stężenie rezystyny w osoczu, zwłaszcza u osób z insulinoopornością. Uzyskane wyniki uzasadniają wybór tkankowego inhibitora ACE u osób z chorobą niedokrwienną, u których istnieją wskazania do zastosowania tej grupy leków. (Endokrynol Pol 2010; 61 (6): 683-690