Horizontale oogbewegingen bij traumatisch ernstig hersenletsel

Verschillende studies hebben het belang aangetoond van bepaalde klinische symptomen voor de prognose van patienten met ernstig hersenletsel. Uit de in Glasgow, Los Angeles, Groningen en Rotterdam gezamelijk uitgevoerde internationale studie over de prognose van hersenletsel voorspellende patienten komen als factor en met ernstig traumatisch belangrijkste prognose naar voren: leeftijd in decaden, EMV-somscore, beste motore reactie van de armen, pupilreactie op licht, spontane oogbewegingen, cephalo-oculaire reacties, vestibulo-oculaire reacties, aanwezigheid of afwezigheid van apnoe en vooruitgang of achteruitgang in een bepaalde periode. De prognostische betekenis van de spontane oogbewegingen, cephalo-oculaire en vestibulo·-oculaire reacties is het onderwerp van studie. Voor deze longitudinale studie werd in het verloop van 21 maanden een consecutieve serie van 131 patienten opgebouwd. Door niet te be!nvloeden oorzaken vielen patienten af, zodat uiteindelijk een serie van 100 patienten bewerkt kon worden. Alle patienten hadden bij opname een diepe bewustzijnsdaling (volgens de Glasgow Coma Schaal <E2M5V2 ). Het betroffen 30 vrouwelijke en 70 mannelijke patienten. De gemiddelde leeftijd bedroeg 31 jaar (jongste 1 jaar, oudste 85 jaar). Er waren relatief veel kinderen, 27 patienten waren jonger dan 15 jaar. De gemiddelde tijdsduur die verstreek tussen het ongeval en de opname op onze EHBO was korter dan meestal in de literatuur wordt opgegeven. De spontane en opgewekte oogbewegingen werden, indien mogelijk, onderzocht bij opname, nogmaals binnen de eerste 24 uur, op de derde en op de zevende dag na het ongeval. De gevonden spontane oogbewegingen benoemden wij naar een van de vier door ons gedefinieerde categoriel!n. De cephalo-oculaire reacties en de vestibulo-oculaire reacties werden onderverdeeld in respectievelijk 3 en 4 categorieën- Alle patienten werden behandeld op de neurochirurgische volgens hedendaagse of chirurgische intensive behandelingsprincipes. care De bevindingen werden afgezet tegen de mortaliteit na 6 maande

Biochemical predictors of outcome of pituitary surgery for cushing's disease

Objective: Transsphenoidal surgery (TS) is the primary therapy for Cushing's disease (CD). The aims of this retrospective study were twofold: (i) investigate early and late results of TS forCD, and (ii) evaluate various postoperative tests in order to predict the outcome of TS. Methods: We reviewed the long-term outcome in 79 patients with CD who underwent TS (median follow-up 84 months, range 6-197). Within 2 weeks after surgery, morning serum cortisol concentrations were obtained (n = 78) and corticotropin-releasing hormone (CRH) (n = 53) and metyrapone tests (n = 72) were performed. Three groups of outcome were identified: sustained remission, early failure (persistent CD), and late relapse. Results: Immediate postoperative remission was achieved in 51 patients (65%), whereas 28 patients (35%) had persistent CD after TS. Ten patients developed recurrent CD after initial remission (20%). Morning cortisol: all relapses but one recorded serum cortisol >50 nmol/l. A cortisol threshold value of 200 nmol/l has a positive predictive value of 79% for immediate surgical failure (negative predictive failure [NPV] 97%). CRH test: CRH-stimulated peak cortisol ≥600 nmol/l predicted early failure in 78% (NPV 100%). All relapses recorded CRH-stimulated peak cortisol ≥485 nmol/l. Metyrapone test: 11-deoxycortisol ≥345 nmol/l predicted an early failure in 86% of cases (NPV 94%). Conclusion: Predictive factors of surgical failure are morning cortisol ≥200 nmol/l, 11-deoxycortisol ≥345 nmol/l after metyrapone and CRH-stimulated cortisol ≥600 nmol/l. CRH and/or metyrapone testing are not superior to morning cortisol concentration in the prediction of outcome of TS. Careful long-term follow-up remains necessary independent of the outcome of biochemical testing. Copyrigh