Ocena zależności między ciśnieniem centralnym w aorcie a zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa

Introduction. Ankylosing spondylitis (AS) is a chronic inflammatory disease with an unknown etiology that belongs to the group of spondyloarthropathies. Patients with AS have an increased cardiovascular mortality but the reason is controversial. Central aortic pressure (CAP) is defined as the blood pressure in the aortic root and can be measured non-invasively via arteriography. Inflammation in the aortic root, which also causes aortic regurgitation in late sta ges of AS, possibly causes increased levels of central aortic pressure and this may explain the increased mortality rates from cardiovascular events in patients with AS. We investigated the CAP levels in patients with AS compared to healthy age- and sex-matched control group in this novel study. Material and methods. This is an observational case-control study composed of 30 patients with ankylosing spondylitis without conventional cardiovascular risk factors (such as known diabetes, hypertension, and smoking) or heart failure, peripheral or coronary artery disease. The peripheral blood pressures and CAP measurements were obtained with ‘arteriograph’ (TensioMed, Budapest, Hungary).Pulse wave velocity (PWV), peripheral and central augmentation index (pAIx and cAIx) and systolic central aortic pressure (sCAP) of both the AS and control group were compared. Results. There was no statistically significant difference between the groups for pAIx, cAIx, PWV or PP. Patient with AS had higher sCAP values but there wasn’t any statistically significant difference for sCAP. Conclusion. Our objective was to investigate the relationship between the AS and sCAP. There was an increase in sCAP in AS group compared to controls. But this was not statistically significant. This result can be due to the small population size and should be verified in larger population.Wstęp. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (AS) to przewlekła choroba zapalna o nieznanej etiologii należąca do spondyloartropatii. U chorych z AS obserwuje się zwiększoną śmiertelność sercowo-naczyniową, jednak przyczyny tego zjawiska nie są znane. Ciśnienie centralne w aorcie (CAP) jest definiowane jako ciśnienie krwi w korzeniu aorty. Możliwy jest nieinwazyjny pomiar CAP metodą arteriografii. Zapalenie w obrębie korzenia aorty, będące również przyczyną niedomykalności w późnym stadium AS, może powodować wzrost ciśnienia centralnego w aorcie, co może tłumaczyć zwiększoną śmiertelność z powodu zdarzeń sercowo-naczyniowych w grupie chorych z AS. Autorzy zbadali wartości CAP u chorych z AS w porównaniu z wartościami uzyskanymi w grupie kontrolnej złożonej ze zdrowych osób dobranych pod względem wieku i płci. Materiał i metody. Tym obserwacyjnym badaniem kliniczno-kontrolnym objęto 30 chorych z AS, u których nie występowały tradycyjne czynniki ryzyka sercowo-naczyniowego (rozpoznana cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, palenie tytoniu), niewydolność serca, choroba tętnic obwodowych ani choroba wieńcowa. Wartości obwodowego ciśnienia tętniczego i pomiary CAP uzyskano metodą arteriografii (TensioMed, Budapeszt, Węgry). Porównano wartości następujących parametrów w grupie AS i grupie kontrolnej: szybkość fali tętna (PWV), wskaźnik wzmocnienia ciśnienia obwodowego i centralnego (pAIx, cAIx) i skurczowe ciśnienie centralne w aorcie (sCAP). Wyniki. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic między grupami pod względem wartości pAIx, cAIx, PWV ani PP. U chorych z AS zaobserwowano wyższe wartości sCAP, jednak różnice nie osiągnęły poziomu istotności statystycznej. Wnioski. Badanie przeprowadzono w celu zbadania zależności między AS a sCAP. W grupie chorych na AS wartości sCAP były wyższe niż w grupie kontrolnej. Jednak różnice nie były istotne statystycznie. Wyniki te mogą być spowodowane niewielką liczebnością badanej populacji i powinny zostać zweryfikowane w badaniu z większą liczbą uczestników

Wpływ iwabradyny na zaburzenia erekcji u pacjentów z niewydolnością serca

Background: Erectile dysfunction (ED) is the inability or insufficiency of penile erection that causes dissatisfaction during sexual intercourse. ED is seen in patients with heart failure (HF), ranging from 56% to 81% depending on the severity. Patients usually blame their cardiovascular medications for their ED. Ivabradine is used for antianginal effects, to improve exercise intolerance, and to decrease mortality in patients with HF. Most beta-blockers are known to cause ED, but unlike beta-blockers the effect of ivabradine over ED has never been evaluated. Aim: We investigated the effect of ivabradine on ED in patients with HF. Methods: Thirty-one patients with HF (all men) under optimal treatment for HF (except ivabradine) were recruited. Patients were evaluated with the internationally validated Sexual Health Inventory for Men (SHIM) questionnaire before the initiation of ivabradine and at the sixth month of the treatment. SHIM scores previous to treatment and at six months were compared using Wilcoxon signed rank test. A p value < 0.05 was accepted as statistically significant. Results: At six months of follow-up after the initiation of ivabradine, a significant increase in patients with normal libido was found (p < 0.001). Conclusions: This is a novel study that evaluates the effect of ivabradine on human with HF. Ivabradine improved libido in patients with HF.Wstęp: Zaburzenia erekcji (ED) to całkowita lub częściowa niezdolność do osiągnięcia wzwodu uniemożliwiająca odbycie satysfakcjonującego stosunku płciowego. Częstość ED u chorych z niewydolnością serca (HF) wynosi 56–81%, w zależności od stopnia ciężkości choroby. Pacjenci zwykle uważają, że przyczyną ED są przyjmowane przez nich leki nasercowe. Iwabradyna jest lekiem stosowanym ze względu na swoje przeciwdławicowe działanie oraz w celu poprawienia tolerancji wysiłku i zmniejszenia śmiertelności u chorych z HF. Wiadomo, że większość beta-adrenolityków powoduje ED, jednak w przeciwieństwie do tej grupy leków nigdy nie badano wpływu iwabradyny na ED. Cel: Celem pracy była ocena wpływu iwabradyny na ED u osób z HF. Metody: Do badania włączono 31 chorych z HF (sami mężczyźni) stosujących optymalne leczenie pozwalające uzyskać kontrolę choroby (oprócz iwabradyny). Przed zastosowaniem iwabradyny i po 6 miesiącach terapii oceniano sprawność seksualną pacjentów za pomocą kwestionariusza SHIM (Sexual Health Inventory for Men). Porównano ocenę wg kwestionariusza SHIM przed leczeniem i po 6 miesiącach terapii, wykorzystując test znakowanych rang Wilcoxona. Jako poziom istotności statystycznej przyjęto wartość p < 0,05. Wyniki: Po 6 miesiącach obserwacji stwierdzono, że leczenie iwabradyną spowodowało poprawę sprawności seksualnej u mężczyzn z prawidłowym libido (p < 0,001). Wnioski: To nowatorskie badanie oceniające wpływ iwabradyny u mężczyzn z HF. Iwabradyna spowodowała poprawę sprawności seksualnej u chorych z HF