Categoriespecifieke stoornissen ten gevolge van hersenletsel

In dit artikel wordt een patiënt beschreven die lijdt aan een zogenaamde categoriespecifieke stoornis voor dieren. Dit verschijnsel is al eerder beschreven, hoewel het slechts sporadisch voorkomt. Voorzover bekend betreft het hier de eerste beschrijving van een Nederlandstalige patiënt. Een dergelijke stoornis wordt wel verklaard met behulp van de aanname van verschillende semantische systemen. Levende zaken zouden gerepresenteerd zijn op basis van sensorische (m.n. visuele) informatie en niet-levende zaken op basis van functionele informatie, Wordt door een lesie de sensorische informatie aangetast, dan kan dit leiden tot een categoriespecifieke stoornis voor levende zaken, terwijl bij schade aan de functionele representaties de categorieën van niet-levende zaken gestoord raken. Bij de hier beschreven patiënt is de representatie van de functionele aspecten van dieren echter ook aangedaan en dus wordt een andere verklaring voor categoriespecifieke stoornissen gezocht. Er wordt beargumenteerd dat de verklaring voor dergelijke symptomen niet zozeer gezocht moet worden in termen van verschillende semantische systemen, maar dat de etiologie en de plaats van de lesie bij de verklaringen betrokken moet worden: alle patiënten die lijden aan een categoriespecifieke stoornis voor levende zaken lijden aan de gevolgen van Herpes Simplex Encephalitis of een Contusio Cerebri, terwijl de patiënten bij wie de categorie niet-levende zaken gestoord is, lijden aan de gevolgen van een CVA. Er wordt gesuggereerd dat de temporale limbische structuren, waar het HSE-virus zich bij voorkeur nestelt, een cruciale rol speelt bij de representatie van levende zaken

Spontane-taalanalyse bij afasie

In dit artikel wordt een kritisch overzicht gegeven van de verschillende methoden die momenteel worden gebruikt bij de analyse van spontane taal bij afatische patiënten. Hierbij wordt een onderscheid gemaakt tussen semi-spontane taal (beschrijven van situatieplaatjes of het navertellen van een sprookje) en 'echte spontane taal (gesprekken en interviews met open vragen). Beide soorten spontane taal kunnen geanalyseerd worden met behulp van twee typen meetinstrumenten: beoordelingsschalen en gekwantificeerde linguïstische variabelen. De voor- en nadelen van de belangrijkste meetinstrumenten die worden gebruikt bij communicatief/pragmatische analyse, conversatie-analyse en linguïstische analyse worden besproken. Bij deze bespreking wordt in het bijzonder aandacht besteed aan de (ecologische) validiteit en betrouwbaarheid van de gebruikte meetinstrumenten. Geconcludeerd wordt dat de meeste analysemethoden ongeschikt zijn om veranderingen in de spontane taal bij individuele patiënten vast te stellen. Aan het slot van het artikel worden enkele algemene richtlijnen gegeven voor verder onderzoek, waarbij met name wordt gewezen op het belang van de relatie tussen spontane-taalanalyse en therapie

Linguïstische analyse van spontane taal bij afasie in de klinische praktijk: een utopie? Reactie op de commentaren

De drie commentaren op ons overzichtsartikel richten zich vooral op het gedeelte van ons artikel dat over de kwantitatieve analyse van de spontane taal gaat, en dan met name op de toepasbaarheid daarvan in de kliniek. Hoewel wij ook vrij uitvoerig aandacht hebben besteed aan andere analysemethoden, zullen wij ons in deze reactie voornamelijk beperken tot de vraag in hoeverre een dergelijke analyse in de klinische praktijk haalbaar en zinvol is. De belangrijkste vragen en kritische opmerkingen die in de commentaren naar voren komen, kunnen in een drietal punten worden samengevat: (1) de tijdsinvestering van zo'n linguïstische analyse, (2) het gebrek aan normen van gezonde sprekers, en (3) het nut oftewel de meerwaarde van het gebruik van objectieve taal' maten

Linguïstische analyse van spontane taal bij afasie in de klinische praktijk: een utopie? Reactie op de commentaren

De drie commentaren op ons overzichtsartikel richten zich vooral op het gedeelte van ons artikel dat over de kwantitatieve analyse van de spontane taal gaat, en dan met name op de toepasbaarheid daarvan in de kliniek. Hoewel wij ook vrij uitvoerig aandacht hebben besteed aan andere analysemethoden, zullen wij ons in deze reactie voornamelijk beperken tot de vraag in hoeverre een dergelijke analyse in de klinische praktijk haalbaar en zinvol is. De belangrijkste vragen en kritische opmerkingen die in de commentaren naar voren komen, kunnen in een drietal punten worden samengevat: (1) de tijdsinvestering van zo'n linguïstische analyse, (2) het gebrek aan normen van gezonde sprekers, en (3) het nut oftewel de meerwaarde van het gebruik van objectieve taal' maten