Małopłytkowość poheparynowa

Heparyny drobnocząsteczkowe (LMWH) i heparyna niefrakcjonowana (UFH) są szeroko stosowane w profilaktyce przeciwzakrzepowej i leczeniu różnych stanów klinicznych zarówno na oddziałach zabiegowych, jak i niezabiegowych. Oprócz powikłań krwotocznych małopłytkowość poheparynowa (HIT) należy do najpoważniejszych powikłań stosowania heparyn. Jest ona związana z wysokim odsetkiem chorobowości i śmiertelności, nawet po wczesnym rozpoznaniu i wdrożeniu odpowiedniego leczenia. Zakrzepica jest objawem klinicznym występującym w HIT. Wiąże się z wysoką chorobowością i śmiertelnością, nawet pomimo prawidłowego leczenia. Powikłania te mogą wystąpić w każdym łożysku naczyniowym (tętnice lub żyły, lub w obu łożyskach jednocześnie). Natychmiastowe przerwanie podawania wszystkich heparyn (UFH lub LMWH) (podskórnie, dożylnie, przepłukiwanie cewników naczyniowych) jest postępowaniem z wyboru. W leczeniu należy wówczas zastosować inne leki przeciwkrzepliwe

Profilaktyka wtórna choroby wieńcowej

Rola pierwotnej i wtórnej prewencji w chorobie wieńcowej (CHD, coronary heart disease) jest niezmiernie ważna dla zdrowia publicznego. Działania profilaktyczne ograniczają także objawy innych chorób spowodowanych miażdżycą, takich jak udar mózgu czy choroba tętnic obwodowych. Na prewencję wtórną składają się takie interwencje terapeutyczne i postępowanie chorych, które zmniejszają częstość powikłań (w tym zgonów) i nawrotów choroby, a także hamują progresję zmian patologicznych. Modyfikacja czynników ryzyka jest podstawową strategią postępowania zarówno w prewencji pierwotnej, jak i wtórnej. W profilaktyce wtórnej CHD farmakoterapia odgrywa równie istotną rolę, co modyfikacja czynników ryzyka. Zgodnie z zasadami medycyny opartej na faktach wartość terapeutyczną mają te leki, które obniżają ryzyko wystąpienia kolejnych incydentów sercowo-naczyniowych, w tym zgonów. W prewencji wtórnej i leczeniu CHD stosowane są następujące grupy leków: leki przeciwpłytkowe, leki blokujące układ renina-angiotensyna- aldosteron, leki β-adrenolityczne, statyny. Stabilizują one nie tylko stan kliniczny chorego, ale przede wszystkim sam proces chorobowy, zapobiegając w ten sposób przyszłym incydentom

Wytyczne ESC 2017 dotyczące postępowania w STEMI. Co się zmieniło od 2012 roku?

The European Society of Cardiology published in 2017 detailed guidelines on the management of persistent ST-elevation myocardial infarction (STEMI). Five years have passed since the previous recommendations. During this time, numerous studies have been published, results of which have a substantial impact on everyday clinical practice. Herein we review the most important changes in the current guidelines of ESC.W 2017 roku Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (ESC) opublikowało wytyczne dotyczące postępowania w ostrym zawale serca z przetrwałym uniesieniem odcinka ST (STEMI). Od poprzednich wytycznych minęło 5 lat. W tym czasie pojawiło się wiele badań, których wyniki bezpośredni wpływają na codzienną praktykę lekarską. W artykule podsumowano najważniejsze zmiany w najnowszych zaleceniach ESC dotyczących postępowania w STEMI

New oral anticoagulants in patients after acute coronary syndromes — where do we stand?

Dostępność leczenia inwazyjnego, skutecznych leków przeciwpłytkowych i przeciwkrzepliwych spowodowały, że śmiertelność wewnątrzszpitalna w ostrych zespołach wieńcowych w Polsce jest bardzo niska. Ciągle jednak po wypisie ze szpitala, nawet przy konsekwentnym i systematycznym leczeniu, śmiertelność odległa jest trudna do zaakceptowania. W ciągu 30 dni po zawale serca z uniesieniem odcinka ST umiera prawie 10% chorych, a po roku ponad 15% pacjentów. Zachodzi pytanie, czy przedłużona, skojarzona terapia przeciwpłytkowa i przeciwkrzepliwa ma wpływ na redukcję powikłań sercowo-naczyniowych? Niniejszy artykuł zawiera przegląd badań skojarzonej terapii przeciwpłytkowej i przeciwkrzepliwej u chorych po ostrym zespole wieńcowym.Availability of interventional treatment, effective antiplatelet and anticoagulant agents resulted in the decline of in-hospital mortality in acute coronary syndromes in Poland. Still, after discharge, even with a complient and systematic treatment, the mortality rate is far too high to accept. Within 30 days after ST elevation myocardial infarction almost 10% of patients will die, and after twelve months, the rate exceeds 15%. The question is whether prolonged, combined antiplatelet and anticoagulant therapy has an effect on reducing cardiovascular complications? This article provides an overview of research on combined antiplatelet and anticoagulation in patients following an acute coronary syndrome

Oporność na doustne leki przeciwpłytkowe u chorych na cukrzycę po ostrych zespołach wieńcowych — ile prawdy, ile mitu?

  Excessive platelet activation is a key factor in the pathomechanism of cardiovascular diseases. Introduction of dual antiplatelet therapy in patients after percutaneous coronary angioplasty with stent implantation has significantly improved the prognosis in this group of patients. However, at­tention was paid to the fact that some patients are affected by acute thrombosis in implanted stents or restenosis. Particularly often this phenomenon is encountered in the group of patients with coexisting diabetes. The paper presents the basic mechanisms of action of antiplatelet agents and attempts to answer the question of what platelet resistance is for the above drugs especially in patients after acute coronary syndrome and type 2diabetes.  Nadmierna aktywacja płytek krwi stanowi kluczową rolę w patomechanizmie wielu schorzeń sercowo-naczyniowych. Zastosowanie podwójnej terapii przeciwpłytkowej u chorych po ostrych zespołach wieńcowych, którzy byli leczeni przezskórną angioplastyką wieńcową, znacznie poprawiło roko­wanie w tej grupie pacjentów. Zwrócono jednak uwagę na fakt, że u części chorych dochodzi do zja­wiska zarówno ostrej zakrzepicy w implantowanym stencie, jak i restenozy. Szczególnie często zjawisko to spotyka się w grupie chorych ze współistniejącą cukrzycą. W niniejszej pracy przedstawiono podstawowe mechanizmy działania stosowanych leków przeciwpłytkowych, a także podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, na czym polega oporność płytek krwi na działanie powyższych leków, szczególnie w grupie pacjentów po ostrych zespołach wieńcowych i chorych na cukrzycę typu 2

Epidemiologia zmian masy ciała w przebiegu przewlekłej niewydolności serca

Wstęp. Przewlekła niewydolność serca (CHF) jest narastającym problemem medycznym i społecznym. Wiąże się ze złym rokowaniem. Utrata masy ciała jest czynnikiem dodatkowo pogarszającym przeżycie. Celem pracy było zbadanie epidemiologii zmian masy ciała i przedstawienie charakterystyki klinicznej oraz laboratoryjnej wyróżnionych kategorii zmian. Materiał i metody. W trakcie 35 miesięcy obserwacji (mediana) 994 pacjentów z CHF zmniejszenie masy ciała stwierdzono o 73,4% chorych. Mediana zmian masy ciała wynosiła –6,7%. Utrata co najmniej 5% masy ciała wystąpiła u 57,8% chorych. U 26,6% osób odnotowano przyrost masy ciała, a przyrost większy niż 5% u 15,2%. Zmiany masy ciała w granicach do 5% (od –5% do +5%) obserwowano u 27% chorych. Chorych podzielono na kwintyle zmian masy ciała (%zMC) i przeprowadzono analizę porównawczą pomiędzy podgrupami. Wyniki. U chorych z największą utratą masy ciała (1. kwintyl %zMC) stwierdzono większe zaawansowanie niewydolności serca oceniane za pomocą klasy czynnościowej według New York Heart Association, frakcji wyrzutowej lewej komory oraz stężenia N-końcowego peptydu natriuretycznego typu B (NT-proBNP). Ponadto w tej grupie chorych opisano bardziej nasilony stan zapalny (wyższe stężenia wysokoczułego białka C-reaktywnego) oraz gorszą funkcję nerek (mniejszy szacunkowy współczynnik fi ltracji kłębuszkowej) i wątroby (większe stężenie bilirubiny całkowitej). U tych chorych rzadziej stosowano inhibitory konwertazy angiotensyny i antagonistów receptora angiotensyny (ACEI/ARB) (analiza łączna 2 grup leków), a podawane dawki tych leków były mniejsze. U osób, u których odnotowano największy ubytek masy ciała (1. kwintyl %zMC), stwierdzono największy wskaźnik masy ciała (BMI) przed wystąpieniem objawów niewydolności i największe stężenia NT-proBNP w chwili włączania do rejestru. Wnioski. W pracy przedstawiono obraz zmian masy ciała populacji chorych z CHF. Utrata masy ciała w przebiegu CHF jest zjawiskiem częstym i wiąże się z większym zaawansowaniem choroby. Bez odpowiedzi pozostaje pytanie, czy gorsze rokowanie u chorych z niskim BMI wynika z małej masy ciała w trakcie CHF, większej jej utraty czy większego BMI przed wystąpieniem CHF