Cardiac Dyssynchrony as a Pathophysiologic Factor of Functional Mitral Regurgitation: Role of Cardiac Resynchronization Therapy

Functional mitral regurgitation, a common problem in patients with left ventricular systolic dysfunction, has a strong negative impact on prognosis. Beneficial effects of surgical treatment in functional mitral regurgitation are still a matter of debate. Thus, cardiac dyssynchrony, a factor involved in functional mitral regurgitation pathophysiology, may become a therapeutic target in patients with this condition. This part of the book presents the pathophysiology of functional mitral regurgitation as a dynamic process, with particular emphasis on cardiac dyssynchrony, as both a contributor to functional mitral regurgitation and a target for cardiac resynchronization therapy. The underlying mechanisms of success and failure in the resynchronization therapy are discussed, along with therapeutic approaches to symptomatic patients with severe left ventricular dysfunction and significant persistent functional mitral regurgitation

The use of octreotide in the symptomatic treatment of patients with neuroendocrine tumours: a single-centre experience

Neuroendocrine tumours (NETs) are a heterogeneous group of tumours originating from endocrine cells scattered throughout the body and which form the diffuse endocrine system. Functioning tumours produce hormones or catecholamines which are responsible for the characteristic clinical picture. Surgery is the treatment of choice for patients with NETs, although it can rarely be radical. Somatostatin analogues play an important role in the drug treatment of NETs, as they effectively control the signs and symptoms of the excessive release of hormones by these tumours. Treatment with somatostatin analogues improves the quality of life for the patient and prolongs survival. We report on four patients with neuroendocrine tumours managed with somatostatin analogues: one male patient with carcinoid syndrome; one female patient with clinical manifestations of functioning VIPoma; and two male patients with ectopic ACTH syndrome.Neuroendocrine tumours (NETs) are a heterogeneous group of tumours originating from endocrine cells scattered throughout the body and which form the diffuse endocrine system. Functioning tumours produce hormones or catecholamines which are responsible for the characteristic clinical picture. Surgery is the treatment of choice for patients with NETs, although it can rarely be radical. Somatostatin analogues play an important role in the drug treatment of NETs, as they effectively control the signs and symptoms of the excessive release of hormones by these tumours. Treatment with somatostatin analogues improves the quality of life for the patient and prolongs survival. We report on four patients with neuroendocrine tumours managed with somatostatin analogues: one male patient with carcinoid syndrome; one female patient with clinical manifestations of functioning VIPoma; and two male patients with ectopic ACTH syndrome

Difficulties in the diagnosis of ACTH-dependent Cushing’s syndrome in a patient after left adrenalectomy and treated with glucocorticoids

Zespół Cushinga (CS, Cushing syndrome) będący wynikiem przewlekłego podwyższonego stężenia glikokortykosteroidów w organizmie ma najczęściej podłoże jatrogenne. Większość przypadków zespołu Cushinga uwarunkowanego czynnikami endogennymi jest związana z obecnością gruczolaka przysadki produkującego kortykotropinę. Problem w rozpoznaniu i leczeniu opisywanej choroby związany jest głównie z ustaleniem źródła nadmiernej sekrecji hormonu adrenokortykotropowego (ACTH, adrenocorticotropic hormone), zwłaszcza gdy rezonans magnetyczny nie uwidacznia gruczolaka przysadki. W pracy opisano przypadek pacjentki z narastającymi objawami hiperkortyzolemii i trudnym do ustalenia źródłem choroby. Stosowane okresowo z powodu współistniejących schorzeń glikokortykosteroidy pogłębiały trudności diagnostyczne i opóźniły ostateczne rozpoznanie i leczenie.Cushing’s syndrome (CS), that is a consequence of chronic excess of corticosteroides, is most frequently of iatrogenic origin. Corticotropin secreting pituitary adenomas are responsible for most cases of endogenous Cushing’ s syndrome. Difficulties in the diagnosis and treatment of ACTH-dependent Cushing’s syndrome concern with localization of the source of pathological ACTH secretion, particularly when magnetic resonance imaging is unable to identify the pituitary microadenoma. In this paper we present the case of a patient with symptoms of Cushing’s syndrome and describe problems with localization of the source of hypercortisolemia.The diagnostic process was additionally complicated by the treatment with corticosteroids, ocassionally applied due to concomitant diseases. This delayed the right diagnosis and treatment

Pathogenesis, risk factors and clinical impact of post transplant diabetes mellitus after renal transplantation

Cukrzyca potransplantacyjna stanowi jedno ze znaczących powikłań po przeszczepieniu nerki. Definiuje się ją jako każdą cukrzycę, która ujawnia się po transplantacji narządu, a jej patogeneza jest podobna do cukrzycy typu 2, w której stwierdza się insulinooporność i zaburzenia wydzielania insuliny. Cukrzyca potransplantacyjna jest wypadkową działania czynników ryzyka istniejących przed przeszczepieniem, do których należą między innymi: wiek, przynależność rasowa, uwarunkowania genetyczne i środowiskowe, współistniejące z wcześniejszymi: niewydolnością nerek oraz stosowaniem leków immunosupresyjnych (glikokortykosteroidy, inhibitory kalcyneuryny), czego rezultatem jest dysfunkcja komórek beta i insulinooporność. Pojawienie się cukrzycy po przeszczepieniu nerki wiąże się ze zwiększoną liczbą zgonów, większym nasileniem incydentów sercowo-naczyniowych, podwyższonym ryzykiem infekcji i posocznic zakończonych zgonem. Ponadto u tych chorych obserwuje się zwiększenie liczby epizodów ostrego odrzucania, gorszą czynność i krótszą przeżywalność graftu oraz pogorszenie jakości życia. Prewencja, wczesne wykrycie i optymalne leczenie tej postaci cukrzycy ograniczają zakres powikłań oraz poprawiają rokowanie i komfort życia chorych.Post transplant diabetes mellitus (PTDM) is one of the most significant a complications after renal transplantation. PTDM is diabetes mellitus which develops de novo after renal transplantation. Pathophysiology has important similarities to type 2 Diabetes Mellitus in that there is coexisting insulin resistance and insulin hyposecretion. Thus, pathogenesis appears to be multifactorial due to the combination of the background of previously existing opposing factors determined by age, ethnicity, genetic and lifestyle compounded by pre existing chronic kidney disease and the use of immunosuppressive drugs such as corticosteroids and calcineurin inhibitors. PTDM is associated with an increased level of mortality and cardiac disease, an increased risk of infection with sepsis being a major cause of death. Furthermore, hyperglycaemia is associated with an increased risk of allograft rejection, and horse graft function. Survival is associated with a reduced quality of life in transplant recipients. The prevention, possible early diagnosis and effective treatment of PTDM are necessary in the prevention of chronic complications caused by diabetes and to improve the prognosis and quality of patient’s life