Circulating Very Small Embryonic-Like Stem Cells in Cardiovascular Disease

Very small embryonic-like cells (VSELs) are a population of stem cells residing in the bone marrow (BM) and several organs, which undergo mobilization into peripheral blood (PB) following acute myocardial infarction and stroke. These cells express markers of pluripotent stem cells (PSCs), such as Oct-4, Nanog, and SSEA-1, as well as early cardiac, endothelial, and neural tissue developmental markers. VSELs can be effectively isolated from the BM, umbilical cord blood, and PB. Peripheral blood and BM-derived VSELs can be expanded in co-culture with C2C12 myoblast feeder layer and undergo differentiation into cells from all three germ layers, including cardiomyocytes and vascular endothelial cells. Isolation of VSLEs using fluorescence-activated cell sorting multiparameter live cell sorting system is dependent on gating strategy based on their small size and expression of PSC and absence of hematopoietic lineage markers. VSELs express early cardiac and endothelial lineages markers (GATA-4, Nkx2.5/Csx, VE-cadherin, and von Willebrand factor), SDF-1 chemokine receptor CXCR4, and undergo rapid mobilization in acute MI and ischemic stroke. Experiments in mice showed differentiation of BM-derived VSELs into cardiac myocytes and effectiveness of expanded and pre-differentiated VSLEs in improvement of left ventricular ejection fraction after myocardial infarction

Wpływ istotnego jednostronnego bezobjawowego zwężenia tętnic szyjnych na rokowanie pacjentów leczonych operacyjnie z powodu choroby wieńcowej

Background: Occurrence of a stroke is a major concern in patients undergoing coronary artery bypass grafting (CABG). It remains uncertain whether significant asymptomatic carotid artery stenosis (CAS) is associated with stroke incidence in such patients.Aim: To investigate the incidence of cerebrovascular events, myocardial infarction (MI), and death in patients with a significant asymptomatic CAS undergoing CABG.Methods: We prospectively evaluated 123 consecutive patients with documented carotid artery duplex Doppler ultrasound examination who underwent isolated CABG. Patients with a significant (≥ 60%) asymptomatic unilateral CAS (n = 35) were compared with those without a significant CAS (n = 88) to assess the rates of stroke, MI and mortality after CABG.Results: No significant differences between patients with a significant asymptomatic unilateral CAS and those without a significant CAS in regard to age (p = 0.5955), presence of hypertension (p = 0.2343), diabetes (p = 0.5495), smoking (p = 0.7891), serum creatinine (p = 0.47) and left ventricular systolic function as evaluated by ejection fraction (p = 0.3789). No cerebrovascular events, MI and deaths occurred during the first 30 days postoperatively. At 12 months, no differences were seen between the groups in the incidence of MI (p = 0.1005) and mortality (p = 0.3959). However, a trend towards higher stroke incidence was noted among patients with a significant asymptomatic unilateral CAS (p = 0.0692). The primary combined endpoint (stroke, MI, and mortality) occurred in 40% of patients with a significant asymptomatic unilateral CAS and 17.05% of patients without a significant CAS (p = 0.0097). Linear regression analysis showed an association between significant asymptomatic unilateral CAS and stroke (p = 0.0041), and between significant asymptomatic unilateral CAS andthe primary end point (p = 0.0475).Conclusions: The presence of a significant asymptomatic unilateral CAS does not increase the risk of stroke, MI and mortality within 30 days after CABG but is was associated with an increased risk of cardiovascular events during the first 12 months postoperatively. Wstęp: Zwężenie tętnic szyjnych (CAS) często współistnieje ze zmianami miażdżycowymi tętnic wieńcowych. Objawowe CAS zwiększa ryzyko powikłań neurologicznych u chorych poddawanym pomostowaniu aortalno-wieńcowemu (CABG). W przypadku bezobjawowegoCAS zarówno ryzyko, jak i sposób postępowania z chorym przed planowanym CABG nie zostały jednoznacznie określone.Cel: Celem pracy była prospektywna ocena wpływu istotnego jednostronnego bezobjawowego zwężenia tętnicy szyjnej wewnętrznej na występowanie pojedynczego punktu końcowego (obejmującego udar mózgu, zawał serca [MI] i zgon) oraz złożonego punktu końcowego (obejmującego udar mózgu, MI i zgon) w obserwacji miesięcznej i rocznej po CABG.Metody: Analizie poddano 155 kolejnych pacjentów zakwalifikowanych w okresie od lutego do lipca 2008 r. w trybie planowym do selektywnej operacji CABG z powodu stabilnej wielonaczyniowej choroby wieńcowej. Z badania wykluczono chorych z istotnymi wadami zastawkowymi oraz istotnymi objawowymi CAS, a także tych, u których wcześniej przeprowadzono zabieg rewaskularyzacji tętnic szyjnych. U wszystkich pacjentów wykonano przed CABG ultrasonografię doplerowską tętnic szyjnych. Badaną populację podzielono na dwie grupy. Kryterium podziału stanowiło zwężenie tętnicy szyjnej wewnętrznej ≥ 60%. Grupa I obejmowała pacjentów z jednostronnym bezobjawowym ≥ 60% zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej, a grupa II — chorych z bezobjawowym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej < 60%. Żadna z badanych osób nie była poddana zabiegowi rewaskularyzacji tętnic szyjnych w rocznym okresie pooperacyjnym.Wyniki: Grupa I liczyła 35 osób z jednostronnym bezobjawowym istotnym (60–99%) zwężeniem w obrębie tętnicy szyjnej wewnętrznej, a grupa II — 88 osoby ze zmianami miażdżycowymi w tętnicy szyjnej wewnętrznej < 60%. Między grupami nie zaobserwowano różnic pod względem: wieku (65,31 ± 8,44 vs. 64,33 ± 9,55 roku; p = 0,5955), częstości występowania nadciśnienia tętniczego (p = 0,2343), cukrzycy (p = 0,5495) i palenia tytoniu (p = 0,7891). Badane grupy nie różniły się stężeniem cholesterolu całkowitego (168,91 ± 37,21 vs. 177,89 ± 37,56 mg/dl; p = 0,2343), cholesterolu frakcji HDL (44,97 ± 13,41 vs. 44,89 ± 12,83 mg/dl; p = 0,9768), triglicerydów (133,11 ± 51,75 vs. 149,95 ± 125,55 mg/dl; p = 0,4454), cholesterolu frakcji LDL (99,46 ± 29,30 vs. 103,23 ± 31,19 mg/dl; p = 0,5423) i kreatyniny (1,06 ± 0,28 vs. 1,03 ± 0,23 mg/dl; p = 0,47). Ponadto funkcja skurczowa lewej komory (LVEF) była porównywalna w obu grupach (50,65 ± 10,23% vs. 48,87 ± 9,81%;p = 0,3789). W obserwacji miesięcznej nie stwierdzono powikłań sercowo-naczyniowych po CABG. W obserwacji rocznej nie wykazano istotnych różnic między badanymi grupami pod względem częstości występowania MI (p = 0,1005) i zgonu (p = 0,3959). Natomiast w grupie I wykazano trend w kierunku częstszego występowania udaru mózgu (p = 0,0692). Złożony punkt końcowy obejmujący udar mózgu, MI i zgon częściej występował w grupie I w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0,0097). W badaniu regresji liniowej wykazano związek między istotnym jednostronnym bezobjawowym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej a udarem mózgu (p = 0,0041), a także między istotnym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej a złożonym punktem końcowym obejmującym udar mózgu, MI i zgon (p = 0,0475). W analizie wieloczynnikowej regresji liniowej potwierdzono zależność między istotnym jednostronnym bezobjawowym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej a udarem mózgu (p = 0,0467).Wnioski: 1. Istotne jednostronne bezobjawowe zwężenie tętnicy szyjnej wewnętrznej nie zwiększa częstości zdarzeń sercowo-naczyniowychw obserwacji miesięcznej u chorych leczonych za pomocą CABG z powodu stabilnej choroby wieńcowej. 2. Obecność istotnego jednostronnego bezobjawowego zwężenia tętnicy szyjnej wewnętrznej wiąże się z częstszym występowaniem udaru mózgu i złożonego punktu końcowego obejmującego udar mózgu, MI i zgon u chorych po CABG w obserwacji rocznej.

Śluzaki serca - symptomatologia i odległe wyniki leczenia operacyjnego

Background: Myxoma is the commonest cardiac neoplasm. Due to varying symptomatology, its diagnosis can prove difficult. It is agreed to have an excellent prognosis. Aim: Assessing the clinical course in patients operated on due to cardiac myxoma in two departments of cardiac surgery over the course of a decade. Methods: The medical records of patients operated on due to cardiac myxoma between 1999 and 2009 were analysed. The patients were then invited for an ambulatory visit, during which transthoracic and transoesophageal echocardiographic examinations were performed. Results: There were 61 patients (47 females) with histologically confirmed myxoma operated upon. The commonest symptoms leading to diagnosis were heart failure (16 patients, 26%) and syncope (12 patients, 20%). There were five (8%) inhospital deaths and two (3%) non-fatal strokes. Follow-up duration ranged between one and ten years (6.1 ± 3.2 years). Nine (15%) deaths occurred during follow-up. In four (7%) patients, myxoma recurred in the original location. Echocardiography performed at follow-up visit revealed one recurrence of myxoma, and minor pathologies in 20 patients. Patients who died perioperatively were significantly older compared to those who survived (69 ± 9.7 years vs 56 ± 13, p = 0.02). Patients who died during the follow-up were also significantly older than those who were alive at the time of the contact visit (65 ± 15 years vs 56 ± 12, p = 0.02). Death during follow-up occurred four times more often in males than females (36% vs 8.5%, p = 0.02). There were more deaths during the follow-up in patients whose initial presenting symptom was dyspnea: five deaths (31%) vs four deaths (9%, p = 0.04). The recurrence of myxoma was significantly more frequent in patients with a shorter duration of symptoms before the operation: 8.6 ± 15 weeks with relapse vs 33.9 ± 40 weeks without relapse (p = 0.04). Conclusions: Both, serious and benign events following myxoma excision are common. Clinical and echocardiographic surveillance should be implemented in all patients who undergo a myxoma operation. Kardiol Pol 2011; 69, 4: 329-334Wstęp: Śluzak jest najczęściej występującym nowotworem serca. Wobec zróżnicowanej symptomatologii, w tym możliwego przebiegu bezobjawowego, rozpoznanie śluzaka może być trudne. Rokowanie w przypadku śluzaka leczonego operacyjnie jest uważane za bardzo dobre. U 3% (w przypadkach sporadycznych) do 20% chorych (w przypadkach rodzinnego występowania) dochodzi do nawrotu nowotworu po leczeniu operacyjnym. Cel: Celem pracy była ocena przebiegu klinicznego pacjentów poddanych operacyjnemu usunięciu śluzaka serca w dwóch oddziałach kardiochirurgii w okresie 10 lat. Metody: Analizowano dane zawarte w historiach choroby pacjentów operowanych z powodu śluzaka serca w latach 1999-2009. Następnie chorych zaproszono na wizytę kontrolną obejmującą zebranie wywiadu lekarskiego oraz badanie echokardiograficzne przezklatkowe i przezprzełykowe. Wyniki: Histologiczne potwierdzenie śluzaka serca uzyskano u 61 spośród 74 pacjentów poddanych operacji ze wstępnym rozpoznaniem tego nowotworu. Wiek chorych wynosił 18-79 lat (śr. 57 ± 14). W powyższej grupie 61 pacjentów (w tym 47 kobiet; 77%) najczęściej występującymi objawami śluzaka były: niewydolność serca (16 osób; 26%) i omdlenie (12; 20%). U 7 (12%) pacjentów wystąpił udar mózgu. U 2 (3%) chorych diagnozę postawiono przypadkowo. W 46 (75%) przypadkach guz był zlokalizowany w lewym przedsionku, a w 11 (18%) - w prawym przedsionku. Wystąpiło 5 (8%) zgonów okołooperacyjnych związanych z wystąpieniem ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej bezpośrednio po operacji. Dwa zgony dotyczyły chorych, u których jednocześnie wykonywano zabieg pomostowania tętnic wieńcowych, 2 zgony były spowodowane uruchomieniem pochodzącego z guza materiału zatorowego i jego przemieszczeniem do ośrodkowego układu nerwowego oraz tętnicy wieńcowej, 1 zgon wystąpił u chorej z kardiomiopatią rozstrzeniową. U 2 (3%) osób w okresie okołooperacyjnym wystąpił udar mózgu niezakończony zgonem. Okres obserwacji wynosił 1-10 lat (śr. 6,1 ± 3,2). W tym czasie wystąpiło 9 zgonów (15% chorych operowanych). U 4 (7%) pacjentów doszło do nawrotu guza w pierwotnej lokalizacji. Ponadto kontrolne badanie echokardiograficzne ujawniło 1 przypadek nawrotu śluzaka. Patologie o mniejszym znaczeniu stwierdzono u 20 badanych. Analiza wyników pracy wykazała, że pacjenci, którzy zmarli w okresie okołooperacyjnym, byli istotnie starsi (69 ± 10 lat) od tych, którzy przeżyli (56 ± 13); p = 0,02. Również wiek chorych, którzy zmarli w okresie obserwacji, był znacząco wyższy (69 ± 10 lat) w porównaniu z pacjentami żyjącymi (56 ± 12); p = 0,02. Zgony w okresie obserwacji wystąpiły 4-krotnie częściej wśród mężczyzn (5 osób; 36%) niż kobiet (4; 8,5%); p = 0,02. Znamiennie więcej zgonów dotyczyło chorych, u których objawem śluzaka była duszność (5 zgonów, 31% chorych z dusznością) v. 4 zgony wśród chorych bez duszności (9%); p = 0,04. Nawrót guza zdiagnozowano istotnie częściej u pacjentów, u których objawy przed operacją trwały krócej (9 ± 15 tygodni) niż u chorych bez rozpoznania nawrotu (34 ± 40); p = 0,04. Objawy śluzaka serca, które występowały w grupie badanej, były podobne do opisywanych w piśmiennictwie. Wyniki pracy nie potwierdzają znanej tezy o bardzo dobrym rokowaniu u chorych po operacji usunięcia śluzaka. W okresie obserwacji wystąpiły poważne powikłania, w tym 9 zgonów. Wznowę guza wykryto u 5 chorych. Jedynie połowa operowanych odbywała regularne kontrole lekarskie z oceną echokardiograficzną po operacji. Wnioski: Zabiegi usunięcia śluzaka serca są związane z występowaniem powikłań w okresie okołooperacyjnym i w wieloletniej obserwacji. Kontrola ambulatoryjna i badania echokardiograficzne powinny być prowadzone u chorych po tego typu operacji. Kardiol Pol 2011; 69, 4: 329–33

Czy nowatorski system krążenia pozaustrojowego z wypełnieniem krwią pacjenta może się stać nowym standardem w chirurgii wieńcowej?

Background: Commonly used cardiopulmonary bypass systems with cardiotomy reservoir, oxygenator, and roller pump require preoperative crystalloid filling. Radical reduction of the filling fluid volume and replacing it with the patient’s own blood has a fundamental impact on the outcome. Aim: A comparison of cardiopulmonary bypass filled with the patient’s blood, applied in Poland for the first time, and the classical system filled with crystalloids. Methods: Non-randomised trial in which patients undergoing coronary artery bypass grafting were divided into two groups: first operated on with use of cardiopulmonary bypass system with the patient’s own blood priming, and a control group operated on with standard technique. Levels of haemoglobin (HGB), haematocrit (HCT), platelets, leukocytes, creatinine, protein, C-reactive protein, procalcitonin, volume of transfused blood products, postoperative drain output, time to extubation, and consumption of catecholamines were compared. Results: The results of a study comparing the classical system with the blood-filled system (n = 60) showed a significantly smaller decrease in HGB and HCT levels (p = 0.001), resulting in reduction of blood product transfusions by 75% (p = 0.03). The new type of extracorporeal circulation reduced the total postoperative drain output by approximately 28% (p = 0.003). The systemic inflammatory response syndrome (SIRS) was less pronounced and the tissue perfusion was better due to smaller degree of haemodilution leading to better organ and heart protection. The patients required shorter mechanical ventilation times in the perioperative period. Conclusions: The use of a new system of cardiopulmonary bypass filled with the patient’s blood reduces the postoperative decrease in HGB and HCT, the amount of transfused blood products, and total postoperative drain output. It also shortens the time spent on mechanical ventilatory support.Wstęp i cel: Powszechnie stosowane układy do krążenia pozaustrojowego ze zbiornikiem kardiotomijnym, oksygenatorem i pompą perystaltyczną wymagają przed rozpoczęciem pracy zalania krystaloidami. Radykalne zredukowanie objętości wymaganego do zalania płynu i pomysłowe zastąpienie tego wypełnienia krwią własną pacjenta ma istotny wpływ na wyniki leczenia. Materiał i wyniki: Wyniki wstępne badania porównującego system klasyczny z systemem wypełnionym krwią (n = 44) pokazują znacznie mniejsze spadki stężenia hemoglobiny i hematokrytu (p = 0,05), co pozwala na redukcję ilości przetoczeń preparatów krwiopochodnych o 75% (p = 0,03). Nowy rodzaj krążenia pozaustrojowego zmniejsza całkowity drenaż pooperacyjny o ok. 28% (p = 0,01). Występuje istotnie mniejsza uogólniona reakcja zapalna, a lepsza perfuzja tkankowa dzięki zmniejszeniu hemodilucji zapewnia lepszą protekcję narządów wewnętrznych i serca. Chorzy wymagają w okresie okołooperacyjnym znacznie mniejszych dawek amin katecholowych i krótszego czasu intubacji dotchawiczej. Wnioski: Metoda ta, zastosowana po raz pierwszy w Polsce, jest bezpieczna, mimo że jest bardziej wymagająca dla zespołu uczestniczącego w zabiegu. Jest szczególnie przydatna u świadków Jehowy lub chorych z niskim stężeniem hemoglobiny ze względu na mechanizm protekcyjny krwi

ORIGINAL ARTICLEInvasive treatment of coronary artery disease in octogenarians

Wstęp: Pacjenci po 80. roku życia stanowią dużą grupę chorych hospitalizowanych z powodu choroby niedokrwiennej serca. Powstaje pytanie, czy zastosowanie u nich leczenia metodami inwazyjnymi jest skuteczne i bezpieczne. Cel: Analiza przebiegu hospitalizacji grupy osiemdziesięcioletnich i starszych pacjentów poddanych zabiegom PTCA i CABG na przestrzeni roku i porównanie z grupą młodszych pacjentów. Metoda: Grupę badaną stanowiło 63 pacjentów powyżej 80. roku życia z chorobą wieńcową, poddanych zabiegom PTCA i CABG. Grupę kontrolną utworzyło 40 chorych w wieku 60–65 lat leczonych angioplastyką lub operacyjnie. Analizowano dane dotyczące dotychczasowego przebiegu choroby, czynników ryzyka i wyniku koronarografii. Oceniano również ryzyko i powikłania zabiegów, a po roku zebrano informacje o stanie wypisanych pacjentów. Wyniki: W grupie badanej wykonano 24 operacje CABG i 39 zabiegów angioplastyki. U 29 leczonych rozpoznano stabilną dławicę piersiową, u 19 niestabilną postać dławicy, u 15 ostry zawał mięśnia sercowego. W czasie pobytu w szpitalu zmarło trzech chorych. Powikłania okołozabiegowe wystąpiły u 18 chorych. W okresie obserwacji zmarło 6 osób, nawrót bądź utrzymywanie się bólów stenokardialnych obserwowano u 11 chorych po przebytej angioplastyce wieńcowej i u dwóch będących po zabiegu CABG. W grupie kontrolnej nie wystąpił ani jeden zgon, częstość innych powikłań była porównywalna z grupą badaną, w podgrupie chorych operowanych klasa CCS oceniana po roku była niższa niż w grupie badanej. Wnioski: Leczenie zabiegowe choroby wieńcowej u chorych osiemdziesięcioletnich przynosi zadowalające rezultaty i obarczone jest akceptowalym stopniem ryzyka.Introduction: There are many patients aged over 80 years among those hospitalised for coronary artery disease (CAD). The unanswered question is whether invasive treatment of such patients is effective and safe. Aim: To assess and compare one-year clinical outcomes after percutaneous coronary angioplasty (PTCA) and surgical coronary artery bypass grafting (CABG) in patients aged over 80 years and in younger patients. Method: There were 63 patients aged over 80 years suffering from CAD who underwent either PTCA or CABG. The control group consisted of 40 patients aged 60-65 years treated in the same way. Data on medical history, cardiovascular risk factors, and angiographic findings were analysed. The potential risks of the procedures, post-procedural complications as well as the clinical status at the end of one-year follow-up were evaluated. Results: There were 24 surgical revascularisation procedures and 39 PCIs performed in the very old patients. Stable angina was found in 29 cases, unstable angina in 19 and acute myocardial infarction in 15 patients. There were three in-hospital deaths and 18 periprocedural complications were noted. During the one-year follow-up period six deaths occurred, persistent or recurrent angina was found in 11 patients after PCI and two after CABG. There were no deaths in the control group and the incidence of minor complications was similar to the senile group. In younger patients who underwent CABG, CCS class at one year was lower than in the very old ones. Conclusions: The invasive treatment of coronary artery disease in octogenarians is feasible with satisfactory results and acceptable procedural risks

Minimally invasive mitral valve surgery - first experience in Poland

Background: Minimally invasive cardiac surgery has been introduced to treat various cardiac disorders, predominantly ischaemic heart disease. Its usage in valvular disorders has been only recently proposed.Aim: To assess safety and efficacy of minimally invasive mitral valve surgery.Methods: The procedure was performed in 10 patients (6 females, 4 males, mean age 59±7 years). All but one had preserved left ventricular ejection fraction. Two patients underwent mitral valvuloplasty, and mitral valve replacement was performed in all remaining cases. One procedure was a redo surgery following mitral commisurotomy.Results: In all patients the procedure was effective. Prolongation of cardiopulmonary bypass and aorta cross-clamping time did not increase the complication rate which included one wound infection, one repeated cannulation of the femoral vessels and one minor stroke. Rehabilitation process seemed to be shorter than after standard procedures.Conclusions: Minimally invasive mitral valve surgery is a safe and alternative method of treatment, and is associated with excellent cosmetic results

Surgical and transcatheter aortic valve replacement for severe aortic stenosis in low-risk elective patients: Analysis of the Aortic Valve Replacement in Elective Patients From the Aortic Valve Multicenter Registry

OBJECTIVES: Transcatheter aortic valve implantation (TAVI) remains the preferred strategy for high-risk or elderly individuals with aortic valve (AV) stenosis who are not considered to be optimal surgical candidates. Recent evidence suggests that low-risk patients may benefit from TAVI as well. The current study evaluates midterm survival in low-risk patients undergoing elective surgical AV replacement (SAVR) versus TAVI. METHODS: The Aortic Valve Replacement in Elective Patients From the Aortic Valve Multicenter Registry (AVALON) compared isolated elective transfemoral TAVI or SAVR with sternotomy or minimally invasive approach in low-risk individuals performed between 2015 and 2019. Propensity score matching was conducted to determine SAVR controls for TAVI group in a 1-to-3 ratio with 0.2 caliper. RESULTS: A total of 2393 patients undergoing elective surgery (1765 SAVR and 629 TAVI) with median European System for Cardiac Operative Risk Evaluation II (EuroSCORE II) score 1.81 (interquartile range [IQR], 1.36 to 2.53]) were initially included. Median follow-up was 2.72 years (IQR, 1.32-4.08; max 6.0). Propensity score matching returned 329 TAVI cases and 593 SAVR controls. Thirty-day mortality was 11 out of 329 (3.32%) in TAVI and 18 out of 593 (3.03%) in SAVR (risk ratio, 1.10; 95% CI, 0.52-2.37; P = .801) groups, respectively. At 2 years, survival curves began to diverge in favor of SAVR, which was associated with 30% lower mortality (hazard ratio, 0.70; 95% CI, 0.496-0.997; P = .048). CONCLUSIONS: Our data did not demonstrate a survival difference between TAVI and SAVR during the first 2 postprocedure years. After that time, SAVR is associated with improved survival. Extended observations from randomized trials in low-risk patients undergoing elective surgery are warranted to confirm these findings and draw definitive conclusions