Treatment of Teeth with Root Resorptions: A Case Report and Systematic Review

Aim. This article presents an evaluation of different multidisciplinary treatment approaches to managing teeth with external and internal root resorptions. Methods. This study presents a clinical case of a 35-year-old female patient referred to Akdeniz University for dental issues. A comprehensive review of the literature was conducted, encompassing 21 articles sourced from PubMed and Web of Science over the past decade, including case reports and case series. Results. Case Report. A clinical case of a 35-year-old female patient seeking treatment for dental aesthetic concerns was reported and discussed. Intraoral examination revealed discoloration of maxillary anterior teeth and a sinus tract in the apical region of tooth #11. The resorption area was sealed with mineral trioxide aggregate. Afterward, the coronal part of the root was filled using the warm-vertical compaction method. During the final visit, non-vital bleaching was applied to teeth #11 and #21. After all these procedures, aesthetic coronal restorations were completed. Systematic Review. In the context of this clinical case, a literature review was conducted, encompassing an assessment of a total of 25 cases of external and internal resorptions. Among these cases, a combination of surgical and endodontic treatments was applied in 12 cases, while non-surgical endodontic treatment was performed in 13 cases. Conclusions. In the present case report, a patient who had both external and internal root resorptions was treated with mineral trioxide aggregate and flap operation, with no subsequent complications during the follow-up sessions. Among the 21 reports included in our review, 24 out of 25 treated teeth demonstrated successful outcomes, while only one tooth necessitated extraction

SINGLE CENTER EXPERIENCE: IDA-FLAG TREATMENT IN PATIENTS WITH RELAPS / REFRACTORY ACUTE LEUKEMIA AND LYMPHOBLASTIC LYMPHOMA

Amaç: Primer refrakter ve/veya relaps akut lösemi olgularının yönetimi son derece zorolup sınırlı sayıda tedavi seçenekleri vardır ve bu hastalarda tam remisyon oranı düşükve remisyon süreleri çok kısadır. İda-FLAG rejimi erişkin relaps, refrakter vesekonder Akut Myeloblastik Lösemi, yüksek riskli Myelodisplastik Sendrom verelaps/refrakter Akut Lenfoblastik Lösemi olgularında yaygın olarak kullanılmakta vebu hastalarda ikincil remisyon için iyi bir seçenek olarak kabul edilmektedir.Gereç ve yöntem: Bu yazıda, merkezimizde İda-FLAG kemoterapisi uygulanan, yaşortalaması 43,5 (21-61) olan 13 relaps ve/veya refrakter akut lösemi ve 1 B hücrelilenfoblastik lenfomalı 14 hastanın sonuçları retrospektif olarak değerlendirilmiştir.Bulgular: Hastalardan 11'i ex olmuş (%78,6) 3 hastada (%21,4) ise komplet remisyonsağlanmıştır. Hastaların mortalite nedenleri incelendiğinde; 7 hasta sepsis, 2 hastahastalık progresyonu, 1 hasta kanama ve 1 hastada Tip I solunum yetmezliği nedeni ileex olmuştur. Bizim çalışmamızda en sık yan etki enfeksiyon olup, 10 hastada (%71)Grade III-IV olmak üzere hastaların tümünde enfeksiyon gelişmiştir.Sonuç: Bizim sonuçlarımız literatür verileri ile karşılaştırıldığında hastalarımızdakomplet remisyon oranı düşük, toksisite profili ise daha yüksek olarak bulunmuştur.Bu sonuçlarla Relaps/Refrakter Akut Lösemi olgularında ikincil remisyon indüksiyonuamacı ile kullanılan İda-FLAG rejiminin iyi bir seçenek olmadığıdüşünülmüştür.Objective: Management of primary refractory and/or relapsed patients with acutelymphoid and myeloid leukemias is difficult. Treatment options are limited andresponse rates and duration are not satisfactory. Ida-FLAG regimen is generallyaccepted as a good therapeutic option in adult patients with relapsed and/or refractoryleukemias in order to obtain remission.Material and method: In this paper, we have analyzed 13 patients with relapsedand/or refractory acute leukemia and one patient with B-cell lymphoblastic lymphoma who were treated with Ida-FLAG regimen retrospectively. Median age of the patientswas 43.5 year (min. 21 and max. 61).Results: Three patients had complete hematological remission (21.4%). Eleven of thepatients died (78.6%). Mortality reasons were sepsis in 7, disease progression in 2,severe disseminated bleeding in 1 and type one respiratory insufficiency in 1. The mostfrequent side effect of the regimen was grade lll-lV infections in 10 (71%) patients.Conclusion: Regarding both our results and data complete remission rate was verylow and toxicity was very high with Ida-FLAG regimen. These results indicate that Ida-FLAG is not a favorable regimen in this group of patients and there is a great need forimproving new treatment options

Kronik böbrek yetmezliği olan olgularda tüberkülin cilt testi yanıtı

The aim of this study was to evaluate the response of tuberculin skin test (TST) and the parameters that affect the response in patients with chronic renal failure (CRF) on different treatment regimens. The study population consisted of 150 patients (78 females, mean age 48.1 ;plusmn; 16.7 years, the mean disease duration 6.6 ;plusmn; 6.1 years). Of these patients, 50 were on haemodialysis (HD), 50 were renal transplant patients, 26 were on peritoneal dialysis (PD) and 24 were treated medically. TST was performed to all patients, an induration with a diameter of 10 mm or more was accepted as positive response in HD, PD, medical treatment groups, whereas 5 mm or more was considered as positive in transplant group. TST was positive in 52% of the study population (56% in HD group, 54% in PD group, 44% in transplant group, 58% in medical treatment group, p;gt; 0.05). There was a positive correlation between TST and age in patients older than 60 of transplant and medical treatment groups (p= 0.008). In HD patients with negative TST, the number of female patients was higher (p= 0.02). In transplant patients with positive TST, duration of HD was shorter (p= 0.01), the blood urea level was lower (p= 0.04), hemoglobin level was higher (p= 0.04). The ratio of negative TST was higher (p;lt; 0.05), TST reactivity was smaller (p= 0.01) in only transplant patients with no BCG scar. The number of BCG scar was correlated positively with TST (p= 0.04). In the medical treatment group, patients with positive TST response were older (p= 0.02) and in PD group the tuberculin reactivity was not affected by any of the patient-related parameters. It must be considered that the response to TST is low in young patients with uncontrolled CRF and under immunosuppressive therapy.Bu çalışmanın amacı; kronik böbrek yetmezliği (KBY) bulunan ve farklı tedaviler almakta olan olgularda, tüberkülin cilt testi (TCT) yanıtı ile yanıtı etkileyen faktörlerin belirlenmesidir. Çalışmaya; 50’si hemodiyaliz (HD), 26’sı periton diyalizi (PD), 50’si transplantasyon uygulanan, 24’ü tıbbi tedavi ile izlenen KBY tanılı 150 olgu (78’i kadın, yaş ortalaması 48.1 ± 16.7, hastalık süresi ortalama 6.6 ± 6.1 yıl) alınmıştır. Olguların tümüne TCT yapılmış; endürasyonun HD, PD, tıbbi tedavi gruplarında 10 mm ve üzerinde, transplantasyon grubunda ise 5 mm ve üzerinde bulunması pozitif yanıt olarak değerlendirilmiştir. TCT testi pozitifliği tüm çalışma grubu için %52 bulunurken, HD grubu için %56, PD grubu için %54, transplantasyon grubu için %44, tıbbi tedavi grubu için %58 olarak saptanmıştır (p> 0.05). Transplantasyon ve tıbbi tedavi gruplarında; 60 yaş üzerinde, TCT reaksiyonu ile yaş arasında pozitif korelasyon (p= 0.008) gözlenmiştir. HD grubunda; TCT negatif bulunanlarda kadın olguların sayısı daha fazla (p= 0.02), transplantasyon grubunda; TCT pozitif olanlarda transplantasyon öncesi HD süresi daha kısa (p= 0.01), serum üre düzeyi daha düşük (p= 0.04) ve hemoglobin değeri daha yüksek (p= 0.04) bulunmuştur. Sadece transplantasyon grubunda; BCG skarı olanlarda olmayanlara göre, TCT pozitiflik oranı (p 0.05) ve TCT reaksiyonu (p= 0.01) daha yüksek saptanmış, BCG skarı sayısı ile TCT reaksiyonu arasında pozitif korelasyon (p= 0.04) izlenmiştir. Tıbbi tedavi grubunda; TCT pozitif bulunanların daha ileri yaşta (p= 0.02) olduğu, PD grubunda ise; hiçbir parametrenin TCT yanıtını etkilemediği görülmüştür. Genç -böbrek yetmezliği kontrol altında bulunmayan- immünsüpresif tedavi altında olan KBY olgularında, TCT yanıtının azalmış olduğu göz önünde bulundurulmalıdır

Ventilatörle ilişkili pnömoni tanısında endotrakeal aspiratın değeri

Introduction: Ventilator associated pneumonia (VAP) is one of the most important causes of mortality in patients treated with invasive mechanical ventilation (IMV) in intensive care unit (ICU). Microbiological examinations are required as clinical and radiological findings are usually insufficient in the diagnosis. Materials and Methods: Twenty four patients who were receiving IMV because of respiratory failure, had a Clinical Pulmonary Infection Score (CPIS) of ;amp;#8805; 6 in the follow-up and died with the suspicion of VAP were enrolled in our study. Six patients were excluded as post-mortem biopsy could not be performed. The patients who had pre-mortem CPIS ;amp;#8805; 6, in whom a causative organism was identified from the culture of post-mortem lung biopsy and/or histopathological examination of lung biopsy was compatible with pneumonia were diagnosed as VAP. In the 18 patients in whom a post-mortem lung biopsy was performed, quantitative culture results of endotracheal aspirate performed 48 hours prior to death were compared with microbiological and histopathological results of post-mortem lung biopsy specimens, and the role of endotracheal aspirate in the diagnosis of VAP was evaluated retrospectively. Results: Out of 18 patients (12 men, mean age 67.0 ;plusmn; 13.0 years) included in the study, 11 (61.1%) were diagnosed as VAP. The quantitative culture of endotracheal aspirate was positive in 9 (81.8%) out of 11 patients diagnosed as VAP. The sensitivity, specificity, positive and negative predictive values of endotracheal aspirate culture for identifying VAP were found to be 81.8%, 14.3%, 60.0% and 33.3%, respectively. Conclusion: Our study shown that quantitative culture of endotracheal aspirate is a practical and reliable method that can be used for the diagnosis of VAP in patients receiving IMV in ICU and having CPIS ;amp;#8805; 6.Giriş: Ventilatörle ilişkili pnömoni (VİP), yoğun bakım ünitesi (YBÜ)'nde invaziv mekanik ventilasyon (İMV) uygulanan olgularda en önemli mortalite nedenlerinden birisidir. Klinik ve radyolojik bulgular tanıda çoğunlukla yetersiz kaldığından, mikrobiyolojik incelemelere gereksinim duyulmaktadır. Materyal ve Metod: Çalışmamıza; solunum yetmezliği nedeniyle İMV uygulanan ve izlemde Klinik Pulmoner İnfeksiyon Skoru (CPIS) ? 6 bulunarak VİP nedeniyle eksitus olduğu düşünülen 24 olgu alınmıştır. Bu olguların 6'sı, postmortem biyopsi yapılamadığı için çalışma dışı bırakılmıştır. Pre-mortem CPIS ? 6 olup, post-mortem akciğer biyopsisi kültüründe üreme saptanan ve/veya post-mortem akciğer biyopsisi patoloji sonucu “pnömoni” ile uyumlu bulunan olgulara VİP tanısı konulmuştur. Post-mortem akciğer biyopsisi yapılan 18 olguda; pre-mortem 48 saat içinde alınan endotrakeal aspirat kantitatif kültür sonuçları, post-mortem biyopsi örneklerinin mikrobiyolojik ve histopatolojik sonuçlarıyla karşılaştırılmış ve endotrakeal aspiratın VİP tanısındaki yeri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Çalışmaya alınan 18 olgunun (12 erkek, yaş ortalaması 67.0 ± 13.0) 11 (%61.1)'i VİP tanısı almıştır. VİP tanısı konulan 11 olgunun 9 (%81.8)'unda endotrakeal aspirat kantitatif kültüründe üreme olmuştur. Endotrakeal aspirat kültür pozitifliğinin VİP tanısı koymadaki duyarlılık, özgüllük, pozitif ve negatif prediktif değerleri sırasıyla %81.8, %14.3, %60.0 ve %33.3 bulunmuştur. Sonuç: Endotrakeal aspirat kantitatif kültürünün, yoğun bakımda invaziv ventilasyon uygulanan ve CPIS ? 6 bulunan olgularda VİP tanısı koymak için kullanılabilecek, pratik ve güvenilir bir yöntem olduğu gösterilmiştir

Kronik böbrek yetmezlikli olgularda tüberkülin cilt testi yanıtı ve T-lenfosit alt grupları

As anergy is common in patients with chronic renal failure (CRF), the use of tuberculin skin test (TST) is controversial. Therefore, determination of the factors that affect the TST reactivity would increase the diagnostic value of the test. The aim of the present study was to investigate the factors affecting TST reactivity and evaluate the relationship between T-lymphocyte subsets and TST reactivity. We thus examined 44 patients (mean age 46.6 ;plusmn; 15.6 years, 25 males, duration of CRF 5.6 ;plusmn; 5.2 years), performed TST (an induration with a diameter of 5 mm or more was considered as positive) and measured Tlymphocyte subsets and biochemical parameters. Twenty-three patients were on hemodialysis, six were on peritoneal dialysis, seven were transplant recipients, and eight were on medical treatment. Eleven patients (25%) had immunosuppressive treatment. Eleven patients (25%) had two, 29 patients (66%) had one, and four patients (9%) had no BCG scars. Five patients (11%) had low body mass index (BMI). T-lymphocyte subsets were as follows: CD4= 40.7 ;plusmn; 7.6%, CD8= 32 ;plusmn; 8.9%, CD4/CD8= 1.7 ;plusmn; 2.5%, CD3= 71.4 ;plusmn; 9.4%, CD19= 6.3 ;plusmn; 5.1%, NK= 9.7 ;plusmn; 5.9. Twenty-two patients had positive TST reactivity. No relation was found between TST reactivity and age, gender, co-morbidity, BCG vaccination, BMI, immunosuppressive therapy, duration and treatment of CRF. Similarly, TST reactivity was not related to the biochemical parameters and Tlymphocyte subsets. These data provide that tuberculin reactivity does not seem to be associated with T-lymphocyte dysfunction and clinical features in patients with chronic renal failure.Kronik böbrek yetmezliği (KBY) olan olgularda anerji sık görüldüğü için tüberküloz (Tbc) tanısında tüberkülin cilt testi (TCT)’nin yararı tartışmalıdır. Bu nedenle, TCT yanıtını etkileyen faktörlerin bilinmesi, testin tanısal değerini artıracaktır. Bu çalışmada, KBY olgularında TCT yanıtını etkileyebilecek faktörlerin belirlenmesi, yanı sıra TCT yanıtı ile T-lenfosit alt grupları arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlanmıştır. Çalışmaya KBY tanılı 44 (yaş ortalaması 46.6 ± 15.6 yıl, 25 erkek, hastalık süresi 5.6 ± 5.2 yıl) olgu alınarak tümüne biyokimyasal incelemeler, T-lenfosit alt grup analizleri ve TCT yapılmış, 5 mm ve üzeri pozitif kabul edilmiştir. Olguların 23’ü hemodiyaliz, altısı periton diyalizi, sekizi tıbbi tedavi altında olup, yedisine renal transplantasyon uygulanmıştır. Onbir (%25) olguda immünsüpresif tedavi öyküsü vardır. Dört (%9) olguda BCG skarı yokken, 29 (%66) olguda bir, 11 (%25) olguda iki skar izlenmiştir. Beden kitle indeksi (BKİ) 5 (%11) olguda düşük saptanmıştır. T-lenfosit alt grup analizlerinde; CD4= %40.7 ± 7.6, CD8= %32 ± 8.9, CD4/CD8= %1.7 ± 2.5, CD3= %71.4 ± 9.4, CD19= %6.3 ± 5.1 ve natural killer (NK)= %9.7 ± 5.9 bulunmuştur. Olguların %50’sinde TCT pozitif bulunmuştur. TCT’yi etkileyen parametreler değerlendirildiğinde; yaş, cinsiyet, eşlik eden hastalık, BCG skarı, BKİ, KBY süre ve tedavisi, immünsüpresif tedavi ile TCT pozitifliği arasında ilişki saptanmamıştır. Çalışmaya alınan olguların biyokimyasal parametreleri ve T-lenfosit alt grup analizleri ile TCT yanıtı arasında da ilişki bulunmamıştır. Bu bulgularla, KBY’li olgularda T-lenfosit alt grup değerlerinin ve olguların klinik özelliklerinin TCT yanıtını etkilemediği sonucuna varılmıştır