Radioisotope therapy of bone metastases

Radionuclide therapy has been an integral part of systemic treatment of patients with advanced and disseminated cancer for 50 years. Specific radioisotopes (b- or a-emitters) with selective concentration at sites of bone cancer damage are used in the treatment. Radioisotopes are an important addition to the armamentarium of clinicians who take care of patients with advanced cancer and painful cancer bone metastases (especially osteoblastic and mixed type). They offer a high degree of efficacy with minimal toxicity and simple administration, fulfilling the fundamental criteria for palliative treatment that should combine minimal patient discomfort and toxicity with maximal clinical effect. Nuclear Med Rev 2011; 14, 2: 96–10

Jak i kiedy rozpoczynać oraz kończyć terapię glikokortykosteroidami w opiece paliatywnej?

Glucocorticosteroids are widely used in palliative care. In the case of specific indications, they are the drugs of choice and we assume a priori the need for long-term administration, even over several months, until the patient’s death. In the case of non-specific indications, administration should be scheduled over approximately 3–4 weeks, because in many patients, after the initial improvement, the therapeutic effect decreases despite continued use, while there is a growing risk of undesirable side effects and lasting HPA axis suppression. In patients receiving long-term oral corticosteroid treatment, even a considerable deterioration of the patient’s overall condition does not excuse failure to replace it with parenteral corticosteroid administration, both for specific and non-specific indications.Glikokortykosteroidy są jednymi z najczęściej stosowanych leków w zwalczaniu objawów zaawansowanej fazy choroby nowotworowej. W przypadku podawania ich ze wskazań specyficznych są lekami z wyboru i z góry zakłada się konieczność ich długotrwałego stosowania, nawet przez wiele miesięcy — często aż do śmierci. W przypadku wskazań niespecyficznych należy planować ich zastosowanie na okres około 3–4 tygodni, ponieważ u wielu chorych po początkowej poprawie, mimo dalszego podawania, efekt terapeutyczny zmniejsza się, a szybko rośnie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych z długotrwałym zablokowaniem osi podwzgórzowo- przysadkowej. U pacjentów długotrwale przyjmujących glikokortykosteroidy doustnie nawet znaczne pogorszenie ich stanu ogólnego nie upoważnia do niezastąpienia ich glikokortykosteroidami podawanymi drogą pozajelitową, i to zarówno w przypadku wskazań specyficznych, jak i niespecyficznych

The potential influence of the applied treatment on selected endocrine and non endocrine parameters and general status of the patients with cancer cachexia syndrome

The aim of the study was to establish correlation between the grade of cachexia and possible endocrine and non endocrine factors and the type of therapy (NSAID, corticosteroids, progestagens). 98 patients aged 36-70 years (mean - 55 years) with various degree of cancer cachexia were qualified to the study. Statistically significant, positive correlation between weight loss and: anorexia (p < 0.01), pain intensity (p < 0.01), grade of depression (p < 0.01), higher values of cortisol (p < 0.05) was detected. The progestagens are the most effective agents in the treatment of cancer cachexia, but good symptom control and psychological status of patient are also very important.The aim of the study was to establish correlation between the grade of cachexia and possible endocrine and non endocrine factors and the type of therapy (NSAID, corticosteroids, progestagens). 98 patients aged 36-70 years (mean - 55 years) with various degree of cancer cachexia were qualified to the study. Statistically significant, positive correlation between weight loss and: anorexia (p < 0.01), pain intensity (p < 0.01), grade of depression (p < 0.01), higher values of cortisol (p < 0.05) was detected. The progestagens are the most effective agents in the treatment of cancer cachexia, but good symptom control and psychological status of patient are also very important

Zespół wyniszczenia nowotworowego. Wpływ leczenia na wybrane parametry kliniczne i biochemiczne. Doniesienie wstępne

Celem badań było ustalenie korelacji między stopniem wyniszczenia nowotworowego a stwierdzanymi zaburzeniami endokrynnymi oraz rodzajem prowadzonego leczenia. W oznaczeniach hormonalnych u większości chorych wykazano wysokie stężenia kortyzolu z zaburzeniem dobowego rytmu wydzielania, cechy zaburzenia konwersji tyroksyny do trójjodotyroniny (zespół niskiej T3) z podwyższonymi stężeniami reverseT3, niskie stężenia insuliny na czczo i obniżone wartości insulinopodobnego czynnika wzrostu (IGF-1). W badanej grupie stwierdzono znamienną statystycznie dodatnią korelację pomiędzy zmniejszeniem masy ciała a brakiem apetytu (p < 0,01), gorszą kontrolą bólu (p < 0,01), stopniem depresji (p < 0,01), wyższymi stężeniami kortyzolu (p < 0,05). Zmniejszenie masy ciała nie wiązało się znamiennie statystycznie ze stężeniami IL-6 i czynnika martwicy guza &#945; (TNF&#945;). Uzyskane wyniki wskazują, że wyniszczenie nowotworowe jest wypadkową wielu czynników. Przewlekła hiperkortyzolemia sprzyja reakcjom depresyjnym, katabolizmowi białek (współdziałanie z TNF&#945;, głównie w redukcji masy mięśniowej), lipolizie, zwiększa wątrobowe wytwarzanie glukozy oraz glukoneogenezę. Współwystępowanie wysokich stężeń cytokin oraz hiperkortyzolemii wywołuje insulinooporność, co sprzyja hiperglikemii poposiłkowej, która szybko hamuje łaknienie po spożyciu niewielkiej ilości pokarmu. Najlepsze efekty w leczeniu wyniszczenia nowotworowego przynosi stosowanie progestagenów, ale równie ważna jest dobra kontrola objawów i stan psychiczny pacjenta.The aim of the study was to establish the correlation between the grade of cachexia and possible endocrine factors and the type of therapy. Disturbances of thyroxin conversion to triiodothyronine - low T3 syndrome, high revers-T3 values, low insulin and IGF-1 levels. The statistically significant, positive correlation between weight loss and anorexia (p < 0.01), pain intensity (p < 0.01), grade of depression (p < 0.01), higher values of cortisol (p < 0.05) was detected. In the examined group, in spite of tendency, correlation between the grade of weight loss and IL-6 or TNF&#945; values was not observed. The obtained results indicate, that cancer cachexia is the result of multiple factors. Chronic, higher than normal, cortisol level induces the depression, protein degradation (together with TNF&#945;, especially in skeletal muscles mass), lipolysis, higher liver glucose production and gluconeogenesis; together with cytokines leads to insulin resistance, tendency to postprandial hyperglycaemia, which inhibits appetite after small meal administration. The progestins are the most effective agents in the treatment of cancer cachexia, but good symptoms control, psychic state of patient are also very important

Efficacy of samarium 153 and strontium 89 treatment for bone metastases in prostate cancer patients: monotherapy vs. treatment combined with external beam radiotherapy. Preliminary report

BackgroundApproximately 60–80% of metastatic prostate cancer patients suffer from pain caused by bone metastases. Bone metastases have a negative impact on patient performance status.AimThe aim of study was to compare the efficacy of treatment with strontium 89 or samarium 153 in monotherapy vs. radioisotope treatment combined with external beam radiotherapy (EBRT) in prostate cancer patients with bone metastases.Materials/MethodsWe retrospectively analyzed one hundred (n=100) metastatic prostate cancer patients aged between 53 and 84 years, who we divided into four treatment groups: 30 pts received Sr-89 monotherapy; 30 patients received Sm-153 monotherapy; 20 pts received Sr-89 combined with EBRT; and 20 pts received Sm-153 combined with EBRT. Follow-up was 4 months. All patients prior to therapy had their bone metastases confirmed by bone scan examination. Pathologic fractures were excluded and the nature of metastases (osteoblastic/mixed) was evaluated with X-ray films and/or CT and/or MRI. Sr-89 therapy consisted of a standard dose of 150MBq, while Sm-153 was administered proportionally to body weight (37MBq/kg). In combined treatment groups EBRT was given to the dominant metastatic site with 8Gy in one fraction or 20Gy in five daily fractions. Treatment efficacy was determined by change in pain intensity evaluated according to visual analogue scale (VAS), changes in Karnofsky performance status (KPS) and in the use of analgesics.ResultsComplete pain relief (VAS5) was noted in 20% of patients in both monotherapy groups and in 10% and 15% of patients in Sm-153 and Sr-89 combined with EBRT, respectively. Decrease in pain intensity and in the use of analgesics as well as improvement in performance status were statistically significant for combined therapy vs. monotherapy (

Lymphoscintigraphy of lower limbs in differential diagnosis of patients treated surgically for chronic venous insufficiency

Wstęp. Głównym powodem skłaniającym chorych z przewlekłą niewydolnością żylną do podjęcia decyzji o leczeniu operacyjnym jest występowanie bólu i obrzęków kończyn. Radykalna operacja w przebiegu przewlekłej niewydolności żylnej nie zawsze eliminuje problem obrzęków, szczególnie u chorych ze współistniejącym przed operacją uszkodzeniem układu chłonnego. U części chorych z mieszaną postacią niewydolności żylnej i chłonnej uzasadnione jest zastosowanie limfoscyntygrafii do oceny układu chłonnego w celu określenia spodziewanego efektu operacji. Istnieje również teoretyczna możliwość śródoperacyjnego uszkodzenia układu chłonnego i pogorszenia stanu klinicznego operowanych kończyn. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu leczenia operacyjnego przewlekłej niewydolności żylnej na funkcje układu chłonnego u chorych z przedoperacyjnie stwierdzaną współistniejącą patologią układu chłonnego. Materiał i metody. W latach 2001-2004 W Klinice Chirurgii Ogólnej i Naczyń AM im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu przebadano 35 chorych z objawami przewlekłej niewydolności żylnej w stadium klinicznym C2&#8211;C5 według klasyfikacji CEAP zakwalifikowanych do operacji na podstawie badania klinicznego i stwierdzenia w ultrasonografii metodą Dopplera refluksu w obrębie żyły odpiszczelowej III/IV stopnia. U wszystkich chorych poza podstawowym badaniem klinicznym i ultrasonograficznym wykonano limfoscyntygrafię, podając znacznik (nanokol + Tc 99m) śródskórnie w powierzchnie grzbietową stopy. Oceniano czas ujawnienia się węzłów chłonnych pachwinowych od momentu podania znacznika oraz gromadzenie się znacznika w węzłach chłonnych pachwinowych po 60 i 120 min od podania. U 15 chorych ponowne badanie scyntygraficzne przeprowadzono w odstępie 16-24 miesięcy od pierwotnej operacji w celu oceny funkcji układu chłonnego. U badanych nie stwierdzano nawrotu żylaków kończyn dolnych i cech przebytej zakrzepicy żył głębokich. Wyniki. U wszystkich chorych z grupy II oraz u 8 chorych z grupy I stwierdzano zmiany w układzie chłonnym o charakterze kompensacji bądź niewydolności I lub II stopnia. Po przeprowadzeniu leczenia operacyjnego w badaniu limfoscyntygraficznym nie stwierdzano pogorszenia funkcjonowania układu chłonnego. Jednak usunięcie zmienionych żył układu powierzchownego nie wpływało na poprawę stanu układu chłonnego u chorych z rozpoznaną przed operacją limfoscyntygraficzną niewydolnością chłonną. W przebadanych pooperacyjnie przypadkach nadal stwierdzano ten sam stopień upośledzenia funkcji układu chłonnego jak przed zastosowaniem leczenia operacyjnego. Wnioski. W badaniu limfoscyntygraficznym potwierdzono współistnienie patologii chłonnej u chorych z przewlekłą niewydolnością żylną; u pacjentów z obrzękami kończyn dolnych limfoscyntygrafia odnotowano znamienne różnice w czasie i ilości wychwytu znacznika w porównaniu z grupą chorych bez obrzęku. Radykalna operacja żylaków nie powoduje ustąpienia obrzęków u części chorych z istniejącą niewydolnością żylno-limfatyczną.Background. One of the main causes of operations of varicose veins remains pain and oedema of the affected extremity. Radical varicose vein operations, in some cases, do not eliminate oedema, especially in patients with preoperative lymphatic pathology. Among patients with mixed veno-lymphatic insufficiency, the use of lymphoscintigraphy seems to be reasonable for assessment of postoperative outcome. The theoretical possibility of lymphatic injury should also be considered during the varicose vein operation. The aim of this paper is perioperative lymphoscintigraphic evaluation of lower extremities in patients with chronic venous insufficiency. Material and methods. Between 2001 and 2004, in the Department of General and Vascular Surgery at Poznan University of Medical Sciences, 35 patients in stages C2-C5 CEAP of chronic venous insufficiency were qualified for radical varicose vein operation. The diagnosis and qualification were performed upon clinical examination and duplex Doppler ultrasound - reflux in greater saphenous vein of III/IV degree. In all patients enrolled to the study lymphoscintigraphy with nanocol+Tc 99m was performed. The time of appearance and the accumulation of administered agent after 60 and 120 minutes in the inguinal lymph node were assessed. In 15 patients, postoperative lymphoscintigraphy was performed within 16&#8211;24 months post-op. No recurrence of varicose veins or DVT incidence were observed. Results. In all patients from group II and 8 patients from group I enrolled in the studies changes in the lymphatic system were observed, such as compensatory changes and I or II degree insufficiency. In postoperative lymphoscintigraphy, no worsening in lymphatic function was observed. After the operation, all patients showed the same type of lymphatic insufficiency as before the surgery. Varicose vein operation did not improve the function of the lymphatic system of the affected extremity. Conclusions. Lymphoscintigraphy confirms the coexistence of lymphatic and venous pathology in patients with chronic venous insufficiency; in patients with oedemas, lymphoscintigraphy reveals significantly grater changes in comparison to patients with no oedema; radical varicose vein operation does not eliminate oedemas in patients with combined veno-lymphatic insufficiency

Isolation of pituitary autoantigen by affinity chromatography

Wstęp: Na podstawie wcześniejszych badań można stwierdzić, że przeciwciała przysadkowe skierowane przeciw autoantygenom frakcji mikrosomalnej ludzkich przysadek występują w surowicach pacjentów z chorobami przysadki, jak również u pacjentów z chorobami autoimmunizacyjnymi gruczołów dokrewnych. Dotychczas nie udało się jednak dokonać szczegółowej charakterystyki antygenu przysadkowego. Dlatego celem niniejszej pracy była próba izolacji autoantygenu przysadkowego metodą chromatografii powinowactwa, z zastosowaniem surowic chorych o wysokim mianie autoprzeciwciał przysadkowych, oraz frakcji mikrosomalnej ludzkich przysadek. Materiał i metody: Do izolacji immunoglobulin użyto surowic pacjentów z chorobami przysadki, chorobą Addisona oraz chorobą Gravesa- Basedowa, które wykazywały silną reakcję immunologiczną z antygenami przysadkowymi w metodzie immunoblottingu. Do izolacji antygenu przysadkowego użyto frakcji mikrosomalnej ludzkich przysadek, otrzymanej drogą ultrawirowania i solubilizacji. Izolację immunoglobulin przeprowadzono na kolumnie sefaroza 4B-białko A, które następnie wykorzystano do sporządzenia immunosorbentu na CNBr-aktywowanej sefarozie. Desorpcji białek antygenowych dokonano przy użyciu glicyny (0,2 mol/l) oraz guanidyny (1 mol/l i 3 mol/l). Ocenę wyizolowanych białek przeprowadzono metodą immunoblottingu. Wyniki: Izolację immunoglobulin z surowic chorych przeprowadzono 12-krotnie, otrzymując 8,5-13,5 mg IgG z 1-1,5 ml surowicy. W wyniku desorpcji antygenów przysadkowych z immunosorbentu otrzymano 0,026-0,150 mg białek antygenowych. Dla określenia masy cząsteczkowej i czystości antygenu mikrosomalnego przysadek uzyskanego drogą chromatografii powinowactwa, wyizolowane białka były znakowane izotopem 125I oraz rozdzielone elektroforetycznie w żelu poliakrylamidowym (SDS-PAGE) z następową autoradiografią. Wyniki autoradiogramów wykazały obecność dwóch silnie zaznaczonych prążków białek o masie 67 kDa i 55 kDa oraz białka niskocząsteczkowe. Wnioski: Izolacja autoantygenu przysadkowego z zastosowaniem metody chromatografii powinowactwa pozwoliła otrzymać dwie frakcje białek antygenowych o różnych ciężarach właściwych - 55 kDa i 67 kDa.Introduction: In sera of pituitary disease patients and other autoimmune endocrine disease are detectable pituitary autoantibodies. Until now characterization of pituitary antigen is still unknown. The aim of our study was isolation and characterization of pituitary autoantigen by affinity chromatography. For isolation we have used microsomal fraction of human pituitary. Material and methods: For immunoglobulins isolation have been used sera of pituitary disease, Addison disease and Graves-Basedow disease patients with detectable pituitary autoantibodies. For pituitary antigen isolation have been used microsomal fraction of human pituitary obtained by ultracentrifugation and solubilisation. Immunoglobulins isolation was performed on Sepharose 4B&#8211;Protein A. Immunosorbent was performed on CNBr-activated Cl-4B Sepharose. Desorbtion was conducting by 0.2 mol/L glicine and 1 mol/L, 3 mol/L guanidine. The estimation of isolated proteins was performed by immunoblotting. Results: Isolation of immunoglobulins from patients sera was done 12 times receiving from 8.5 up to 13.5 mg of IgG from 1-1.5 ml of sera. In desorbtion we have received from 0.026 up to 0.150 mg of antigen proteins. For molecular weight estimation isolated proteins have been labeled by 125I and run on SDS/PAGE with autoradiography. Autoradiography shown us two lines with 67 kDa and 55 kDa and low weight protein line. Conclusions: Isolation of pituitary autoantigen by affinity chromatography shown two different antigen proteins with 67 kDa and 55 kDa

Iodine prophylaxis in children population on the Wielkopolska Region area from year 1992 to 2005

Wstęp: Celem niniejszych badań była ocena skuteczności profilaktyki jodowej w oparciu o obligatoryjny model jodowania soli. Materiał i metody: Łącznie badaniami objęto 1444 dzieci, zarówno z regionów miejskich, jak i wiejskich, o proporcjonalnym rozkładzie płci i wieku (8-12 lat) - 432 badanych w 1992 roku (przed wprowadzeniem jodowania soli), 558 badanych w 2000 roku i 454 badanych w 2005 roku (po wprowadzeniu jodowania soli w 1996 roku). Wyniki: W badaniach prowadzonych w 1992 roku wykazano wysoką częstość (40%) wola wśród dzieci. Obecnie odsetek ten zmniejszył się do 6% (p < 0,01). Równocześnie mediana stężeń jodu w moczu wzrosła z 44 &#956;g/l do 107 &#956;g/l (p < 0,01). Zaobserwowano niewielkie nasilenie zachorowań na autoimmunologiczne choroby tarczycy, zwłaszcza przewlekłe zapalenia.Wnioski: W badaniach wykazano wysoką skuteczność profilaktyki jodowej na terenie Wielkopolski, jednak nadal w większości pozostaje on rejonem o łagodnym niedoborze jodu.Introduction: The aim of the study was to evaluate of efficiency of iodine prophylaxis based on obligatory model of salt iodization. Material and methods: The study included 1444 children from the rural and urban area, with the proportional sex and age (8-12 years) distribution - 432 children in 1992 (before salt iodization), 558 children in 2000 and 454 children in 2005 (during salt iodization from 1996). Results: The prevalence of goiter detected in children population in 1992 was 40% (recount by current criteria), in 2005 was reduced to 6% (p < 0.01). Parallely, median of urinary iodine concentration increased from 44 mg/l in 1992 to 107 mg/l (p < 0.01) in 2005. The increase of incidence of autoimmunological thyroid diseases is observed, especially chronic thyroiditis.Conclusions: The study proves high efficiency of iodine prophylaxis in Wielkopolska Region, but it is still the area with mild iodine deficiency