Choroba Pageta kości

Choroba Pageta kości jest drugą pod względem częstości występowania, po osteoporozie, chorobą metaboliczną kości osób w starszym wieku. Z uwagi na różnorodny obraz kliniczny i bezobjawowy przebieg w początkowym okresie choroby prawidłowe jej zdiagnozowanie może nastręczać trudności. W niniejszej pracy przedstawiono przypadek pacjentki, u której od czasu zauważenia pierwszych objawów w postaci deformacji kości sklepienia czaszki do postawienia rozpoznania minęło kilka lat. Tymczasem usytuowanie ogniska choroby w obrębie czaszki to nie tylko problem jej zniekształcenia. Efektem ucisku zmienionej chorobowo kości na nerwy czaszkowe mogą być także poważne powikłania, takie jak pogorszenie wzroku czy głuchota, a szybkie wdrożenie terapii bisfosfonianami u pacjentów z objawami choroby może prowadzić do uzyskania remisji. Forum Reumatol. 2018, tom 4, nr 4: 238–24

Usprawnianie dziecka ze skoliozą i zespołem Ehlersa- Danlosa

Wstęp: Skoliozę określa się, jako trójpłaszczyznową wadę kręgosłupa. Często współwystępuje w chorobach przebiegających z wiotkością. Przykładem jest zespół Ehlersa-Danlosa. Brak zastosowania odpowiedniego leczenia oraz indywidualnej terapii może doprowadzić do jej progresji oraz zaburzać funkcjonowanie narządów i układów. Celem pracy było opisanie terapii pacjenta ze skoliozą i zespołem Ehlersa-Danlosa oraz porównanie wyników kąta rotacji tułowia przed i po terapii. Materiał i metody: Terapii poddano 6-letniego chłopca ze skoliozą i zespołem Ehlersa-Danlosa. Przed zastosowaniem terapii zmierzono u niego kąt rotacji tułowia skoliometrem Bunnela. Następnie rozpoczęto usprawnianie zgodnie z założeniami metody Funkcjonalnej Indywidualnej Terapii Skolioz (FITS). Po okresie 3 miesięcy powtórnie zmierzono kąt rotacji tułowia. Wyniki: Kąt rotacji tułowia w poszczególnych poziomach przed zastosowaniem opisanej terapii wynosił kolejno: C7: 5/6°S, Th6: 10°S, Th12: 9°S, S: 3°D; kąt rotacji tułowia po trzech miesiącach terapii metodą FITS: C7: 0°, Th6: 4°S, Th12: 8°S, S1: 2°D Wnioski: Terapia metodą FITS u dziecka ze skoliozą i zespołem Ehlersa-Danlosa prowadzona w okresie 3 miesięcy może prowadzić do zmniejszenia kąta rotacji tułowia. Forum Reumatol. 2017, tom 3, nr 4: 243–24

Styl radzenia sobie ze stresem jako moderator związku lęku z neurotyzmem u osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów

Lęk stanowi jedną z konsekwencji chorób przewlekłych, w tymreumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Wysoki poziom lękuobniża jakość życia pacjentów, prowadzi do zachowań antyzdrowotnychoraz może wpływać na gorszy przebieg choroby. Związekneurotyzmu z lękiem został dotąd dobrze udokumentowany. Neurotyzmstanowi cechę temperamentu, a więc w niewielkim stopniumożna ją modyfikować. Redukcja kosztów psychicznych ponoszonychprzez osoby o wysokim poziomie neurotyzmu wymagapoznania czynników, które mogłyby ograniczać wpływ neurotyzmuna poziom lęku (czynniki moderujące relację neurotyzm–lęk).Celem badania było określenie zmiennych moderujących relacjępomiędzy neurotyzmem a lękiem.W badaniach wzięło udział 100 osób chorujących na RZS (78 ko -biet i 22 mężczyzn). Zostali oni przebadani za pomocą kwestionariuszymierzących: poziom lęku, style radzenia sobie ze stresemoraz wymiary osobowości. Obliczono współczynniki korelacjir Pearsona pomiędzy mierzonymi zmiennymi oraz wykonano analizęmoderacji związku pomiędzy neurotyzmem a lękiem jakostanem za pośrednictwem stylów radzenia sobie ze stresem.Testowanie interakcji przeprowadzono metodą najmniejszych kwadratówi regresji logistycznej.Ustalono, że istnieje wprost proporcjonalny związek pomiędzyneurotyzmem a lękiem rozumianym jako stan (r = 0,63; p < 0,01)(tab. I). Zaobserwowano, że związek ten nie zachodzi w przypadkuosób o wysokim neurotyzmie posługujących się unikowym stylem radzenia sobie ze stresem (R2 = 0,19; F = 7,00; p < 0,001) (ryc. 1)oraz u osób poszukujących kontaktów towarzyskich (R2 = 0,22;F = 8,70; p < 0,001) (ryc. 2, tab. II).Wyniki wskazują, że silny neurotyzm zwiększa prawdopodobieństworeagowania podwyższonym poziomem lęku w obliczu pojawiającychsię objawów oraz zagrożeń będących konsekwencjąchoroby. Zaobserwowane zależności potwierdzają hipotezę, żetemperament jest czynnikiem ryzyka w rozwoju zaburzeń zachowania.Ponadto sugerują one potrzebę kształtowania u osób neurotycznych,chorych na RZS, sposobów radzenia sobie z chorobąopartych na dystansowaniu się od niej lub aktywizowaniu ich kontaktówspołecznych