Complication of occurring after bariatric surgery: Micronutrient deficiencies: Traditional review

Obezite, modern dünyanın karşı karşıya olduğu ciddi bir sağlık sorunudur ve son yıllarda görülme sıklığı endişe verici düzeyde artmıştır. Tedavi seçenekleri arasında diyet ve egzersiz gibi yaşam tarzı değişiklikleri ile farmakolojik ve cerrahi prosedürler yer almaktadır. Bariyatrik cerrahi, ileri derecede obez ve komorbiditeleri olan hastalara uygulanan yöntemdir. Cerrahi prosedürler genellikle; besin alımını kısıtlayıcı, malabsorptif ve hem besin alımını kısıtlayıcı hem de malabsorptif prosedürlerin kombinasyonu olarak sınıflandırılmaktadır. Cerrahiden sonra hastalarda mikro besin ögesi eksiklikleri gibi bazı komplikasyonlar meydana gelebilmektedir. Bu eksikliklerin oluşma nedenleri arasında hastaya ve cerrahi yönteme bağlı değişkenler bulunmaktadır. Hastaya bağlı değişkenler arasından özellikle bireye ve yapılan cerrahi işleme özel oluşturulmuş, beslenme programına uymama ve önerilen besin desteklerini kullanmama ön plana çıkarken, ameliyata bağlı değişkenler ise besin alımını kısıtlayıcı ve malabsorptif olan prosedürlere göre değişiklik göstermektedir. Bariyatrik cerrahi sonrasında en çok görülen mikro besin ögesi eksiklikleri arasında; tiamin, B12 vitamini, folat, demir, D, A ve K vitaminleri, çinko ve bakır bulunmaktadır. Ayrıca preoperatif dönemde bu mikro besin ögelerinin eksikliklerinin olması, postoperatif dönemde daha ciddi komplikasyonları meydana getirmektedir. Bariyatrik cerrahi sonucu görülen bu eksikliklerin yönetiminde, hastaların yaşam boyu takip edilmesi en önemli basamağı oluşturmaktadır. Özellikle hastaların, cerrahi sonrası önerilen besin desteklerine bağlı kalmaları ve tıbbi beslenme tedavisine yüksek düzeyde uyum göstermeleri gerekmektedir. Ek olarak, besin desteklerinden bazılarının birbirinin emilimini etkilemesinden dolayı uygun doz ve zaman ayarlamaları doğru bir biçimde yapılmalıdır. Bu derleme yazının amacı, bariyatrik cerrahi hastalarında postoperatif dönemde görülen mikro besin ögesi eksikliklerini tanımlamak ve bu eksikliklerin oluşmasındaki nedenler ile bunların önlenmesi hakkında literatürde yer alan güncel bilgilerin sunulmasıdır.Obesity is a serious health problem facing the modern world, and its incidence has increased at an alarming rate in recent years. Treatment options include lifestyle changes such as diet and exercise and pharmacological and surgical procedures. Bariatric surgery is a method applied to patients with advanced obese and comorbidities. Surgical procedures are generally classified into restrictive, malabsorptive, or a combination of restrictive and malabsorptive elements. Some complications such as micronutrient deficiencies can occur in patients after surgery. Among the reasons for the occurrence of these deficiencies are variables depending on the patient and the surgical method. While among the patient-dependent variables came to the fore noncompliance with the nutrition program created specifically for the individual and the surgical procedure and not using the recommended dietary supplements, variables related to surgery differ according to procedures that restrictive and malabsorptive. Thiamine, vitamin B12, folate, iron, vitamins D, A, and K, zinc, and copper are the most common micronutrient deficiencies after bariatric surgery. Besides, have deficiencies of these micronutrients in the preoperative period occurs more serious complications in the postoperative period. Lifelong follow-up of patients is the most important step in the management of these deficiencies as a result of bariatric surgery. In particular, patients need to adhere to the recommended dietary supplements after surgery and to comply with medical nutrition therapy at a high level. Also, because some of these nutritional supplements interfere with each other's absorption, appropriate dosage and time adjustments must be made correctly. The purpose of this review is; to describe the micronutrient deficiencies observed in the postoperative period in bariatric surgery patients and to present the current information in the literature about the reasons for the occurrence of these deficiencies and their prevention

Relationship between food insecurity and geriatric syndromes in older adults: A multicenter study in Turkey

Aims: In this study, the aim was to determine the prevalence of geriatric syndromes such as frailty, sarcopenia risk and malnutrition in older adults and to investigate the relationship between food insecurity, and frailty, risk of sarcopenia and malnutrition. Methods: The study was cross-sectional. It was conducted between February 2022 and June 2022 with 707 older adults. The data were collected through the face-to-face interview method with a questionnaire including the Descriptive Information Form, Household Food Insecurity Access Scale (HFIAS), Frail Scale, Sarcopenia Risk Screening Scale (SARC-F) and Mini Nutritional Assessment-Short Form (MNA-SF). Numbers, percentages, mean, standard deviation, Pearson chi-square test and binary logistic regression analysis were used in data analysis. Results: In the present sample, 30% of the participants experienced some degree of food insecurity. The prevalence of frailty, sarcopenia risk, and malnutrition in the participants was 15.3%, 19.5%, and 1.3%, respectively. We determined that food insecurity was not associated with pre-frailty/frailty and sarcopenia risk. After adjusment for potential counfounders moderate and severe food insecurity was associated with higher odds of malnutrition risk and malnutrition (AOR: 2.06, 95% CI: 1.21–3.51, p:0.007). Conclusion: While food insecurity is not associated with pre-frailty/frailty and sarcopenia risk, moderate and severe food insecurity is a modifiable risk factor for malnutrition risk and malnutrition. Thus, economic and social policies to eliminate food insecurity should be implemented, and efforts to prevent food insecurity should be planned through inter-sectoral cooperation

Relationship of Gastrointestinal Symptoms with Nutritional Status and Biochemical Parameters in Hemodialysis Patients

Bu çalışmada, hemodiyaliz (HD) tedavisi alan hastalarda görülen gastrointestinal (Gİ) semptomların beslenme durumu ve biyokimyasal parametrelerle olan ilişkisi incelendi. Çalışma örneklemini Bandırma Devlet Hastanesi Diyaliz Ünitesinde tedavi görmekte olan 88 HD hastası oluşturdu. Çalışma kapsamındaki hastaların beslenme durumlarının değerlendirilmesinde antropometrik ölçümlerden boy uzunluğu, kuru vücut ağırlığı, bel çevresi, üst-orta kol çevresi (ÜOKÇ), triceps deri kıvrım kalınlığı (TDKK) ölçüldü. Ayrıca 3 günlük besin tüketim kayıtları, Subjektif Global Değerlendirme - Diyaliz Malnütrisyon Skoru (SGD - DMS), Malnütrisyon İnflamasyon Skoru (MİS) kullanıldı. Biyokimyasal parametreler için hasta dosyalarına kayıt edilen kan analiz sonuçlarından yararlanıldı. Gİ semptomları ise Gastrointestinal Semptom Derecelendirme Ölçeği (GSDÖ) kullanılarak belirlendi. Hastaların SGD - DMS'ye göre beslenme durumları incelendiğinde 34 (%38,6)'nün hafif / orta malnütrisyonlu; MİS'e göre ise 46 (%52,3)'sının hafif / orta malnütrisyonlu olduğu tespit edildi. Hastaların antropometrik ölçümleri ile hem SGD - DMS ve hem de MİS puanları arasında istatistiksel olarak p<0,05 düzeyinde önem bulundu. Özellikle ÜOKÇ değerleri ile MİS puanı arasında çok yüksek düzeyde önemli korelasyonun varlığı belirlendi (p<0,001). Hastaların biyokimyasal parametrelerinden olan kreatinin, albümin ve ürik asit değerleri ile hem SGD - DMS ve hem de MİS puanları arasında istatistiksel olarak önemli düzeyde ilişki bulundu (P<0,05). Total protein değerleri ise sadece MİS puanı ile önemli ilişkiye sahip olduğu belirlendi (p<0,05). Ayrıca kreatinin ve albümin değerleri ile MİS puanı arasında istatistiksel olarak önemli bir ilişki bulunduğu tespit edildi (p<0,001). GSDÖ'ye göre, çalışmaya katılan HD hastalarında görülen Gİ semptomlarının başında hazımsızlık gelirken, ikinci sırada konstipasyon yer aldı. HD hastalarının karın ağrısı semptomları ile hem SGD – DMS ve hem de MİS puanları arasında istatistiksel önem bulunduğu belirlendi (p<0,001). Ayrıca toplam GSDÖ puanı ile vii SGD - DMS arasında p<0,05 düzeyinde istatistiksel öneme rastlanıldı. Bazı biyokimyasal parametreler (serum albümin, sodyum ve kalsiyum) ile Gİ semptomları arasında da önemli ilişki bulunduğu tespit edildi (p<0,05). Hastaların diyetle aldıkları E vitamininin ortalamaları ile karın ağrısı semptomu arasında istatistiksel olarak öneme rastlanıldı (p=0,009). Yapılan tez çalışmasının sonucunda HD hastalarında yetersiz beslenme oranının son derece yüksek olduğu ve bunun da Gİ semptomları ile ilişkili olduğu belirlendi. Hastaların Gİ semptom şiddetlerinin artmasıyla birlikte yetersiz beslenme skorlarının da arttığı görüldü. Ayrıca diyetle alınan E vitamini düzeyinin azalmasının karın ağrısı semptomlarının şiddetinin artmasıyla ilişkili olabileceği düşünüldü. HD hastalarının genel sağlık durumlarının iyileştirilmesi için beslenme durumlarının sıkı bir şekilde takip edilmesi gerektiği kanısına varıldı. Bu bakımdan hastaların antropometrik ölçümleri, biyokimyasal parametreleri, beslenme durumlarını yansıtan skorlama yöntemleri ve hastaların Gİ semptomları gibi farklı belirteçlerin değerlendirilmesi HD hastalarına uygulanan tedaviye katkı sağlayacaktır.In this study, relationships between nutritional status and biochemical parameters of gastrointestinal (GI) symptoms in patients receiving hemodialysis (HD) treatment were investigated. The study samples consisted of 88 HD patients who were being treated at the Dialysis Unit of Bandirma State Hospital. To assess nutritional status of patients in the study, the height of tall, dry body weight, waist circumference, mid- arm circumference (MAC), triceps skinfold (TSF) thickness, as anthropometric measurements were measured. In addition, 3-day food consumption records, Subjective Global Assessment - Dialysis Malnutrition Score (SGA - DMS), Malnutrition Inflammation Score (MIS) were used. For biochemical parameters, blood analysis results, recorded in the patient files were used. The GI symptoms were determined using the Gastrointestinal Symptom Rating Scale (GSRS). When the nutritional status of the patients was examined, 34 (38.6%) and 46 (52.3%) were found to be mild / moderate malnutrition according to SGA-DMS, and MIS, respectively. Anthropometric measurements of the patients were found to be statistically significant with both SGA - DMS and MIS (p <0.05). In particular, it was found that MAC values had very high correlation with MIS scores (p<0.001). A statistically significant correlation was found between creatinine, albumin and uric acid values of biochemical parameters of patients and both SGD - DMS and MIS scores (p <0.05). Total protein values were found to be significant only with MIS score (p <0.05). In addition, statistical significance was found between creatinine and albumin values and MIS scores (p <0.001). According to the GSRS, indigestion was taken place firstly, between GI symptoms in the HD patients who participated to the study, the second was constipation. Statistical significance was found between the symptoms of abdominal pain in HD patients and both SGD - DMS and MIS scores (p<0.001). In addition, there was statistically significant difference between the total GSRS score and SGA - ix DMS at p <0.05 level. Some biochemical parameters (serum albumin, sodium and calcium) were also found to be significantly correlated with GI symptoms (p <0.05). A statistically significant relationship was found between the mean of vitamin E with diet and abdominal pain symptom (p<0,05). At the and of the thesis study, it was determined that malnutrition rate was very high in HD patients and this was related to GI symptoms. Increased malnutrition scores were found to be correlated with increased GI symptom severity. It was also thought that decreasing the vitamin E level taken with diet may be related to the increase in the severity of abdominal pain symptoms. In this respect, anthropometric measurements, biochemical parameters, scoring methods reflecting nutritional status, and evaluation of different markers of HD patients, such as GI symptoms will contribute to the treatment of HD patients

The role of Omega-3 polyunsaturated fatty acids in weight management

Obezite; vücutta anormal veya aşırı yağ birikimi olarak tanımlanır ve pandemik bir hastalık olarak kabul edilir. Birçokmetabolik hastalığın oluşmasına neden olan obezite, aynı zamanda ülkelerin sağlık maliyetlerini de ciddi düzeylerdeartırmaktadır. Bütüncül olarak yaklaşıldığında kalıcı tedavi çözümlerinin elzem olduğu görülmektedir. Tıbbi beslenmetedavisi, egzersiz ve davranış değişikliği kombinasyonunun en etkili tedavi yöntemi olduğu bilinmektedir. Bu yöntemlereek olarak omega-3 çoklu doymamış yağ asitlerinin vücut ağırlık kaybı üzerinde etkili olabileceği düşünülmektedir.Linoleik asit ve α-linolenik asit sentezi insan vücudunda gerçekleştirilemediği için besinler ile alınması gereklidir.Özellikle eikosapentaenoik asit (EPA) ve dokosaheksaenoik asit (DHA) gibi omega-3 çoklu doymamış yağ asitlerinin, farklımetabolik değişiklikler yoluyla vücut ağırlık kaybı üzerinde etkili olabileceği belirtilmektedir. Ancak, yapılan araştırmalarincelendiğinde omega-3 çoklu doymamış yağ asitlerinin bu etkileri belirsizliğini korumaktadır. Bu derleme yazının amacı;vücut ağırlık yönetiminde omega-3 çoklu doymamış yağ asitlerinin rolü ve önerilen etki mekanizmaları hakkında literatürdeyer alan güncel bilgilerin sunulmasıdır.Obesity is defined as abnormal or excessive fat accumulation in the body and is considered a pandemic disease. Obesity, which causes many metabolic diseases, also increases the health costs of countries seriously. It is seen that permanent treatment is essential when approached holistically. The combination of medical nutrition therapy, exercise, and behavior modification is known to be the most effective treatment method. In addition to these methods, omega-3 polyunsaturated fatty acids are thought to be effective on weight loss. Since linoleic acid and α-linolenic acid synthesis cannot be performed in the human body, they must be provided with foods. In particular, it is suggested that omega-3 polyunsaturated fatty acids such as eicosapentaenoic acid (EPA) and docosahexaenoic acid (DHA) may affect weight loss through different metabolic changes. However, these effects of omega-3 polyunsaturated fatty acids are still unclear when the researches are examined. The purpose of this review article is to present current information about the role of omega-3 polyunsaturated fatty acids in weight management and their proposed effect mechanisms in the literature