Stent fracture after endovascular treatment patient with subclavian vein thrombosis – difficult diagnosis and complication of venous thoracic outlet syndrome

Subclavian vein thrombosis is relatively rare. It constitutes 4 to 10% of all cases of venous thrombosis and is often associated with compression or canniulation of the subclavian vein. We present the case of patient with Paget-Schroetter syndrome treated in our center for right subclavian vein thrombosis as a result of the venous thoracic outlet syndrome (VTOS). In the case described below, VTOS was unrecognized and the stent fracture following endovascular treatment led to a relapse of venous thrombosis. Secondary angioplasty and stenting with subclavian vein decompression was successfully made. The patient was regularly monitored throughout the following year and there was no relapse of clinical symptoms. Conclusions: in case of subclavian vein thrombosis decompression is a very important step in the management of VTOS. It prevents recurrence of thrombosis and potential complications

Risk factors for surgical site infections in rectal cancer patients

Introduction. Rectal cancer surgery is associated with high rates of post-operative complications in which the most common are Surgical Site Infections (SSI). Materials and methods. Factors responsible for SSI incidence were retrospectively analysed in rectal cancer patients who had undergone surgery at a single centre for oncology between July 2012 and July 2016. The study end-point was patients’ contracting SSI. Statistical analyses were performed by the ‘Statistica 12’ package consisting of the Pearson’s Chi-squared test (χ2), the Kruskal-Wallis test and the Mann-Whitney U-test (with continuity correction). Qualitative variables were analysed using log-linear analysis. The likelihoods of SSI incidence were compared by using odds ratios within 95% confidence limits. Results. Amongst the 187 patient subjects under observation during their 30 day follow-up, 44 (23.5%) suffered from post-operative complications of which SSI were the most common at 27 (14.4%). In those patients with advanced stage IV cancer, SSI occurred 3-fold more compared to patients with lower stage cancers; respectively 27.3% vs 11.7%, p = 0.021. Multivariate analysis demonstrated that the highest SSI risk was in patients having a low-lying tumour (≤ 5 cm from the anal rim; OR 2.31 (95% CI of 1.15 to 4.62), p = 0.019 and those patients who had undergone Hartmann’s procedure; OR 1.85 (95% CI of 1.04 to 3.31), p = 0.038. Conclusions. Surgical site infections in rectal cancer patients undergoing surgery occur significantly more in those at advanced stage IV rectal cancer where the tumour is low-lying (0–5 cm from the anal rim) and after having undergone the Hartmann’s procedure

Recurrent carotid artery stenoses

Jednym z poważniejszych powikłań po udrożnieniach tętnic szyjnych są ich nawrotowe zwężenia. Ze względu na przebieg kliniczny oraz obraz histologiczny miejsca po operowanej tętnicy szyjnej wyróżnia się zwężenia nawrotowe wczesne i późne. Mianem restenozy wczesnej określa się zwężenie, które powstaje w ciągu pierwszych 2 lat po zabiegu operacyjnym. Podłożem nawrotu zwężenia w tym okresie jest intymalna hiperplazja. Zwężenie to charakteryzuje się niskim ryzykiem powikłań neurologicznych. Zwężenia późne są to zmiany powstające w późniejszym okresie po zabiegu. W badaniach patomorfologicznych nie różnią się one od zmian pierwotnych. Również ryzyko powikłań neurologicznych jest podobne jak w przypadku zwężeń pierwotnych. Konieczność reoperacji zachodzi w razie zwężeń zagrażających okluzją tętnicy szyjnej wewnętrznej lub w zmianach powodujących objawy neurologiczne. Wyniki odległe powtórnych zabiegów operacyjnych są podobne do operacji pierwotnych, jednak istnieje większe ryzyko powikłań śród- i pooperacyjnych. Nadal jednoznacznie nie określono roli zabiegów śródnaczyniowych w leczeniu zwężeń pierwotnych i wtórnych.Recurrent stenoses belong to the gravest complications after interventions of patency restoration of carotid arteries. According to the clinical course and the histological picture of the arterial site after intervention, recurrent stenoses are classified as either early or late. The term of early restenosis refers to arterial narrowing which occurs within the first two years following the procedure. In this period, recurrence of stenosis is caused by intimal hyperplasia. This type of stenosis bears a low risk of neurological complications. Late stenoses occur in the later period after the initial procedure. They do not differ from the primary lesions on pathomorphological grounds, and their risk of causing neurological complications is similar to that of the primary arterial narrowings. Stenoses bearing high risk of complete occlusion of carotid artery or provoking neurological symptoms necessitate reoperation. Although long-term results of repeated operations are similar to those of primary interventions, higher risk of intra- and postoperative complications should be taken into account. The role of endovascular interventions in primary and secondary arterial stenoses remains not unequivocally determined

Skin microcirculation in the diabetic type 2 patients

Wstęp. Zmiany w obrębie mikrokrążenia leżą u podstaw powikłań spotykanych u osób z cukrzycą. Celem pracy była ocena mikrokrążenia skórnego u chorych na cukrzycę typu 2 za pomocą dopplerowskiego przepływomierza laserowego (LDF,laser doppler flowmeter). Materiał i metody. Zbadano 60 osób (109 kończyn). Grupę chorych stanowiło 35 osób (65 przebadanych kończyn) w wieku 30&#8211;92 lat, ze średnią wieku 62,3 &plusmn; 12,6 lat, leczonych z powodu cukrzycy typu 2 (DM, diabetes mellitus) za pomocą insuliny lub leków doustnych. Grupę kontrolną tworzyło 25 osób zdrowych w wieku 38&#8211;76 lat, ze średnią wieku 59,4 &plusmn; 10,5 lat (49 przebadanych kończyn). Z badań wykluczono osoby przyjmujące leki wpływające na mikrokrążenie skórne oraz z innymi chorobami naczyń kończyn dolnych. Grupę chorych podzielono na podstawie czasu trwania cukrzycy na 3 grupy (mniej niż 5 lat, 5&#8211;10 lat, więcej niż 10 lat). Badania przeprowadzono przy użyciu dopplerowskiego przepływomierza laserowego Periflux 4001 (Perirmed, Szwecja), umieszczając sondę na grzbietowej stronie stopy badanej kończyny. Po przeprowadzeniu pomiaru przepływu spoczynkowego (RF, rest flow), wykonywano kolejno testy prowokacyjne przepływu: test przekrwienia reaktywnego (RH, reactive hyperemia test), odruchu żylno-tętniczkowego (VAR, veno-arteriolar responde), test stymulacji termicznej (TSR, thermal stimulation test) w temperaturze 44°C. Za uzyskane z pomiarów parametry przyznawano określoną liczbę punktów, których suma stanowiła scoring. Osobnej analizie poddano grupy chorych podzielone na podstawie czasu trwania cukrzycy. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testu t-Studenta, natomiast zachodzące zależności analizowano, używając testu korelacji liniowej. Wyniki. Wielkość perfuzji skóry, mierzona w spoczynku u wszystkich chorych na cukrzycę, była wyższa (16,9 PU) niż u osób zdrowych (14,9 PU). Nie stwierdzono znamiennej różnicy w wartościach indeksu mikrokrążenia i RH. Obie grupy różniła natomiast wartość VAR (średnio 33,6% u chorych na cukrzycę i 54,7% u osób zdrowych) oraz TSR (średnio 491% u chorych na cukrzycę i 1463% u osób zdrowych). Obliczony scoring w grupie chorych wyniósł średnio 7,5, a u zdrowych 1,0 (p < 0,001). Badanie związku pomiędzy czasem trwania cukrzycy a scoringiem wykazało, że istnieje dodatnia liniowa korelacja między tymi parametrami (r = 0,77). Wnioski. Przeprowadzone badania wykazały przydatność LDF w ocenie stopnia mikroangiopatii u chorych we wczesnym okresie choroby. Natomiast perfuzję skóry u chorych na cukrzycę należałoby oceniać na podstawie kilku parametrów uzyskanych z testów prowokujących zachowanie się mikrokrążenia.Introduction. Late compilcations of diabetes mellitus are caused by microangiopathy.The issue of this study was to evaluate skin microcirculation by means of doppler flowmeter in type 2 diabetic patients. Material and methods. We examined 60 subjects (109 limbs). The diabetic group was composed of 35 patients (65 limbs) suffering from type 2 diabetes mellitus treated by insulin or oral therapy, aged 30 to 92 years. Mean age in this group was 62.3 &plusmn; 12.6 years. Control group was composed of 25 subjects (49 limbs), aged 38 to 76 years. Mean age was 59.4 &plusmn; 10.5 years. Subjects receiving drugs affecting skin microcirculation or with symptoms of other vascular abnormalities of lower limbs were excluded. The diabetic group was divided into 3 subgroups according to duration of diabetes (below 5 years, 5&#8211;10 years, above 10 years). Laser doppler flowmeter Periflux 4001 (Perimed, Sweden) was used in the study. The probe of LDF was placed on dorsal aspect of foot. Tests affecting microcirculation were performed after measurement of rest flow (RF) &#8212; it means reactive hyperemia (RH), veno-arteriolar response (VAR) and thermal hyperemia test (TSR) in 44°C. This parameters were evaluated in points, sum of it formed scoring. Diabetic group was compared with normals. Previously separated subgroups of diabetics were analysed additionaly. Statystical analysis was performed with aid of t-Student and linear correlation tests. Results. Skin perfusion at rest was higer in diabetic group than in normals (16.9 vs.14.9 PU). No Significant differences were found in microangiopathy index and reactive hyperemia test. Diabetics presented significantlydiminished veno-arteriolar response (33.6% vs. 4.7%) and thermal hyperemia (491 vs. 1463%). Scoring calculated for diabetics was 7.5 1.0 of normals (p < 0.001). Positive linear orrelation was found betwween duration of diabetes and mentioned above parameters (r = 0.77). Conclusions. Usefulness of laser doppler flowmetry for evaluation of diabetic microangiopathy in early stage of disease was proved. To improve reliability of this method test stimulating microcirculation should be used

Hemosyderyna wydalana w moczu jako marker przewlekłych zaburzeń żylnych

Wstęp. Ze względu na dużą powszechność występowania przewlekłe zaburzenia żylne stanowią poważny problem społeczny krajów rozwiniętych. Istotną rolę w patomechanizmie rozwoju zmian troficznych skóry w przebiegu niewydolności żylnej odgrywają tkankowe depozyty związków żelaza. Celem badania była ocena wydalania hemosyderyny w moczu u osób z objawami przewlekłych zaburzeń żylnych. Materiał i metody. Badano osad pochodzący z moczu, w którym wybarwiano kryształy hemosyderyny za pomocą roztworu Perla. Przebadano 76 osób, u których niewydolność żylna była w różnych stopniach zaawansowania klinicznego. Wyniki. Nie wykazano istnienia związku pomiędzy liczbą wydalanych w moczu kryształów a stopniem nasilenia patologii układu żylnego. Wnioski. Hemosyderyny nie można traktować jako wyznacznika nasilenia patologii żylnej.Background. Chronic venous insufficiency (CVI) is one of the most significant health problems of developed countries. Tissue deposits of iron play an important role in the pathogenesis of trophic skin changes. The purpose of the study was to test the correlation of clinical severity of venous insufficiency with urine excretion of hemosiderin. Material and methods. Urine sediments were stained for hemosiderin granules with Perl reagent. The urine samples of 76 persons representing various categories of venous insufficiency were evaluated. Results. There was no correlation between clinical category of venous insufficiency and number of hemosiderin granules noticed in urine. Conclusions. Thus, hemosiderinuria cannot be a marker of severity of venous disturbances