Logic and Axiomatics in the Making of Latino sine Flexione

This contribution examines the scientific background of Latino sine Flexione (LSF), an international auxiliary language constructed by Peano. LSF is part of a larger linguistic movement resulting from new technologies that accelerated globalisation. Science is a major driving force behind the international auxiliary language movement, both for creating an increased need for international contacts and for lending its data and methods to language construction. With LSF, Peano attempted to realize part of Leibniz’s dream of a universal language, of which a temporary simplified form of Latin would become the first step. LSF was designed following Leibniz’s fragments compiled by Couturat. By eliminating conventional features from standard Latin, Peano attempted to reduce it to its logical expression. Inspired by the same concerns that motivated the symbolism of Formulario, he aimed for a simple language that owed its fit for international use to its being stripped down to the logical core shared by all languages. To achieve this, Peano proceeded by eliminating inflections from all words and establishing an “algebra of grammar” that governed the rules of word-formation. Simplicity, non-redundancy and computability are key values of LSF inspired from Peano’s mathematical practice.Cette contribution examine l’arrière-plan scientifique de Latino sine Flexione (LSF), une langue auxiliaire internationale élaborée par Peano. Le LSF s’insère dans le cadre d’un mouvement linguistique plus vaste résultant des nouvelles technologies, lesquelles accélérèrent la mondialisation. La science constitue une force motrice dans le développement d’une langue auxiliaire internationale, étant donné qu’elle favorise les contacts internationaux et qu’elle fournit des données et des méthodes permettant de construire une telle langue. Avec le LSF, Peano entreprit de réaliser une partie du rêve leibnizien d’une langue universelle, dont une version simplifiée et provisoire du latin représenterait la première étape. Le LSF fut conçu à partir des fragments de Leibniz rassemblés par Couturat. En éliminant les traits conventionnels du latin standard, Peano entreprit de le réduire à son expression logique. Inspiré par des préoccupations similaires à celles qui furent à l’origine du symbolisme du Formulario, il chercha à mettre sur pied une langue simple, réduite à un noyau logique commun à toutes les langues, et de ce fait adaptée à l’usage international. Pour ce faire, Peano procéda de la manière suivante: il élimina les inflexions de tous les mots et il établit une « algèbre de la grammaire» régissant les règles de formation des mots. La simplicité, la non-redondance et la calculabilité sont les valeurs-clés du LSF inspirées de la pratique mathématique de Peano

Sylvia Pankhurst i międzynarodowy język pomocniczy

Sylvia Pankhurst was a pioneering figure of socialist feminism who advocated for universal suffrage and against war. Less well-known is her involvement in the movement for an international auxiliary language. In 1927, Pankhurst published a booklet, Delphos. The Future of International Language, where she described the growing need for a world auxiliary language and her support for Interlingua (Latino sine flexione). A biographically informed study of Delphos shows the modernist, cosmopolitan and democratic vocation of the international auxiliary language movement in the early 20th century. Pankhurst’s views on the motivation and principles of an interlanguage-to-come were widely shared by the international auxiliary language community. We present her support for Interlingua as an example of the scientific humanism that dominated the beginnings of interlinguistics, and relate her language activism to her socialist and pacifist stands.Sylvia Pankhurst była pionierską postacią socjalistycznego feminizmu, który opowiadał się za powszechnym prawem wyborczym i przeciw wojnie. Mniej znane jest jej zaangażowanie w ruch na rzecz międzynarodowego języka pomocniczego. W 1927 roku Pankhurst opublikowała broszurę Delphos. Przyszłość języka międzynarodowego, w którym opisała rosnące zapotrzebowanie na światowy język pomocniczy i jej wsparcie dla języka Interlingua (Latino sine flexione). Osadzone w kontekście biograficznym studium Delphos pokazuje modernistyczne, kosmopolityczne i demokratyczne powołanie ruchu na rzecz międzynarodowego języka pomocniczego na początku XX wieku. Poglądy Pankhurst na temat motywacji i zasad przyszłego interjęzyka były szeroko rozpowszechnione przez międzynarodową społeczność na rzecz języka pomocniczego. Artykuł prezentuje jej wsparcie dla języka Interlingua jako przykład humanizmu naukowego, który zdominował początki interlingwistyki oraz odnosi jej aktywizm językowy do jej socjalistycznych i pacyfistycznych poglądów