Prognostička vrijednost radioloških deskriptivnih pokazatelja u prosudbi oporavka bolesnika s primarnim intracerebralnim krvarenjem

Uvod: Spontano intracerebralno krvarenje definirano je kao krvarenje unutar moždanog parenhima, predstavlja za život ugrožavajuće stanje i povezano je s visokim morbiditetom i mortalitetom. Primarno oštećenje mozga uslijed ovakvog krvarenja proizlazi iz karakteristika samog hematoma, kao što su njegova lokalizacija i volumen, što utječe na funkcionalni oporavak bolesnika i ishod liječenja. Cilj: U retrospektivnom preglednom istraživanju ispitati povezanost lokalizacije i volumena hematoma te prodora krvi u moždane klijetke s oporavkom i prognozom liječenja bolesnika s primarnim spontanim intracerebralnim krvarenjem. Metode: Tijekom petogodišnjega retrospektivnog istraživanja provedenog u Sveučilišnoj kliničkoj bolnici Mostar na uzorku od 267 odraslih bolesnika sa spontanim intracerebralnim krvarenjem statistički su analizirani demografski podaci i osnovne prediktivne varijable radioloških deskriptivnih pokazatelja. Provjeravana je povezanost lokalizacije i volumena hematoma te intraventrikulskog krvarenja s ishodom liječenja. Razina statističke značajnosti iznosila je p > 0,05. Rezultati: Razlika u lokalizaciji hematoma između preživjelih i umrlih bolesnika nije bila statistički značajna (p = 0,226). Razlika u volumenu hematoma između istraživanih skupina bila je visoko statistički značajna (p < 0,001), kao i razlika u odnosu na prodor krvi u moždane klijetke (p = 0,001). Zaključak: Rezultatima provedenog istraživanja potvrđeni su radiološki deskriptivni pokazatelji volumena hematoma s prodorom krvi u moždane klijetke kao pouzdani negativni prediktori oporavka bolesnika s primarnim spontanim intracerebralnim krvarenjem

Odnos hepatotoksičnosti i doze dekabromovanog difeniletra u ciljnom tkivu kod subakutno izloženih Wistar pacova

Background/Aim. Based on numerous studies in animals, the most prominent toxic effects of decabrominated di-phenyl ether (BDE-209) are observed in the liver, thyroid hormone homeostasis, reproductive and nervous systems. BDE-209 exhibits its toxic effects partly through the aryl hydrocarbon (Ah) receptor and consequent induction of hepatic microsomal enzymes. The aim of this study was to assess the hepatotoxic effect vs target tissue dose of BDE-209 in the subacutely orally exposed Wistar rats. Methods. Effects were examined on male Wistar rats, weighing 200-240 g, exposed to doses of 1,000, 2,000 or 4,000 mg BDE-209/kg body weight (bw)/day by gavage during 28 days. Animals were treated according to the decision of the Ethics Committee of the Military Medical Academy, No 9667-1/2011. Evaluation of the hepatotoxic effect was based on: relative liver weight water and food intake, biochemical parameters of liver function [aspartate amino transferase (AST), alanine aminotransferase (ALT), alkaline phosphatase (ALP), gama glutamyl transferase (γ-GT)], and oxidative stress parameters in liver homogenates [malondialdehiyde (MDA), superoxide dismutase (SOD), -SH] and morphological and pathohistological changes in the liver. For the assessment of internal dose - response relationship, lower confidence limit of Benchmark dose (BMDL) of 5% or 10% i.e. BMDL5 or BMDL10, were calculated using PROAST software. Results. After the application of 1,000, 2,000 or 4,000 mg BDE-209/kg bw/day, the concentrations of BDE-209 measured in liver were 0.269, 0.569 and 0.859 mg/kg of liver wet weight, (ww) respectively. Internal doses correlated with external (r = 0.972; p lt 0.05) according to equation: internal dose (mg BDE-209/kg of liver ww) = 0.0002 ' external dose (mg/kg bw/day) + 0.0622. Hepato-toxicity was demonstrated based on significant increase in AST and γ-GT activities and the degree of histopathological changes. The lowest BMDL5 of 0.07228 mg BDE-209/kg of liver ww, correlating to external dose of 39 mg/kg/day, indicated the increase of AST activity as the most sensitive biomarker of BDE-209 hepatotoxicity in subacutely ex-posed rats. Conclusion. The results of the present work add up to the issue of BDE-209 toxicity profile with a focus on relationship between internal dose and hepatotoxicity. Critical internal dose for the effect on AST of 0.07 mg/kg of liver ww, corresponding to external dose of 39 mg/kg/day, is the lowest dose ever observed among the studies on BDE-209 hepatotoxicity. For the persistent sub-stances with low absorption rate such as BDE-209, critical effect based on internal dose in majority of cases is considered as more precisely defined than the effect established based on external dose, particularly.Uvod/Cilj. Prema podacima iz brojnih studija na životinjama, dekabromovani difeniletar (BDE-209) najznačajnije toksične efekte ispoljava na jetri, homeostazi hormona štitaste žlezde, reproduktivnom i nervnom sistemu. BDE-209 ispoljava toksične efekte delom preko receptora za aromatične ugljovodonike (Ah) i posledične indukcije mikrozomalnih enzima jetre. Cilj rada bio je procena hepatotoksičnog efekta u odnosu na dozu BDE-209 u ciljnom tkivu kod subakutno oralno eksponovanih Wistar pacova. Metode. Efekti su ispitivani na mužjacima Wistar pacova, mase 200-240 g, koji su putem oralne sonde primali doze od 1 000, 2 000 ili 4 000 mg BDE-209/kg telesne mase (tm) dan, tokom 28 dana. Životinje su tretirane u skladu sa odlukom Etičkog komiteta Vojnomedicinske akademije u Beogradu br. 9667-1/2011. Procena hepatotoksičnih efekata bazirana je na merenju relativne mase jetre, unosa vode i hrane, biohemijskih parametara funkcije jetre [aspartat aminotransferaza (AST), alanin amino-transferaza (ALT), alkalna fosfataza (ALP), gama glutamil transferaza (γ-GT)], parametara oksidativnog stresa u homogenatima jetre [malondialdehid (MDA), superoksid dizmutaza (SOD), -SH)] i morfoloških i histoloških promena na jetri. Za procenu odnosa interna doza - odgovor izračunavana je donja granica pouzdanosti granične Benchmark doze (BMDL) od 5% (BMDL5) ili 10% (BMDL10) primenom PROAST softvera. Rezultati. Koncentracije BDE-209 iznosile su 0,269, 0,569 i 0,859 mg/kg jetre nakon aplikacije 1 000, 2 000, odnosno 4 000 mg BDE-209/kg tm/dan. Interna doza u našoj studiji korelisala je sa eksternom dozom prema jednačini: interna doza (mg BDE-209/kg jetre) = 0,0002 ' eksterna doza (mg/kg tm/dan) + 0,0622 (r = 0,972; p lt 0,05). Hepatotoksičnost je potvrđena na osnovu nalaza o povećanju aktivnosti enzima AST i γ-GT, kao i stepena patohistološkog oštećenja jetre. Najniža BMDL5 u eksperimentu od 0,07228 mg BDE-209/kg jetre, koja koreliše sa eksternom dozom od 39 mg/kg tm/dan izračunata je za aktivnost AST i ukazuje na to da je aktivnost AST ujedno i najosetljiviji biomarker hepatotoksičnosti BDE-209 kod subakutno eksponovanih pacova. Zaključak. Rezultati prezentovane studije daju doprinos pitanju toksikološkog profila BDE-209 sa fokusom na odnos između interne doze i hepatotoksičnih efekata. Kritična interna doza za efekat na AST od 0,07 mg/kg jetre, koja koreliše sa eksternom dozom od 39 mg/kg tm/dan, jeste ujedno i najniža kritična doza do sada definisana za hepatotoksične efekte BDE-209. Kritičan efekat koji se bazira na dozi u ciljnom tkivu u većini slučajeva može se smatrati preciznije definisanim od kritičnog efekta definisanog na bazi oralno primenjene doze, naročito za nedegradabilne supstance sa niskim stepenom apsorpcije, kao što je BDE-209

Uticaj dekabromovanog difenil etra na toksičnost kadmijuma posredstvom oksidativnog stresa - subakutna oralna studija na pacovima

It is known that kidneys are target tissue for Cd toxicity but there is not enough literature data on kidney effects of BDE-209. Moreover, Cd as toxic metal and BDE-209 as organic halogenated pollutant can share similar mechanism of action like, oxidative stress which is already assumed. However, how will Cd act as prooxidant in presence of BDE-209 is still not investigated, therefore, the objective of this study was to assess this BDE-209 influence. Results of this study indicated slight decrease in MDA in rat's kidney homogenates after subacute exposure to Cd and/or BDE-209, while SOD activity was increased and content of -SH groups decreased. Based on dose-response assessment, BDE-209 did not influence Cd toxicity mediated by chosen oxidative stress parameters, namely the derived CEDL5 values were the same for single Cd and for Cd given in combination with the BDE-209. In conclusion, dynamic of oxidative process has influence on the parameters levels. Co-exposure with polybrominated organic pollutant did not influence Cd effects on oxidative stress parameters. Having in mind that this is pilot study, performed with only one dose of BDE-209, further investigations are necessary, including changes in dose ranges, duration of exposure etc. Moreover, results contributes to the issue of mixture toxicology even BDE-209 did not influenced oxidative stress as mechanism of Cd toxicity.Poznato je da su bubrezi ciljni organ toksičnosti kadmijuma, ali je mnogo manje literaturnih podataka o toksičnim efektima BDE-209 na bubrege. Kadmijum, kao toksičan metal i BDE-209, kao organska halogenovana zagađujuća supstanca mogu imati sličan mehanizam dejstva posredovan oksidativnim stresom. Međutim, kako će Cd da deluje kao prooksidant u prisustvu BDE-209 još uvek nije proučavano, te je cilj ovog rada bio da se proceni uticaj BDE-209 na oksidativni stres posredovan kadmijumom. Rezultati ovog istraživanja ukazuju na blagi pad koncentracije MDA u homogenatima bubrega pacova nakon subakutne ekspozicije Cd i/ili BDE-209, dok se aktivnost SOD povećava i sadržaj - SH grupa smanjuje. Na osnovu procene odnosa doza-odgovor, BDE-209 nije imao uticaja na toksičnost Cd izazvanu posredstvom oksidativnog stresa (posmatrajući odabrane parametre). Potvrda je dobijena i iz izračunatih donjih granica pouzdanosti doze od 5% - CEDL5 jer su vrednosti su bile iste za sam Cd i Cd primenjen u kombinaciji sa BDE-209. Može se zaključiti da dinamika oksidativnih procesa ima uticaj na vrednosti parametara oksidativnog stresa, da stoga istovremena ekspozicija Cd i polibromovanom organskom polutantu nije promenila uticaj samog Cd na parametre oksidativnog stresa. Imajući u vidu da je ovo pilot studija, izvršena sa samo jednom dozom BDE-209, potrebna su dalja istraživanja, uključujući i promene opsega doza, trajanje ekspozicije itd. Pored toga, rezultati ove studije doprinose tumačenju toksikologija smeša, iako BDE-209 nije imao uticaja na oksidativni stres kao mehanizam Cd toksičnosti za date uslove ekspozicije