Al doende leren.

Toezicht op zorg is waardevol om kwaliteit en veiligheid te waarborgen. Maar toezicht kan ook tot last zijn. Wanneer problemen in de zorg worden besproken, is de (politieke) reactie meestal dat het toezicht moet worden versterkt. De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) krijgt dan de opdracht strenger te zijn en nog beter en vaker te controleren. Zorgprofessionals ervaren extra toezicht, regels en inspecties eerder als een wurggreep. Voor het leveren van maatwerk en optimale zorg hebben zij juist manoeuvreerruimte nodig. Hoe kan toezicht dan toch waardevol blijven? Gedurende vier jaar heeft dr. Annemiek Stoopendaal, werkzaam bij het instituut Beleid & Management Gezondheidszorg van de Erasmus University Rotterdam, ‘embedded’ onderzoek verricht bij de IGZ. Zij heeft van dichtbij meegemaakt hoe de IGZ alle kritiek tot zich neemt en hoe de IGZ zoekt naar andere mogelijkheden voor toezicht. Met een pragmatische aanpak, waarbij kennis zich al doende ontwikkelt in de praktijk, is gezocht naar een vorm van toezicht die zich niet alleen richt op de resultaten, maar ook op de organisatie van zorg. De IGZ zette hiertoe twee achtereenvolgende projecten op: het project ‘Systeemtoezicht’ en het project ‘Toezicht op goed bestuur’. Stoopendaal:”Dankzij een goede samenwerking tussen veld, ministerie, wetenschap en inspectie ontstond– al doende lerend – een nieuw toezichtskader op zorgbesturing. Door de samenhang tussen resultaten, systemen en cultuur te bekijken, is een meer geïntegreerd beeld van de zorg mogelijk. De IGZ heeft een stap gemaakt in de richting van een pluriformer en daardoor mogelijk waardevoller toezicht.” Want het uiteindelijk doel is breder dan alleen regelnaleving. Het doel is goede, veilige en menselijke zorg voor alle Nederlanders te bereike

Zorg met afstand

Zorgbestuurders worden geacht te sturen op afstand. Tegelijkertijd wordt van hen verwacht dat zij betrokken zijn bij patiënten of cliënten, hun medewerkers kennen, en weten van wat er in hun organisatie gebeur

Al doende leren. Een essay over de experimentele zoektocht naar toezicht op zorgbesturing door de Inspectie voor de Gezondheidszorg

Toezicht op zorg is waardevol om kwaliteit en veiligheid te waarborgen. Maar toezicht kan ook tot last zijn. Wanneer problemen in de zorg worden besproken, is de (politieke) reactie meestal dat het toezicht moet worden versterkt. De Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) krijgt dan de opdracht strenger te zijn en nog beter en vaker te controleren. Zorgprofessionals ervaren extra toezicht, regels en inspecties eerder als een wurggreep. Voor het leveren van maatwerk en optimale zorg hebben zij juist manoeuvreerruimte nodig. Hoe kan toezicht dan toch waardevol blijven? Gedurende vier jaar heeft dr. Annemiek Stoopendaal, werkzaam bij het instituut Beleid & Management Gezondheidszorg van de Erasmus University Rotterdam, ‘embedded’ onderzoek verricht bij de IGZ. Zij heeft van dichtbij meegemaakt hoe de IGZ alle kritiek tot zich neemt en hoe de IGZ zoekt naar andere mogelijkheden voor toezicht. Met een pragmatische aanpak, waarbij kennis zich al doende ontwikkelt in de praktijk, is gezocht naar een vorm van toezicht die zich niet alleen richt op de resultaten, maar ook op de organisatie van zorg. De IGZ zette hiertoe twee achtereenvolgende projecten op: het project ‘Systeemtoezicht’ en het project ‘Toezicht op goed bestuur’. Stoopendaal:”Dankzij een goede samenwerking tussen veld, ministerie, wetenschap en inspectie ontstond– al doende lerend – een nieuw toezichtskader op zorgbesturing. Door de samenhang tussen resultaten, systemen en cultuur te bekijken, is een meer geïntegreerd beeld van de zorg mogelijk. De IGZ heeft een stap gemaakt in de richting van een pluriformer en daardoor mogelijk waardevoller toezicht.” Want het uiteindelijk doel is breder dan alleen regelnaleving. Het doel is goede, veilige en menselijke zorg voor alle Nederlanders te bereike

Wie presentie zaait zal presentie oogsten

__Abstract__ Wat is presentie? Presentie beoefenaren gaan een relatie aan met mensen die zorg en steun nodig hebben. Het draait in presentie om attentie en aandacht. Zorgorganisaties ontberen presentie, zo leren we wanneer wij in het ziekenhuis of verpleeghuis terecht komen. De presentietheorie (Baart, 2004) is een kritische reflectie hierop, de kritiek van de distantiëring. Distantiëring is gedrag dat tegenovergesteld is aan presentie. Hoe kunnen we de disbalans tussen afstand en nabijheid in de zorg herstellen