Paradoxical facilitation alongside interhemispheric inhibition

Neurophysiological experiments using transcranial magnetic stimulation (TMS) have sought to probe the function of the motor division of the corpus callosum. Primary motor cortex sends projections via the corpus callosum with a net inhibitory influence on the homologous region of the opposite hemisphere. Interhemispheric inhibition (IHI) experiments probe this inhibitory pathway. A test stimulus (TS) delivered to the motor cortex in one hemisphere elicits motor evoked potentials (MEPs) in a target muscle, while a conditioning stimulus (CS) applied to the homologous region of the opposite hemisphere modulates the effect of the TS. We predicted that large CS MEPs would be associated with increased IHI since they should be a reliable index of how effectively contralateral motor cortex was stimulated and therefore of the magnitude of interhemispheric inhibition. However, we observed a strong tendency for larger CS MEPs to be associated with reduced interhemispheric inhibition which in the extreme lead to a net effect of facilitation. This surprising effect was large, systematic, and observed in nearly all participants. We outline several hypotheses for mechanisms which may underlie this phenomenon to guide future research. SUPPLEMENTARY INFORMATION: The online version contains supplementary material available at 10.1007/s00221-021-06183-9

Znaczenie nieprawidłowej czynności rozkurczowej lewej komory serca u członków rodziny pacjentów z rodzinną kardiomiopatią przerostową

Wstęp: Ponieważ głównym zaburzeniem patologicznym w kardiomiopatii przerostowej (HCM) jest dysfunkcja rozkurczowa lewej komory serca, autorzy ocenili wartość diagnostyczną jej parametrów jako pomocnicze kryterium rozpoznawania choroby u osób będących członkami rodzin pacjentów z HCM, bez cech jawnego przerostu w badaniu echokardiograficznym. Celem pracy było stwierdzenie zależności między patologicznym zapisem EKG a zaburzeniami czynności rozkurczowej u tych osób. Materiał i metody: U 72 krewnych pacjentów z HCM, u których dotychczas na podstawie obrazu klinicznego nie rozpoznawano choroby serca, oceniono echokardiograficzne parametry funkcji rozkurczowej lewej komory (A/E, IVRT, DT) oraz wykonano badanie EKG. U osób tych porównywano parametry czynności lewej komory z zapisem EKG (grupa A — zapis prawidłowy, grupa B — zapis patologiczny). Wyniki: U 65 z 72 osób objętych analizą w badaniu echokardiograficznym stwierdzono prawidłową grubość mięśnia lewej komory. Wśród tych badanych w 47 przypadkach zapis EKG był prawidłowy (grupa A), a w 18 — patologiczny (grupa B). Analiza parametrów czynności rozkurczowej lewej komory, rozpatrywanych zarówno u wszystkich badanych, jak i w poszczególnych grupach wiekowych, wykazała znamienne statystycznie różnice między grupami pod względem średnich wartości E/A, IVRT i DT, najwyraźniej zaznaczoną dla IVRT. Ponadto nieprawidłowe wartości czynności rozkurczowej lewej komory stwierdzono głównie u badanych z grupy B. U 14 z 18 pacjentów z grupy B i jedynie u 4 z 47 z grupy A stwierdzono przynajmniej 1 nieprawidłowy z parametr czynności rozkurczowej (78% vs. 8%).Wnioski: Członków rodzin pacjentów z HCM powinno się objąć obserwacją kardiologiczną. Nieprawidłowy zapis EKG u krewnych chorych z HCM może wskazywać na utajoną postać choroby, co w sposób pośredni potwierdza badanie czynności rozkurczowej lewej komory

Znaczenie nieprawidłowej czynności rozkurczowej lewej komory serca u członków rodziny pacjentów z rodzinną kardiomiopatią przerostową

Wstęp: Ponieważ głównym zaburzeniem patologicznym w kardiomiopatii przerostowej (HCM) jest dysfunkcja rozkurczowa lewej komory serca, autorzy ocenili wartość diagnostyczną jej parametrów jako pomocnicze kryterium rozpoznawania choroby u osób będących członkami rodzin pacjentów z HCM, bez cech jawnego przerostu w badaniu echokardiograficznym. Celem pracy było stwierdzenie zależności między patologicznym zapisem EKG a zaburzeniami czynności rozkurczowej u tych osób. Materiał i metody: U 72 krewnych pacjentów z HCM, u których dotychczas na podstawie obrazu klinicznego nie rozpoznawano choroby serca, oceniono echokardiograficzne parametry funkcji rozkurczowej lewej komory (A/E, IVRT, DT) oraz wykonano badanie EKG. U osób tych porównywano parametry czynności lewej komory z zapisem EKG (grupa A — zapis prawidłowy, grupa B — zapis patologiczny). Wyniki: U 65 z 72 osób objętych analizą w badaniu echokardiograficznym stwierdzono prawidłową grubość mięśnia lewej komory. Wśród tych badanych w 47 przypadkach zapis EKG był prawidłowy (grupa A), a w 18 — patologiczny (grupa B). Analiza parametrów czynności rozkurczowej lewej komory, rozpatrywanych zarówno u wszystkich badanych, jak i w poszczególnych grupach wiekowych, wykazała znamienne statystycznie różnice między grupami pod względem średnich wartości E/A, IVRT i DT, najwyraźniej zaznaczoną dla IVRT. Ponadto nieprawidłowe wartości czynności rozkurczowej lewej komory stwierdzono głównie u badanych z grupy B. U 14 z 18 pacjentów z grupy B i jedynie u 4 z 47 z grupy A stwierdzono przynajmniej 1 nieprawidłowy z parametr czynności rozkurczowej (78% vs. 8%).Wnioski: Członków rodzin pacjentów z HCM powinno się objąć obserwacją kardiologiczną. Nieprawidłowy zapis EKG u krewnych chorych z HCM może wskazywać na utajoną postać choroby, co w sposób pośredni potwierdza badanie czynności rozkurczowej lewej komory

Effects of trans-endocardial delivery of bone marrow-derived CD133+ cells on angina and quality of life in patients with refractory angina: A sub-analysis of the REGENT-VSEL trial

Background: The REGENT-VSEL trial demonstrated a neutral effect of transendocardial injection of autologous bone marrow (BM)-derived CD133+ in regard to myocardial ischemia. The current sub-analysis of the REGENT VSEL trial aims to assess the effect stem cell therapy has on quality of life (QoL) in patients with refractory angina.Methods: Thirty-one patients (63.0 ± 6.4 years, 70% male) with recurrent CCS II–IV angina, despite optimal medical therapy, enrolled in the REGENT-VSEL single center, randomized, double-blinded, and placebo-controlled trial. Of the 31 patients, 16 individuals were randomly assigned to the active stem cell group and 15 individuals were randomly assigned to the placebo group on a 1:1 basis. The inducibility of ischemia, (≥ one myocardial segment) was confirmed for each patient using Tc-99m SPECT. QoL was measured using the Seattle Angina Questionnaire. Each patient completed the questionnaire prior to treatment and at the time of their outpatient follow-up visits at 1, 4, 6, and 12 months after cell/placebo treatment.Results: The main finding of the REGENT-VSEL trial sub-analysis was that transendocardial injection of autologous BM-derived CD133+ stem cells in patients with chronic refractory angina did not show significant improvement in QoL in comparison to the control group. Moreover, there was no significant difference between cell therapy and placebo in a number of patients showing improvement of at least 1 Canadian Cardiovascular Society class during the follow-up period.Conclusions: Intra-myocardial delivery of autologous CD133+ stem cells is safe and feasible but does not show a significant improvement in the QoL or angina pectoris symptoms in patients with chronic myocardial ischemia

Treatment of severe primary IGF-1 deficiency using rhIGF-1 preparation — first three years of Polish experience

Introduction: The objective of this study was to analyse the effects of the first three years of treatment with recombinant human insulinlike growth factor 1 (rhIGF-1) in patients from the Polish population. Material and methods: Twenty-seven children (22 boys and five girls) aged 2.8 to 16.0 years old were qualified for treatment with rhIGF-1 (mecasermin) in different treatment centres, according to Polish criteria: body height below –3.0 SD and IGF-1 concentration below percentile 2.5 with normal growth hormone (GH) levels. Mecasermin initial dose was 40 μg/kg bw twice a day and was subsequently increased to an average of 100 μg/kg bw twice a day. Body height, height velocity, weight, body mass index (BMI), and adverse events were measured. Results: Mecasermin treatment resulted in a statistically significant increase in body height (1.45 ± 1.06 SD; p < 0.01) and height velocity in comparison with pre-treatment values. The biggest change in height velocity happened during the first year and diminished during subsequent years. Body weight and BMI also increased significantly after treatment (1.16 ± 0.76 SD and 0.86 ± 0.75 SD, respectively; p < 0.01). Eight patients reported adverse events. These were mild and temporary and did not require treatment modification except in two patients. Conclusions: Treatment with rhIGF-1 was effective and safe in Polish patients with primary IGF-1 deficiency. It had a clear beneficial effect on the height of the patients and significantly accelerated the height velocity, particularly in the first year of treatment