The Friedel oscillations in the presence of transport currents

We investigate the Friedel oscillations in a nanowire coupled to two macroscopic electrodes of different potentials. We show that the wave-length of the density oscillations monotonically increases with the bias voltage, whereas the amplitude and the spatial decay exponent of the oscillations remain intact. Using the nonequilibrium Keldysh Green functions, we derive an explicit formula that describes voltage dependence of the wave-length of the Friedel oscillations.Comment: 5 pages, 3 figures, RevTe

Spontaniczna dyssekcja tętnicy wieńcowej — nie wszystkie ostre zespoły wieńcowe są takie same

A 54-year-old female patient with history of hypertension and smoking has been described. After the infection of the upper respiratory tract, she manifested acute coronary syndrome. Coronary angiography revealed spontaneous artery dissection in the middle part of the left anterior descending artery with a 40–50% blockage. After the risk stratification, strategies for conservative treatment were adopted.Przedstawiono 54-letnią pacjentkę z nadciśnieniem tętniczym oraz nikotynizmem w wywiadzie, u której po przebytejinfekcji górnych dróg oddechowych wystąpiły objawy ostrego zespołu wieńcowego. Angiografia wieńcowa ujawniłaspontaniczną dyssekcję gałęzi przedniej zstępującej lewej tętnicy wieńcowej w środkowym odcinku z przewężeniemo średnicy 40–50%. Po stratyfikacji ryzyka przyjęto strategię leczenia zachowawczego

Przywracanie rytmu zatokowego u pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych doustnymi antykoagulantami niebędącymi antagonistami witaminy K jest bezpieczne bez przezprzełykowego badania echokardiograficznego — doniesienie wstępne

Introduction. Atrial fibrillation (AF) is the most common type of supraventricular arrhythmia. Electrical cardioversion is a non-pharmacological method of restoring sinus rhythm in AF patients. The role of transoesophageal echocardiography (TEE) in patients subjected to electrical cardioversion has not yet been fully established. The objective of this study was to assess the safety of electrical cardioversion procedures in AF patients who had received novel oral anticoagulants for at least 21 days prior to the procedure, and in whom electrical cardioversion was carried out without previous TEE examination. Material and methods. The study population consisted of 132 patients receiving non-vitamin K antagonist oral anticoagulants (NOACs) and subjected to electrical cardioversion procedures at a district hospital cardiology department. Patients with valvular AF and patients receiving NOACs in an irregular fashion were excluded from the study. The incidence of thromboembolic and haemorrhagic complications was assessed over a 30-day follow-up period. Results. In a group of 132 patients treated with NOACs, rivaroxaban was used in 65 (49.2%) patients, dabigatran was used in 62 (47.0%) patients, and apixaban was used in five (3.8%) patients. No thromboembolic or haemorrhagic complications were observed in the study group over the hospitalisation period or the 30-day follow-up period. Conclusions. NOACs are effective and safe in the premedication of AF patients prior to electrical cardioversion procedures. Electrical cardioversion without prior TEE is a safe method of managing patients receiving regular premedication with NOACs for at least 21 days before a sinus rhythm restoration procedure.Wstęp. Migotanie przedsionków (AF) to najczęstszy typ arytmii nadkomorowej. Niefarmakologiczną metodą przywracania zatokowego rytmu serca u chorych z AF jest kardiowersja elektryczna. Pozycja przezprzełykowego badania echokardiograficznego (TEE) u chorych poddawanych kardiowersji elektrycznej nadal nie jest ostatecznie ustalona. Celem pracy była ocena bezpieczeństwa kardiowersji elektrycznej u pacjentów z AF stosujących co najmniej 21 dni doustne antykoagulanty niebędące antagonistami witaminy K (NOAC), u których kardiowersję elektryczną wykonano bez poprzedzającej TEE. Materiał i metody. Badaniem objęto 132 chorych leczonych NOAC poddawanych kardiowersji elektrycznej na oddziale kardiologii szpitala powiatowego. Z badania wyłączono chorych z zastawkowym AF oraz nieregularnie przyjmujących NOAC. Oceniono częstość występowania powikłań zakrzepowo-zatorowych oraz krwotocznych w obserwacji 30-dniowej. Wyniki. W grupie 132 chorych leczonych NOAC 65 chorych (49,2%) otrzymywało riwaroksaban, 62 chorych (47,0%) dabigatran, a 5 chorych apiksaban (3,8%). W okresie szpitalnym i w czasie 30-dniowej obserwacji w badanej grupie nie stwierdzono powikłań zakrzepowo-zatorowych ani powikłań krwotocznych. Wnioski. Leki z grupy NOAC są skuteczne i bezpieczne w przygotowaniu chorych z AF do kardiowersji elektrycznej. U chorych regularnie stosujących NOAC przez co najmniej 21 dni przed planowanym przywróceniem rytmu zatokoweg

Powikłania zakrzepowo-zatorowe u hospitalizowanych chorych z migotaniem przedsionków — ocena częstości występowania i analiza czynników ryzyka

Introduction. Thromboembolic complications are the most serious complications of atrial fibrillation (AF). Usually, they involve the central nervous system; however, embolism may also be located in the peripheral arteries. The aim of the study was to determine the frequency of thromboembolic complications and to identify the risk factors for their occurrence in hospitalized patients with AF. Materials and methods. The study group consisted of 962 patients with non-valvular AF who were hospitalized in a reference cardiology center in 2007–2009. The risk of thromboembolic events in patients with AF were determined using CHADS2 and CHA2DS2VASc scales. Results. In the examined group of 962 patients with AF, the majority of patients (n = 674, 70%), were at the age of more than 70 years and 467 patients (48.5%) had permanent AF. No differences in frequency of arrhythmia between men and women were found. The majority of examined patients were at high risk of thromboembolic events as indicated by CHADS2 score — 869 patients (90.3%) and CHA2DS2VASc score — 882 patients (91.7%). The mean CHADS2 score was 2.4 points, while mean CHA2DS2VASc score — 4.2 points. The most common condition, and at the same time a thromboembolic risk factor included in the CHADS2 scale, was hypertension found in 763 patients (79.3%). The majority of patients (n = 578, 60.1%) had also impaired renal function. Thromboembolic complications occurred in 162 patients (16.8%): 135 patients (83.3%) had ischemic stroke, 14 patients (6.6%) — transient ischemic attack (TIA), 1 patient (0.6%) — stroke and TIA, and 12 patients (7.4%) — peripheral thromboembolic complications. Conclusions. The majority of hospitalized AF patients evaluated in our study were elderly patients with high risk of thromboembolic complications and chronic arrhythmia. The most common risk factors of thromboembolic complications in the examined group were older age and hypertension. CHADS2 and CHA2DS2VASc scores were higher in patients with AF and impaired renal functions than in patients with AF and normal renal function. Peripheral embolism was identified in every 13th patient with thromboembolic complications and AF.Wstęp. Powikłania zakrzepowo-zatorowe są najpoważniejszymi powikłaniami migotania przedsionków (AF). Najczęściej dotyczą one ośrodkowego układu nerwowego, choć zatory mogą być także zlokalizowane w tętnicach obwodowych. Celem badania było określenie częstości występowania powikłań zakrzepowo-zatorowych oraz identyfikacja czynników ryzyka ich wystąpienia u hospitalizowanych chorych z AF.Materiały i metody. Badaną grupę stanowiło 962 chorych z niezastawkowym AF hospitalizowanych w referencyjnym ośrodku kardiologicznym w latach 2007–2009. Ryzyko zakrzepowo-zatorowe u chorych z AF określono za pomocą skal CHADS2 i CHA2DS2VASc.Wyniki. W badanej grupie 962 chorych z AF najwięcej, bo 674 chorych (70%), miało powyżej 70 lat i występowała u nich utrwalona postać arytmii — 467 osób (48,5%). Nie stwierdzono różnic w zakresie częstości występowania arytmii u kobiet i mężczyzn. Większość badanych była obciążona wysokim ryzykiem zakrzepowo-zatorowym; w skali CHADS2 — 869 chorych (90,3%), w skali CHA2DS2VASc — 882 chorych (91,7%). Średni wynik w skali CHADS2 napad niedokrwienny (TIA), u 1 chorego (0,6%) — udar mózgu i TIA, a u 12 chorych (7,4%) — obwodowe powikłania zakrzepowo-zatorowe.Wnioski. W grupie hospitalizowanych chorych z AF większość badanych stanowili pacjenci w podeszłym wieku, obciążeni wysokim ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych i z utrwaloną postacią arytmii. Najczęściej występującym czynnikiem ryzyka wspomnianych powikłań w badanej grupie były podeszły wiek oraz nadciśnienie tętnicze. Wyniki w skalach CHADS2 oraz CHA2DS2VASc były wyższe u chorych z AF i upośledzoną funkcją nerek niż u chorych z AF i prawidłową funkcją nerek. Zatorowość obwodowa występowała u co 13. chorego z powikłaniami zakrzepowo-zatorowymi i AF

Hospitalizowani chorzy po 80. roku życia — charakterystyka kliniczna i rokowanie wewnątrzszpitalne; badanie pilotażowe

Introduction. The elderly above 75 years of age are characterized by lower body capabilities, a significant decrease inadaptability, and susceptibility to geriatric diseases, which strongly correlate with management problems in these agegroups. The aim of the study was to assess the population of hospitalized patients above 80 years of age. Demographicdata, comorbidities and in-hospital outcomes in the studied population were evaluated. Material and methods. A retrospective study included 8100 patients hospitalized at the Department of Cardiology in2013–2015. Overall, 982 patients (including 561 women) were evaluated. The mean age of the study group was 86years (± 3.7 years). In the study group, 884 patients (90%) were aged 80–89, 97 patients (9.9%) were aged 90–99,and one person (0.1%) was older than 99 years. Results. Ischaemic heart disease was present in 606 patients (61.7%), heart failure in 600 patients (60%), and atrialfibrillation in 452 patients (46%). Heart failure was the most common reason for hospitalization, identified in 340 subjects (34.6%), or one in three subjects, followed by a cardiac pacemaker implantation in 162 subjects (16.5%). Overall, a pacemaker or cardioverter-defibrillator was implanted in 473 subjects (48.2%) among those above 80 years of age. The most common causes of in-hospital mortality were heart failure in 29 patients (56.9%) and an acute coronary syndrome in 17 patients (33.3%). Conclusions. Heart failure is the most common cause of hospitalization in patients above 80 years of age, and ischaemic heart disease is the most common comorbidity in this age group. In the study population, cardiovascular decompensation was the main cause of mortality.Wstęp. Wiek starczy (75–90 lat) i wiek sędziwy ( > 90 lat) cechuje mniejsza wydajność organizmu, istotny spadek zdolności adaptacyjnych i podatność na choroby geriatryczne, co silnie koreluje z utrudnioną terapią w tych grupach wiekowych. Celem pracy była ocena populacji hospitalizowanych chorych powyżej 80. roku życia. Oceniono dane demograficzne, schorzenia współistniejące oraz rokowanie wewnątrzszpitalne badanej populacji. Materiały i metody. Retrospektywnym badaniem objęto 8100 chorych hospitalizowanych w klinice kardiologii w latach 2013–2015. Ocenie poddano 982 chorych (561 kobiet), a średni wiek badanej grupy wynosił 86 lat (± 3,7 roku). W badanej grupie 884 osób (90%) miało 80–89 lat, 97 osób (9,9%) — 90–99 lat, a 1 osoba (0,1%) przekroczyła 99. rok życia. Wyniki. Choroba niedokrwienna serca występowała u 606 chorych (61,7%), niewydolność serca — u 600 chorych (60%), a migotanie przedsionków — u 452 chorych (46%). Najczęstszym powodem przyjęcia do szpitala była niewydolność serca, która — dotyczyła co 3. pacjenta (340 osób; 34,6%). Drugą z kolei przyczyną hospitalizacji było wszczepienie stymulatora serca (162 osoby; 16,5%). W badanej grupie chorych powyżej 80. roku życia 473 osobom (48,2%) implantowano stymulator lub kardiowerter-defibrylator. Najczęstszymi przyczynami zgonu wewnątrzszpitalnego były niewydolność serca u 29 chorych (56,9%) oraz ostry zespół wieńcowy u 17 chorych (33,3%). Wnioski. Niewydolność serca to najczęstsza przyczyna hospitalizacji chorych powyżej 80. roku życia, natomiast choroba niedokrwienna serca to najczęstsza współtowarzysząca jednostka chorobowa w tej grupie. W analizowanej populacji główną przyczyną zgonów była dekompensacja układu sercowo-naczyniowego

Wpływ płci na zalecanie doustnej antykoagulacji w prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych u chorych z migotaniem przedsionków: rejestr 4099 chorych z referencyjnego ośrodka kardiologicznego

Atrial fibrillation (AF) is the most common supraventricular arrhythmia. AF is characterised by disorganised atrial activation which leads to an impairment of atrial haemodynamic function and, in turn, to serious clinical consequences such as increased risks of heart failure, thromboembolism, and death. AF prevalence increases with age; in people aged 85 years it is 17.8%. Although men have a higher risk of AF compared to women, in women, AF more often is symptomatic and associated with more serious complications. Because female sex is a risk factor for thromboembolism, in 2012 the European Society of Cardiology recommended the use of the CHA2DS2-VASc score, which scores 1 point for being female, in assessing the thromboembolic risk in patients with AF. Among hospitalised patients with AF (men and women), this study assessed the thromboembolic risk and evaluated anticoagulant use for stroke prevention.Migotanie przedsionków (AF) jest najczęściej występującą arytmią, zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet, polegającą nanieskoordynowanym pobudzeniu przedsionków, któremu może towarzyszyć szybka akcja komór. W Stanach Zjednoczonychdotyka 1% dorosłych. Częstość występowania AF wzrasta istotnie z wiekiem i w populacji chorych powyżej 80. rokużycia sięga aż 9%. Częściej na AF chorują mężczyźni, natomiast u kobiet arytmia ta częściej przebiega objawowo i jestobarczona groźniejszymi powikłaniami. Czynniki ryzyka AF z podobną częstością występowały u kobiet i mężczyzn, jednakw ostatnich badaniach wykazano częstsze występowanie nadciśnienia tętniczego w grupie kobiet. U kobiet częściejwystępują powikłania zakrzepowo-zatorowe, dlatego płeć żeńska jest elementem ocenianym w skali CHA2DS2-VASc jakoczynnik ryzyka zakrzepowo-zatorowego.Celem pracy jest ocena czynników ryzyka zakrzepowo-zatorowego u hospitalizowanych kobiet i mężczyzn z AF

Ocena zgodności z wytycznymi leczenia stosowanego w ramach prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych u hospitalizowanych chorych z migotaniem przedsionków

Introduction. Atrial fibrillation (AF) is the most common supraventricular arrhythmia. It results in an increased frequency of thromboembolic complications and a higher death rate. The frequency of arrhythmia is steadily increasing, and a sustained growth in the number of patients with AF can be expected in the coming years. Thromboembolic episodes are the most serious complications of AF. Anticoagulant treatment, based on recommendations, is considered to be the priority action in patients with AF. The aim of this paper is to evaluate compliance with guidelines for the prevention of thrombosis, recommended on discharge, in patients with non-valvular AF, who were hospitalised in a cardiology ward. Methods and materials. 4,099 patients with non-valvular AF, who had been hospitalised and discharged from a cardiology ward between 2004 and 2012, were subject to a retrospective analysis. We assessed the risk of thromboembolic (via CHADS2 score) and haemorrhagic (via HAS-BLED score) complications, as well as data on comorbid conditions and the recommended anticoagulant prevention. The compliance of the prevention of thromboembolic complications with the guidelines was assessed according to the applied anticoagulant and antiplatelet treatment in particular groups of thromboembolism risk. Results. The average age of the examined group was 70.6 (± 10.9) years. AF co-existed most frequently with the following diseases: hypertension (74.8%), ischaemic heart disease (56.7%), and heart failure (54.8%). A low risk of thromboembolic complications was reported in 7.2% of patients, whereas 25.4% were rated as moderate risk, and 67.4% as high thromboembolic risk. A high risk of bleeding was reported in 34.6% of patients. In the prevention of thromboembolic complications, an oral anticoagulant, in monotherapy or in combination with antiplatelet drugs, was recommended for 64% of patients on discharge. According to the guidelines, 66.9% of patients from the examined group qualified for the prevention of thromboembolic complications: 62.4% of those with a high risk of stroke, 86% of those with a moderate risk, and 41.1% of those without stroke risk factors. The highest percentage of patients treated pursuant to the guidelines in the chosen clinical situations was to be seen among patients after a thromboembolic episode (70.8%). We found that in 73.8% of patients aged 65–74, and in 55.2% of patients over the age of 80, anticoagulant prevention was applied in accordance with the guidelines. Conclusions. On discharge from hospital, nearly two-thirds of patients with AF were subjected to the prevention of thromboembolic complications in accordance with the guidelines. Most often they belonged to the group of moderate risk, and least often to the group without thromboembolic risk factors. A high percentage of patients treated in line with the guidelines was seen in the patients who recovered from a thromboembolic episode. The percentage of patients with AF who were subjected to anticoagulant treatment in accordance with the guidelines decreased with age.Wstęp. Migotanie przedsionków (AF) to najczęstsza arytmia nadkomorowa, a jej następstwami są zwiększona zapa­dalność na powikłania zakrzepowo-zatorowe i wyższe wskaźniki umieralności. Częstość występowania zaburzeń rytmu serca jest coraz większa i oczekuje się również stałego wzrostu liczby chorych z AF. Epizody zakrzepowo-zatorowe są najpoważniejszymi powikłaniami AF, a za najistotniejsze postępowanie w tej grupie pacjentów uważa się leczenie przeciwzakrzepowe zgodne z aktualnymi wytycznymi. Badanie przeprowadzono w celu oceny zgodności z wytycznymi prewencyjnego leczenia przeciwzakrzepowego zaleconego w wypisie ze szpitala chorym z niezastawkowym AF, których hospitalizowano na oddziale kardiologii. Materiał i metody. Do retrospektywnej analizy włączono 4099 chorych z niezastawkowym AF, których wypisano z oddziału kardiologicznego po hospitalizacji w latach 2004–2012. Oceniono ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych (skala CHADS2) i krwotocznych (skala HAS-BLED), a także dane dotyczące chorób współistniejących oraz zalecanego w ramach prewencji leczenia przeciwzakrzepowego. Zgodność z wytycznymi w zakresie zapobiegania powikłaniom zakrzepowo-zatorowym oceniono, analizując zastosowane antykoagulanty i leki przeciwpłytkowe w grupach chorych obciążonych ryzykiem zakrzepowo-zatorowym o różnym poziomie. Wyniki. Średni wiek w badanej grupie wynosił 70,6 (± 10,9) roku. U chorych z AF występowały następujące choroby współistniejące: nadciśnienie tętnicze (74,8%), choroba niedokrwienna serca (56,7%), niewydolność serca (54,8%). Niskie ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych stwierdzono u 7,2% chorych, umiarkowane ryzyko — u 25,4%, natomiast wysokie ryzyko — u 67,4% chorych. U 34,6% chorych stwierdzono wysokie ryzyko krwawienia. Przyjmowanie w ramach prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych doustnych antykoagulantów w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami przeciwpłytkowymi zalecono w wypisie 64% pacjentów. Zgodnie z wytycznymi do prewencyjnego leczenia przeciwzakrzepowego kwalifikowało się 66,9% chorych z badanej grupy — 62,4% chorych obciążonych wysokim ryzykiem udaru, 86% cechujących się umiarkowanym ryzykiem udaru i 41,1% nieobciążonych czynnikami ryzyka udaru. Najwyższy odsetek chorych leczonych zgodnie z wytycznymi odnoszącymi się do danej sytuacji klinicznej obserwowano w grupie chorych po epizodzie zakrzepowo-zatorowym (70,8%). Stwierdzono, że prewencyjne leczenie przeciwzakrzepowe zgodne z wy­tycznymi stosowano u 73,8% chorych w wieku 65–74 lat i 55,2% chorych powyżej 80 lat. Wnioski. Niemal 2/3 chorych z AF w wypisie ze szpitala zalecono prewencję powikłań zakrzepowo-zatorowych zgodną z wytycznymi. Najwięcej spośród tych osób należało do grupy umiarkowanego ryzyka, a najmniej do grypy nieobciążonej czynnikami ryzyka zakrzepowo-zatorowego. Znaczny odsetek chorych leczonych zgodnie z wytycznymi zaobserwowano w grupie osób, które przebyły epizod zakrzepowo-zatorowy. Odsetek chorych z AF, którym zalecono leki przeciwzakrzepowe zgodnie z wytycznymi, zmniejszał się z wiekiem