Artykuł orginalnyWczesna przezskórna interwencja wieńcowa zwiększa przeżycie osób starszych z zawałem serca powikłanym wstrząsem kardiogennym

Background: The safety and effectiveness of emergency percutaneous coronary intervention (PCI) in elderly patients with acute myocardial infarction (AMI) complicated by cardiogenic shock (CS) are currently unknown. Aim: To compare the outcome of elderly patients with AMI complicated by CS who were treated with primary PCI or thrombolysis. Methods: Between 2001 and 2006 at Xijing Hospital we evaluated the outcome of 94 patients ł75 years old with AMI complicated by CS, of whom 33 underwent emergency PCI (PCI group), whereas the other 61 received initially conventional medication (CM group). Results: Baseline characteristics, infarct location, rate of intra-aortic balloon pump support and time from AMI onset to therapy were similar between the two groups. The success rate of revascularisation in the PCI group was 90.9% and the success rate of thrombolysis in the CM group was 60.7% (p=0.004). The PCI group had a lower in-hospital mortality than the CM group (42.4 vs. 65.6%, p=0.026). Kaplan-Meier curves showed a significant difference in survival (48.48 vs. 21.31%, p=0.006), favouring early PCI. Multiple logistic regression identified time from AMI onset to therapy as an independent predictor of in-hospital death (p=0.036). Cox regression analysis indicated early PCI as an independent factor to improve mid-term survival (p=0.015). Conclusions: Emergency PCI improves 1-year survival compared with initial conventional medication for elderly patients with AMI complicated by CS.Wstęp: Wstrząs kardiogenny (CS) należy do najpoważniejszych powikłań zawału serca (MI). W wielu retrospektywnych obserwacjach stwierdzono, że leczenie inwazyjne metodą przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) lub pomostowania tętnic wieńcowych (CABG) jest skuteczniejsze niż farmakoterapia. W prospektywnym badaniu SHOCK wykazano obniżenie śmiertelności 6- i 12-miesięcznej w grupie chorych z CS poddanych wczesnemu leczeniu inwazyjnemu w porównaniu z grupą chorych objętych początkowo tylko farmakoterapią dla uzyskania stabilizacji hemodynamicznej. Te pozytywne wyniki nie dotyczyły jednak podgrupy osób starszych. Dlatego bezpieczeństwo i skuteczność pilnej PCI u starszych chorych z CS wikłającym ostry MI nie są ciągle jednoznacznie określone. Cel: Porównanie rokowania po MI u starszych osób leczonych pierwotną PCI lub zachowawczo. Metodyka: Badaniami objęto grupę 94 chorych w wieku ł75 lat hospitalizowanych w latach 2001–2006 w szpitalu Xijing (Chiny) z powodu MI powikłanego CS. Badanie miało charakter prospektywnie prowadzonego rejestru. W obserwowanej grupie u 33 chorych zastosowano wczesną strategię inwazyjną – PCI (grupa PCI), pozostałych 61 chorych początkowo leczono jedynie farmakologicznie (grupa FAR). Grupy PCI i FAR były porównywalne pod względem charakterystyki klinicznej chorych, lokalizacji MI, częstości stosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej i czasu upływającego od początku objawów MI do rozpoczęcia terapii. W grupie PCI skuteczność zabiegu w uzyskaniu przepływu TIMI 2/3 w tętnicy odpowiedzialnej za MI wyniosła 90,9%, a w grupie FAR leczenie trombolityczne było skuteczne u 60,7% chorych. Wyniki: Śmiertelność szpitalna i w obserwacji odległej w ciągu roku była niższa w grupie PCI niż w grupie FAR – odpowiednio 42,4 vs 65,6% (p=0,026) i 51,5 vs 78,7% (p=0,006). Czas upływający od początku objawów MI do rozpoczęcia terapii był niezależnym czynnikiem prognostycznym w przewidywaniu zgonu wewnątrzszpitalnego w analizie wieloczynnikowej (p=0,036). Analiza regresji Coksa wskazała na wczesną PCI jako niezależny czynnik wpływający na śmiertelność odległą (p=0,015). Wnioski: Pilna PCI u chorych w wieku ł75 lat w CS wikłającym MI zwiększa przeżycie roczne w porównaniu z leczeniem farmakologicznym