Inhibitory konwertazy angiotensyny — zmniejszenie śmiertelności u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym — metaanaliza randomizowanych badań klinicznych nad lekami blokującymi układ renina–angiotensyna obejmująca 158 998 pacjentów

Nadciśnienie tętnicze jest według World HealthOrganization najistotniejszym czynnikiem ryzykazgonów ze względu na choroby sercowo-naczyniowezwiązane z podwyższonym ciśnieniem tętniczym

Diuretics in Antihypertensive Therapy - Does History Described a Circle?

Wytyczne amerykańskie JNC 7 w każdym przypadku niepowikłanego nadciśnienia tętniczego zalecają rozpoczęcie terapii hipotensyjnej od diuretyku tiazydowego. Podstawą do tej zmiany zaleceń stały się wyniki badania ALLHAT, w którym diuretyk tiazydowy okazał się równie skuteczny jak bloker kanałów wapniowych i inhibitor konwertazy angiotensyny (ACE) w prewencji poważnych incydentów sercowo-naczyniowych, a w redukcji ryzyka niektórych powikłań (udar mózgu, niewydolność krążenia) był skuteczniejszy. Przedstawiono argumenty za i przeciw tej tezie, dotyczące mechanizmów działania hipotensyjnego diuretyków tiazydowych, przypisywanych im metabolicznych i elektrolitowych skutków ubocznych, protekcji narządowej tej grupy leków i wyników innych badań klinicznych, oceniających tiazydy w porównaniu z placebo lub nowymi lekami hipotensyjnymi. Omówiono również aktualne wskazania do zastosowania diuretyków tiazydowych w terapii nadciśnienia tętniczego. Wydaje się, że wobec wyników ostatnich badań diuretyki tiazydowe zasługują na szersze zastosowanie, jednak przypisywanie im roli leków pierwszego rzutu w każdym przypadku nadciśnienia tętniczego nie jest dostatecznie udowodnione.The JNC 7 guidelines recommend thiazide diuretics as first line treatment in uncomplicated hypertension. The rationale for this recommendation comes from the results of the ALLHAT trial, where thiazide diuretic was equally effective as calcium channel blocker and angiotensin converting enzyme inhibitor in the prevention of serious cardiovascular events and even more effective than the other drugs in the reduction of some cardiovascular complications (stroke, heart failure). This review presents arguments for and against this opinion. Mechanisms of antihypertensive action of thiazide diuretics, their metabolic and electrolyte adverse reactions, end-organ protection and the results of other clinical trials are discussed and compared with placebo and other, newer antihypertensives. The authors also review the indications for thiazide diuretics in hypotensive treatment. It seems that in the light of the recent clinical trials thiazide diuretics should be used more widely but there is little evidence that they should be regarded as first line treatment in every case of hypertension

Badanie SPRINT — czy wytyczne leczenia nadciśnienia tętniczego PTNT 2015 wymagają weryfikacji w zakresie docelowych wartości ciśnienia tętniczego?

11 września 2015 roku zostaliśmy zaskoczeni oficjalnym komunikatem amerykańskiej agencji rządowej National Institute of Health (NIH) [1], informującym, że sponsorowane przez tę instytucję badanie The Systolic blood PRessure INtervention Trial o akronimie SPRINT, mające ocenić ewentualne korzyści w zakresie redukcji ryzyka sercowo-naczyniowego intensywnej terapii hipotensyjnej do wartości docelowej skurczowego ciśnienia tętniczego (SBP, systolic blood pressure) poniżej 120 mm Hg w porównaniu z terapią hipotensyjną do typowej wartości docelowej poniżej 140 mm Hg, zostało przedwcześnie przerwane po średnim okresie obserwacji ponad 3 lat, wobec planowanych 5 lat trwania badania, ze względu na zaobserwowane istotne korzyści w grupie intensywnie leczonej.

Znaczenie i zasady kontroli gospodarki potasowej w chorobach sercowo-naczyniowych

Mimo wielu publikacji dotyczących roli potasu w chorobach układu sercowo-naczyniowego znaczenie gospodarki potasowej wydaje się nadal niedoceniane w codziennej praktyce klinicznej. Potas jest jednym z najważniejszych elektrolitów ustroju, warunkując czynności życiowe komórek. W związku ze zmieniającymi się zachowaniami żywieniowymi, zmniejszeniem spożycia warzyw i owoców oraz wzrostem konsumpcji produktów wysokoprzetworzonych zmienia się proporcja udziału w diecie sodu i potasu na korzyść tego pierwszego. Zdolność nerek do zatrzymywania potasu jest niewielka, co jest przyczyną hipokaliemii u osób spożywających małe ilości tego pierwiastka. Taki stan rzeczy niestety prowadzi do nasilania się zjawiska hipokaliemii w populacji. Pacjenci z takimi schorzeniami, jak: nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca, cukrzyca, niewydolność nerek oraz zagrożeni udarem mózgu wymagają szczególnej uwagi i obserwacji w celu zapobiegania hipokaliemii. Zaburzenia równowagi w gospodarce potasowej prowadzą do groźnych dla życia powikłań. Hipokaliemia może być przyczyną zaburzeń rytmu serca, w konsekwencji doprowadzając do migotania komór. Natomiast hiperkaliemia prowadzi do zaburzeń przewodzenia, bradykardii, a nawet asystolii. Wyniki licznych badań wykazują ochronny wpływ prawidłowego stężenia potasu na choroby układu sercowo-naczyniowego, tym samym zmniejszający ryzyko zgonu. Jednym z głównych sposobów prewencji i dobrej kontroli zaburzeń gospodarki potasowej jest zmiana stylu życia, a przede wszystkim stosowania odpowiedniej diety. U pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi zasadne jest kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Zalecane dobowe spożycie potasu powinno być w pierwszym rzędzie osiągane za pomocą odpowiedniej diety. U pacjentów otrzymujących leki moczopędne prowadzące do hipokaliemii wskazane jest stosowanie suplementacji potasu

Wybrane zagadnienia z prewencji i leczenia Żylnej Choroby Zakrzepowo-Zatorowej na podstawie sympozjum EXTEND-Thrombosis Expert Forum – punkt widzenia internisty i angiologa

ŻChZZ, zakrzepica żył głębokich (ZŻG), zatorowość płucna (ZP) mimo olbrzymiego postępu jaki dokonał się w przeciągu ostatnich 30 lat w medycynie, wciąż są istotnymi czynnikami ryzyka chorobowości i śmiertelności. Szacuje się, że w Europie ŻChZŻ jest przyczyną ponad 500.000 zgonów rocznie a w USA 300.000. W wielu badaniach klinicznych wykazano skuteczność włączonej profilaktyki przeciwzakrzepowej zarówno u pacjentów hospitalizowanych z przyczyn internistycznych, chirurgicznych czy chorych leczonych na oddziałach intensywnej opieki medycznej. W artykule zaprezentowano wytyczne w prewencji i leczeniu ŻChZZ w odniesieniu do wybranych badań epidemiologicznych i klinicznych w różnych przypadkach m.in. u chorych internistycznych hospitalizowanych w trybie ostrym, u pacjentów onkologicznych, u chorych z ZŻG, zatorowością płucną, zespołem pozakrzepowym itp. przedstawione podczas sympozjum EXTEND-Thrombosis Expert Forum w Barcelonie w dniach 13-14 października 2011r. Pomimo łatwego dostępu do zaleceń opracowanych zgodnie z zasadami medycyny opartej na faktach (Evidence-Based Medicine) często nie stosuje się należytej profilaktyki przeciwzakrzepowej. Wynika często z nie­doszacowania ryzyka i z obawy przed powikła­niami krwotocznymi leczenia przeciwzakrzepo­wego. Zwiększenie świadomości ryzyka ŻChZZ  i wdrożenie od­powiedniej profilaktyki  poprzez szeroko pojętą edukację, oraz jak najszybszą implementację wy­tycznych do rutynowego postępowania może istotnie zmniejszyć śmiertelność w omawianych grupach chorych

Study of epidemiological aspects of hyperuricemia in Poland

Background: The results of the latest epidemiological studies show that the problem of hyperuricemia affects many millions of people. The main purpose of the study was to assess the knowledge of physicians with regard to the epidemiology and treatment of hyperuricemia in Poland. Methods: CAPI (computer assisted personal interview) interviews were conducted using short questionnaires among primary health care physicians, cardiologists and diabetologists. The entire questionnaire included 11 questions. Questions were asked to physicians at 5 different periods in time. The number of physicians surveyed, depended on the time period, and ranged from 8663 to 9980.  Results: Only every 1 in 7 physicians (14%) considered that hyperuricemia in patients with cardiovascular risk factors begins when the uric acid level is 5 mg/dL, thus in line with the expert recommendations. 72% of respondents asked to indicate the uric acid levels they consider to be indicative of hyperuricemia in patients in the cardiovascular risk group, gave values ranging from 6 to 7 mg/dL, namely the values justified in cases of a patient without such a risk, i.e. in the general population. 86% of doctors surveyed gave values different from that recommended by experts.  Conclusions: The findings of the questionnaire in this survey suggests that doctors often underestimate the problem of hyperuricemia in patients with a high risk of cardiovascular disease. An important step towards more effective therapy of hyperuricemia in routine clinical practice is to raise the awareness of hyperuricemia and its comorbidities both among doctors and patients and encourage monitoring and treatment