Miejscowe glikokortykosteroidy w leczeniu chorób skóry - zalecane standardy postępowania

Chociaż miejscowe glikokortykosteroidy (GKS) zostały wprowadzone do lecznictwa dermatologicznego ponad 50 lat temu, nadal szeroko wykorzystuje się wywierany przez nie efekt przeciwzapalny, antyproliferacyjny oraz immunosupresyjny. Mechanizm działania GKS jest coraz lepiej poznany. Pobudzają one syntezę m.in. lipokortyny 1 i wazokortyny, hamują produkcję cytokin prozapalnych, proliferację limfocytów T, B i komórek Langerhansa, zmniejszają ekspresję cząsteczek adhezyjnych, zwiększają aktywność endonukleaz i obojętnej endopeptydazy oraz regulują funkcje eozynofilów. Glikokortykosteroidy są lekami z wyboru w wielu jednostkach chorobowych (dermatozach zapalnych, hiperproliferacyjnych i autoimmunologicznych). Efekt końcowy ich działania zależy od poprawnej diagnozy, współpracy z pacjentem, siły działania preparatu, podłoża, sposobu aplikacji (metoda konwencjonalna lub naprzemienna), a także od czynników genetycznych warunkujących indywidualną wrażliwość. Obecnie jest dostępnych kilkadziesiąt preparatów, które dzięki modyfikacjom cząsteczki leku i zastosowaniu nowych podłoży (o mniejszym potencjale działania drażniącego i alergizującego na przykład dzięki wyeliminowaniu białego wosku pszczelego) cechują się znacznie większą siłą działania i jednocześnie profilem bezpieczeństwa niż używany początkowo hydrokortyzon. Podejmując jednak leczenie preparatami GKS, należy zawsze brać pod uwagę możliwość wywołania działań niepożądanych. Spośród miejscowych najczęściej stwierdza się ścieńczenie skóry, rozstępy, zapalenie okołoustne i trądzik posteroidowy. Shibata i wsp. wykazali, że istotnym czynnikiem zaostrzającym/prowokującym powstawanie zmian trądzikowych może być, wywołane przez GKS, zwiększenie ekspresji genów dla receptorów Toll-like. Ogólnoustrojowe działania niepożądane, takie jak: hiperglikemia, zaćma, wzrost ciśnienia tętniczego, niewydolność nadnerczy czy hamowanie osi podwzgórze-przysadka-nadnercza, występują natomiast rzadko. Ze względu na między innymi odmienną budowę skóry szczególnej rozwagi wymaga stosowanie miejscowych GKS u dzieci. Zalecane są u nich przede wszystkim GKS o słabej sile działania, głównie w formie recepturowej, z oszczędzeniem fałdów skórnych i twarzy. Odrębnym zagadnieniem jest obawa przed stosowaniem miejscowej glikokortykosteroidoterapii - "fobia steroidowa" oraz mała wiedza pacjentów dotycząca tych preparatów, prowadząca w konsekwencji do nieprzestrzegania zaleceń terapeutycznych. Stąd rekomendacje Dermatologicznej Grupy Roboczej, by ulotki miejscowych GKS zawierały jasne informacje o "jednostce opuszki palca" oraz zalecenia "nakładania wystarczającej ilości preparatu do pokrycia zmienionej chorobowo okolicy"

Preparaty biologiczne w terapii łuszczycy - doświadczenia własne

Łuszczyca jest przewlekłą, zapalną i nawrotową dermatozą o złożonej patogenezie, która może prowadzić do zajęcia stawów i inwalidztwa chorego. Na jej przebieg mają wpływ czynniki genetyczne oraz uwarunkowania środowiskowe. W patogenezie łuszczycy bardzo istotną rolę odgrywają pobudzone limfocyty T, keratynocyty oraz inne komórki naskórka i skóry właściwej produkujące cytokiny prozapalne (Il-2, Il-6, TNF-α) odpowiedzialne za rozwój zmian skórnych i stawowych. Wielu pacjentów, ze względu na ciężki i długotrwały przebieg choroby, wymaga leczenia ogólnego. Dotychczas stosowane leki ogólne ze względu na liczne działania niepożądane, bądź przeciwwskazania, nie mogą być przepisywane wielu chorym. Nową metodą leczenia umiarkowanej i ciężkiej łuszczycy zwykłej oraz stawowej są preparaty biologiczne, które wpływają korzystnie na procesy immunologiczne, blokując działanie wybranych cytokin. Celem niniejszej pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leków biologicznych: adalimumabu, efalizumabu, etanerceptu oraz infliximabu u pacjentów z łuszczycą zwykłą o umiarkowanym i ciężkim przebiegu oraz z łuszczycą stawową. Badania dotyczyły 45 chorych leczonych w latach 2007-2009 preparatami biologicznymi w Klinice Dermatologii, Dermatologii Dziecięcej i Onkologicznej UM w Łodzi. Czterech chorych było leczonych adalimumabem, 12 efalizumabem, 20 etanerceptem oraz 9 chorych infliximabem. Stopień nasilenia zmian skórnych oceniano za pomocą wskaźników: PASI i BSA przed leczeniem oraz po 3 i 6 miesiącach leczenia. U większości chorych - 24 (53,3%) po 12 tygodniach terapii zaobserwowano wyraźną poprawę stanu miejscowego, w przypadku łuszczycy stawowej także znaczne zmniejszenie dolegliwości bólowych. Objawy niepożądane w trakcie leczenia występowały rzadko, w 2 przypadkach miały one charakter infekcji bakteryjnych o łagodnym przebiegu. U jednej chorej po zastosowaniu infliximabu wystąpiła pokrzywka. Pozostali chorzy zgłaszali bóle głowy lub bóle mięśniowe o łagodnym nasileniu. Wyniki terapii wskazują, że leki biologiczne są dobrą alternatywą dla dotychczas stosowanych metod leczenia umiarkowanych i ciężkich postaci łuszczycy zwykłej oraz łuszczycy stawowej. W przebiegu terapii biologicznych rzadko obserwowano działania niepożądane, a tolerancja leczenia była bardzo dobra

Izotretinoina doustna w leczeniu różnych odmian klinicznych trądziku pospolitego

Retinoidy to grupa syntetycznych i naturalnych substancji posiadających aktywność witaminy A. Isotretinoina, acytretina i etretinat różnią się pod względem farmakokinetyki, toksyczności, jak i zastosowania klinicznego. Izotretinoina doustna od około 30 lat pozostaje metodą referencyjną w leczeniu objawów trądziku pospolitego. Daje szybkie i długoterminowe korzyści kliniczne, wpływając na wszystkie najważniejsze elementy patogenetyczne trądziku. Powoduje zmniejszenie wydzielania łoju, obniża liczbę Propionibacterium acnes na skórze, zmieniając miejscowe środowisko rozwoju bakterii i hamuje napływ komórek zapalnych. Wykazuje również działanie przeciwzaskórnikowe, normalizując procesy rogowacenia wewnątrzprzewodowego. Nelson i wsp. udowodnili, iż izotretinoina hamuje cykl życiowy komórki w fazie G1/S i indukuje apoptozę w sebocytach typu SEB-1, przyczyniając się do zmniejszenia wydzielania łoju oraz do ustępowania objawów trądziku. Ostatnio opisano również patogenną rolę P. acnes, metaloproteinaz macierzy pozakomórkowej (MMP, matrix metalloproteinases) i receptorów Toll Like (TLRs) w fazie zapalnej trądziku. Papakonstantinou i wsp. udowodnili natomiast, iż doustna izotretinoina prowadzi do redukcji MMP-9 i MMP-13, dzięki czemu może przyczyniać się do poprawy zmian trądzikowych i hamować bliznowacenie. Doustna izotretinoina jest leczeniem z wyboru w ciężkich postaciach trądziku (postać guzkowo-torbielowata, trądzik ropowiczy, trądzik skupiony, trądzik piorunujący). Aktualne rozszerzone wskazania zalecają stosowanie leku także w postaciach średniociężkich, niereagujących na terapię konwencjonalną lub cechujących się nawrotami po prawidłowo przeprowadzonym leczeniu konwencjonalnym, w postaciach z nasilonym łojotokiem lub wykazujących tendencję do bliznowacenia. Izotretinoina jest stosowana również w leczeniu innych dermatoz, m.in. trądziku różowatego lub łuszczycy. Dawka dzienna doustnej izotretinoiny w leczeniu trądziku waha się w przedziale 0,5-1,0 mg/kg/24 godz. Za optymalną dawkę kumulacyjną, zapewniającą długotrwałe korzystne efekty, uznaje się 120-150 mg/kg. Długoterminową skuteczność wyleczeń ocenia się na 70-89%.Czynniki zwiększające ryzyko nawrotu to: nasilony łojotok i duża liczba zmian zapalnych pod koniec leczenia, zmiany pojawiające się przed okresem dojrzewania, występowanie zmian na tułowiu oraz obciążony wywiad rodzinny w kierunku trądziku. W trakcie leczenia izotretinoiną mogą wystąpić miejscowe działania niepożądane, odchylenia w badaniach laboratoryjnych i dolegliwości ze strony różnych narządów. Zazwyczaj mają one charakter przejściowy i ustępują po zmniejszeniu dawki lub zakończeniu kuracji. Najczęściej spotykanymi działaniami niepożądanymi są objawy skórno-śluzówkowe (zapalenie czerwieni wargowej, zapalenie spojówek, krwawienia z nosa). Do często zgłaszanych przez pacjentów objawów ogólnych należą bóle kostno-stawowe i mięśniowe, rzadziej bóle głowy. Natomiast najczęstsze odchylenia laboratoryjne w trakcie leczenia obejmują zaburzenia gospodarki lipidowej i podwyższenie poziomu transaminaz wątrobowych. Z badań Zane i wsp. z 2006 roku wynika, iż częstość zaburzeń lipidowych u pacjentów leczonych izotretinoiną jest wyższa niż we wcześniejszych ocenach. Jednakże większość stwierdzanych zaburzeń dotyczących lipidów osoczowych i transaminaz ma niewielkie nasilenie, przejściowy i odwracalny charakter. Wyjaśnienie znaczenia klinicznego stwierdzanych zmian wymaga prowadzenia dalszych badań

Choroba Kyrlego

Kyrle’s disease is an acquired perforating dermatosis, which presents as hyperkeratotic papules mainly on the calves, but also on the upper extremities and the trunk. Most commonly it is associated with diabetes mellitus or renal failure, but it exist also without any metabolic disorders. Kyrle’s disease is characterized by the transepithelial elimination of certain dermal material, this feature being common to all acquired perforating disorders. Various therapies have been reported — including keratolytics (salicylic acid and urea), topical and oral retinoids, followed by psoralen plus Ultraviolet A radiation and laserotherapy.Choroba Kyrlego jest zaliczana do nabytych dermatoz perforujących, w których przebiegu dochodzi do przeznaskórkowej eliminacji uszkodzonego materiału tkankowego. Charakteryzuje się obecnością hiperkeratotycznych grudek i blaszek zlokalizowanych najczęściej na podudziach, ale mogących również zajmować kończyny górne i tułów. Najczęściej towarzyszy cukrzycy i niewydolności nerek wymagającej dializoterapii, zdarza się jednak, że występuje samodzielnie. Opisuje się różne metody terapeutyczne tego schorzenia — od miejscowych preparatów keratolitycznych (mocznik, kwas salicylowy), miejscowych i ogólnych retinoidów, poprzez leczenie psoralenem z naświetlaniem UVA (PUVA) aż po laseroterapię

Atypowa postać łupieżu różowego Giberta — opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Pityriasis rosea Gibert (PR) is a common, self-limited dermatosis typically diagnosed in teenagers and young adults. It is characterized by a maculopapular lesions with a scaly border localized on trunk and proximal extremities distributed in a Christmas tree pattern. We present a case of an 45-year old man who developed a rare, papulopustular variant of the disease.Łupież różowy Giberta (pityriasis rosea Giberti) jest częstą, samoograniczającą się dermatozą typowo obserwowaną u nastolatków i młodych dorosłych. Charakteryzuje się rumieniowo-złuszczającymi wykwitami o „choinkowatym” układzie zlokalizowanymi na tułowiu i dosiebnych częściach kończyn. Przedstawiono przypadek 45-letniego mężczyzny, u którego wystąpiła rzadko obserwowana, grudkowo-krostkowa postać tej choroby

Cryo-EM structure of the fully assembled elongator complex

Transfer RNA (tRNA) molecules are essential to decode messenger RNA codons during protein synthesis. All known tRNAs are heavily modified at multiple positions through post-transcriptional addition of chemical groups. Modifications in the tRNA anticodons are directly influencing ribosome decoding and dynamics during translation elongation and are crucial for maintaining proteome integrity. In eukaryotes, wobble uridines are modified by Elongator, a large and highly conserved macromolecular complex. Elongator consists of two subcomplexes, namely Elp123 containing the enzymatically active Elp3 subunit and the associated Elp456 hetero-hexamer. The structure of the fully assembled complex and the function of the Elp456 subcomplex have remained elusive. Here, we show the cryo-electron microscopy structure of yeast Elongator at an overall resolution of 4.3 Å. We validate the obtained structure by complementary mutational analyses in vitro and in vivo. In addition, we determined various structures of the murine Elongator complex, including the fully assembled mouse Elongator complex at 5.9 Å resolution. Our results confirm the structural conservation of Elongator and its intermediates among eukaryotes. Furthermore, we complement our analyses with the biochemical characterization of the assembled human Elongator. Our results provide the molecular basis for the assembly of Elongator and its tRNA modification activity in eukaryotes

Atopic dermatitis. Interdisciplinary diagnostic and therapeutic recommendations of the Polish Dermatological Society, Polish Society of Allergology, Polish Pediatric Society and Polish Society of Family Medicine : part II : systemic treatment and new therapeutic methods

The treatment goal in atopic dermatitis is eliminating clinical symptoms of the disease, preventing exacerbations and complications, as well as improving patients’ quality of life. In cases of severe atopic dermatitis and lack of response it is recommended to introduce systemic therapy. Patients ofter require multi-specialist consultations, and occasionally hospitalization. It is not recommended to use acupuncture, acupressure, bioresonance, homeopathy, or Chinese herbs in the treatment of atopic dermatitis

Atopic dermatitis. Interdisciplinary diagnostic and therapeutic recommendations of the Polish Dermatological Society, Polish Society of Allergology, Polish Pediatric Society and Polish Society of Family Medicine. Part I. Prophylaxis, topical treatment and phototherapy

Atopic dermatitis is a chronic and recurrent inflammatory dermatosis with concomitant intensive pruritus, and is diagnosed both in children and adults. Atopic dermatitis-patients are predisposed to have bacterial, viral and fungal skin infections; they also suffer from an increased risk of developing food allergies (especially, at an infantile age), allergic rhinitis, or bronchial asthma (a so-called atopic march). Currently, an increasing atopic dermatitis incidence constitutes a serious medical problem that regards not only dermatology and allergology, but also paediatrics, and family medicine. The basis for atopic dermatitis treatment and prophylaxis is restoration of epidermal barrier functions by means of tailored emollients. Atopic dermatitis therapies should effectively eliminate clinical symptoms of the disease, prevent exacerbations as well as complications, and improve patients’ quality of life