Augmentation of peritoneal dialysis clearance with procaine

Augmentation of peritoneal dialysis clearance with procaine. Local anesthetic procaine in a 0.25% concentration was used as the adjunct to the dialysis fluid during peritoneal dialysis in rabbits. Procaine increased peritoneal clearance of urea (2.213 ±0.187 ml/min to 3.544 ± 0.41 ml/min) and inulin (0.528 ±0.079 ml/min to 0.852 ±0.213 ml/min). Effect of the drug persisted, despite its lack, during the following cycles. Procaine influenced transmesothelial transfer of urea and inulin in vitro. The effect of the drug was biphasic. During the first 20 min a decrease of both solutes fluxes was observed. Then the transport rate of urea and inulin started to grow. The effect of procaine was independent of the membrane's side to which the drug was added. At least two sites of procaine action (vascular system and mesothelium) during peritoneal dialysis are proposed.Augmentation de la clearance de dialyse péritonéale avec la procaïne. La procaïne, un anesthésique local, à la concentration de 0,25% a été employée comme adjuvant au liquide de dialyse pendant une dialyse péritonéale chez des lapins. La procaine a augmenté la clearance péritonéale de l'urée (de 2,213 ± 0,187 ml/min à 3,544 + 0,41 ml/min) et de l'inuline (de 0,528 ±0,079 ml/min à 0,852 ±0,213 ml/min). L'effet du médicament a persisté, même en son absence, pendant les cycles suivants. La procaïne a influencé le transfert transmésothélial de l'urée et de l'inuline in vitro. L'effet du médicament était biphasique. Pendant les 20 premiéres minutes une diminution du flux des deux solutes était observé. La vitesse de transport de l'urée et de l'inuline commençait ensuite à croître. L'effet de la procaïne était indépendant du côté de la membrane où le médicament était ajouté. On propose au moins deux sites d'action de la procaïne (système vasculaire et mésothélium) pendant la dialyse péritonéale

Sulodexide — mixture of glycosaminoglycans with the protective effect towards the vascular endothelium

Komórki śródbłonka wyściełające łożysko naczyniowe determinują zachowanie homeostazy wewnątrzna­czyniowej. Dysfunkcja tych komórek doprowadza do wzrostu wewnątrznaczyniowego odczynu zapalnego, wykrzepiania krwi oraz jednoczesnego upośledzenia aktywności fibrynolitycznej osocza. Konsekwencją tych zaburzeń jest powstawanie zmian miażdżycowych w tętnicach oraz zmian zakrzepowo-zapalnych w żyłach. Sulodeksyd jest mieszaniną glikozaminoglikanów: heparyny i siarczanu dermatanu, które z jednej strony hamują wewnątrznaczyniowy odczyn zapalny, a z drugiej działają protekcyjnie w stosunku do śród­błonka, zmniejszając między innymi podatność tych komórek na cytotoksyczność hiperglikemii czy hamując wewnątrzkomórkowy stres oksydacyjny i odczyn zapalny, czego następstwem jest spowolnienie procesu komórkowego starzenia. Istotne jest także obniżanie przez sulodeksyd poziomu lipidów krwi, co zmniejsza cytotoksyczność osocza w stosunku do śródbłonka. Wymienione działania sulodeksydu tłumaczą jego skuteczność w warunkach klinicznych, w różnych schorzeniach układu sercowo-naczyniowego. Stosowanie tego leku wpływa na zmniejszenie liczby powikłań zakrzepowych i niedokrwiennych u chorych z zawałem serca. Ponadto powoduje poprawę obwodowego przepływu krwi u chorych z niedrożnością obwodowych na­czyń tętniczych czy w stanach przewlekłych zmian zakrzepowo-zapalnych w żyłach. Składniki sulodeksydu: heparyna i siarczan dermatanu występują naturalnie w organizmie, na przykład w glikokaliksie pokrywającym powierzchnię komórek śródbłonka, co może tłumaczyć dobrą tolerancję tego leku przez chorych.Endothelial cells lining the vascular vessels determine intravascular homeostasis. Dysfunction of these cells results in rise of the intravascular inflammatory reaction, clotting of blood with simultaneous impaired fibrinolytic plasma activity. All these disorders predispose to progression of atherosclerosis in arteries or de­velopment of the thrombotic diseases in veins. Sulodexide is a mixture of glycosaminoglycans: heparin and dermatan sulphate, which on one hand suppresses the intravascular inflammation and on the other hand have protective effect towards the endothelium. Sulodexide reduced cytotoxicity of hyperglycemia towards endothelium and also suppresses the intracellular oxidative stress and inflammation in the endothelial cells, what results in their slower senescence. Sulodexide also lowers the blood level of lipids, what reduces toxic­ity of plasma towards the endothelial cells. All listed effects of sulodexide may explain its effectiveness in therapy in a group of patients with the cardiovascular disorders. Treatment with that drug results in reduction of thrombotic and ischemic complications in patients with myocardial infarction. Sulodexide improves also peripheral vascular blood flow in patients with peripheral arteries diseases or in patients with chronic thrombotic venous diseases. Components of sulodexide are naturally present in the human organism, ie. as components of the glycocalix covering the surface of the endothelial cells and that fact may explain a good tolerance of that drug by patients

Tętniczy przepływ krwi w płucach i OUN płodu w ciąży o przebiegu prawidłowym i w ciąży wysokiego ryzyka

Studies on fetal lung/brain circulation by means of power Doppler technique have suggested a marked reduction in lung perfusion in high-risk pregnancies as a sign of circulation redistribution. The ratio between lung/brain perfusion might therefore give a new method to predict fetal circulation centralization. Objective: The aim of the present study was to obtain fetal lung and cerebral artery ratio in normal and high-risk pregnancies. Study design: Doppler samples from proximal right pulmonary artery blood velocities and middle cerebral artery (MCA) were recorded cross-sectionally in 228 normal singleton pregnancies at gestational age 22 to 40 weeks. MCA / right pulmonary artery pulsatility index (PI) ratio was calculated. Doppler samples from proximal right pulmonary artery and MCA were also recorded in 89 high-risk singleton pregnancies and the results related to perinatal outcome. Results: In the normal controls, right pulmonary artery PI remained stable until 30 weeks of gestation with slight increase thereafter until term. The MCA to right pulmonary artery PI ratio increased between 22 and 28 weeks of gestation with the rapid fall towards term. In the high-risk pregnancies group, right pulmonary artery PI showed no significant correlation to perinatal outcome, but signs of brain-sparing in the MCA were correlated to all adverse outcome parameters. Conclusion: Velocimetry of the middle cerebral artery is better than velocimetry of right pulmonary artery in predicting adverse outcome of pregnancy. The brain/lung PI ratio does not improve the prediction of adverse outcome of pregnancy.Wstęp: Ocena przepływu krwi przy pomocy metod dopplerowskich w krążeniu płucnym I mózgowym sugerowała istotny spadek perfuzji płuc w ciążach wysokiego ryzyka jako wykładnik zmienionej redystrybucji krwi w ustroju płodu. Stworzyło to koncepcję z której wynika, że stosunek perfuzji krwi w płucach i mózgu może być nową metodą oceniającą centralizację krążenia. Cel pracy: Celem badań było określenie współczynnika określającego stosunek przepływów krwi w płucach i mózgu w ciąży o przebiegu prawidłowym i w ciąży wysokiego ryzyka. Materiał i metody: Przepływ krwi oceniano metodą dopplerowska w proksymalnej części prawej tętnicy płucnej oraz w tętnicy środkowej mózgu w dwóch grupach pacjentek: u 228 ciężarnych z ciążą pojedynczą o przebiegu prawidłowym między 22 a 40 tygodniem ciąży oraz u 89 ciężarnych z ciążą wysokiego ryzyka. W oparciu o uzyskane wyniki obliczano stosunek wartości PI w naczyniach płucnych i mózgowych. Uzyskane wyniki odnoszono do stanu noworodka po porodzie. Wyniki: W grupie kontrolnej wartości PI tętnicy płucnej są stabilne aż do 30. tygodnia ciąży z następowym nieznacznym wzrostem aż do terminu porodu. Wartości stosunku PI w tętnicy środkowej mózgu do PI prawej tętnicy płucnej wzrastają między 22. a 28. tygodniem ciąży z następowym spadkiem do terminu porodu. W grupie ciąż wysokiego ryzyka, nie stwierdzono istotnej zależności między wartościami PI prawej tętnicy płucnej a stanem noworodka po porodzie. W tej grupie ciąż wykładniki centralizacji krążenia wykazywały zależność w odniesieniu do parametrów charakteryzujących zły stan noworodka po porodzie. Wnioski: Ocena przepływu krwi w tętnicy środkowej mózgu, w porównaniu z oceną przepływu w tętnicy płucnej, ma większą wartość predykcyjną w prognozowaniu stanu płodu. Analiza współczynnika – PI mózgu/PI płuc – nie poprawia tej oceny

Treatment of arterial hypertension in pregnant women

W leczeniu nadciśnienia tętniczego w ciąży nadal nie ma ustalonych i powszechnie akceptowanych standardów postępowania. Potrzeba uwzględnienia wpływu terapii zarówno na dobrostan matki, jak i płodu oraz brak dużych badań randomizowanych w tej dziedzinie powodują, że optymalnym rozwiązaniem jest współpraca perinatologów i hipertensjologów oparta na sumie ich doświadczeń. Leki hipotensyjne stosowane w ciąży to α-metyldopa, labetalol, β-adrenolityki, antagoniści wapnia i dihydralazyna, spośród których tylko α-metyldopa może być bezpiecznie stosowana przez cały okres ciąży, co potwierdzono w wieloletnich obserwacjach. W łagodnym nadciśnieniu tętniczym w ciąży leczenie farmakologiczne może nie być konieczne, pod warunkiem odpowiedniej kontroli stanu matki i płodu.In the treatment of arterial hypertension in pregnancy still there are no agreed and widely approved standards to be followed. Influence of the therapy on both the mother and the child altogether with a lack of big randomized trials lead to conclusion that the optimal solution is a cooperation between the gynecologists, obstetricians and specialists in hypertension based on the sum of their experience. Antihypertensives used in pregnancy are methyldopa, labetalol, β-blockers, calcium channel blockers and hydralazine. Among them only methyldopa can be used safely during the whole pregnancy period which was confirmed by the long-term observations. In mild hypertension in pregnancy the pharmacological treatment may not be necessary providing that sufficient control of state of both the mother and the child is secured

Changes in the bronchial epithelia in patients with immotile cilia syndromes

Immotile cilia syndromes is a cause of recurrent infection of the airways and recurrent bronchopneumonias. Among the ciliary abnormalities are found changes in the structure of the microtubules, unco-ordinated ciliary movements caused by the absence of inner or outer or both dynein arms, and abnormalities of the kinetosomes and/or rete ridges. In patients with ciliary dyskinaesia bronchitis occurs early in life (during infancy) and usually has a recurrent tendency, so that bronchial biopsy is frequently undergone for diagnostic purposes. In this study we include 127 bronchial biopsies from patients (from 2 months to 49 years) unsuccessfully treated for recurrent respiratory tract infections. When performing regular diagnostic procedures on the light and electron microscopic level, we have looked for cilia abnormalities and also focused on changes within the mucosa and submucosa. The most common abnormality recorded was absence of the inner dynein arms, but in 40 cases neither of the dynein arms were present. Only a few patients had classical Kartagener’s syndrome. Special attention is drawn to biopsies from elderly patients, in whom long-standing infections were followed by extensive damage to the bronchial epithelium, including even a total absence of ciliated cells. In some cases enhanced regenerative processes and some foci of squamous metaplasia were found. In two cases even foci of low-grade dysplasia were diagnosed

Acute subglottic laryngitis. Etiology, epidemiology, pathogenesis and clinical picture

In about 3% of children, viral infections of the airways that develop in early childhood lead to narrowing of the laryngeal lumen in the subglottic region resulting in symptoms such as hoarseness, a barking cough, stridor, and dyspnea. These infections may eventually cause respiratory failure. The disease is often called acute subglottic laryngitis (ASL). Terms such as pseudocroup, croup syndrome, acute obstructive laryngitis and spasmodic croup are used interchangeably when referencing this disease. Although the differential diagnosis should include other rare diseases such as epiglottitis, diphtheria, fibrinous laryngitis and  bacterial tracheobronchitis, the diagnosis of ASL should always be made on the basis of clinical criteria

Chorioangioma – opis przypadku

Chorioangioma (chorionic angioma) is the most common non-malignant placental tumor. Taking into account its morphological structure, it can have significant influence on fetal condition and pregnancy, depending on its size. In the presented case a substantial placental tumor was diagnosed and complications typical for chorioangioma, such as fetal hemodynamic disorders, polyhydramnios, gestational diabetes and premature labor, were observed. The applied treatment led to normalization of the fetal and maternal condition and to prolongation of the pregnancy.Chorioangioma (naczyniak kosmówki) jest najczęściej występującym niezłośliwym guzem łożyska. Z uwagi na swoją budowę morfologiczną w zależności od rozmiaru może mieć istotny wpływ na stan płodu oraz przebieg ciąży. W przedstawionym przypadku zdiagnozowano duży guz łożyska i zaobserwowano powikłania typowe dla chorioangioma takie jak zaburzenia hemodynamiczne krążenia płodowego, wielowodzie, cukrzycę ciążową i poród przedwczesny. Zastosowane leczenie pozwoliło na normalizacje stanu płodu i matki oraz wydłużenie czasu trwania ciąży

Wpływ hormonalnej terapii zastępczej na parametry zmienności rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet po menopauzie z chorobą wieńcową

Wstęp: Celem pracy była prospektywna ocena wpływu przezskórnej hormonalnej terapii zastępczej na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT (QTd). Materiał i metody: Do badania włączono 56 kobiet po menopauzie (grupa leczona hormonalną terapią zastępczą - 31 kobiet, grupa kontrolna - 25 kobiet) z chorobą wieńcową potwierdzoną angiograficznie. Obie grupy były porównywalne pod względem czynników ryzyka oraz zaawansowania choroby wieńcowej. U wszystkich chorych wykonywano na początku i po 12 miesiącach obserwacji standardowe badanie EKG i badanie metodą Holtera. Wyniki: W 12 miesiącu obserwacji stwierdzono nieznaczne zmniejszenie QTd w grupie leczonej z 60 ± 25 ms do 55 ± 17 ms, natomiast znamienny wzrost w grupie kontrolnej: do 58 ± 13 ms do 66 ± 20 ms. Dyspersja QT była porównywalna w obu grupach wyjściowo, a większa (p = 0,094) w grupie kontrolnej po 12 miesiącach obserwacji. Wartości wybranych pięciu parametrów analizy czasowej HRV nie zmieniły się istotnie w żadnej z grup (oceniano SDNN, SDNNI, SDANNI, rMSSD i PNN50). Różnice pomiędzy grupami w zakresie parametrów HRV przed badaniem, jak i po jego zakończeniu były nieistotne. Wnioski: Krótkotrwała przezskórna hormonalna terapia zastępcza nie wpływa istotnie na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet z chorobą wieńcową. (Folia Cardiol. 2003; 10: 649-654

Wpływ hormonalnej terapii zastępczej na parametry zmienności rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet po menopauzie z chorobą wieńcową

Wstęp: Celem pracy była prospektywna ocena wpływu przezskórnej hormonalnej terapii zastępczej na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT (QTd). Materiał i metody: Do badania włączono 56 kobiet po menopauzie (grupa leczona hormonalną terapią zastępczą - 31 kobiet, grupa kontrolna - 25 kobiet) z chorobą wieńcową potwierdzoną angiograficznie. Obie grupy były porównywalne pod względem czynników ryzyka oraz zaawansowania choroby wieńcowej. U wszystkich chorych wykonywano na początku i po 12 miesiącach obserwacji standardowe badanie EKG i badanie metodą Holtera. Wyniki: W 12 miesiącu obserwacji stwierdzono nieznaczne zmniejszenie QTd w grupie leczonej z 60 ± 25 ms do 55 ± 17 ms, natomiast znamienny wzrost w grupie kontrolnej: do 58 ± 13 ms do 66 ± 20 ms. Dyspersja QT była porównywalna w obu grupach wyjściowo, a większa (p = 0,094) w grupie kontrolnej po 12 miesiącach obserwacji. Wartości wybranych pięciu parametrów analizy czasowej HRV nie zmieniły się istotnie w żadnej z grup (oceniano SDNN, SDNNI, SDANNI, rMSSD i PNN50). Różnice pomiędzy grupami w zakresie parametrów HRV przed badaniem, jak i po jego zakończeniu były nieistotne. Wnioski: Krótkotrwała przezskórna hormonalna terapia zastępcza nie wpływa istotnie na zmienność rytmu zatokowego i dyspersję QT u kobiet z chorobą wieńcową. (Folia Cardiol. 2003; 10: 649-654