Politerapia - optymalna odpowiedź na progresję tętniczego nadciśnienia płucnego, czyli "w drużynie siła"

Tętnicze nadciśnienie płucne (PAH) jest rzadką patologią dotyczącą krążenia płucnego, polegającą na postępującym wzroście płucnego oporu naczyniowego (PVR), co w konsekwencji prowadzi do niewydolności prawej komory serca i zgonu. Przez wiele lat nadciśnienie płucne było ciężką, nieuleczalną chorobą, doprowadzającą w krótkim czasie do śmierci chorego. Jednak w ostatnich latach dzięki wprowadzeniu nowych leków, które znalazły miejsce w wytycznych dotyczących leczenia nadciśnienia płucnego, jak również ich zdecydowanie większej dostępności dzięki programowi lekowemu Narodowego Funduszu Zdrowia możliwości wczesnego, skutecznego leczenia PAH są coraz większe. W pracy przedstawiono przypadek młodej chorej z ciężkim idiopatycznym tętniczym nadciśnieniem płucnym początkowo poddanej monoterapii sildenafilem, a następnie w związku z pogorszeniem stanu klinicznego terapii trójlekowej (sildenafil, bosentan, prostacyklina) z dobrym efektem. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 5: 305-309

Zespół Brugadów - tym razem do dwóch razy sztuka

Zespół Brugadów to rzadka, uwarunkowana genetycznie choroba dziedziczona w sposób autosomalny dominujący. Charakteryzuje się stałym lub okresowym występowaniem zmian w EKG oraz skłonnością do komorowych zaburzeń rytmu. Często pierwszym objawem klinicznym choroby jest nagłe zatrzymanie krążenia, wobec czego jedyną skuteczną metodą zapobiegającą nagłej śmierci sercowej jest implantacja kardiowertera defibrylatora. W pracy przedstawiono przypadek 2 chorych, u których rozpoznano zespół Brugadów. (Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 5: 310-314

Nadciśnienie płucne w przebiegu chorób płuc

Pulmonary hypertension (PH) due to lung dise-ase is classified as a 3rd group in comprehensive clinical classification of pulmonary hypertension according to European Society of Cardiology and Pulmonology. In n any lung disease, the deve-lopment of PH is accompanied by a deterioration of exercise capacity, worsening of hypoxaemia and shorter survival. As a general rule, patients presenting with symptoms that are more severe than expected based on their lung disease should be further evaluated for PH by pulmonologists and cardiologists. This paper is a review of literature data due to the subject of PH in pulmonary disorders.Nadciśnienie płucne (PH) rozwijające się w przebiegu chorób płuc zalicza się do grupy 3. w klasy­fikacji zaakceptowanej przez ekspertów Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego i Europejskiego Towarzystwa Oddechowego. Wystąpienie PH u osób z chorobą płuc prowadzi do pogorszenia wydolności wysiłkowej, nasila niewydolność oddechową oraz skraca okres przeżycia pacjentów. Tacy chorzy są szczególnym wyzwaniem dla pulmonologów i kardiologów, ponieważ wymagają diagnostyki i leczenia PH uwzględniających szczególny charakter przedwłośniczkowego PH. Poniższy artykuł stanowi przegląd piśmiennictwa dotyczący tego zagadnienia

Zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne — aktualny stan wiedzy

Chronic thromboembolic pulmonary hypertension (CTEPH) is defined as belonging to group 4 in the World Health Organization classification. It affects both patients after an acute pulmonary embolism (PE) episode and those who have never suffered from a PE or deep vein thrombosis. Left untreated, CTEPH leads to right ventricular failure and death. Though pulmonary endarterectomy (PEA) remains the gold standard in CTEPH treatment, significant progress has been made in recent years in developing alternative treatment methods for patients who are not candidates for PEA. This article sets out current knowledge on CTEPH pathophysiology and treatment methods.Przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne (CTEPH) stanowi 4. grupę nadciśnienia płucnego według klasyfikacji World Health Organization. Rozwija się zarówno u osób po przebytym incydencie ostrej zatorowości płucnej (PE), jak i u chorych, którzy nigdy nie przebyli jawnego epizodu PE czy zakrzepicy żył głębokich. Nieleczona choroba prowadzi do niewydolności prawokomorowej i zgonu. Choć „złotym standardem” leczenia CTEPH pozostaje endarterektomia płucna (PEA), to ostatnie lata przyniosły znaczący postęp w zakresie rozwoju alternatywnych metod leczenia dla chorych niebędących kandydatami do PEA. Niniejszy artykuł stanowi podsumowanie aktualnego stanu wiedzy na temat patofizjologii oraz leczenia tej jednostki chorobowej

Zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne — aktualny stan wiedzy

Przewlekłe zakrzepowo-zatorowe nadciśnienie płucne (CTEPH) stanowi 4. grupę nadciśnienia płucnego według klasyfikacji World Health Organization. Rozwija się zarówno u osób po przebytym incydencie ostrej zatorowości płucnej (PE), jak i u chorych, którzy nigdy nie przebyli jawnego epizodu PE czy zakrzepicy żył głębokich. Nieleczona choroba prowadzi do niewydolności prawokomorowej i zgonu. Choć „złotym standardem” leczenia CTEPH pozostaje endarterektomia płucna (PEA), to ostatnie lata przyniosły znaczący postęp w zakresie rozwoju alternatywnych metod leczenia dla chorych niebędących kandydatami do PEA. Niniejszy artykuł stanowi podsumowanie aktualnego stanu wiedzy na temat patofizjologii oraz leczenia tej jednostki chorobowej

Dyslipidemia treatment and attainment of LDL-cholesterol treatment goals in patients participating in the Managed Care for Acute Myocardial Infarction Survivors program

BACKGROUND: Patients after acute myocardial infarction (AMI) are at very high cardiovascular (CV) risk. Therefore, appropriate management of dyslipidemia with adequate lipid-lowering therapy is crucial for preventing subsequent CV events in these patients. AIMS: Our analysis aimed to assess the treatment of dyslipidemia and the attainment of low-density lipoprotein (LDL) -cholesterol treatment goals in patients after AMI who participated in the Managed Care for Acute Myocardial Infarction Survivors (MACAMIS) program. METHODS: This study is a retrospective analysis of consecutive patients with AMI who agreed to participate and completed the 12-month MACAMIS program at one of three tertiary referral cardiovascular centers in Poland between October 2017 and January 2021. RESULTS: 1499 patients after AMI were enrolled in the study. High-intensity statin therapy was prescribed to 85.5% of analyzed patients at hospital discharge. Combined therapy with high-intensity statin and ezetimibe increased from 2.1% at hospital discharge to 18.2% after 12 months. In the whole study cohort, 20.4% of patients achieved the LDL-C target of CONCLUSIONS: Our analysis suggests that participation in the managed care program might be associated with improved quality of dyslipidemia management in AMI patients. Nonetheless, only one-fifth of patients who completed the program achieved the treatment goal for LDL-C. This highlights the constant need for optimizing lipid-lowering therapy to meet treatment targets and to reduce CV risk in patients after AMI

Ostry zator tętnicy płucnej — początek nowej choroby?

Zatorowość płucna i zakrzepica żył głębokich to dwie postaci kliniczne żylnej choroby zakrzepowo- zatorowej. Od 2008 roku zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego rozpoznaje się zator płucny wysokiego i niewysokiego ryzyka. Podstawowym badaniem diagnostycznym stosowanym w zatorowości płucnej wysokiego ryzyka jest tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości. Z kolei u chorych z mało prawdopodobnym zatorem płucnym podstawowym badaniem diagnostycznym jest oznaczenie dimeru D. Zatorowość płucna wysokiego ryzyka wymaga leczenia fibrynolitycznego, zatorowość niewysokiego ryzyka zmusza do jak najszybszego wdrożenia terapii przeciwkrzepliwej u chorych z klinicznie prawdopodobną zatorowością płucną. Ostra zatorowość płucna może dać początek przewlekłej chorobie zakrzepowo- zatorowej. Szacuje się, że zapadalność na tę chorobę wynosi 0,1–3,8% po przebytym incydencie ostrej zatorowości płucnej

The influence of cytomegalovirus on pathogenesis of ischemic heart disease

INTRODUCTION Coronary atherosclerosis and its sequel, coronary heart disease, is an essential cause of prevalence and mortality. It also remains the main cause of ischaemic heart disease. The classical risk factors of coronary heart disease do not explain its occurrence in a substantial number of patients and that is why new factors are still being searched for. At present, chronic inflammatory response of the vessel wall is thought to be one of them. Recent researches on atherosclerosis show that viruses can play an essential role in etiopatogenesis. On account of this, an attempt was made to assess the influence of cytomegalovirus infection upon coronary heart disease. MATERIAL AND METHODS Fifty-eight patients took part in the study: thirty with symptoms of acute coronary syndrome and twenty-eight with stable angina pectoris The aim of the study was to determine the influence of cytomegalovirus infection upon coronary heart disease by determining IgM and IgG class antibodies against cytomegalovirus in blood serum of the patients, as well as avidity in IgG class antibodies against cytomegalovirus. RESULTS IgM class antibodies against cytomegalovirus in blood serum were seldom found in both studied groups. Frequency of IgG class antibodies was high both in the group of patients with acute coronary heart disease and in the group with stable angina. High avidity of IgG antibodies was found more often in the group of patients with angina pectoris than in the patients with acute coronary syndrome. CONCLUSIONS Cytomegalovirus infection may be connected with ischaemic heart disease, however, it does not affect its exacerbation. Cytomegalovirus infection in patients with ischaemic heart disease is chronic in nature.WSTĘP Miażdżyca tętnic wieńcowych i jej konsekwencja -choroba wieńcowa – jest istotną przyczyną chorobowości i umieralności. Pozostaje również główną przyczyną choroby niedokrwiennej serca. Klasyczne czynniki ryzyka choroby wieńcowej nie tłumaczą jej występowania u znacznej liczby chorych, dlatego wciąż poszukuje się nowych. Obecnie coraz częściej uważa się, że jest to przewlekła reakcja zapalna dotycząca ściany naczyniowej. Badania ostatnich lat, dotyczące miażdżycy wykazują, że wirusy mogą odgrywać dużą rolę w jej etiopatogenezie. W związku z tym podjęto próbę oceny przebiegu zakażenia wirusem cytomegalii na przebieg choroby wieńcowej. MATERIAŁ I METODY W badaniu uczestniczyło 58 chorych z objawami ostrego zespołu wieńcowego (30 chorych) i ze stabilną dusznicą bolesną (28 chorych). Celem pracy była próba określenia wpływu zakażenia wirusem cytomegalii na przebieg choroby wieńcowej poprzez oznaczenie poziomu przeciwciał klasy IgM i IgG przeciwko wirusowi cytomegalii w surowicy krwi pacjentów, a także awidności, czyli siły wiązania wielowartościowego antygenu przez przeciwciała, w klasie przeciwciał IgG skierowanych przeciwko wirusowi cytomegalii. WYNIKI. Przeciwciała klasy IgM przeciwko wirusowi cytomegalii w surowicy krwi występowały rzadko w obu badanych grupach. Częstość występowania przeciwciał klasy IgG była bardzo wysoka zarówno u pacjentów z ostrą postacią choroby wieńcowej jak i ze stabilną. Wysoką awidność przeciwciał IgG stwierdzono istotnie częściej u pacjentów z dusznicą bolesną niż w grupie chorych z ostrym zespołem wieńcowym. WNIOSKI Zakażenie wirusem cytomegalii może być związane z chorobą niedokrwienną serca, jednak nie wpływa na jej zaostrzenie. Infekcja cytomegalowirusem u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca ma charakter przewlekły