179 research outputs found
Urinary Tract Infections in Renal Transplant Recipients
Renal transplantation (RTx) is the treatment-of-choice for a significant number of patients with end-stage renal disease. Despite recent accomplishments, both surgical and medical complications still exist. Urinary tract infection (UTI) is the most common infectious complication after RTx, while asymptomatic bacteriuria is the most common manifestation of bacteriuria. UTI can impair graft function, potentially reducing graft and patient survival. The aetiology changes with time after RTx. The epidemiology of most of these infections is also changing with resistant organisms being isolated more often than in the past. Several factors increase the risk of infection in RTx patients, and the presence of multiple risk factors in the same patient is not uncommon. These include immunosuppression, urinary flow impairment (most often caused by stenosis or strictures at the vesicoureteral junction, benign prostate hypertrophy or vesicoureteral reflux), and treatment-related factors such as the use of catheters and double-J stents. Early diagnosis and effective treatment are key elements in salvaging both the allograft and the patient. This chapter reviews the definitions, epidemiology, microbiology, screening, clinical manifestations, diagnosis, impact on renal allograft function, evaluation after diagnosis, treatment, prevention including long-term prophylaxis, and the unique challenges of diagnosing and managing recurrent bacterial UTIs in a RTx care setting
Przypadek pacjentki z przewlekłą niewydolnością nerek w przebiegu torbielowatości rdzenia nerek po przeszczepieniu nerki od dawcy zmarłego - korzyści z przeszczepienia wyprzedzającego
Wyprzedzające przeszczepianie nerki niesie ze sobą
liczne korzyści, między innymi uniknięcie dializoterapii,
lepsze przeżycie biorcy i nerki przeszczepionej,
ale także umożliwia dobrą jakość życia bez konieczności
rezygnacji z aktywności zawodowej.
W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 39-letniej
pacjentki, z przewlekłą niewydolnością nerek
w przebiegu torbielowatości rdzenia nerek, która pozostawała
przez 6 lat pod opieką Poradni Nefrologicznej
przy Klinice Nefrologii, Transplantologii
i Chorób Wewnętrznych AMG, w zaawansowanej
fazie niewydolności nerek (przy eGFR 15 ml/min)
urodziła dziecko i następnie w czerwcu 2004 roku
przeszła wyprzedzające przeszczepienie nerki od
zmarłego dawcy. Przez wszystkie lata obserwacji
pacjentka pracowała zawodowo, jako nauczycielka
wychowania fizycznego. Pomimo że nie uniknęła
typowych po przeszczepieniu nerki powikłań (ostre
odrzucanie nerki przeszczepionej i limfocele), po
3 miesiącach od transplantacji powróciła do pracy,
uprawia sport, funkcja nerki przeszczepionej jest
stabilnie dobra, oznaczenie kreatyninemii w styczniu
2009 roku wynosiło 1,1 mg%
Przeszczepianie nerek u osób w podeszłym wieku
Starzenie się populacji oraz wydłużenie życia sprawiają,
że coraz większa liczba pacjentów w podeszłym
wieku rozpoczyna leczenie dializami i jest
kwalifikowana do przeszczepienia nerki. W doświadczonych
ośrodkach transplantacyjnych przeżywalność
starszych biorców jest dobra, a przeżywalność
nerek porównywalna z osiąganą u młodszych
biorców. Długość oraz jakość życia są
lepsze, a koszty leczenia nerkozastępczego niższe
po transplantacji niż w porównywalnej grupie pacjentów
pozostających na dializie (hemodializa lub
dializa otrzewnowa). Zasadniczą przyczyną utraty
nerki u starszych biorców jest śmierć pacjenta
z funkcjonującą nerką (50%). Pod względem częstości
zgony te są spowodowane chorobami układu
sercowo-naczyniowego, infekcjami (głównie
w okresie pierwszego roku) i nowotworami, których
częstość wzrasta wraz z upływem czasu od
transplantacji. Dlatego przed zakwalifikowaniem pacjenta
do przeszczepienia nerki obowiązuje wnikliwa
diagnostyka układu sercowo-naczyniowego
(choroba naczyń wieńcowych, choroby naczyń obwodowych), ocena ryzyka infekcji oraz rozwoju nowotworu.
Optymalny protokół immunosupresyjny
u starszych biorców nie jest do końca ustalony, ale
powinien on uwzględniać takie czynniki, jak: większe
ryzyko rozwoju przewlekłej nefropatii nerki przeszczepionej
w porównaniu z biorcami młodszymi,
większe ryzyko infekcji, zmienioną farmakokinetykę
i farmakodynamikę leków oraz wynikające z tego
częste występowanie objawów niepożądanych.
Długoterminowa opieka medyczna powinna dotyczyć
nie tylko problemów związanych z transplantacją
(funkcja nerki, immunosupresja). Konieczne
jest identyfikowanie i leczenie modyfikowalnych
czynników ryzyka potransplantacyjnej choroby sercowo-
naczyniowej, monitorowanie pod kątem rozwoju
nowotworu, chorób przewodu pokarmowego,
chorób układu kostno stawowego oraz infekcji. Dostęp
do wielodyscyplinarnego zespołu specjalistów
oraz opieka wykwalifikowanego zespołu pielęgniarskiego
umożliwiają uzyskanie odpowiedniej jakości
życia chorych, a z punktu widzenia systemu opieki
zdrowotnej dobrych wyników leczenia
Rola czynników genetycznych i immunologicznych w patogenezie raków skóry u pacjentów po przeszczepieniu narządów unaczynionych
Skin cancers are the most common malignancies diagnosed in the population of patients after solidorgan transplantation. It is estimated that 10 years after transplantation up to 35% of the patients develop this type of tumor. The more risk factors for skin cancer development we recognize, the better preventive actions we will be able to undertake. Therefore, many studies are still being conducted to explain the mechanisms of etiopathogenesis of this disease. The following paper describes the pathogenesis of skin cancers that specifically focuses on genetic and immunological factors
Roxadustat ― new therapeutic option for treatment of anemia in patients with chronic kidney disease
Chronic kidney disease (CKD) is an increasingly common public health issue. It is estimated that it affects 8–16% of the global population. Anemia is a very common complication of chronic kidney disease, and its occurrence is associated with a reduced quality of life, increased morbidity, and mortality. The main causes of CKD anemia include erythropoietin (EPO) deficiency and iron deficiency (absolute and functional). In addition, the bone marrow response to EPO is reduced in patients with chronic inflammation, which is often present in patients with advanced stages of CKD and dialyzed patients. According to the current guidelines, the treatment of anemia in CKD involves recombinant erythropoiesis-stimulating agents (ESAs) along with iron supplementation. In some patients, intensive correction of anemia requiring high doses of ESA and intravenous iron may increase the risk of adverse events. The correction also requires injections, outpatient visits, and hospital stays, which is especially troublesome for pre-dialysis patients. The discovery of hypoxia-inducible factors (HIFs) responsible for stimulating cells to EPO synthesis and increased activity of oxygen-dependent genes enabled the development of new drugs, so-called HIF-PHI inhibitors (hypoxia-inducible factor-prolyl hydroxylase inhibitors, prolyl hydroxylase inhibitors). Those compounds reversibly inhibit the activityof the enzyme responsible for inactivating the HIF and thus increase endogenous EPO synthesis and affect iron metabolism. This discovery opened newoptions for the treatment of anemia in CKD patients. Phase 2 and 3 clinical trials are conducted with several drugs: daprodustat (GSK-1278863), roxadustat (FG-4592), and wadadustat (AKB-6548). To date, only roxadustat has been approved for treatment of CKD-related anemia. Roxadustat (FG-4592) is a novel orally active, potent, and reversible inhibitor of prolyl hydroxylase (PHI), causing functional activation of target genes that encode proteins such as EPO, EPO receptor, heme biosynthesis enzymes, and proteins that enhance iron absorption and transport and thus promote formation and maturation of red blood cells (RBCs). This study aims to summarize the available results of studies on the use of roxadustat i
Zespolenie pęcherzowo-moczowodowe w przypadku podwójnego moczowodu w przeszczepianej nerce
Wstęp. Najczęstszą odmiennością anatomiczną
występującą w budowie górnego odcinka układu
moczowego jest podwójny układ kielichowomiedniczkowy
z dwoma moczowodami. Podczas
przeszczepiania nerki stosuje się różne techniki
zespolenia pęcherzowo-moczowodowego w takich
przypadkach. Celem tej pracy jest przedstawienie
jednej z metod połączenia 2 moczowodów
z pęcherzem.
Materiał i metody. W 2009 roku przeszczepiono
2 nerki od zmarłych dawców z dwoma moczowodami
i podwójnym układem kielichowo-miedniczkowym.
Zespolenie z pęcherzem wykonano na wspólnym
ujściu w 3-centymetrowym tunelu po uprzednim
połączeniu obu moczowodów w ich dystalnym odcinku.
W obu przypadkach użyto 2 stentów typu JJ.
Wyniki. Obie nerki podjęły pracę zaraz po przeszczepieniu.
Nie obserwowano żadnych powikłań urologicznych
po operacji. W kontrolnym USG metodą
Dopplera wykazano prawidłową funkcję nerek.
Wnioski. Zespolenie 2 moczowodów połączonych
w jedno ujście z pęcherzem na cewnikach typu JJ
jest bezpieczną metodą. Użycie cewników moczowodowych
pozwala uniknąć powikłań urologicznych
we wczesnym okresie pooperacyjnym
Europejskie Sieci Referencyjne dla rzadkich chorób nerek
European Reference Network for Kidney diseases(ERKNet) jest Europejską Siecią Referencyjną dlarzadkich chorób nerek, jedną z 24 sieci powołanychprzez Komisję Europejską 1 marca 2017 roku.Obejmuje ona 38 ośrodków europejskich, w tym2 z Polski. Jej koordynatorem, mianowanym naokres 5 lat, jest Prof. Franz Schaefer z Uniwersytetuw Heidelbergu. Rzadkie choroby nerek obejmują10 grup tematycznych: dziedziczne glomerulopatie,glomerulopatie immunologiczne, tubulopatie, chorobymetaboliczne i kamica nerkowa, zakrzepowemikroangiopatie, autosomalnie dominujące dysplazjenerek (ADTKD, TSC, VHL, ADPKD), malformacjenerek (w tym ciliopatie), nefropatie zaporowe, dziecięcąprzewlekłą chorobę nerek stadia 3–5 z dializoterapiąoraz dziecięcą transplantację nerek. Celemdziałania ERKNet jest poprawa dostępności chorychz rzadkimi chorobami nerek do właściwej diagnostykioraz opieki medycznej, opracowanie zaleceńoptymalnego postępowania dla poszczególnychchorób, inicjowanie badań klinicznych oraz organizacjaszkoleń dla pracowników medycznych. Siecireferencyjne mają połączyć obecnie rozproszonąwiedzę europejskich specjalistycznych ośrodkówklinicznych w zakresie chorób rzadkich.(ERKNet) jest Europejską Siecią Referencyjną dla rzadkich chorób nerek, jedną z 24 sieci powołanych przez Komisję Europejską 1 marca 2017 roku. Obejmuje ona 38 ośrodków europejskich, w tym 2 z Polski. Jej koordynatorem, mianowanym na okres 5 lat, jest Prof. Franz Schaefer z Uniwersytetu w Heidelbergu. Rzadkie choroby nerek obejmują 10 grup tematycznych: dziedziczne glomerulopatie, glomerulopatie immunologiczne, tubulopatie, choroby metaboliczne i kamica nerkowa, zakrzepowe mikroangiopatie, autosomalnie dominujące dysplazje nerek (ADTKD, TSC, VHL, ADPKD), malformacje
nerek (w tym ciliopatie), nefropatie zaporowe, dziecięcą przewlekłą chorobę nerek stadia 3–5 z dializoterapią oraz dziecięcą transplantację nerek. Celem działania ERKNet jest poprawa dostępności chorych z rzadkimi chorobami nerek do właściwej diagnostyki oraz opieki medycznej, opracowanie zaleceń optymalnego postępowania dla poszczególnych
chorób, inicjowanie badań klinicznych oraz organizacja szkoleń dla pracowników medycznych. Sieci referencyjne mają połączyć obecnie rozproszoną wiedzę europejskich specjalistycznych ośrodków klinicznych w zakresie chorób rzadkich
Przygotowanie 77-letniej pacjentki do przeszczepienia nerki. Przebieg potransplantacyjny
W pracy opisano przypadek 77-letniej chorej poddanej
zabiegowi przeszczepienia nerki w Klinice Nefrologii,
Transplantologii i Chorób Wewnętrznych
AM w Gdańsku. Jest to przykład dużej predyspozycji
do występowania powikłań leczenia immunosupresyjnego
współistniejącej z ryzykiem rozwoju
ostrego odrzucania graftu u chorego w wieku podeszłym. Mając na uwadze korzyści płynące z tej formy
leczenia nerkozastępczego u chorych po 65.
roku życia, należy dążyć do rozważnej kwalifikacji
potencjalnych biorców, indywidualizacji leczenia
potransplantacyjnego i wczesnej diagnostyki ewentualnych
powikłań
Przeszczepianie wysp trzustkowych
Patients with brittle type 1 diabetes who continue to experience life threatening severe hypoglycemia despite maximal medical management can benefit from β-cell replacement. Islet transplantation eliminates hypoglycemic episodes/unawareness, facilitates normalization of haemoglobin A1c (HbA1c) and decreases microvascular disease progression in patients with labile diabetes. In this article we review the first attempts of β-cell replacement, current indications and contraindications, expected benefits and possible complications of pancreas islets transplantation together with the available techniques that assess the transplanted β-cell function.Chorzy z cukrzycą typu 1 o chwiejnym przebiegu, którzy doświadczają zagrażających życiu epizodów ciężkiej hipoglikemii mimo zoptymalizowanego leczenia zachowawczego, mogą odnieść korzyść z przeszczepienia komórek β. Przeszczepienie wysp trzustkowych eliminuje epizody hipoglikemii/ nieświadomość hipoglikemii, ułatwia normalizację wartości hemoglobiny glikowanej (HbA1c) oraz spowalnia progresję powikłań mikronaczyniowych u chorych z chwiejną cukrzycą. W artykule omówiono pierwsze próby przeszczepienia komórek β, aktualne wskazania i przeciwwskazania, spodziewane korzyści oraz możliwe powikłania przeszczepienia wysp trzustkowych — łącznie z dostępnymi metodami umożliwiającymi monitorowanie czynności przeszczepionych komórek β
- …