Populism, anti-populism and crisis

This article focuses on two issues involved in the formation and political trajectory of populist representations within political antagonism. First, it explores the role of crisis in the articulation of populist discourse. This problematic is far from new within theories of populism but has recently taken a new turn. We thus purport to reconsider the way populism and crisis are related, mapping the different modalities this relation can take and advancing further their theorization from the point of view of a discursive theory of the political, drawing primarily on the Essex School perspective initially developed by Ernesto Laclau and Chantal Mouffe. Second, this will involve focusing on the antagonistic language games developed around populist representations, something that has not attracted equal attention. Highlighting the need to study anti-populism together with populism, focusing on their mutual constitution, we will test the ensuing theoretical framework in an analysis of SYRIZA, a recent and, as a result, under-researched example of egalitarian, inclusionary populism emerging within the European crisis landscape

Extreme right-wing populism in Europe: revisiting a reified association

Revisiting the trend of identifying populism with extreme right parties, in this paper we aim to problematize such associations within the context of today’s Europe. Drawing on examples from relevant parties in France and the Netherlands, and applying a discourse-theoretical methodology, we test the hypothesis that such parties are better categorized primarily as nationalist and only secondarily–and reluctantly–as ‘populist’. Our hypothesis follows the remarks of scholars who have stressed that the central theme in the discourse of such parties is not the staging of an antagonism between a ‘people’ and an ‘elite’, but rather the opposition of an ethnic community with its alleged dangerous ‘others’. In this context, we propose a discursive methodology able to differentiate between ‘populist’ and ‘nationalist’ (xenophobic, racist, etc.) discourses by locating the core signifiers in each discourse in relation to peripheral ones, as well as by clarifying the nature of the axial antagonisms put forth

Λαϊκίστικος λόγος και δημοκρατία

Ο λαϊκισμός αποτελεί ένα από τα πλέον επίκαιρα αντικείμενα στη σύγχρονη πολιτική έρευνα. Ωστόσο, η ετερογένεια των σύγχρονων εκφάνσεών του σε παγκόσμιο επίπεδο – και εμφατικά πλέον στο ευρωπαϊκό πλαίσιο – καθιστούν αναγκαία την ανανέωση της επιστημονικής διερεύνησής του. Στο πλαίσιο της έρευνάς μας επιχειρήσαμε την ανάπτυξη ενός ευέλικτου αλλά συνεκτικού θεωρητικού πλαισίου για τη δοκιμότερη ταυτοποίηση και συγκριτική ανάλυση των λαϊκιστικών φαινομένων. Μεθοδολογική βάση αποτέλεσε η ανάλυση λόγου και ειδικότερα η «Σχολή του Essex», η οποία κατόπιν συσχετίσθηκε με άλλες ποιοτικές, ποσοτικές και λεξικομετρικές μεθόδους. Στο επίκεντρο της εμπειρικής διερεύνησης τέθηκαν: (1) ο σύγχρονος αριστερός λαϊκισμός στη Λατινική Αμερική, (2) ο ακροδεξιός λαϊκισμός στην Ευρώπη, (3) η αντίθεση λαϊκισμού/αντιλαϊκισμού σε συνθήκες κρίσης. Το ανά χείρας κείμενο παρακολουθεί συνοπτικά το σύνολο της έρευνας που πραγματοποιήθηκε, δίνοντας έμφαση στα τελικά της πορίσματα