Comparing the positive results of carpal tunnel syndrome surgery in two groups of patients with and without splint

Background: Carpal tunnel syndrome is a common condition in which the median nerve passes through the carpal tunnel is compressed. Then, gradual paralysis occurs. This study aimed to compare patient outcomes after surgery for carpal tunnel syndrome in both groups with and without splint. Methods: This study was conducted in Isfahan University of Medical Sciences, Iran, in Kashani hospital during 2011. 64 patients underwent surgery for carpal tunnel syndrome were selected and randomly divided into two groups of 32. For the first group, splints were considered after the surgery and for the second group, as the control group, splint was not given. Patients within 3, 6 and 12 weeks after surgery were followed and healing in the sense of motion and pain based on the visual analogue scale (VAS) measures were examined. Findings: Sensory conflict scores at the 3rd and 6th weeks in the group with splint were higher than the group without it; but, 12 weeks after the treatment, the results were identical. In any cases, motor involvement was not seen. At the 3rd week after the treatment, the mean pain score in the group without splint was higher than with splint group. The results of the 6th week after the treatment in both groups were almost identical; but, at the 12th week after the treatment, changes in pain intensity was not significantly different between the two groups (P = 0.97). Conclusion: Splinting after the surgical release of the median nerve probably causes a delay in the recovery of sensory, motor and pain; but due to the effect of material of used splint, the result is still uncertain and further broader interventions needs to be done in this regard

The effect of HLADRB1 subtypes, on clinical diseases activity index in rheumatoid arthritis patients referred to rheumatology clinic of Shahrekord University of Medical Sciences

زمینه و هدف: بیماری آرتریت روماتویید (RA)، شایع ترین بیماری التهابی مفاصل است و در صورت عدم درمان مناسب می تواند منجر به ناتوانی قابل توجه فرد بیمار گردد. عوامل متعدد ژنتیکی، محیطی و ایمونولوژیک، در پاتوژنز این بیماری نقش دارند. هدف این مطالعه بررسی اثرات ژن HLA-DRB1 بر روی شاخص فعالیت بالینی بیماری (CDAI) در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید و نیز تعیین فراوانی نسبی آلل های HLA-DRB1 در این بیماری می باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی تعداد 64 نفر از بیماران مبتلا به RA مراجعه کرده به کلینیک روماتولوژی بیمارستان هاجر شهرکرد به روش نمونه گیری در دسترس بر اساس معیار های کالج روماتولوژی آمریکا (ACR) سال 1987 و با نظر تشخیصی روماتولوژیست انتخاب گردیدند. پس از آن همه بیماران برای تعیین CDAIاولیه مورد معاینات بالینی قرار گرفتند. پس از استخراج DNA بیماران، با استفاده از روش فنل کلروفورم انواع زیر گروه های ژن HLA-DRB1 با استفاده از کیت های تخصصی و بر اساس متد SSP-PCR تعیین گردید. معاینه دوم بیماران 6 ماه بعد انجام شد و با تکمیل چک لیست مربوط به هر بیمار تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تست های آماری کای اسکوئر و تی تست گروه های زوجی انجام شد. یافته ها: شایعترین HLA-DRB1 موجود در بیماران مورد مطالعه نوع 04* با فراوانی نسبی 3/31 درصد بود. در بیماران دارای 15*، 01*،04*HLA-DRB1، شاخص فعالیت بالینی شان بعد از 6 ماه واضحاً کاهش پیدا کرده (05/0>P)، ولی در سایر گروه های بیمار این نتایج دیده نشد (05/