Liraglutyd - analog glukagonopodobnego peptydu-1 w terapii cukrzycy typu 2

The number of people with diabetes is still growing both in Poland and all over the world. Despite the progress in the diagnostic procedures and therapy of glucose metabolism disturbances small percentage of patients with type 2 diabetes achieve glycaemic targets. Among the many factors advocated to explain this phenomenon are low patients’ compliance to the treatment, and limitations in the health system and antihyperglycaemic drugs. Discovery of ‘incretin effect’ and fact that in type 2 diabetes the incretin effect is reduced or even absent open new therapeutic strategies. We have high hopes of glucagons like peptide -1 (GLP-1) mimetics in the treatment of type 2 diabetes. Liraglutide is one of them. (Forum Zaburzeń Metabolicznych 2010, vol. 1, no 2, 83-91)Liczba osób z cukrzycą typu 2 systematycznie wzrasta zarówno w Polsce, jak i na świecie. Pomimo postępu w zakresie rozpoznawania i leczenia zaburzeń metabolizmu glukozy nadal tylko niewielki odsetek pacjentów z cukrzycą typu 2 osiąga cele terapeutyczne. Przyczyn tego zjawiska upatruje się w nieprzestrzeganiu przez pacjenta zaleceń terapeutycznych oraz niedoskonałości opieki zdrowotnej i dostępnych leków przeciwhiperglikemicznych. Odkrycie efektu inkretynowego oraz wykazanie jego zaburzenia w cukrzycy typu 2 otworzyły nowe opcje terapeutyczne. Duże nadzieje wiąże się z agonistami receptora dla glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1), z tak zwanymi GLP-1 mimetykami. Jednym z nich jest liraglutyd, któremu poświęcono artykuł. (Forum Zaburzeń Metabolicznych 2010, tom 1, nr 2, 83-91

Anthropometric, metabolic and clinical factors associated with diabetes and prediabetes prevalence in women aged 65–74 living in central Poland

Background. Prevalence of type 2 diabetes mellitus is rising worldwide. Similar trend is also observed in Poland, especially in elderly population. The aim of this cross-sectional study was to assess prevalence and to identify anthropometric, metabolic and clinical factors associated with diabetes and prediabetes among women at early elderliness living in central Poland. Methods. 364 women aged 65–74 years, were included into the study. In all patients a history of diabetes and cardiovascular disease was obtained, blood pressure and anthropometric measurements were performed, blood samples for laboratory tests (fasting plasma glucose, lipid metabolism and creatinine) were drawn, ankle/brachial index was calculated, abdominal ultrasound with abdominal aorta diameter was performed and carotid intima/media thickness was measured. Data were collected during March and April 2012 in Gniewkowo, the rural-urban municipality in central Poland. Results. 98 women had diabetes (25 de novo) and 94 ones had prediabetes (81 de novo). Waist circumference, BMI, lipid abnormalities as well as anthropometric and metabolic indices: waist-to-height ratio (WHtR), triglycerides/HDL cholesterol ratio and visceral adiposity index (VAI) were significantly associated with abnormal glucose metabolism. Backward stepwise logistic regression analysis identified WHtR as the best single indicator of patients with diabetes, while again WHtR and VAI were the only independent indicators of any type of impaired glucose metabolism. Conclusions. Abnormal glucose metabolism is highly prevalent among women at early elderliness, especially in those with visceral obesity and abnormal lipid metabolism. Anthropometric and metabolic indices (WHtR and VAI) were better indicators of impaired glucose metabolism compared to separate measurements of single parameters.Background. Prevalence of type 2 diabetes mellitus is rising worldwide. Similar trend is also observed in Poland, especially in elderly population. The aim of this cross-sectional study was to assess prevalence and to identify anthropometric, metabolic and clinical factors associated with diabetes and prediabetes among women at early elderliness living in central Poland. Methods. 364 women aged 65–74 years, were included into the study. In all patients a history of diabetes and cardiovascular disease was obtained, blood pressure and anthropometric measurements were performed, blood samples for laboratory tests (fasting plasma glucose, lipid metabolism and creatinine) were drawn, ankle/brachial index was calculated, abdominal ultrasound with abdominal aorta diameter was performed and carotid intima/media thickness was measured. Data were collected during March and April 2012 in Gniewkowo, the rural-urban municipality in central Poland. Results. 98 women had diabetes (25 de novo) and 94 ones had prediabetes (81 de novo). Waist circumference, BMI, lipid abnormalities as well as anthropometric and metabolic indices: waist-to-height ratio (WHtR), triglycerides/HDL cholesterol ratio and visceral adiposity index (VAI) were significantly associated with abnormal glucose metabolism. Backward stepwise logistic regression analysis identified WHtR as the best single indicator of patients with diabetes, while again WHtR and VAI were the only independent indicators of any type of impaired glucose metabolism. Conclusions. Abnormal glucose metabolism is highly prevalent among women at early elderliness, especially in those with visceral obesity and abnormal lipid metabolism. Anthropometric and metabolic indices (WHtR and VAI) were better indicators of impaired glucose metabolism compared to separate measurements of single parameters

Insulinoterapia i lipoproteiny u pacjentów z cukrzycą typu 1

Wiedza na temat lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL) znacznie wzrosła w ostatnim czasie, jednak nadal nie jest dokładnie zbadany związek HDL i insulinoterapii w cukrzycy typu 1. Wiadomym jest, że cholesterol frakcji HDL odpowiada za transport cholesterolu do wątroby. Jest nazywany „dobrym cholesterolem” ze względu na swoje korzystne właściwości. Cholesterol frakcji HDL zmniejsza ryzyko sercowo-naczyniowe przez swoje przeciwzapalne, antyoksydacyjne, profibrynolityczne i przeciwzakrzepowe działanie. Wpływ tego cholesterolu na występowanie przewlekłych powikłań cukrzycy typu 1 nie został jeszcze w pełni poznany. Naukowcy zaobserwowali wzrost stężenia cholesterolu frakcji HDL po rozpoczęciu insulinoterapii. Pozostaje wiele pytań dotyczących mechanizmów, w jakich insulina oddziałuje na cholesterol frakcji HDL. Poznanie tego zjawiska jest istotne zwłaszcza w cukrzycy typu 1, w przypadku której insulina to lek z wyboru

Vitamin D supplementation among Polish medical university students: a cross-sectional study

Background. The data on vitamin D (VD) supplementation rationales and rates among undergraduates of medical universities is limited. We aimed to investigate the rate of students who declare VD supplementation, and factors that influence the decision on VD supplementation. Material and methods. A cross-sectional survey study among medical university students was performed from November 2018 through April 2019. The anonymous questionnaire contained questions about VD supplementation, persons from a student environment, who supplement or recommend VD intake, the most important personal rationale for initiation of or resignation from VD supplementation, the daily dose of VD, the period of supplementation, sex, BMI category, and age. In statistical analysis logistic regression analysis was performed. Results. A total of 595 completed surveys were collected. 303 (50.9%) of the respondents declared VD supplementation. The main personal rationales for VD intake were: knowledge acquired during the studies – 153 (52.1%), knowledge gained beyond the studies – 45 (14.9%), and medical specialist recommendation – 34 (11.2%). The main reasons for resignation from VD supplementation were: lack of motivation – 199 (68.2%), considering the supplementation as a waste of money – 20 (6.8%), and personal belief in little significance of VD for health – 14 (4.8%). VD supplementation was positively associated with studying in the medicine faculty (OR, 95% CI: 1.89, 1.33–2.68), family doctor’s recommendation (1.82, 1.05–3.14), and medical specialist’s recommendation (4.03, 2.15–7.54), and negatively related to friends’ recommendations (0.58, 0.38–0.90). Conclusion. Half of the undergraduates declared VD supplementation. Studying in the medicine faculty and physician’s recommendations were positively associated with VD intake. VD supplementation should be promoted among students

Palenie tytoniu zwiększa insulinooporność u chorych na cukrzycę typu 1. Wyniki badania Poznan Prospective Study (PoProStu)

   Aim. The aim of the study was to evaluate the rela­tionship between smoking and insulin resistance in patients with type 1 diabetes (DM1). Material and methods. The study group consisted of 81 patients with DM1 (51 men, 30 women) from the Poznan Prospective Study (PoProStu), aged 34 ± 6.4 years, and with diabetes duration 10 ± 1.5 years. Patients were divided into two groups depending on the smoking status: smokers and non-smokers. Insulin resistance was assessed on the basis of indirect param­eters such as: estimated glucose disposal rate (eGDR), anthropometric data and liver function. Results. Smokers (n = 36) in comparison with non-smokers (n = 45) had: higher weight (80.4 ± 14.4 vs. 72.9 ± 15 kg, p = 0.02), larger waist circumference (89.6 ± 10.5 vs. 83.1 ± 10.9 cm, p = 0.003), higher waist-to-hip ratio (0.9 ± 0.08 vs. 0.86 ± 0.09, p = 0.006), higher level of gamma-glutamyl transferase [23 (15–36) vs. 15 (11–21) U/l, p = 0.003] and lower eGDR (7.11 ± 2.47 vs. 8.82 ± 1.79 mg/kg/min, p = 0.001). A significant relationship, adjusted for age, duration of diabetes, triglycerids (TG) and high density lipoproteins (HDL) cholesterol level between smoking and eGDR &lt; 7.5 mg/kg/min was revealed [odds ratio OR 4.39 (95% confidence interval CI 1.52–12.66); p = 0.005]. Conclusions. The results of this study confirm the healthy dimension of not smoking among people with type 1 diabetes. Smoking in patients with type 1 dia­betes, treated from the initial diagnosis with intensive insulin therapy, is associated with insulin resistance.  Cel. Celem niniejszej pracy była ocena związku między paleniem tytoniu a insulinoopornością u chorych na cukrzycę typu 1 (DM1). Materiał i metody. Grupa badana składała się z 81 pacjentów z DM1 (51 mężczyzn, 30 kobiet, średnia wieku 34 ± 6 lat) będących uczestnikami badania Poznan Prospective Study (PoProStu). Średni czas trwania cukrzycy w badanej grupie wynosił 10,5 roku. Pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy w zależności od statusu palenia tytoniu: palacze i osoby niepalące. Insulinooporność oceniano na podstawie parametrów pośrednich, takich jak szacowany wskaźnik dystrybucji glukozy (eGDR), dane antropometryczne i czynność wątroby. Wyniki. Palacze (n = 36) w porównaniu z osobami niepalącymi (n = 45) cechowali się: większą masą ciała (80,4 ± 14,4 vs. 72,9 ± 15 kg; p = 0,02), większym ob­wodem talii (89,6 ± 10,5 vs. 83,1 ± 10,9 cm; p = 0,003), wyższym stosunkiem obwodu talii do obwodu bio­der (0,9 ± 0,08 vs. 0,86 ± 0,09; p = 0,006), wyższym stężeniem gamma-glutamylotransferazy [23 (15–36) vs. 15 (11–21) j./l; p = 0,003] i niższym eGDR (7,11 ± ± 2,47 vs. 8,82 ± 1,79 mg/kg/min; p = 0,001). Wy­kazano istotny, skorygowany pod względem wieku, czasu trwania cukrzycy, stężenia triglicerydów (TG) i stężenia cholesterolu frakcji HDL, związek między paleniem tytoniu a eGDR < 7,5 mg/kg/min [OR 4,39 (95% CI 1,52–12,66); p = 0,005]. Wnioski. Wyniki badania potwierdzają szkodliwy wpływ palenia tytoniu w wymiarze zdrowotnym u chorych na cukrzycę typu 1. U osób z cukrzycą typu 1 stosujących intensywną insulinoterapię od czasu rozpoznania choroby palenie tytoniu wiąże się z insu­linoopornością

Arterial hypertension and type 1 diabetes mellitus

Nadciśnienie tętnicze u chorych na cukrzycę typu 1 jest istotnym problemem klinicznym. U tych chorych nadciśnienie pojawia się znacznie częściej i ma bardziej ciężki przebieg. Wiąże się ono ze zwiększonym ryzykiem powikłań makronaczyniowych i mikronaczyniowych, co w konsekwencji powoduje wzrost liczby zgonów z powodu chorób układu sercowo-naczyniowego. Patogeneza nadciśnienia tętniczego u osób z cukrzycą typu 1, mimo dominującej roli nefropatii cukrzycowej, jest wieloczynnikowa i w znacznym stopniu związana z wyrównaniem metabolicznym cukrzycy. Brak dużych badań klinicznych dotyczących terapii hipotensyjnej u pacjentów z cukrzycą typu 1 oraz niesprecyzowane zalecenia towarzystw naukowych powodują, że leczenie nadciśnienia tętniczego w tej grupie chorych ma charakter empiryczny. Dlatego przy doborze leków hipotensyjnych u tych pacjentów, obok wniosków płynących z badań nad cukrzycą typu 2, należy wziąć pod uwagę zarówno etiopatogenezę nadciśnienia w cukrzycy typu 1, jak i młody wiek tych osób oraz szczególne uwarunkowania (intensywna insulinoterapia) i sytuacje kliniczne typowe dla tej grupy pacjentów, na przykład większe ryzyko hipoglikemii i możliwość czy też plany zajścia w ciążę u młodych kobiet. Lekami hipotensyjnymi I rzutu w cukrzycy typu 1 są inhibitory konwertazy angiotensyny, a leki blokujące receptory angiotensyny są jedynie ich alternatywą w razie wystąpienia działań niepożądanych. W opiece nad pacjentem z cukrzycą typu 1 i nadciśnieniem tętniczym konieczna jest ścisła współpraca diabetologa i hipertensjologa.Arterial hypertension in patients with type 1 diabetes, due to diagnosis and treatment, remains heavyweight clinical problem. In comparison with general population, hypertension in this group of patients, is more common and more malignant. It is connected with increased risk of macroangiopathy and microangiopathy, and cardiovascular deaths in young people. Pathogenesis of arterial hypertension in patients with type 1 diabetes, despite of the predominant role of diabetic nephropathy, is multifactorial and closely related to metabolic control of diabetes. Lack of big clinical trials considering this issue and unspecified guidelines of scientific associations, cause that treatment of hypertension in this group of patients has empirical character. Therefore at assortment of antihypertensive drugs in this patients we have to take under consideration, beside conclusions from studies on type 2 diabetes, also etiopathogenesis of the disease and usually young age of these patients and also particular conditionings (intensive insulinotherapy) and clinical situations typical for this group of patients e.g. higher risk of hypoglycaemia and possibility or plans of geting pregnant in young women. Antihypertensive drugs of first choice in DM 1 are ACEI, and ARB are only alternative in case of side effects. In medical care of patients with DM 1 and blood pressure disturbances cooperation between diabetologists and specialists in hypertension is necessary

Analysis of causative factors of diabetic ketoacidosis in adult patients with type 1 diabetes

Wstęp. Bezwzględny niedobór insuliny prowadzi do cukrzycowej kwasicy ketonowej (DKA), która zbyt późno rozpoznana lub niewłaściwie leczona może spowodować u pacjenta śpiączkę i zgon. Celem pracy było ustalenie czynników sprawczych DKA u chorych nacukrzycę typu 1, hospitalizowanych w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych i Diabetologii Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.Materiał i metody. Dokonano analizy retrospektywnej dokumentacji medycznej 103 przypadków osób leczonych w okresie od listopada 2008 do marca 2011 r. z powodu cukrzycowej kwasicy ketonowej. Analizą objęto wyłącznie dorosłych pacjentów z rozpoznaną cukrzycą typu 1 i udokumentowaną protokołem leczenia DKA. Badano częstość czynników sprawczych DKAwśród wszystkich osób hospitalizowanych z powodu DKA oraz w grupie pacjentów z wcześniej rozpoznaną cukrzycą typu 1. Analizowano także częstość poszczególnych przyczyn DKA w zależności od stosowanej metody insulinoterapii przed wystąpieniem DKA.Wyniki. Powodem 47,6% wszystkich analizowanych przypadków DKA było niepodawanie insuliny, 41,8% infekcja, a 24,3% opóźnione rozpoznanie cukrzycy typu 1. W grupie pacjentów z wcześniej rozpoznaną cukrzycą typu 1 62,8% przypadków DKA było wynikiem zaniedbań w zakresie podawania insuliny, a 55,1% infekcji. Wśród stosujących terapię za pomocą osobistej pompy insulinowej (OPI) 81,8% epizodów DKA było wynikiem okluzji OPI, a 54,5% infekcji. Przy leczeniu metodą intensywnej insulinoterapii za pomocą wstrzykiwaczy 70,0% przypadków było konsekwencją błędów w prowadzonej insulinoterapii, a 43,3% infekcji. U stosujących mieszanki insuliny 68,8% przypadków DKA było wynikiem infekcji, a 56,3% błędnie prowadzonej insulinoterapii. Nawracająca DKA wiązała się z niepodawaniem insuliny w 76,2%, natomiast z infekcją w 52,4% przypadków.Wnioski. U co 4. hospitalizowanego z powodu kwasicy cukrzycowej zaburzenia metaboliczne były konsekwencją opóźnionego rozpoznania cukrzycy typu 1. U osób z wcześniej rozpoznaną cukrzycą typu 1 głównymi czynnikami sprawczymi DKA, niezależnie od stosowanej metody insulinoterapii, były: niepodawanie insuliny oraz infekcje. Nawracająca DKA najczęściej była konsekwencją niestosowania się do zaleceń insulinoterapii.Introduction. Diabetic ketoacidosis (DKA) results from absolute insulin deficiency. Delayed diagnosis or inadequate treatment of DKA may lead to coma or death. The aim of this study was to determine the exact DKA causative factors in patients with type 1 diabetes (DM1) hospitalized at the Department of Internal Medicine and Diabetology, Poznan University of Medical Sciences.Material and methods. We performed a retrospective analysis of medical records of 103 diabetic ketoacidosis in patients treated between November 2008 and March 2011. The analysis included only adult patients with type 1 diabetes and documented treatment of DKA. Incidence of causative factors of DKA was studied among all patients hospitalized due to DKA and inpatients with previously diagnosed DM1. Additionally, the frequency of various causes of DKA, depending on the insulin therapy regimen was established.Results. In 47.6% of all analysed cases, DKA was caused by insulin omission, in 41.8% by infection andin 24.3% by delayed diagnosis of type 1 diabetes. Inpatients with previously diagnosed DM1, in 62.8% of cases DKA resulted from insulin omission and in 55.1% from infections. Among the patients on insulin pump therapy, 81.8% of DKA episodes developed as a result of insulin pump occlusion and 54.5% were triggered by infections. In patients on intensive insulin therapy using injecting devices (pens), 70.0% of DKA cases were caused by errors in insulin therapy and 43.3% byinfections. In 68.8% of patients using premixed insulin, precipitating factor for DKA was infection and in 56.3% — in correct insulin dosing. Recurrent DKA was associated with insulin omission in 76.2% of cases and infection in 52.4%.Conclusion. In every fourth patient hospitalized due to diabetic ketoacidosis, metabolic disturbances were a consequence of delayed diagnosis of type 1 diabetes. In patients with previously diagnosed type 1 diabetes, the leading cause of diabetic ketoacidosis, regardless of insulin therapy regimen, were insulin omission and infections. The main cause of recurrent diabetic ketoacidosis was non-compliance with insulin therapy

An extremely obese young man with newly diagnosed diabetes — classification dilemmas

Not required for Clinical Vignettes

Krótszy czas wyprowadzania z cukrzycowej kwasicy ketonowej podczas leczenia w ośrodku referencyjnym u osób z cukrzycą typu 1 i innymi specyficznymi typami cukrzycy

Introduction and objective. Diabetic ketoacidosis (DKA) is one of the most serious and potentially life-threatening, acute metabolic complications of diabetes, resulting from absolute deficiency of insulin. This condition requires hospitalization and intensive treatment. Despite the recommendations of Polish Diabetes Association (PTD) for treatment of DKA, the derogation from the protocol are observed in clinical practice. The Department of Internal Medicine and Diabetology, Poznan University of Medical Sciences, is a referral medical center for Wielkopolska, where patients with DKA are admitted directly or transferred from other hospitals. The duration of ketosis treatment is of prognostic importance. The aim of the study was to compare the time of treatment of patiens hospitalised in the referral medical center from the beginning with patients transferred from other hospitals. Material and methods. We analyzed the duration of DKA treatment in 124 patients with type 1 diabetes (n = 119) and class 3 (n = 5), hospitalized in the Department of Internal Medicine and Diabetology, Poznan University of Medical Sciences in years 2008–2011. We compared the duration of treatment of patients hospitalized in the Department from the beginning (n = 70) and transferred from other medical centers (n = 54). The achievement of acid-base balance was regarded as the end of treatment of diabetic ketoacidosis. Results. The mean duration of treatment of the whole group of patients with DKA was 35 ± 18 h. Patients transferred to a referral center and immediately treated at the Department did not differ significantly in severity of diabetic ketoacidosis. Duration of recovering from DKA in the group of patients hospitalized in the referral center from the beginning was 32 ± 19 h. The duration of treatment of patients transferred from other hospitals was 38 ± 18 h (p = 0.03). There was a significant difference in the frequency of administration of bicarbonate in the group of patients transferred from other medical centers [7 (12.9%) vs. 2 (2.8%), p = 0.03]. Conclusions. Immediate hospitalization of patients with diabetic ketoacidosis in the referral center, which is experienced in treatment of patients with acute hyperglycaemic complications, is associated with shorter duration of treatment.Wstęp i cel. Cukrzycowa kwasica ketonowa (DKA) jest jednym z najpoważniejszych i potencjalnie śmiertelnych ostrych powikłań metabolicznych cukrzycy, wynikających z niedoboru insuliny. Stan ten wymaga hospitalizacji i intensywnego leczenia. Pomimo zaleceń Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego (PTD) dotyczących prowadzenia DKA w praktyce klinicznej obserwuje się odstępstwa od protokołu. Do Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych i Diabetologii w Poznaniu będącej ośrodkiem referencyjnym dla Wielkopolski trafiają pacjenci z DKA bezpośrednio lub przekazywani są z innych ośrodków medycznych. Czas wyprowadzania ze stanu kwasicy ketonowej ma znaczenie prognostyczne. Celem pracy było porównanie czasu leczenia DKA u pacjentów z cukrzycą hospitalizowanych od początku w ośrodku referencyjnym oraz przekazanych z innych ośrodków medycznych. Materiał i metody. Analizie poddano czas leczenia DKA u 124 pacjentów z cukrzycą typu 1 (n = 119) i innymi specyficznymi typami cukrzycy (n = 5), hospitalizowa­nych w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych i Diabetologii UM w Poznaniu w latach 2008–2011. Porównano czas leczenia pacjentów hospitalizowanych od początku w Klinice (n = 70) i przekazanych z innych ośrodków medycznych (n = 54). Za czas zakończenia leczenia DKA uznano osiągnięcie równowagi kwasowo-zasadowej. Wyniki. Średni czas leczenia całej grupy pacjentów z DKA wynosił 35 ± 18 h. Pacjenci przekazani do ośrodka referencyjnego i od razu leczeni w Klinice nie różnili się istotnie stopniem ciężkości DKA. Czas wyprowadzania z DKA pacjentów od początku hospitalizowanych w ośrodku referencyjnym wynosił 32 ± 19 h. U pacjentów przekazanych z innych ośrodków medycznych leczenie trwało 38 ± 18 h (p = 0,03). Obserwowano istotną różnicę w zakresie częstości podawania wodorowęglanów w innych ośrodkach medycznych [7 (12,9%) vs. 2 (2,8%), p = 0,03]. Wnioski. Hospitalizacja pacjenta z DKA w ośrodku referencyjnym, doświadczonym w prowadzeniu ostrych stanów hiperglikemicznych, związana jest z krótszym czasem leczenia