Porównanie stężeń IL-6 i IL-10 w osoczu dzieci poddanych zabiegowi kardiochirurgicznemu z krążeniem pozaustrojowym i bez niego

Wstęp: Zabieg kardiochirurgiczny z krążeniem pozaustrojowym (CPB) wiąże się z występowaniem odpowiedzi zapalnej. Czynnikiem sprawczym jest ekspozycja ustroju na działanie silnych bodźców prozapalnych. Przedmiotem badań była ocena zmian stężeń IL-6 i IL-10 podczas zabiegu na otwartym sercu i po nim. Materiał i metody: Badaniami objęto 14 dzieci poddanych zabiegowi operacyjnemu z użyciem CPB i 7 dzieci bez CPB. Stężenia IL-6 i IL-10 badano kolejno: przed znieczuleniem, na początku zabiegu (z CPB i bez CPB), 30 min po rozpoczęciu CPB, po zakończeniu zabiegu (z CPB i bez CPB), po 24 i po 72 godzinach od zakończenia zabiegu (z CPB i bez CPB). Wyniki: Wykazano istotny wzrost stężenia IL-6 w obu grupach 24 godziny po zabiegu. W grupie pacjentów z CPB stężenie IL-6 po zabiegu było istotnie wyższe niż w grupie dzieci bez CPB. W grupie dzieci, u których zabieg przeprowadzono z zastosowaniem CPB, stwierdzono wzrost stężenia IL-10 obserwowany w momencie zakończenia zabiegu, który powracał do wartości rejestrowanej przed zabiegiem po 72 godzinach. Natomiast, w grupie dzieci, u których nie zastosowano CPB, stężenie IL-10 wzrastało, osiągając najwyższą wartość 24 godziny po zakończeniu zabiegu. Wnioski: Wyniki badania potwierdziły, że zabieg kardiochirurgiczny u dzieci wiąże się z istotnymi zmianami stężeń cytokin w osoczu krwi obwodowej. Zastosowanie CPB w trakcie zabiegu pogłębia zaburzenia równowagi cytokin i istotnie wpływa na rozwój reakcji zapalnej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 57–63

Porównanie stężeń IL-6 i IL-10 w osoczu dzieci poddanych zabiegowi kardiochirurgicznemu z krążeniem pozaustrojowym i bez niego

Wstęp: Zabieg kardiochirurgiczny z krążeniem pozaustrojowym (CPB) wiąże się z występowaniem odpowiedzi zapalnej. Czynnikiem sprawczym jest ekspozycja ustroju na działanie silnych bodźców prozapalnych. Przedmiotem badań była ocena zmian stężeń IL-6 i IL-10 podczas zabiegu na otwartym sercu i po nim. Materiał i metody: Badaniami objęto 14 dzieci poddanych zabiegowi operacyjnemu z użyciem CPB i 7 dzieci bez CPB. Stężenia IL-6 i IL-10 badano kolejno: przed znieczuleniem, na początku zabiegu (z CPB i bez CPB), 30 min po rozpoczęciu CPB, po zakończeniu zabiegu (z CPB i bez CPB), po 24 i po 72 godzinach od zakończenia zabiegu (z CPB i bez CPB). Wyniki: Wykazano istotny wzrost stężenia IL-6 w obu grupach 24 godziny po zabiegu. W grupie pacjentów z CPB stężenie IL-6 po zabiegu było istotnie wyższe niż w grupie dzieci bez CPB. W grupie dzieci, u których zabieg przeprowadzono z zastosowaniem CPB, stwierdzono wzrost stężenia IL-10 obserwowany w momencie zakończenia zabiegu, który powracał do wartości rejestrowanej przed zabiegiem po 72 godzinach. Natomiast, w grupie dzieci, u których nie zastosowano CPB, stężenie IL-10 wzrastało, osiągając najwyższą wartość 24 godziny po zakończeniu zabiegu. Wnioski: Wyniki badania potwierdziły, że zabieg kardiochirurgiczny u dzieci wiąże się z istotnymi zmianami stężeń cytokin w osoczu krwi obwodowej. Zastosowanie CPB w trakcie zabiegu pogłębia zaburzenia równowagi cytokin i istotnie wpływa na rozwój reakcji zapalnej. (Folia Cardiol. 2005; 12: 57–63

Jak różnicować wymioty u noworodków i niemowląt? Część III. Chirurgiczne przyczyny wymiotów

Wymioty noworodków i niemowląt to istotny problem kliniczny. Mogą być oznaką ciężkich chorób, stanów zagrażających życiu i wymagać diagnostyki w trybie nagłym. Znajomość specyfiki przyczyn zwracania pokarmu w 1. roku życia pozwala na ustalenie rozpoznania. Spośród chirurgicznych czynników wywołujących wymioty większość związana jest z zaburzeniami drożności przewodu pokarmowego. Diagnozując wymiotujące noworodki, należy brać pod uwagę wrodzone wady przewodu pokarmowego, na które wskazuje wczesne wystąpienie objawów, u niemowląt zaś powinno się uwzględnić zwężenie odźwiernika i wgłobienie. W obu grupach wymioty mogą być objawem uwięźnięcia przepukliny czy choroby Hirschsprunga. W przypadku wymiotujących noworodków i niemowląt konieczna jest uważna ocena oraz ustalenie rozpoznania i optymalnego sposobu leczenia. Wyzwanie stanowi różnicowanie przyczyn wymiotów i wykrycie chorób będących stanami zagrożenia życia, wymagających interwencji chirurgicznej w trybie pilnym

How to differentiate vomiting in neonates and infants? Part III. Surgical causes of vomiting

Vomiting in newborns and infants is an important clinical problem. It can be a sign of serious illnesses, life-threatening conditions and require urgent diagnosis and treatment. Knowledge of the specific causes of vomiting in the first year of life provide the diagnosis. Most of surgical causes of vomiting is associated with conditions that cause occlusion of the gastrointestinal tract. Vomiting newborn should be suspected of congenital digestive tract malformation, especially if early onset of symptoms are observed. In infancy one should remember about pyloric stenosis and intussusception. In both groups vomiting can be a symptom of incarcerated hernia or Hirschsprung disease. Vomiting newborns or infants require careful assessment, diagnosis and finding the optimal treatment. Differential diagnosis of vomiting and identification life-threatening diseases that require urgent surgical interventions could be a challenge.Wymioty noworodków i niemowląt to istotny problem kliniczny. Mogą być oznaką ciężkich chorób, stanów zagrażających życiu i wymagać diagnostyki w trybie nagłym. Znajomość specyfiki przyczyn zwracania pokarmu w 1. roku życia pozwala na ustalenie rozpoznania. Spośród chirurgicznych czynników wywołujących wymioty większość związana jest z zaburzeniami drożności przewodu pokarmowego. Diagnozując wymiotujące noworodki,należy brać pod uwagę wrodzone wady przewodu pokarmowego, na które wskazuje wczesne wystąpienie objawów, u niemowląt zaś powinno się uwzględnić zwężenie odźwiernika i wgłobienie. W obu grupach wymioty mogą być objawem uwięźnięcia przepukliny czy choroby Hirschsprunga. W przypadku wymiotujących noworodków i niemowląt konieczna jest uważna ocena oraz ustalenie rozpoznania i optymalnego sposobu leczenia. Wyzwanie stanowi różnicowanie przyczyn wymiotów i wykrycie chorób będących stanami zagrożenia życia, wymagających interwencji chirurgicznej w trybie pilnym

Artykuł oryginalnyZaburzenia równowagi proteolitycznej i cytokinowej u dzieci z wrodzoną wadą serca poddanych zabiegowi kardiochirurgicznemu z użyciem krążenia pozaustrojowego

Background: Cardiac surgery with cardiopulmonary bypass (CPB) in children with congenital heart disease induces a systemic inflammatory response. This inflammatory response is thought to be produced by exposing patients to proinflammatory factors. Aim: To explore the role of cytokines and proteolytic enzymes in inflammatory complications after cardiac surgery in children. Methods: We investigated the dynamics of concentrations of IL-6, IL-8 and IL-10, and metalloproteinases (MMPs) MMP-2 and MMP-9, and their inhibitors – tissue inhibitors of metalloproteinases (TIMPs) TIMP-1 and TIMP-2. These investigations were carried out in 28 children, aged 4-34 months, who underwent a cardiac operation with CPB. Serum concentrations of proteins were sequentially measured before induction of anaesthesia, at the initiation of CPB, after 30 minutes of CPB, at the end of CPB, and 4 and 48 hours after CPB. Results: The serum levels of IL-6 increased dramatically 4 hours after CPB compared with the level before anaesthesia (141.83±25.49 vs. 10.68±5.01 ng/ml, p=0.00004) and correlated with duration of CPB (r=0.74, p=0.00028). The serum levels of IL-8 increased 4 hours after CPB compared with the level before anaesthesia (267.1±41.3 vs. 8.5±6.3 ng/ml, p=0.00002). A significant increase of IL-10 concentration at the end of surgery and 4 hours after CPB was detected (95.12±23.57 vs. 10.34±6.45 ng/ml, p=0.000004 and 59.41±21.4 vs. 10.34±6.45 ng/ml, p=0.00004, respectively ). The MMP-9 concentration increased at the end of CPB and remained elevated for a period of 48 hours (44.40±13.95 vs. 19.53±7.58, p=0.000004 and 38.97±10.76 vs. 19.53±7.58, p=0.00004, respectively). The concentration of MMP-9 detected at the end of CPB positively correlated with duration of CPB (r=0.68, p=0.0045). The TIMP-1 concentration decreased significantly after 30 minutes of CPB, and remained lowered to the end of CPB (respectively 52.68±17.72 vs. 83.29±17.06 ng/ml, p=0.000006 and 34.94±10.58 vs. 83.29±17.06 ng/ml, p=0.00004,respectively). Conclusions: Cardiac surgery causes an increase of IL-6 and IL-8 concentrations in peripheral blood 4 hours after CPB termination. The concentration of anti-inflammatory IL-10 cytokine increases immediately after the end of CPB. We showed an increase of the MMP-2 and MMP-9 concentrations during and after CPB and simultaneous decrease of TIMP-1 inhibitor. We demonstrated a link between CPB duration and IL-6 and MMP-9 concentrations.Wstęp: Zabieg kardiochirurgiczny z użyciem krążenia pozaustrojowego (CPB) u dzieci z wrodzoną wadą serca wywołuje uogólnioną odpowiedź zapalną ustroju. Czynnikiem sprawczym jest ekspozycja ustroju na działanie silnych bodźców zapalnych. Nadmierna, niekontrolowana reakcja zapalna może niekiedy prowadzić do zaburzeń narządowych. W większości doniesień podkreśla się, że niebezpieczna dla życia reakcja zapalna związana jest z zaburzeniami równowagi cytokin zapalnych i przeciwzapalnych. Nadmierny wzrost stężeń cytokin zapalnych, takich jak: interleukina-8 (IL-8), interleukina-6 (IL-6) i czynnik martwicy nowotworów a (TNF-α), obserwowany po zabiegu kardiochirurgicznym wpływa aktywująco na komórki żerne, które w procesie degranulacji uwalniają duże ilości enzymów proteolitycznych i czynników uszkadzających otaczające tkanki. Istotne znaczenie w rozwoju powikłań zapalnych i uszkodzeń narządowych po zabiegach mają metaloproteinazy (MMPs). Enzymy te, aktywowane w trakcie zabiegu kardiochirugicznego, powodują m.in. rozkład zrębu tkanki łącznej, w tym kolagenu typu I otaczającego kardiomiocyty. Cel: Wyjaśnienie roli zaburzeń równowagi cytokin zapalnych i przeciwzapalnych i enzymów proteolitycznych w rozwoju powikłań zapalnych u dzieci poddanych zabiegowi kardiochirurgicznemu z wykorzystaniem oceny stężenia tych czynników we krwi obwodowej. Metodyka: Badano dynamikę zmian stężeń cytokin: IL-6, IL-8, IL-10 oraz MMPs: MMP-2, MMP-9 oraz ich inhibitorów (TIMPs): TIMP-1 i TIMP-2, we krwi obwodowej. Badania prowadzono u 28 dzieci (w wieku 4–34 mies.) poddanych zabiegowi kardiochirurgicznemu z wykorzystaniem CPB. Ocenę stężeń cytokin, MMPs i TIMPs wykonywano: przed sedacją, na początku CPB, po 30 min od rozpoczęcia CPB, po zakończeniu CPB, po 4 i 48 godz. od zakończenia CPB. Badania stężenia cytokin wykonywano metodami cytometrii przepływowej. Pomiar stężeń MMPs i TIMPs wykonywano przy użyciu metody immunoenzymatycznej ELISA. Wyniki: Cztery godziny po zakończeniu CPB stężenie IL-6 wzrastało w porównaniu z wartościami oznaczanymi przed sedacją (141,83±25,49 ng/ml vs 10,68±5,01 ng/ml, p=0,00004) i wykazywało współzależność z czasem trwania CPB (r=0,74, p=0,00028). Stężenie IL-8 wzrastało 4 godz. po zakończeniu CPB w porównaniu z wartościami oznaczanymi przed sedacją (267,1±41,3 ng/ml vs 8,5±6,3 ng/ml, p=0,00002). Wykazano istotny statystycznie wzrost stężenia IL-10 w momencie zakończenia zabiegu i 4 godz. po zakończeniu CPB w porównaniu z wartościami przed sedacją (odpowiednio 95,12±23,57 ng/ml vs 10,34±6,45 ng/ml, p=0,000004 i 59,41±21,4 ng/ml vs 10,34±6,45 ng/ml, p=0,00004). Stężenie MMP-9 wzrastało po zakończeniu zabiegu i pozostawało podwyższone do 48 godz. po CPB (odpowiednio 44,40±13,95 ng/ml vs 19,53±7,58 ng/ml, p=0,000004 i 38,97±10,76 ng/ml vs 19,53±7,58 ng/ml, p=0,00004). Wykazano dodatnią współzależność stężenia MMP-9 mierzonego po zakończeniu CPB i czasu trwania CPB (r=0,68, p=0,0045). Wykazano istotny statystycznie wzrost stężenia MMP-2 w osoczu krwi obwodowej dzieci 4 godz. po zakończeniu CPB (245,6±45,3 ng/ml vs 85,5±26,8 ng/ml, p=0,00032). Stężenie TIMP-1 uległo istotnemu obniżeniu 30 min po rozpoczęciu CPB i pozostawało obniżone po zakończeniu CPB (odpowiednio 52,68±17,72 ng/ml vs 83,29±17,06 ng/ml, p=0,000006 i 34,94±10,58 ng/ml vs 83,29±17,06 ng/ml, p=0,00004). Wnioski: Zabieg kardiochirurgiczny powoduje wzrost stężeń cytokin zapalnych IL-6 i IL-8 w krwi obwodowej 4 godz. po jego zakończeniu. Bezpośrednio po zakończeniu zabiegu wzrasta stężenie przeciwzapalnej IL-10. W trakcie i po zabiegu z CPB u dzieci obserwuje się wzrost stężenia MMP-2 i MMP-9, z jednoczesnym spadkiem stężenia inhibitora TIMP-1. Wzrost stężenia MMP-9 i IL-6 u dzieci po zabiegu kardiochirurgicznym zależny jest od czasu trwania CPB

Psycho-social problems in patients with 22q11.2 deletion syndrome – according to subjective evaluation by parents

Background. Deletion syndrome 22q11.2 is a frequently occurring genetic disorder effecting not only malfunctions of the structure and function of many organs and systems, but also a number of psycho-social problems in patients of all ages. Objectives. The aim of the study was the evaluation of psycho-social problems experienced by people with confirmed 22q11DS observed by their parents/caregivers. Material and methods. A group of 32 parents’/caregivers’ children with 22q11DS diagnosis (confirmed by FISH or MLPA analysis) were examined. The age of patients at the moment of examination was from 3 months to 23 years. To identify the most frequent problems a questionnaire survey was used with the use of the authors’ questionnaire. Results. On the basis of the acquired data analysis it was stated that the most frequent problems in children reported by the questioned parents/caregivers were problems with speech development, problems with focusing attention, problem in relations with peers, and school difficulties. The questioned parents also emphasized excessive anxiety of the children and frequent behavior disorders. Moreover, many parents are concerned with their children’s adult lives, and emphasize the necessity of professional support (including psychological) in different stages of the sick child’s upbringing. Conclusions. Patients with 22q11DS experience many psychological and social problems and require, with their families, psychological support in different stages of life. The child’s condition, in many parents’ opinion, is a factor significantly influencing functioning in life and determining the occurrence of problems in the future. The task of primary care physicians is not only to identify patients suspected of 22q11DS and to lead them to genetic diagnostics, but also to provide support to the patients and their families in different stages of life in cooperation with many other specialists

Evaluation of HLA-DQ2/DQ8 genotype in patients with celiac disease hospitalised in 2012 at the Department of Paediatrics

Abstract Introduction: Celiac disease (CD) is a permanent intolerance to gluten that occurs in genetically predisposed individuals and leads to small intestinal mucosa damage. According to ESPGHAN guidelines from 2012, CD can be diagnosed in a patient with characteristic clinical symptoms, in whom, anti-tissue transglutaminase antibodies (> 10 times the upper limit) are found, endomysial antibodies (EMA) is confirmed and a positive genetic test is obtained. In these conditions no small-bowel biopsies are required. Aim: Evaluation of the presence of HLA-DQ2 and HLA-DQ8 haplotypes in children with previously diagnosed CD, hospitalised in 2012 at the Department of Paediatrics and Immunology and/or the Gastroenterological Outpatient Clinic, and their relatives. Material and methods: Blood samples of 22 subjects, including 9 children with CD diagnosed on the basis of clinical symptoms, serological investigations and small-intestine biopsy, 7 diagnosed on the basis of clinical symptoms and serological investigations, 2 with the suspicion of CD on the basis of clinical symptoms and 4 relatives of a child with CD. Methods: HLA-DQ2/ DQ8 test, automatic evaluation by EUROArrayScan. Results: The presence of HLA-DQ2 and/or HLA-DQ8 genotype was confirmed in 16 children with CD diagnosed on the basis of clinical symptoms and serological tests with/without intestinal biopsy, in 2 with the suspicion of CD and in 1 relative of a celiac child. Conclusions: The evaluation of HLA-DQ2/DQ8 haplotype confirms the genetic predisposition to CD in subjects with the disease diagnosed previously on the basis of clinical symptoms, serological tests or intestinal biopsy. Genetic testing is particularly indicated for the diagnosis of CD in infants consuming gluten for a short time and in small amounts