Radioiodine ablation of thyroid remnants in patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC) following administration of rhTSH - a comparison with L-thyroxine withdrawal

Wstęp: Grupę pacjentów ze zróżnicowanym rakiem tarczycy leczonych 131I za pomocą stymulacji z zastosowaniem rhTSH (grupa I) porównano z pacjentami leczonymi po endogennej stymulacji TSH (grupa II). Materiał i metody: Grupa I składała się z 66 chorych (śr. wieku 51,7 &#177; 16,2 lat, 58 kobiet, 8 mężczyzn). Grupa II składała się z 76 chorych (śr. wieku 54,8 &#177; 14,7 lat, 67 kobiet, 9 mężczyzn). Leczenie chirurgiczne polegało na całkowitym wycięciu tarczycy i operacji węzłów chłonnych przedziału centralnego, a w razie potrzeby także operacji węzłów szyjnych bocznych. Przed leczeniem 131I oceniano objętość kikutów tarczycy (VT) w badaniu USG oraz 24-godzinny wychwyt 131I nad szyją. Stężenie TSH i Tg oznaczano przed i po stymulacji endoi egzogennej TSH. Oceniano również gromadzenie 131I w scyntygrafii poterapeutycznej całego ciała. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą statystyki opisowej, testu W Shapiro-Wilka, testu Wilcoxona i testu U Mann-Whitneya. Wyniki: Mediany objętości tarczycy oraz mediany wychwytu 131I w grupie I i II nie różniły się znamiennie statystycznie. Mediany stężeń TSH w surowicy po stymulacji w grupie I i II różniły się istotnie (p < 0,05) i wynosiły odpowiednio 100,0 &#956;j./ml (IQR = 107,3) i 78,8 &#956;j./ml (IQR = 47,7). Mediany stężeń Tg w surowicy po stymulacji w grupie I i II przed leczeniem 131I wynosiły odpowiednio 2,6 ng/ml (IQR = 8,4) i 4,9 ng/ml (IQR = 12,6) i nie różniły się znamiennie statystycznie. Nie obserwowano działań niepożądanych po zastosowaniu rhTSH w porównaniu z leczeniem po odstawieniu L-tyroksyny. Wnioski: rhTSH może być bezpiecznie stosowane do ablacji kikutów tarczycy radiojodem 131I u pacjentów ze zróżnicowanym rakiem tarczycy z grupy niskiego ryzyka. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 474-479)Introduction: A group of differentiated thyroid carcinoma (DTC) patients receiving post thyroidectomy rhTSH-aided radioiodine treatment (group I) was compared with patients treated with 131I following endogenous stimulation of TSH (group II) after L-thyroxine withdrawal. Material and methods: Group I consisted of 66 patients of mean age 51.7 &#177; 16.2 years (58 females and 8 males). Group II included 76 patients of mean age 54.8 &#177; 14.7 years (67 females and 9 males). All patients underwent total thyroidectomy and central lymph node dissection and additionally lateral lymph node excision, if required. Prior to radioiodine treatment thyroid volume (VT) and 24-hour 131I uptake were evaluated. TSH and Tg concentrations were measured prior to and after endogenous and exogenous stimulation of TSH. Whole-body post-therapeutic scintigraphy was evaluated. Basic statistics, W Shapiro-Wilk, Wilcoxon, and U Mann-Whitney tests were applied. Results: Median values of VT and of 24-hr 131I uptake in groups I and II were not significantly different. The differences between median values of serum TSH concentration after stimulation in groups I and II were statistically significant (p < 0.05), respective medians being 100.0 &#956;U/mL (IQR = 107.3) and 78.8 &#956;U/mL (IQR = 47.7). Median values of serum Tg concentrations in groups I and II following TSH stimulation prior to radioiodine treatment were 2.6 ng/ml (IQR = 8.4) and 4.9 ng/mL (IQR = 12.6), respectively, the difference not being statistically significant. Following rhTSH treatment no adverse effects were observed compared to LT4 withdrawal. Conclusions: rhTSH may be safely used for 131I thyroid remnant ablation in low-risk DTC patients. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 474-479

Występowanie łagodnych i złośliwych nowotworów u chorych na akromegalię

Introduction: In acromegalic patients, the prevalence of certain benign and malignant neoplasms is higher than that in the healthy population. We retrospectively evaluated the prevalence of tumours in acromegalic patients treated at our department: the regional centre for acromegalic patients for the Małopolskie voivodeship in Poland. Material and methods: During the years 1983-2008, a hundred and one acromegalic patients (30 males and 71 women), of mean age 51.8 &#177; 15.4 years, were diagnosed and treated. Pituitary macroadenoma and microadenoma were stated in 63.4% and 25.7% of these patients, respectively. In 10.9% of these patients no data on tumour diameter were available. The mean observation period was 9.4 &#177; 6.5 years. The median levels of hGH and IGF-1 prior to neurosurgery were 20.2 (IQR = 34.9) ng/ml and 764.5 (IQR = 569.6) ng/ml, respectively. Results: In the studied group of patients, we found the following prevalence of various tumours: nodular goitre - 64/101 patients (63.0%), polyps of the colon - 13/101 patients (13.0%); uterine polyps - 4/101 patients (4.0%); and prostate adenoma - 2/101 patients (2.0%). Among malignant tumours, thyroid cancer, endometrium and cervix cancer were the most frequent, each of these occurring in 3 patients (3.0%). Colon cancer prevalence was 2.0% (in 2 patients). Conclusions: From our retrospective study, we suggest an overall increase of tumour incidence in acromegalic patients. Prospective multicentre studies are required to resolve the significance of this observation. In our study group, the number of malignant neoplasms was significantly higher in patients with long-lasting uncontrolled disease (over 5 years), compared to patients with controlled disease. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 29-34)Wstęp: Pacjentów z akromegalią charakteryzuje częstsze niż w zdrowej populacji występowanie nowotworów zarówno łagodnych, jak i złośliwych. Autorzy ocenili retrospektywnie częstość występowania schorzeń nowotworowych u pacjentów z akromegalią leczonych w Klinice Endokrynologii w Krakowie, małopolskim ośrodku regionalnym leczenia akromegalii. Materiał i metody: W latach 1983&#8211;2008 diagnozowano i leczono 101 pacjentów z akromegalią (30 mężczyzn i 71 kobiet), średnia wieku 51,8 &#177; 15,4 lat. U 63,4% chorych stwierdzono obecność makrogruczolaka w przysadce, u 25,7% mikrogruczolaka, a u 10,9% chorych brak danych określających wielkość guza. Mediana stężenia hGH i IGF-1 przed operacją wynosiła odpowiednio: 20,2 (IQR = 34,9) ng/ml i 764,5 (IQR = 569,6) ng/ml. Wyniki: W analizowanej grupie chorych stwierdzono występowanie: wola guzowatego - u 64/101 pacjentów (63%), polipy jelita grubego - u 13/101 pacjentów (13%), polipy macicy - u 4/101 pacjentów (4%), gruczolaka prostaty - u 2/101 pacjentów (2%). Spośród nowotworów złośliwych najczęściej występowały: rak tarczycy, rak endometrium i szyjki macicy, każdy u 3 chorych (3%). Raka jelita grubego stwierdzono u 2 pacjentów (2%). Wnioski: Na podstawie przeprowadzonego badania retrospektywnego autorzy sugerują częstsze występowanie guzów nowotworowych u pacjentów z akromegalią. Potrzebne są badania prospektywne większych liczebnie grup pacjentów, żeby określić znaczenie tych obserwacji. W badanej grupie pacjentów nowotwory złośliwe występowały znamiennie częściej u pacjentów z długotrwałą niekontrolowaną akromegalią (> 5 lat), w porównaniu z osobami, u których kontrolowano przebieg choroby. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 29-34

Szczególny przypadek oftalmopatii naciekowej w przebiegu choroby Graves-Basedowa

Introduction: The exact pathogenesis of Graves&#8217; ophthalmopathy and the possibility of causal treatment of this disease still remain unclear. Currently no standard treatment guidelines have been accepted. While treatment procedures have been established in specialized centres, management of complicated and long-lasting cases is always individual. We present an unusual case of Graves&#8217; ophthalmopathy accompanied by other autoimmune diseases. Case report: Our patient, MB, female, born in 1961, was diagnosed with Graves&#8217; disease 13 years ago. Recurrent hyperthyroidism and large goitre qualified her for strumectomy (performed twice) and long-term antithyroid treatment. Four years after her initial diagnosis, relapsing severe (ophthalmopathy index: 9 points, CAS: 7 points) occurred which persisted despite continuous administration of glucocorticoids. Due to imminent blindness, orbital decompression had to be performed, three times since. Concurrent autoimmune diseases: ulcerative colitis and seronegative rheumatoid arthritis were also stated. Two years ago, due to loss of vision acuity, rapid progression of exophthalmos and recurrence of hyperthyroidism, immunosuppressive treatment with azathioprine was undertaken over a period of 12 months. The present condition of the patient is satisfactory. Conclusion: Judging from the discussed course of treatment, in rare and difficult cases of proliferative ophthalmopathy, early immunosuppressive treatment other than glucocorticoids, should be considered.Wstęp: Pomimo różnorodności prowadzonych badań dokładna patogeneza oftalmopatii naciekowej i możliwość przyczynowego leczenia nadal pozostają nieznane. Brak jest również wytycznych dotyczących postępowania opartych na wiarygodnych danych i chociaż znane są schematy leczenia stosowane w wyspecjalizowanych ośrodkach, to leczenie trudnych, nietypowych przypadków o wieloletnim przebiegu zawsze ustala się indywidualnie. Celem poniższej pracy jest przedstawienie szczególnego przypadku oftalmopatii naciekowej, ciekawego również z tego względu, że towarzyszy mu występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Opis przypadku: Nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa u pacjentki MB, urodzonej w 1961 roku, rozpoznano 13 lat temu. Brak remisji i duże rozmiary wola były przyczyną kwalifikacji do 2-krotnej strumektomii i przewlekłego leczenia tyreostatykami. Cztery lata później pojawiły się objawy oftalmopatii znacznego stopnia (indeks oftalmopatii - 9 punktów, CAS - 7 punktów), uporczywie nawracające pomimo przewlekłego leczenia glikokortykosteroidami. Z powodu zagrażającej ślepoty pacjentkę 3-krotnie poddano zabiegowi odbarczenia oczodołów. Rozpoznano również inne schorzenia autoimmunologiczne: wrzodziejące zapalenie jelit i seronegatywne reumatoidalne zapalenie stawów. Dwa lata temu kolejne pogorszenie ostrości widzenia, szybkie narastanie wytrzeszczu i nawrót nadczynności tarczycy były przyczyną podjęcia decyzji o zastosowaniu leczenia immunosupresyjnego azatiopryną, które kontynuowano z dobrym skutkiem przez 12 miesięcy. Obecnie stan pacjentki jest zadawalający. Wnioski: Oceniając z perspektywy czasu wcześniejsze leczenie stosowane u chorej i jego małą skuteczność, można stwierdzić, że w rzadkich przypadkach, podobnych do przedstawianego, należy wcześniej rozważać leczenie immunosupresyjne wykraczające poza leczenie glikokortykosteroidami

A special case of thyroid associated ophthalmopathy in the course of Graves-Basedow disease

Wstęp: Pomimo różnorodności prowadzonych badań dokładna patogeneza oftalmopatii naciekowej i możliwość przyczynowego leczenia nadal pozostają nieznane. Brak jest również wytycznych dotyczących postępowania opartych na wiarygodnych danych i chociaż znane są schematy leczenia stosowane w wyspecjalizowanych ośrodkach, to leczenie trudnych, nietypowych przypadków o wieloletnim przebiegu zawsze ustala się indywidualnie. Celem poniższej pracy jest przedstawienie szczególnego przypadku oftalmopatii naciekowej, ciekawego również z tego względu, że towarzyszy mu występowanie innych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Opis przypadku: Nadczynność tarczycy w przebiegu choroby Graves-Basedowa u pacjentki MB, urodzonej w 1961 roku, rozpoznano 13 lat temu. Brak remisji i duże rozmiary wola były przyczyną kwalifikacji do 2-krotnej strumektomii i przewlekłego leczenia tyreostatykami. Cztery lata później pojawiły się objawy oftalmopatii znacznego stopnia (indeks oftalmopatii — 9 punktów, CAS — 7 punktów), uporczywie nawracające pomimo przewlekłego leczenia glikokortykosteroidami. Z powodu zagrażającej ślepoty pacjentkę 3-krotnie poddano zabiegowi odbarczenia oczodołów. Rozpoznano również inne schorzenia autoimmunologiczne: wrzodziejące zapalenie jelit i seronegatywne reumatoidalne zapalenie stawów. Dwa lata temu kolejne pogorszenie ostrości widzenia, szybkie narastanie wytrzeszczu i nawrót nadczynności tarczycy były przyczyną podjęcia decyzji o zastosowaniu leczenia immunosupresyjnego azatiopryną, które kontynuowano z dobrym skutkiem przez 12 miesięcy. Obecnie stan pacjentki jest zadawalający. Wnioski: Oceniając z perspektywy czasu wcześniejsze leczenie stosowane u chorej i jego małą skuteczność, można stwierdzić, że w rzadkich przypadkach, podobnych do przedstawianego, należy wcześniej rozważać leczenie immunosupresyjne wykraczające poza leczenie glikokortykosteroidami.Introduction: The exact pathogenesis of Graves’ ophthalmopathy and the possibility of causal treatment of this disease still remain unclear. Currently no standard treatment guidelines have been accepted. While treatment procedures have been established in specialized centres, management of complicated and long-lasting cases is always individual. We present an unusual case of Graves’ ophthalmopathy accompanied by other autoimmune diseases. Case report: Our patient, MB, female, born in 1961, was diagnosed with Graves’ disease 13 years ago. Recurrent hyperthyroidism and large goitre qualified her for strumectomy (performed twice) and long-term antithyroid treatment. Four years after her initial diagnosis, relapsing severe (ophthalmopathy index: 9 points, CAS: 7 points) occurred which persisted despite continuous administration of glucocorticoids. Due to imminent blindness, orbital decompression had to be performed, three times since. Concurrent autoimmune diseases: ulcerative colitis and seronegative rheumatoid arthritis were also stated. Two years ago, due to loss of vision acuity, rapid progression of exophthalmos and recurrence of hyperthyroidism, immunosuppressive treatment with azathioprine was undertaken over a period of 12 months. The present condition of the patient is satisfactory. Conclusion: Judging from the discussed course of treatment, in rare and difficult cases of proliferative ophthalmopathy, early immunosuppressive treatment other than glucocorticoids, should be considered

The predictive value of the IGF-1 level in acromegaly patients treated by surgery and a somatostatin analogue

Background: We evaluated the predictive value of IGF-1 against hGH in the treatment outcome. Material and methods: A prospective study was undertaken of 47 patients (mean age 41.1 &#177; 12.9 years; 44 with macroadenoma and 3 with microadenoma), requiring treatment with octreotide LAR (SSLAR) following incomplete surgery. Concentrations of hGH and IGF-1 were measured three months after surgery and three, six, nine, 12, 18, and 24 months after introducing SSLAR. Results: Following surgery, respective median values of hGH and IGF-1 concentrations were 5.55 ng/mL (IQR = 7.1) and 512.7 ng/mL (IQR = 379.5). After six, 12, and 24 months of SSLAR treatment, median values of hGH decreased significantly: to 2.95 ng/mL (IQR = 5.5, p < 0.05), 2.95 ng/mL (IQR = 4.4, p < 0.05) and 2.00 ng/mL (IQR = 3.6, p < 0.001), respectively. After six, 12, and 24 months of SSLAR treatment, the respective median IGF-1 concentrations significantly decreased to 384.5 ng/mL (IQR = 312.2, p < 0.01), 323.0 ng/mL (IQR = 230.3, p < 0.001) and 334.0 ng/mL (IQR = 328.9, p < 0.01). The differences between median hGH and IGF-1 concentrations at 12 and 24 months were not significant. A statistically significant correlation was found between IGF-1 concentration prior to and after surgery (R = 0.61, p < 0.05) and prior to SSLAR treatment and IGF-1 concentration 24 months later (R = 0.49, p < 0.05). No such correlation was observed for hGH. Conclusions: The level of IGF-1 prior to surgery and prior to SSLAR treatment is a better predictor of the treatment outcome than hGH. Octreotide LAR was most effective over the first 12 months of treatment. No further significant decrease of hGH or IGF-1 levels was observed past this period. (Pol J Endocrinol 2011; 62 (5): 401&#8211;408)Wstęp: Porównano wartość predykcyjną stężenia IGF-1 oraz hGH w ocenie wyników leczenia akromegalii. Materiał i metody: W prospektywnym badaniu wzięło udział 47 pacjentów (średnia wieku 41,1 &#177; 12,9 roku, 44 z makrogruczolakiem i 3 z mikrogruczolakiem przysadki), u których konieczne było zastosowanie leczenia oktreotydem LAR (SSLAR) po nieskutecznej operacji. Stężenia hGH i IGF-1 mierzono 3 miesiące po operacji oraz 3, 6, 9, 12, 18 i 24 miesiące po włączeniu leczenia SSLAR. Wyniki: Stężenie hGH i IGF-1 po operacji wynosiło odpowiednio: 5,55 ng/mL (IQR = 7,1) i 512,7 ng/mL (IQR = 379,5). Po 6, 12 i 24 miesiącach terapii SSLAR mediany stężenia hGH obniżyły się znamiennie do wartości odpowiednio: 2,95 ng/mL (IQR = 5,5, p < 0,05), 2,95 ng/mL (IQR = 4,4, p < 0,05) oraz 2,00 ng/mL (IQR = 3,6, p < 0,001). Po 6, 12 i 24 miesiącach leczenia SSLAR mediany stężenia IGF-1 obniżyły się znamiennie do wartości odpowiednio: 384,5 ng/mL (IQR = 312,2, p < 0,01), 323,0 ng/mL (IQR = 230,3, p < 0,001) oraz 334,0 ng/mL (IQR = 328,9, p < 0,01). Mediany stężenia hGH oraz IGF-1 po 12 i 24 miesiącach leczenia nie różniły się istotnie. Stwierdzono znamienną korelację pomiędzy stężeniem IGF-1 przed operacją i po niej (R = 0,61, p < 0,05) oraz pomiędzy IGF-1 przed leczeniem SSLAR i po 24 miesiącach terapii (R = 0,49, p < 0,05). Nie obserwowano takiej zależności dla hGH. Wnioski: Stężenie IGF-1 przed operacją i przed leczeniem SSLAR ma większą wartość predykcyjną wyniku leczenia niż stężenie hGH. Oktreotyd LAR był najskuteczniejszy w ciągu pierwszych 12 miesięcy terapii. Nie obserwowano dalszego znamiennego obniżenia stężenia hGH i IGF-1. (Endokrynol Pol 2011; 62 (5): 401&#8211;408