Treatment of multiple myeloma patients with autologous stem cell transplantation — a fresh analysis

Patients with multiple myeloma (MM) treated with conventional chemotherapy have an average survival of approximately three years. High dose chemotherapy followed by autologous stem cell transplantation (ASCT), first introduced in the mid-1980s, is now considered the standard therapy for almost all patients with multiple myeloma, because it prolongs overall survival and disease free survival. Between November 1997 and October 2006, 122 patients with MM (58 females, 64 males, median age 51.0 years [± 7.98] range: 30–66 years) were transplanted in the Department of Hematooncology and Bone Marrow Transplantation at the Medical University of Lublin: 47 patients were in complete remission or in unconfirmed complete remission, 66 patients were in partial remission, and nine had stable disease. Of these, there were 95 patients with IgG myeloma, 16 with IgA myeloma, one with IgG/IgA, one with IgM myeloma, five with non secretory type, two with solitary tumor and two with LCD myeloma. According to Durie-Salmon, 62 patients had stage III of the disease, 46 had stage II and four had stage I. Most patients (69/122) were transplanted after two or more cycles of chemotherapy, 48 patients were transplanted after one cycle of chemotherapy, one patient after surgery and rtg- -therapy and four patients had not been treated. In mobilisation procedure, the patients received a single infusion of cyclophosphamide (4–6 g/m2) or etoposide 1.6 g/m2 followed by daily administration of G-CSF until the peripheral stem cells harvest. The number of median harvest sessions was 2.0 (± 0.89) (range: 1–5). An average of 7.09 (± 33.28) × 106 CD34+ cells/kg were collected from each patient (range: 1.8–111.0 × 106/kg). Conditioning regimen consisted of high dose melphalan 60–210 mg/m2 without TBI. An average of 3.04 (± 11.59) × 106 CD34+ cells/kg were transplanted to each patient. Fatal complications occured in four patients (treatment- -related mortality = 3.2%). In all patients there was regeneration of hematopoiesis. The median number of days for recovery to ANC > 0.5 × 109/l was 13 (± 4.69) (range: 10–38) and platelets recovery to > 50 × 109/l was 25 days (± 11.65) (range: 12–45). Median time of hospitalization was 22 days (± 7.14) (range: 14–50). Patients were evaluated on day 100 after transplantation: 74.9% achieved CR and nCR, 14.3% were in PR, 5.4% had SD and 5.4% had progressed. Median of OS was 45 months (± 30.67). OS at 3-years was 84% and at 7-years 59%. Median PFS was 25 months (± 26.13). PFS at 3-years was 68%, and at 7-years was 43%. At present (November 2009) 52 patients (42%) are still alive. High-dose chemotherapy followed by autologous stem cell transplantation is a valuable, well tolerated method of treatment for patients with MM that allows the achievement of long- -lasting survival. (Folia Histochemica et Cytobiologica 2011; Vol. 49, No. 2, pp. 248–254

JAK2 mutation status, hemostatic risk factors and thrombophilic factors in essential thrombocythemia (ET) patients

The recently discovered JAK2 V617F point mutation, found in 50–60% of ET patients, has been reported to be associated with a higher risk of thrombotic events. In this study, we explored if JAK2 V617F mutation, or coexisting thrombophilic and hemostatic risk factors, contributed to these complications. We examined 32 patients with ET, and looked for pathogenetic JAK2 V617F mutation and prothrombotic genes mutations: factor V Leiden, prothrombin and MTHFR. We also evaluated plasma levels of fibrinogen, factors VIII and XII, AT, protein C, protein S and serum level of homocysteine. Urokinase concentration was assessed in patients’ plasma as well as platelet lysates. There was no difference in the number of thrombotic complications between ET patients with and without JAK2 mutation. However, we found a number of thrombophilic and hemostatic risk factors that could contribute to thrombotic complications in ET patients. (Folia Histochemica et Cytobiologica 2011; Vol. 49, No. 2, pp. 267–271

Ten years of Polish Myeloma Study Group – history and key achievements

Polish Myeloma Study Group (PMSG) was created in 2005 during XXI Congress of Polish Society of Haematology and Transfusion Medicine with the initiative of prof. Anna Dmoszynska as a forum for exchanging experiences and for clinical and scientific cooperation focused on the issue of multiple myeloma (MM). The main aims of PMSG include development of joint study projects, elaboration of unified diagnostic procedures and common treatment algorithms using new drugs. PMSG has established cooperation with international MM study group in Europe. During ten years of activity, the members of PMSG published many papers in peer-review Polish and international journals. In current article some important studies of PMSG are described

Mild hyperhomocysteinemia in patients with essential thrombocythemia (ET) and its relation with MTHFR gene mutation and folic acid concentration

In this study we assessed homocysteine level in 106 patients with ET – 80 females and 26 males, mean age 54 (23–82) and in 20 healthy persons – 6 males and 14 females, mean age 41 (31–54). We also searched for a relation between homocysteine level and MTHFR gene mutation as well as vitamin B12 and folic acid concentration. Median homocysteine serum level was higher in ET patients than in control group. Elevated homocysteine level primarily stems from folic acid deficiency rather than from the presence of MTHFR gene mutation. Median folic acid level was lower in ET patients presenting thrombotic and bleeding complications than in ET patient without vascular episodes. We concluded that folic acid substitution may not only prevent hyperhomocysteinemia but also the development of vascular complications in ET patients

Secondary malignancy in patients with essential thrombocythemia – case reports

Nadpłytkowość samoistna (ET; essential thrombocythemia) należy do przewlekłych chorób mieloproliferacyjnych i ma na ogół mało agresywny przebieg, jednak czas przeżycia chorych jest krótszy w porównaniu z ogólną populacją. Do niedawna za główne przyczyny skrócenia czasu życia chorych uznawano zaawansowany wiek i przebyte epizody zakrzepowe. Obecnie coraz więcej uwagi zwraca się na inny powód, jakim jest rozwój u tych chorych wtórnych nowotworów niehematologicznych.ET is a relatively indolent disease, but a shorter survival of patients has been observed. Previously the main risk factors for reduced survival time were advanced age and the history of thrombotic complications. Recently the other cause of reduced survival is put on – secondary nonhematological neoplasms

Wyzwania wczesnej diagnostyki szpiczaka plazmocytowego – algorytm diagnostyczny

Inicjatywy wczesnej diagnostyki onkologicznej podejmowane w różnych krajach mają na celu skrócenie czasu pomiędzy pojawieniem się pierwszych objawów a rozpoznaniem nowotworu. Chorzy na szpiczaka plazmocytowego mają najdłuższy, spośród wszystkich pac- jentów z najczęściej występującymi nowotworami, czas oczekiwania od zgłoszenia pierwszych objawów do rozpoznania. W efekcie prowadzi to do rozpoznawania choroby w zaawansowanym stadium i większej liczby powikłań, w tym trwałych uszkodzeń narządowych i gorszej odpowiedzi na leczenie. Powodem opóźnień diagnostycznych jest niska swoistość objawów szpiczaka. W wielu przypadkach na chorobę zapadają osoby starsze, u których choroby współistniejące mogą utrudniać rozpoznanie. Ponadto, ważną rolę odgrywa- ją bariery wczesnej diagnostyki związane z pacjentami, lekarzami i systemem opieki zdrowotnej. Aktualnie brak jest danych dotyczą- cych czasu trwania procesu diagnostycznego w Polsce. Wobec znacznego zaawansowania choroby i licznych powikłań stwierdzanych w okresie rozpoznania szpiczaka u chorych w Polsce można założyć, że istnieje duża przestrzeń do skrócenia ścieżki diagnostycznej. Pierwszym etapem jest edukacja lekarzy na temat charakterystycznych i nietypowych dla szpiczaka objawów oraz wartości testów diagnostycznych. Aby przyspieszyć ścieżkę diagnostyczną i zracjonalizować nakłady diagnostyczne przez stopniowe wykorzystywanie kolejnych zasobów w coraz mniejszych grupach osób, u których podejrzewa się zachorowanie, stworzono kalkulator diagnostyczny. Algorytm oparty o profil objawów i wyniki testów diagnostycznych polskich pacjentów może okazać się skutecznym narzędziem ułat- wiającym lekarzom rodzinnym identyfikację i kierowanie chorych na konsultację hematologiczną. Poszerzenie panelu badań gwaran- towanych o immunofiksację, wykonywaną w wyselekcjonowanej w ramach algorytmu diagnostycznego grupie osób, byłoby istotnym uzupełnieniem możliwości stawiania wstępnego rozpoznania choroby na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej

Recommendations of Polish Myeloma Group concerning diagnosis and therapy of multiple myeloma for 2012

Nowe leki wprowadzane do leczenia szpiczaka w ostatnich latach pozwalają uzyskać odpowiedź terapeutyczną u przeważającej większości chorych na szpiczaka plazmocytowego. Schematy oparte na talidomidzie i bortezomibie stosowane są obecnie w leczeniu nowo zdiagnozowanych chorych niezależnie od tego, czy chorzy są kandydatami do chemioterapii dużymi dawkami melfalanu i przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych, czy nie. W leczeniu chorych opornych na terapię indukującą stosuje się schematy oparte na lenalidomidzie. Ważną częścią leczenia chorych na szpiczaka jest leczenie wspomagające i podtrzymujące. W artykule tym przedstawiono również zalecenia dotyczące rozpoznania i leczenia innych dyskrazji plazmocytowych.New drugs introduced in recent years to the therapy of multiple myeloma (MM) patients allow to obtain therapeutic responses in the majority of patients. Therapeutic regimens based on thalidomide and on bortezomib are recommended to the therapy as well of patients being candidates to high dose therapy and autologous stem cell transplantation as unfit to such procedure. In relapsed/refractory patients regimens based on lenalidomide are recommended. An integral part of MM therapy is maintenance therapy and supportive care. In this article we described also therapeutic recommendation for other plasmocytic dyscrasia

Zalecenia Polskiej Grupy Szpiczakowej dotyczące rozpoznawania i leczenia szpiczaka plazmocytowego oraz innych dyskrazji plazmocytowych na rok 2013

New drugs introduced in recent years to the therapy of multiple myeloma (MM) patients allow to obtain therapeutic responses in the majority of patients. Therapeutic regimens based on thalidomide, lenalidomide and on bortezomib are recommended to the therapy as well of patients being candidates to high dose therapy and autologous stem cell transplantation as unfit to such procedure. In relapsed/refractory patients regimens based on the same dugs in combinations of 2, 3 or 4 drugs are utilized. Integral part of MM therapy is maintenance therapy and supportive care. In this article we described also therapeutic recommendation for Waldenström macroglobulinemia and other plasmocytic dyscrasias