The effect of rate versus rhythm control strategy on the left ventricular function in patients with persistent atrial fibrillation: results of one year follow-up

Background: Patients with persistent atrial fibrillation (AF) can be managed with either rhythm or rate control strategy. The restoration and maintenance of the sinus rhythm is not superior to the rate control regarding the total mortality and the rate of thromboembolic complications. Data concerning the effect of these strategies on left ventricular morphology and function is missing. The objective of our prospective randomised multicenter study in patients with persistent AF was to evaluate the effect of these two approaches on left ventricular morphology and function. Methods and Results: The study group consisted of 205 patients (F/M 71/134; mean age 60.8 &#177; 11.2 years), including 101 patients randomized to the rate control approach (Group I) and 104 patients randomized to sinus rhythm (SR) restoration with DC cardioversion and subsequent antiarrhythmic drug treatment (Group II). Mean duration of AF was 231.8 &#177; 112.4 days. At the end of follow-up (12 months), SR was present in 64% of patients in Group II. Echocardiographic examination was performed at a baseline and at 2 and 12 months. The comparison of the left ventricular end-diastolic diameter revealed no difference within and between groups (50.8 &#177; 5.6 mm vs. 52.2 mm &#177; 6.8 mm at a baseline and 50.0 &#177; 6.0 vs. 52.0 &#177; 7.4 mm at 12 months, respectively). Overall, the fractional shortening of the left ventricle increased during the follow-up. Thus, the initial significant difference between groups (32.8 &#177; 6.6% vs. 29.9 &#177; 6.9%, p < 0.005) became insignificant at 12 months (35.6 &#177; 7.4% vs. 31.3 &#177; 7.3%). Conclusions: We found no significant difference regarding the left ventricular morphology and function between the rate and rhythm control strategies in patients with persistent AF

Efficacy and tolerability of oral propafenone versus quinidine in the treatment of recent onset atrial fibrillation: A randomized, prospective study

Background: A prospective, randomized study was conducted to evaluate the efficacy and tolerability of oral propafenone and quinidine for the conversion of paroxysmal atrial fibrillation (AF). Methods: Eighty one consecutive patients (female/male 46/35; mean age 64.0 &#177; 11.6), admitted to hospital with AF lasting no longer than 48 hours, were randomized in terms of their pharmacological therapy. Forty three patients (55%) were randomly assigned to Group I and received propafenone 600 mg orally as the initial therapy, with an additional dose of 300 mg after eight hours, if the sinus rhythm had not been restored by then. Thirty eight patients (45%) (Group II) received 1 mg digoxin IV followed by an oral loading of quinidine (400 mg followed by 200 mg every two hours). Results: The conversion rate assessed after 24 hours was the same in both groups (Gr. I vs. Gr. II: 90.7 vs. 91.4%), with the same number of mild side effects (Gr. I vs. Gr. II: 37.2% vs. 45.7%). No life-threatening adverse events were reported. Propafenone achieved a higher efficacy rate during the first eight hours (83.3 vs. 54.3%; p = 0.01), with a significantly shorter time required to sinus rhythm recovery throughout the study period, with a median time of 165 min (95% confidence interval 120-278) vs. 360 min (95% confidence inerval 298-650; p < 0.05). There was some indication of greater effectiveness of propafenone than quinidine in early sinus rhythm restoration in patients with: no structural heart disease, in those with an AF duration shorter than 12 hours, and in patients with an ejection fraction > 55%. Conclusions: Although both drugs revealed the same effectiveness, the conversion to sinus rhythm in the group treated with propafenone was observed more quickly despite the longer paroxysmal AF episode duration

Sinus rhythm restoration and risk of stroke in patients with persistent atrial fibrillation

Wstęp. Leczenie przeciwzakrzepowe zmniejsza częstość udarów niedokrwiennych centralnego układu nerwowego (CUN) u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków (AF, atrial fibrillation). Nie wiadomo jednak, czy przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego w tej grupie pacjentów pozwala zmniejszyć częstość udarów. Celem pracy była ocena wpływu przywrócenia rytmu zatokowego na częstość udarów niedokrwiennych CUN u chorych z przetrwałym AF. Materiał i metody. Badano grupę 205 pacjentów (K/M 71/134; śr. wieku 60,8 &plusmn; 11,2 roku) z przetrwałym AF, w wieku 50&#8211;75 lat, zakwalifikowanych do programu How To Treat Chronic Atrial Fibrillation (HOT CAFE), w którym porównywano w sposób prospektywny i randomizowany odległe efekty dwóch strategii terapeutycznych: kontroli częstości rytmu komór u chorych, u których pozostawiono AF i jednocześnie długotrwale stosowano leczenie przeciwzakrzepowe (grupa I) lub przywrócenia i utrzymania SN (grupa II). W obu grupach oceniano częstość udarów CUN. Dopuszczalna etiologia AF wiązała się z chorobą niedokrwienną serca, nadciśnieniem tętniczym, nieistotną hemodynamicznie wadą zastawkową serca (z wyłączeniem stenozy mitralnej). Zdarzało się również, że nie miała uchwytnej przyczyny (idiopatyczne AF). Średni czas obserwacji wynosił co najmniej 12 miesięcy. Wyniki. W grupie I 101 pacjentów (K/M 38/63; śr. wieku 61,4 &plusmn; 17,6 roku) poddano profilaktyce przeciwzakrzepowej zgodnie z obowiązującymi standardami. W grupie II u 104 chorych (K/M 33/71; śr. wieku 60,4 &plusmn; 7,9 roku) wykonano planową kardiowersję elektryczną po wcześniejszym stosowaniu doustnych antykoagulantów przez 3 tygodnie i przez co najmniej 4 tygodnie po przywróceniu rytmu zatokowego. Skuteczność tego zabiegu wynosiła 86,3%, a po roku rytm ten utrzymywał się u 63,5% chorych. W czasie badania obserwowano 3 udary niedokrwienne CUN, przy czym wszystkie wystąpiły w grupie pacjentów zakwalifikowanych do przywrócenia rytmu zatokowego; dwa z nich (1,9%) wystąpiły w 3. dobie po zabiegu kardiowersji, 1 (0,9%) wiązał się z późnym nawrotem AF. Wnioski. Próba przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego nie zmniejsza ryzyka udarów CUN u chorych z przetrwałym AF w porównaniu do chorych, u których pozostawiono AF i jednocześnie stosowano profilaktyczne leczenie przeciwzakrzepowe.Background. The efficacy of oral anticoagulation in primary stroke prevention in pts with atrial fibrillation (AF) is well recognized. It is still unknown whether the strategy of cardioversion (CV) and efforts to maintain sinus rhythm (SR) in pts with persistent AF reduce effectively thromboembolic complications. Aim of the study was to assess impact of SR restoration on relative risk of systemic embolization episodes frequency in pts with persistent AF. Material and methods. How To Treat Patients With Chronic Atrial Fibrillation (HOT CAFE Polish Study) was designed to evaluate in randomized, multicenter and prospective manner risks and advantages of two therapeutical strategies in patients (pts) with chronic atrial fibrillation (CAF): rate control vs. rhythm control. Inclusion criteria were: pts age 50-75 years, CAF lasting from 7 days up to 2 years with etiology of arrhythmia related to hypertension, ischemic heart disease and hemodynamic insignificant valvular heart disease or lack of assessable etiology (idiopathic AF). Our study population comparised 205 pts (F/M 71/134; mean age 60.8 &plusmn; 11.2 year). Observation period was 12 months. Results. 104 pts (F/M 33/71; mean age 60.4 &plusmn; 7.9) were randomly assigned to rhythm control (group II). At the end of follow-up, 63.5% of pts remained in SR. Anticoagulation therapy was considered in all 101 pts (F/M 38/63; mean age 61.4 &plusmn; 17.6) assigned to the rate control group (group I) and there were no thromboembolic complications observed. Three pts suffered ischemic strokes in the rhythm control arm (NS). Two of them (1.9%), both resulting in death, were observed on the third day following successful CV. The third stroke (0.9%) which was not disabling, affected a patient with AF recurrence. Conclusions. The strategy of SR restoration and maintenance in pts with persistent AF does not reduce the risk of thromboembolic complications

Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne

Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF), ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I (cTnI) oraz mioglobiny (Myo). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 &#177; 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV. U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego. Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu. Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 &#177; 105,3 vs. 348,1 &#177; 254,1 J; p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu impulsu jednofazowego (0,23 &#177; 0,18 vs. 0,41 &#177; 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 &#177; 14,2 vs. 221,9 &#177; 51,3 ng/ml; p < 0,001). Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI). Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym

Recovery of myocardial perfusion after percutaneous coronary intervention of chronic total occlusions is comparable to hemodynamically significant non-occlusive lesions.

BACKGROUND: The benefits of chronic coronary total occlusion (CTO) percutaneous coronary intervention (PCI) are being questioned. The aim of this study was to assess the effects of CTO PCI on absolute myocardial perfusion, as compared with PCI of hemodynamically significant non-CTO lesions. METHODS: Consecutive patients with a preserved left ventricular ejection fraction (≥50%) and a CTO or non-CTO lesion, in whom [15 O]H2 O positron emission tomography was performed prior and after successful PCI, were included. Change in quantitative (hyperemic) myocardial blood flow (MBF), coronary flow reserve (CFR) and perfusion defect size (in myocardial segments) were compared between CTOs and non-CTO lesions. RESULTS: In total 92 patients with a CTO and 31 patients with a non-CTO lesion were included. CTOs induced larger perfusion defect sizes (4.51 ± 1.69 vs. 3.23 ± 2.38 segments, P < 0.01) with lower hyperemic MBF (1.30 ± 0.37 vs. 1.58 ± 0.62 mL·min-1 ·g-1 , P < 0.01) and similarly impaired CFR (1.66 ± 0.75 vs. 1.89 ± 0.77, P = 0.17) compared with non-CTO lesions. After PCI both hyperemic MBF and CFR increased similarly between groups (P = 0.57 and 0.35) to normal ranges with higher hyperemic MBF values in non-CTO compared with CTO (2.89 ± 0.94 vs. 2.48 ± 0.73 mL·min-1 ·g-1 , P = 0.03). Perfusion defect sizes decreased similarly after CTO PCI and non-CTO PCI (P = 0.14), leading to small residual defect sizes in both groups (1.15 ± 1.44 vs. 0.61 ± 1.45 segments, P = 0.054). CONCLUSIONS: Myocardial perfusion findings are slightly more hampered in patients with a CTO before and after PCI. Percutaneous revascularization of CTOs, however, improves absolute myocardial perfusion similarly to PCI of hemodynamically significant non-CTO lesions, leading to satisfying results

Wieloczynnikowe podłoże dolegliwości bólowych w klatce piersiowej

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 66-letniego mężczyzny z ostrym zespołem wieńcowym o złożonej patogenezie (spazm tętnicy wieńcowej, miażdżyca, czynnościowe zawężenie drogi odpływu lewej komory), jednocześnie wskazując nietypowość obrazu dysfunkcji tętnic wieńcowych w badaniach dodatkowych. Za dominującą przyczynę dolegliwości uznano postać naczynioskurczową dławicy piersiowej, uwzględniając trudności w sformułowaniu jednoznacznych wniosków

Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne

Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF), ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I (cTnI) oraz mioglobiny (Myo). Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 &#177; 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV. U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego. Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu. Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 &#177; 105,3 vs. 348,1 &#177; 254,1 J; p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu impulsu jednofazowego (0,23 &#177; 0,18 vs. 0,41 &#177; 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 &#177; 14,2 vs. 221,9 &#177; 51,3 ng/ml; p < 0,001). Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI). Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym

Wieloczynnikowe podłoże dolegliwości bólowych w klatce piersiowej

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 66-letniego mężczyzny z ostrym zespołem wieńcowym o złożonej patogenezie (spazm tętnicy wieńcowej, miażdżyca, czynnościowe zawężenie drogi odpływu lewej komory), jednocześnie wskazując nietypowość obrazu dysfunkcji tętnic wieńcowych w badaniach dodatkowych. Za dominującą przyczynę dolegliwości uznano postać naczynioskurczową dławicy piersiowej, uwzględniając trudności w sformułowaniu jednoznacznych wniosków