Pastoral Conversation – A Brief Outline

Cel: W straży pożarnej służą kapelani. W artykule zwrócono uwagę na bardzo ważną część ich służby w tych strukturach – na rozmowę duszpasterską. Służba kapelańska opiera się przede wszystkim na komunikacji z drugim człowiekiem. Strażak-ratownik potrzebuje rozmowy, potrzebuje wsparcia – także duszpasterskiego. Jednak prowadzenie rozmowy duszpasterskiej wymaga od duchownego przygotowania, wiedzy i doświadczenia. Właśnie na te elementy położono nacisk w artykule. Wprowadzenie: Nie ma dziś służb mundurowych, w których nie służyliby kapelani. Czy są oni potrzebni w straży pożarnej? Na to pytanie można odpowiedzieć słowami, które kiedyś wypowiedział Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej: „Przed psychologiem, nawet najlepszym interwentem od traumy, strażacy nie powiedzą, że im się nie układa, że dziecko wpadło w złe towarzystwo, że matka umiera na raka, że sięgają zbyt często po kieliszek, że... Można by wyliczać bez końca. Otwierają się przed strażakiem – kapelanem” [25, s. 16]. Trzeba być jednak świadomym tego, że służba kapelańska polega nie tylko na tym, żeby strażak, poszkodowany dotarł do kapelana, ale także na tym, żeby to kapelan dotarł do potrzebującego. Kiedy jest to konieczne, kapelan bierze w ręce sprzęt pożarniczy, ale najczęściej posługuje się mową. Prowadzenie samej rozmowy wydaje się bardzo proste, ale tak nie jest, bo każdy rozmówca jest inną osobą. W niniejszym artykule zwrócono uwagę na to, że duszpasterz jest przede wszystkim słuchaczem, który umie poświęcić czas współrozmówcy. Nawiązanie właściwego kontaktu z kimś, kogo się zna, jest proste. O wiele trudniej nawiązać go z osobą, którą widzi się pierwszy raz. Na przebieg rozmowy ma wpływ wiele czynników – zewnętrznych i wewnętrznych. Trzeba pamiętać, że duszpasterz nie jest jedyną osobą pomagającą swojemu rozmówcy. W tym zakresie powinien on współpracować z psychologami i lekarzami. Tylko wtedy rozmowa czy porada duszpasterska będą satysfakcjonujące dla obu stron. Wnioski: Duszpasterz służący w straży pożarnej nie może kierować się wyłącznie przesłankami konfesyjnymi. Do każdej rozmowy musi być przygotowany, co wymaga ciągłego samokształcenia. Duszpasterz powinien szukać rozmówcy, a nie na niego czekać. Rozmowa nie jest monologiem prowadzonym przez kapelana, lecz prawdziwym dialogiem. Podczas rozmowy kapelan pomaga potrzebującemu znaleźć właściwe rozwiązanie problemu, jednak w tym procesie powinien poruszać się tylko w przestrzeni zaproponowanej przez rozmówcę.Aim: Pastors serve in the fire service. This paper focuses on a very important aspect of their duties – the pastoral conversation. A chaplain’s service primarily involves communicating with other people. A fire-fighter-rescuer needs support and someone to talk to – including a pastor. However, holding a pastoral conversation requires a priest/pastor to be spiritually prepared, knowledgeable and experienced. These three aspects are emphasised in this paper. Introduction: Nowadays, chaplains serve in all uniformed services. Are they really necessary in the fire service? A perfect answer to this question can be found in the words of the Chief Fire Officer of the State Fire Service: „A fireman will never come to a psychologist, even if he is a top professional who can perfectly handle traumatic experiences, to talk about his personal issues: that things are not fine, that his child is keeping bad company, that his mother is dying of cancer, that he hits the bottle, that... The list goes on and on. The only person a fireman will open up to is a fireman-chaplain” [25, p. 16]. We have to be aware, however, that a chaplain’s service involves not only responding to traumatised fire-fighters who are asking for help, but also reaching out to those who have not yet asked for it. When necessary, the chaplain will fight the fire, but his primary role is to listen and talk. Holding a conversation is not as easy as it may seem, since each person confiding in the chaplain is a different person. This paper highlights the role of a chaplain as being primarily that of a confidant who can devote his time to listen what firefighters have to say. Establishing a rapport with someone we know is always relatively easy. It is much more difficult, however, to establish it with a person we do not know and perhaps see for the first time. Many external and internal factors come into play. It has to be underlined that the pastor in not the only person who provides help. He should cooperate with psychologists and doctors. Only then can a pastoral conversation or advice be regarded as satisfactory for both sides. Conclusions: Pastors who serve in the fire service should not be guided by religious considerations only. They must be prepared for every conversation and this requires continuous self-education. Pastors should reach out to those who need to talk instead of waiting for them. A pastoral conversation is not a monologue by a chaplain, but an actual dialogue. During this dialogue, the chaplain is trying to help the person in need to find the right solution to the problem. In doing so, however, he must not cross the line drawn by the person who confides in him