8 Roczne doświadczenia własne w stosowaniu brachyterapii pulsacyjnej (PDR)

Cel pracyPrzedstawiono roczne doświadczenia własne w stosowaniu brachyterapii (BT) pulsacyjnej (PDR) u chorych na nowotwory złośliwe.Materiał i metodyW okresie od 03.1999 do 06.2000 brachyterapię pulsacyjną zastosowano u 112 chorych z następującymi lokalizacjami zmian nowotworowych: drzewo oskrzelowe (21 chorych), przełyk (34 chorych), pierś (20 chorych), narząd rodny (16 chorych), przewód pokarmowy (6 chorych), rejon głowy i szyi (8 chorych), mózg (5 chorych) oraz cewka moczowa (2 chorych). W 36 przypadkach brachyterapia PDR stanowiła element leczenia radykalnego, u 76 chorych była stosowana jako leczenie paliatywne. U 5 chorych PDR stosowano w obszarze uprzednio napromienianym śródjamowo i/lub wiązką zewnętrzną. Stosowano aparat PDR firmy Nucletron, zawierający żródło Ir192 o aktywności nominalnej 1 Ci. Podczas leczenia stosowano dawki od 6 Gy do 70 Gy, podawane w pulsach powtarzanych co 1 godzinę, jednorazowo lub podczas kolejnych, cotygodniowych aplikacji. Moc dawki wynosia 0.5–1 Gy/ puls/godzinę w przypadkach leczonych radykalnie i napromienianych powtórnie, oraz 1–4 Gy/puls/godzinę lub 6 Gy w jednej aplikacji, u chorych leczonych paliatywnie. Stosowano indywidualne plany leczenia opracowane za pomocą komputerowego systemu planowania leczenia (PLATO). W przypadkach chorych na raka oskrzela i przełyku, leczonych paliatywnie, wykorzystywano własne standardy rozkładu dawki.WynikiTolerancja leczenia BT PDR była bardzo dobra, również u chorych leczonych przez okres kilku dni. U 1 chorego na raka przefyku nie zastosowano kolejnej aplikacji z uwagi na wystąpienie objawów sugerujących popromienne zapalenie przełyku. U większości chorych z objawami choroby nowotworowej leczonych paliatywnie uzyskano poprawę subiektywną.Nie stwierdzono nawrotu nowotworu u chorych napromienianych radykalnie, jakkolwiek względnie krótki okres obserwacji większości chorych nie pozwala na wyciągnięcie ostatecznych wniosków.WnioskiBT PDR pozwala na zastosowanie leczenia śródjamowego i sródtkankowego niemal we wszystkich lokalizacjach zmian nowotwotowych Poprzez zastosowanie różnych metod optymalizacji dawki oraz względnie szerokiego zakresu mocy dawki w pulsie, metoda ta pozwala na optymalny dobór sposobu leczenia u poszczegó1nych chorych

173. Does the correlation between chemotherapy-induced leukopenia with response in locally advanced breast cancer exist?

PurposeThe correlation between chemotherapy-induced toxicity and treatment outcome in cancer patients has not been thoroughly studied. Our aim was to evaluate whether leukopenia following primary chemotherapy may be predictive for response in patients with locally advanced breast cancer.Patients and MethodsThe records of 164 breast cancer patients administered primary chemotherapy between 1985 and 1995 were analysed. Most of the patients presented with locally advanced disease, however included were also patients with large operable tumours. Chemotherapy included one of the three combinations: CMF; modified Cooper regimen (CMFVP); 31 patients (19%), anthracycline-based regimens (FAC and FEC); 16 patients (10%) and 118 patients (71%).ResultsThe objective response rate in the entire group was 58%; 75% in patients who developed grade 2–3 leukopenia during induction chemotherapy, and 52% in those who had no or grade 1 leukopenia (p < 0.01, multivariate analysis). No other patient- or treatment-related factor including age, performance status, T stage, N stage, supraclavicular Iymph node involvement, inflammatory carcinoma or chemotherapy regimen correlated with response to chemotherapy. There was no correlation between treatment-induced leukopenia and overall survival.ConclusionsThese findings suggest a relationship between chemotherapy induced leukopenia and tumour response in patients with locally advanced breast cancer. The prognostic impact of leukopenia is negliglble

12 Brachyterapia pulsacyjna PDR w leczeniu paliatywnym chorych na raka przełyku i raka oskrzela

WstępBrachyterapia pozwala na podanie w krótkim czasie wysokiej dawki na okolicę guza nowotworowego z jednoczesną ochroną zdrowych tkanek otaczających. W paliatywnym leczeniu chorych na nieoperacyjnego raka przełyku metoda ta może być użyteczna w leczeniu dysfagii. U chorych na raka oskrzela jest stosowana w przypadku krwioplucia i duszności spowodowanej obturacją dużych dróg oddechowych.Materiał i metodyW okresie od 16.03.1999 do 31.07.2000 paliatywną brachyterapię pulsacyjną (PDR) zastosowano u 31 chorych na raka przełyku i 20 chorych na raka oskrzela. W grupie chorych na raka przełyku wiek chorych wahał się w granicach od 47 do 88 lat, średnio 69 lat. Chorzy otrzymali dawkę od 10 do 30 Gy w 1–3 aplikacjach Iiczoną w odległości 1 cm od osi aplikatora. Stosowano 1 Gy/puls, pulsy powtarzane co 1 godzinę. U 3 chorych zastosowano ponowne leczenie PDR po upływie 6–11 miesięcy. W grupie chorych na raka oskrzela wiek chorych wahał się od 50 do 72 lat, średnio 62 lata. Chorzy otrzymali dawkę od 6 do 18 Gy w 1–3 aplikacjach liczoną w odległości 1 cm od osi aplikatora. Czas trwania aplikacji wynosił od 15 do 75 minut. W obu grupach chorych kolejne aplikacje powtarzano w odstępach tygodniowych. Stosowano aparat Microselectron PDR firmy Nucletron, zawierający żródiło Ir 192 o aktywności wyjściowej 1–1,5 Ci.WynikiTolerancja leczenia była bardzo dobra. Szczególnie dobry efekt paliatywny uzyskano pod wpływem brachyterapii skojarzonej z leczeniem wiązką zewnętrzną. Średni okres obserwacji chorych po leczeniu wynosił 8 miesięcy. W grupie chorych na raka przełyku ustąpienie lub zmniejszenie dysfagii, utrzymujące się przez kilka miesięcy, uzyskano u 19 chorych (61,3%), natomiast u chorych na raka oskrzela poprawę subiektywną obserwowano u połowy chorych.WnioskiPaliatywna brachyterapia PDR jest dobrze tolerowana i stanowi skuteczną metodę leczenia paliatywnego chorych na zaawansowane nowotwory przełyku i oskrzela

Surgery followed by irradiation in glioblastoma multiforme. A report of 28 cases

Treatment results in glioblastoma multiforme, irrespective of the management, are poor. Median survival in patients managed with surgery alone is 4 months and in those treated with surgery and adjuvant radiotherpy -9 months.Twenty eight patients with glioblastoma multiforme were treated at the Department of Oncology and Radiotherapy, Medical University of Gdańsk between 1991 to 1995. There were females and 20 males and the median age was 58 years (range 18 to 75 years). In 22 cases (78%) diagnosis was confirmed by histology, and in the remaining six cases biopsy was not taken due to the deep localization of the tumour; in all these patients diagnosis was based on CT imaging. All patients were irradiated with cobalt unit and received conventional radiotherapy, 5 days a week, 1.8 Gy per fraction. The first part of treatment included whole brain irradiation (40 Gy) delivered through lateral parallel opposed fields. Thereafter in all instances a brain CT was done and in case of regression or stabilisation (23 pts), a boost dose of 15–22 Gy with reduced portals was delivered. Total dose delivered to the tumor bed was 55–62 Gy. Radiotherapy tolerance was satisfactory and there were no serious complications and interruptions of treatment.Median local recurrence-free survival was 5.3 months, and a median survival – 9.9 months (range, 1.6 to 31.2 months). There was no correlation between survival and radiotherapy dose, sex, pretreatment WHO performance status and tumor localization.Our results confirm poor prognosis in glioblastoma multitorme. New more effective therapeutic approaches are sorely needed in this tumour

2 Ocena porównawcza dawki w odbytnicy obliczonej dwiema metodami w brachyterapii śródjamowej chorych na raka szyjki i trzonu macicy

WstępW Klinice Onkologii i Radioterapii AMG od 1985 roku stosowana jest brachyterapia cezowa przy użyciu aparatu Selektron LDR. Dawkę maksymalną w odbytnicy do roku 1995 wyznaczano stosując wprowadzony doodbytniczo drucik ołowiany w osłonce plastikowej (R1), a w ostatnich latach zgodnie z zaleceniami Raportu 38 ICRU, dodatkowo oznacza się ją lokalizując tylną ścianę pochwy przez tamponowanie gazikami zawierającymi cieniującą na radiogramach nitkę (R2).Cel pracyPorównanie dawek fizycznych (R1 i R2) i równoważnych im dawek biologicznych (r1 i r2) w odbytnicy, obliczonych powyższymi dwiema metodami.Materiał i metodyAnaliza dotyczyła 124 aplikacji cezu u 102 chorych na raka szyjki lub trzonu macicy, leczonych śródjamowo podczas skojarzonego lub pooperacyjnego napromieniania. Rozkład dawki w miednicy małej obliczano za pomocą komputerowych systemów planowania, wykorzystując 2 prostopadłe radiologiczne zdjęcia lokalizacyjne.Dawki biologiczne obliczono przy pomocy modelu liniowo-kwadratowego, przyjmując α/β=4.WynikiW 83% przypadków wartość bezwzględna dawek R1 była niższa od R2. Wartości średnie dawek R1 i R2 oraz r1 i r2 wynosiły odpowiednio: 13,2 ±4,3 Gy i 16,9 ±4,4 Gy oraz 16,8 ±8,0 Gy i 24,0 ±9,6 Gy. Średnia różnica między R1 i R2 oraz r1 i r2 wynosiła 3,7 Gy (95% CI, 3,03–4,41 Gy) i 7,2 Gy (95% CI, 5,77–8,56 Gy), odpowiednio i jest statystycznie znamienna (

36 Ocena porównawcza dwu metod obliczania dawek w odbytnicy podczas śródjamowej brachyterapii (BT) chorych na raka szyjki i trzonu macicy

Radioterapia nowotworów ginekologicznych wiąże się z wysokim ryzykiem uszkodzeń popromiennych pęcherza i odbytnicy. W skojarzonym leczeniu napromienianiem dawka, jaką otrzymuje pkt referencyjny w odbytnicy stanowi sumę dawek fizycznych z BT śródjamowej oraz napromieniania wiązką zewnętrzną. W Klinice Onkologii i Radioterapii AMG, rozkład dawki w miednicy małej podczas BT obliczany jest komputerowo dla każdej chorej. Punktową dawkę maksymalną w odbytnicy wyznacza się na podstawie wprowadzonego doodbytniczo ołowianego drucika w osłonie plastikowej (R1).Od 1995 roku dodatkowo dawkę tę wyznacza się w punkcie referencyjnym, zgodnie z zaleceniami ICRU (raport Nr 38) lokalizując tylną ścianę pochwy gazikami zawierającymi cieniującą na radiogramach nitkę (R2). Ponadto u wszystkich chorych obliczane są równoważne dawki biologiczne wyliczane z zastosowaniem modelu liniowo-kwadratowego (α/β=4).Celem pracy było porównanie dawek fizycznych i odpowiadających im dawek biologicznych (r1 i r2) obliczonych przy użyciu obu wymienionych metod. Analiza dotyczyła 124 aplikacji cezu u 102 chorych na raka szyjki lub trzonu macicy, leczonych śródjamowo podczas skojarzonego lub pooperacyjnego napromieniania.W 83% przypadków wartość bezwzględna dawek R1 była niższa od R2. Wartości średnie dawek R1 i R2 nosiły odpowiednio: 13,2±4,3 Gy i 16,4±4,4 Gy. Różnica między średnimi wynosząca 3,7 Gy jest zamienna statystycznie (test t-Studenta dla danych sparowanych, p=0,000), zarówno w przypadkach stosowania wyłącznie owoidów jak i pełnego układu (owoidów i sondy domacicznej). Różnica średnich pozostawała znamienna (p=0,016) przy uwzględnieniu 10% błędu metody. Wartości średnie dawek biologicznych r1 i r2 wynosiły odpowiednio: 16,8±8,0 Gy i 24,0±9,6 Gy, a średnia różnica dawek wynosiła 7,2 Gy (p=0,000).WnioskiWykazano istotną różnicę między dawkami wyznaczonymi dwiema metodami. W większości przypadków dawki w odbytnicy wyznaczone przy użyciu doodbytniczego drucika były niższe od dawek obliczonych w punkcie referencyjnym wg ICRU. Wprowadzenie osłon obszaru brachyterapii podczas leczenia wiązką zewnętrzną na podstawie obliczeń dawek R1 oznacza możliwość podania zbyt wysokiej dawki całkowitej na odbytnicę, co zwiększa ryzyko wystąpienia powikłań popromiennych. Z tego powodu metoda obliczenia dawki w odbytnicy przy użyciu doodbytniczego drucika nie powinna być zalecana

37. Multicenter, randomized study assessing the impact of amifostine on normal tissue radiation tolerance during head and neck cancer radiotherapy

A prospective, randomized multicenter study was conducted to assess the value of amifostine (Ethyol®) as a radioprotectant in head and neck cancer radiotherapy. The aim of the study was to evaluate the impact of the addition of daily amifostine (150 mg/m2) on the degree of early (mucositis, dysphagia, xerostomia) and late (mucosal, cutaneous, salivary gland, mandible and spinal cord) radiation reactions. Assessed were also patients’ quality of life, local control and overall survival. Sixty two patients from five Polish institutions were randomly assigned to radiotherapy alone (Arm A – 28 patients) or radiotherapy + amifostine (Arm B – 34 patients). There were 43 men and 19 women. Primary tumor was located in the oral cavity (27 patients), oropharynx (25 patients), nasopharynx (2 patients) and larynx/hypopharynx (8 patients). In 43 patients radiotherapy was used as the sole modality of treatment and 19 patients were irradiated postoperatively. The side effects of amifostine were manageable. In 6 patients amifostine infusion had to be temporarily stopped due to hypotension and in 5 patients its administration was permanently terminated due to hypotension, nausea and vomiting, septicemia or fever and visual disturbances. The early results of the study, focusing on early radiation reactions, will be presented at the conference

34. A multicenter randomized study of two regimens in paliative radiotherapy of bone metastases

In this study we compared two methods of radiotherapy in patients with painful bone metastases: 20 Gy in five fraction in five consecutive days vs 8 Gy in one fraction. A total of 115 patients (34 males, 81 females), median age 56 years (23–80), were randomly allocated to one of the treatment arms. In 56 pts. Primary tumor was located in the breast, in 14 pts in the lung, in ten pts in the kidney, in seven pts in the prostate, and in 28 pts in other sites. A total of 146 metastatic bone lesions were irradiated, seventy five (51%) were treated with 20 Gy and seventy one (49%) – with 8 Gy. The most frequent location of metastatic lesions was spine (36%), followed by pelvis (25%), long bones (18%), ribs (12%) and other sites (12%). Treatment techniques included single field (73%) or two parallel opposed fields (27%). Complete pain relief was achieved in 36% of the lesions irradiated with 20 Gy and in 41% of those irradiated with 8 Gy. Partial improvement was observed in 46% and 43% of lesions, respectively. The median time to reappearance of pain in both groups was 5.4 a 4.8 months and 5.0 a 5.4 months respectively. We conclude that a single exposure to 8 Gy is of the same efficacy as 20 Gy in five fractions in pain control of bone metastases and should be recommended as routine management