Diagnostyka amyloidozy układu sercowo-naczyniowego

Terminem „amyloidoza” określa się chorobę związaną z wielonarządowym lub rzadziej miejscowym deponowaniem zewnątrzkomórkowych złogów białka o strukturze włókienkowej. Do narządów najczęściej objętych chorobą należą: serce, nerki, wątroba, przewód pokarmowy oraz układ nerwowy. Zajęcie układu sercowo-naczyniowego, obserwowane u ponad połowy pacjentów z amyloidozą układową, pogarsza rokowanie. W obrazie klinicznym najczęściej stwierdza się objawy zastoinowej niewydolności serca, charakterystyczny niski woltaż zespołów QRS w badaniu elektrokardiograficznym oraz pogrubienie ścian komór serca przy prawidłowej ich objętości w badaniu echokardiograficznym. Nowoczesną diagnostykę amyloidozy serca uzupełnia badanie rezonansu magnetycznego z gadolinium z charakterystycznym późnym wzmocnieniem sygnału. Ocena markerów biochemicznych, takich jak stężenie troponiny T lub I oraz N-końcowego fragmentu pro-BNP (NT-pro-BNP), ma istotną wartość prognostyczną i umożliwia monitorowanie przebiegu choroby oraz leczenia. Choroby Serca i Naczyń 2010, 7 (1), 40-4