Prevalence of hyperuricemia in very high cardiovascular risk patients — a single centre retrospective cohort study

Wstęp. Bezobjawowa hiperurykemia jest potwierdzonym i uznanym przez ekspertów niezależnym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego (CV). Świadomość tego faktu wśród lekarzy wciąż jednak pozostaje niewystarczająca. Brakuje również danych dotyczących rozpowszechnienia bezobjawowej hiperurykemii w populacji pacjentów potencjalnie wyma- gających farmakoterapii.  Celem badania była ocena częstości występowania bezobjawowej hiperurykemii w populacji pacjentów hospitalizowa- nych na oddziale internistycznym oraz częstości stosowania leków urykozurycznych w tej grupie chorych.  Materiał i metody. Jednoośrodkowe badanie kohortowe — retrospektywna ocena dokumentacji pacjentów hospitalizo- wanych na oddziale internistycznym w pierwszym półroczu 2018 roku. W analizie uwzględniono wyniki badań bioche- micznych, dane dotyczące chorobowości pacjentów oraz stosowanej farmakoterapii. Na podstawie zebranych danych wyodrębniono grupę pacjentów obciążonych bardzo wysokim ryzykiem CV, w odniesieniu do których za nieprawidłowe uznaje się stężenie kwasu moczowego większe lub równe 5 mg/dl. Zastosowano typowe metody statystyczne: staty- styki opisowe, odpowiednie testy parametryczne i nieparametryczne w celu oceny istotności różnic wartości wybranych parametrów między badanymi grupami chorych oraz ogólne modele regresji. Przyjęto standardową wartość p poniżej 0,05 dla różnic istotnych statystycznie.  Wyniki. W analizie uwzględniono dane 354 pacjentów, spośród których 194 (55%) spełniło kryterium przynależności do grupy bardzo wysokiego ryzyka CV. Pozostali chorzy stanowili grupę kontrolną. Chorzy z grupy bardzo wysokiego ryzyka CV byli starsi (75 v. 62 lata; p < 0,001), wyróżniali się niższą wartością współczynnika filtracji kłębuszkowej (85 v. 118 ml/min/1,73 m2; p = 0,04) oraz wyższym średnim stężeniem kwasu moczowego (6,6 v. 5,5 mg/dl; p < 0,001). Nie wykazano natomiast istotnych różnic w stężeniach poszczególnych frakcji lipidogramu. Stężenie kwasu moczowego oznaczono u 55% pacjentów z grupy bardzo wysokiego ryzyka CV. Niezależnym predyktorem stężenia kwasu moczowego powyżej 5 mg/dl w tej grupie były nieprawidłowe parametry nerkowe (R2 = 0,18; p < 0,001). W przypadku 70% pacjentów z grupy bardzo wysokiego ryzyka CV, u których oznaczono stężenie kwasu moczowego, przekraczało ono 5 mg/dl. Allo- purinol zastosowano jedynie u 25% tych chorych, przy czym średnie stężenie kwasu moczowego u pacjentów, u których włączono leczenie urykozuryczne, wynosiło 8,1 mg/dl. Najczęściej stosowaną dawką allopurinolu było 100 mg/dobę. Średnie stężenie kwasu moczowego u pacjentów, u których leczenia nie wdrożono, wynosiło 6,2 mg/dl.  Wnioski. Oznaczenie stężenia kwasu moczowego jest zbyt rzadko uwzględniane w profilu badań biochemicznych pacjen- tów obciążonych bardzo wysokim ryzykiem CV. U większości pacjentów z grupy wysokiego ryzyka mogą istnieć wskazania do stosowania leków urykozurycznych. W świetle aktualnych konsensusów ekspertów allopurinol w grupie pacjentów obciążonych bardzo wysokim ryzykiem CV stosuje się zbyt rzadko i w zbyt małej dawce. Introduction. Asymptomatic hyperuricemia is an established independent risk factor for cardiovascular (CV) disease. However, the awareness of this fact among physicians is still insufficient. Data are also lacking on the prevalence of asymptomatic hyperuricemia in a population of patients potentially requiring drug therapy. The aim of the study was to assess the prevalence of asymptomatic hyperuricemia in the population of patients hospi- talized in an internal medicine unit and the frequency of use of uricosuric drugs in this group of patients.  Material and methods. Single centre retrospective cohort study — evaluation of medical records of patients hospitalized in an internal medicine unit in the first half of 2018. The analysis included biochemical testing results, data on patients’ medical conditions and drug therapy used. Based on the collected data, a group of patients with a very high CV risk was identified in whom serum uric acid level ≥ 5 mg/dL is considered abnormal. Typical statistical methods were used including descriptive statistics, appropriate parametric and non-parametric tests to evaluate significance of differences in the values of selected parameters between the study groups, and generalized regression models. Statistically signi- ficant differences were conventionally defined as p &lt; 0.05.  Results. The analysis included data from 354 patients, of whom 194 (55%) met the criteria of a very high CV risk. These patients were older (75 vs. 62 years, p &lt; 0.001) and had lower glomerular filtration rate values (85 vs. 118 mL/ /min/1.73 m2, p = 0.04) and higher mean serum uric acid level (6.6 vs. 5.5 mg/dL, p &lt; 0.001) compared to the control group (non-very high CV risk patients). No significant differences in lipid levels were found between the two groups. Se- rum uric acid level was measured in 55% of patients in the very high CV risk group. Abnormal renal function parameters were an independent predictor of serum uric acid level above 5 mg/dL in this group (R2 = 0.18, p &lt; 0.001). Serum uric acid level was above 5 mg/dL in 70% of very high CV risk patients in whom it was measured. Allopurinol was used in only 25% of these patients, and the mean serum uric acid level in those receiving uricosuric treatment was 8.1 mg/dL. The most commonly used allopurinol dose was 100 mg/day. The mean serum uric acid level in patients not receiving uricosuric treatment was 6.2 mg/dL.  Conclusions. Serum uric acid level measurement is too rarely considered in the biochemical profile of patients at a very high CV risk. Serum uric acid level may be an indication for the use of uricosuric drugs in most patients at a very high CV risk. In the light of the current expert consensus, allopurinol is underused and underdosed in the very high CV risk group.

Dermoscopy of Inflammatory Dermatoses (Inflammoscopy) in Skin of Color—A Systematic Review by the International Dermoscopy Society “Imaging in Skin of Color” Task Force

Dermoscopic patterns of inflammatory dermatoses (inflammoscopy) have been extensively studied in the recent years, though data on patients with darker phototypes (IV-VI) are sparse. The aims of this systematic review were to summarize the current state of knowledge on inflammoscopy applied to skin of color and provide a standardized nomenclature of reported findings. Besides dermoscopic features, type of setting and magnification, number of cases, and histopathological correlation were analyzed. Eighty-five papers addressing 76 different dermatoses (25 papulosquamous dermatoses, 19 hyperpigmented dermatoses, seven hypopigmented dermatoses, four granulomatous dermatoses, two sclerotic dermatoses, five facial inflammatory dermatoses, and 14 miscellaneous conditions) for a total of 2073 instances were retrieved. Only one study showed a level of evidence of III (cross-sectional study), whereas 10 and 74 displayed a level of evidence of IV (case-control studies) and V (case-series and case-reports), respectively. Moreover, our analysis also highlighted that most of papers focalized on a limited number of dermatoses, with several conditions having only single dermoscopic descriptions. Additionally, few studies compared findings among phototypes belonging to the “skin of color” spectrum. Further studies designed according to a systematic approach and considering the above-mentioned issues are therefore needed

Mastocytosis and Skin Cancer: The Current State of Knowledge

Mastocytosis is a heterogeneous group of diseases associated with excessive proliferation and accumulation of mast cells in different organs. Recent studies have demonstrated that patients suffering from mastocytosis face an increased risk of melanoma and non-melanoma skin cancer. The cause of this has not yet been clearly identified. In the literature, the potential influence of several factors has been suggested, including genetic background, the role of cytokines produced by mast cells, iatrogenic and hormonal factors. The article summarizes the current state of knowledge regarding the epidemiology, pathogenesis, diagnosis, and management of skin neoplasia in mastocytosis patients

Bacterial lysate therapy for the prevention of wheezing episodes and asthma exacerbations: A systematic review and meta-analysis

Wheezing and asthma are a growing cause of morbidity in children and adults. Treatment is aimed at prevention of disease exacerbations and preservation of lung function. Respiratory viruses are involved in ∼40–60% of exacerbations. Bacterial lysates prevent recurrent respiratory tract infections and might reduce exacerbations. Moreover, immunomodulatory effects have been observed in human and animal studies. Here we aimed to assess the effects of bacterial lysate therapy on preschool wheezing episodes and asthma exacerbation frequency. We performed a systematic literature review based on the Preferred Reporting Items for Systematic reviews and Meta-Analysis (PRISMA) statement and a meta-analysis using Cochrane Review Manager. Out of 2016 retrieved articles, 22 studies were included, of which five provided sufficient data for a meta-analysis. The use of bacterial lysates showed a decrease of both wheezing episodes (mean difference −2.35 (−3.03– −1.67), p<0.001) and asthma exacerbations in children (mean difference −0.90 (−1.23– −0.57), p<0.001). Additionally, antibiotic use was reduced, and the duration of wheezing episodes was also decreased. No data for adults with asthma are currently available. The immunomodulatory effect seems to be dependent on increased T-helper (Th)1-cell activation and Th2-cell suppression. These favourable effects of bacterial lysates indicate that they show promise as add-on therapy in preschool wheezing and childhood asthma