Effectiveness of osimertinib in patients with lung adenocarcinoma in clinical practice — the Expanded Drug Access Program in Poland

Introduction: Osimertinib is a third-generation, irreversible epidermal growth factor receptor (EGFR) tyrosine kinase inhibitor that has demonstrated efficacy in the treatment of EGFR-mutant non-small-cell lung cancer (NSCLC) in prospective clinical trials. Material and methods: This retrospective analysis evaluated the outcomes of 32 pretreated patients with EGFR T790M mutation who received osimertinib in clinical practice at seven centers in Poland within the Expanded Drug Access Program. Osimertinib was used in the second line in 59% of patients and in later lines in 41%. Results: Objective response was attained in 16 patients (50%), and 12 subjects (38%) had stable disease. Median progression -free survival was 11.3 months in the overall population, 12.6 months in patients with EGFR exon 19 mutation and 7.5 months in patients with EGFR exon 21 mutation (p = 0.045). Median overall survival (OS) was 18.3 months. Overall, 58.4% and 45.6% of patients remained in follow-up after 12 and 24 months, respectively. Median OS appeared longer for patients without cerebral metastases than for those with cerebral metastases (27.4 vs 9.4 months, respectively; p = 0.078), and for patients with the Eastern Cooperative Oncology Group performance status (ECOG PS) 0–1 than those with ECOG PS 2 (27.4 vs 11.8 months, respectively; p = 0.189), although neither result reached statistical significance. Median OS of patients with partial response, stable disease and progressive disease was 27.4, 12.7 and 4.5 months, respectively (p < 0.001). Age, comorbidities, line of treatment with osimertinib, and type of activating EGFR mutation did not impact on OS. Adverse events of any grade or grade 3/4 were reported in 38% and 9% of patients, respectively. One person discontinued due to interstitial pneumonia.Conclusion: These results confirm the value of osimertinib in patients with previously treated EGFR T790M-mutant NSCLC. Clinical benefit was evident in patients with cerebral metastases and moderate performance status

Afatynib w leczeniu zaawansowanego raka gruczołowego płuca

Stosowanie inhibitorów kinazy tyrozynowej (TKI) receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) wpływa na wydłużenie czasu przeżycia wolnego od progresji i zwiększa odsetek obiektywnych odpowiedzi. Afatynib należy do tej grupy leków — jest nieodwracalnym inhibitorem z rodziny ErbB. Leczenie to jest dedykowane grupie chorych z potwierdzoną obecnością mutacji aktywującej w genie EGFR. Cechuje się korzystnym profilem toksyczności i nie wpływa na pogorszenie jakości życia. W pracy przedstawiono przypadek chorej leczonej afatynibem

LECZENIE UKIERUNKOWANE MOLEKULARNIE CHORYCH NA NIEDROBNOKOMÓRKOWEGO RAKA PŁUCA

Lung cancer is the most common cause of cancer-related death both in men and women in Poland and worldwide. Patients diagnosed with non-small-cell lung cancer (NSCLC) of non-squamous and not otherwise specified (NOS) histologies may benefit from targeted therapies, because these types of cancers most often harbor molecular disturbances such as activating EGFR gene mutations, rearrangements of ALK, ROS1 or NTRK genes and BRAF gene mutation. These disorders are a positive predictors of the response to treatment with tyrosine kinase inhibitors. The necessity of molecular tests in patients with advanced NSCLC to be performed prior to qualification for systemic chemotherapy should be emphasized and — in the case of positive results — the use of targeted therapy in the first line treatment.Rak płuca stanowi najczęstszą przyczynę zgonów z powodu choroby nowotworowej zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet w Polsce i na świecie. W Polsce na raka płuca w 2016 roku zachorowało 14,5 tysiąca mężczyzn i 7,7 tysiąca kobiet. W tym samym roku odnotowano 16,2 tysiąca zgonów z powodu raka płuca u mężczyzn i 7,6 tysiąca zgonów z powodu raka płuca u kobiet (1). W ostatnim czasie zwiększa się zachorowalność na raka gruczołowego płuca i w chwili obecnej stanowi on około 45% wszystkich rozpoznanych nowotworów płuca. Chorzy z rozpoznaniem niedrobnokomórkowego (NDRP) niepłaskonabłonkowego raka płuca (chorzy na raka gruczołowego, raka wielkokomórkowego oraz chorzy z rozpoznaniem raka mieszanego, z przewagą wymienionych podtypów histologicznych), a także chorzy z nowotworem o nieokreślonym podtypie histologicznym (ang. not-otherwise specified, NOS) mogą odnieść korzyść z leczenia ukierunkowanego molekularnie, ponieważ w tym typie nowotworu najczęściej stwierdza się obecność zaburzeń molekularnych takich jak mutacja aktywująca w genie EGFR, rearanżacja genu ALK, ROS1 czy NTRK oraz mutacja w genie BRAF. Stwierdzenie obecności określonych zaburzeń molekularnych jest dodatnim czynnikiem predykcyjnym skuteczności leczenia inhibitorami kinazy tyrozynowej, które w tej sytuacji są skuteczniejsze niż klasyczna chemioterapia, wiążą się z poprawą jakości życia chorych, a ponadto wykazują odmienny profil toksyczności. Podkreśla się konieczność oznaczeń molekularnych w materiale tkankowym bądź w przypadku braku dostępności cytologicznym chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego niepłaskonabłonkowego raka płuca przed kwalifikacją do chemioterapii systemowej i w przypadku stwierdzenia zaburzeń molekularnych zastosowania terapii ukierunkowanej molekularnie w 1. linii leczenia. W niniejszym opracowaniu przedstawiono dostępne w Polsce opcje terapeutyczne dla chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR, rearanżacji w genie ALK i ROS1

Leczenie ukierunkowane molekularnie chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca

Rak płuca stanowi najczęstszą przyczynę zgonów z powodu choroby nowotworowej zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet w Polsce i na świecie. Chorzy z rozpoznaniem niedrobnokomórkowego (NDRP) niepłaskonabłonkowego raka płuca, a także chorzy z nowotworem o nieokreślonym podtypie histologicznym (NOS) mogą odnieść korzyść z leczenia celowanego, ponieważ w tych typach nowotworów najczęściej stwierdza się obecność zaburzeń molekularnych, takich jak mutacja aktywująca w genie EGFR, rearanżacja genów ALK, ROS1 czy NTRK oraz mutacja w genie BRAF. Zaburzenia te są dodatnim czynnikiem predykcyjnym odpowiedzi na leczenie inhibitorami kinazy tyrozynowej. Podkreśla się konieczność oznaczeń molekularnych u chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego niepłaskonabłonkowego raka płuca przed kwalifikacją do chemioterapii systemowej i w przypadku stwierdzenia zaburzeń molekularnych — zastosowania terapii celowanej w 1. linii leczenia

Chemioterapia chorych na raka płuca

Rak płuca jest najczęstszą przyczyną zgonów spowodowanych nowotworami. W ostatnich latach opracowano i wprowadzono do praktyki klinicznej leczenie ukierunkowane dla chorych z określonymi zaburzeniami molekularnymi. W leczeniu raka płuca istnieje nadal szereg wskazań klinicznych, w których rozważa się zastosowanie chemioterapii lub chemioterapia jest leczeniem z wyboru. W pracy przedstawiono aktualne zalecenia oraz wskazania do zastosowania chemioterapii w leczeniu pooperacyjnym, przedoperacyjnym, radykalnym i paliatywnym chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca oraz zalecenia dotyczące drobnokomórkowego raka płuca

Effectiveness of Osimertinib in Patients with Lung Adenocarcinoma in Clinical Practice—The Expanded Drug Access Program in Poland

Introduction: Osimertinib is a third-generation, irreversible epidermal growth factor receptor (EGFR) tyrosine kinase inhibitor that has demonstrated efficacy in the treatment of EGFR-mutant non-small-cell lung cancer (NSCLC) in prospective clinical trials. Material and methods: This retrospective analysis evaluated the outcomes of 32 pretreated patients with EGFR T790M mutation who received osimertinib in clinical practice at seven centers in Poland within the Expanded Drug Access Program. Osimertinib was used in the second line in 59% of patients and in later lines in 41%. Results: Objective response was attained in 16 patients (50%), and 12 subjects (38%) had stable disease. Median progression -free survival was 11.3 months in the overall population, 12.6 months in patients with EGFR exon 19 mutation and 7.5 months in patients with EGFR exon 21 mutation (p = 0.045). Median overall survival (OS) was 18.3 months. Overall, 58.4% and 45.6% of patients remained in follow-up after 12 and 24 months, respectively. Median OS appeared longer for patients without cerebral metastases than for those with cerebral metastases (27.4 vs. 9.4 months, respectively; p = 0.078), and for patients with the Eastern Cooperative Oncology Group performance status (ECOG PS) 0–1 than those with ECOG PS 2 (27.4 vs. 11.8 months, respectively; p = 0.189), although neither result reached statistical significance. Median OS of patients with partial response, stable disease and progressive disease was 27.4, 12.7 and 4.5 months, respectively (p < 0.001). Age, comorbidities, line of treatment with osimertinib, and type of activating EGFR mutation did not impact on OS. Adverse events of any grade or grade 3/4 were reported in 38% and 9% of patients, respectively. One person discontinued due to interstitial pneumonia. Conclusion: These results confirm the value of osimertinib in patients with previously treated EGFR T790M-mutant NSCLC. Clinical benefit was evident in patients with cerebral metastases and moderate performance status