Histopathological Features of Gastrointestinal Stromal Tumors and the Contribution of DOG1 Expression to the Diagnosis

Background: Gastrointestinal stromal tumors (GIST) have KIT or platelet-derived growth factor receptor ? (PDGFR?) mutations affecting receptor tyrosine ki-nase activity and do not benefit from classic treatment regimens.Aims: The aim of this study was to review the al-gorithm that may be followed for the diagnosis and differential diagnosis in GISTs by investigating the histomorphological parameters and expression charac-teristics of classical immunohistochemical antibodies used in routine tests in addition to DOG1 expression.Study Design: Diagnostic accuracy study.Methods: We reevaluated the histological and immu-nohistochemical parameters of 37 GISTs. The standard immunohistochemical diagnosis and differential diag-nosis panel antibodies (CD117, PDGFR?, CD34, vi-mentin, desmin, SMA, S-100, and Ki67) were studied on the tumor sections. We also used the popular marker DOG1 antibody with accepted sensitivity for GISTs in recent years and the PDGFR? immune marker for which the benefit in routine practice is discussed.Results: Classification according to progressive dis-ease risk groups of the 37 cases revealed that 54% were in the high risk, 19% in the moderate risk, 16% in the low risk, 8% in the very low risk and 8% in the no risk group.Cytological atypia, necrosis, mucosal invasion and the Ki67 index were found to be related to the progressive disease risk groups of the tumors (p<0.05).Positive immunoreaction was observed with CD117 and PDGFR? in all GISTs in the study (100%). Posi-tivity with the DOG1 antibody was found in 33 (89%) cases. CD34 was positive in 62% (23) of the cases.Conclusion: The CD117 antibody still plays a key role in GIST diagnosis. However, the use of DOG1 and PDGFR? antibodies combined with CD117 as sensitive markers can be beneficia

Midenin glomus tümörü

Altmış dört yaşında erkek hasta masif üst gastrointestinal sistem kanaması ile acil servise başvurdu. Distal gastrektomi uygulanan hastada ameliyat sırasında antral bölge küçük kurvaturda submukozal yerleşimli, 2.4 cm çapında, iyi sınırlı bir kitle palpe edildi. Kitlenin histopatolojik incelemesinde, düzensiz dallanan, ince duvarlı damarların arasında yuvalanmalar, kordonlar ve tabakalar oluşturan berrak sitoplazmalı uniform tümör hücreleri görüldü. İmmünohistokimyasal olarak vimentin ve SMA ile pozitif; sitokeratin, CD34, sinaptofizin, kromogranin A, NSE, CD117 (C-kit) ve S-100 protein ile negatif sonuç elde edildi. Elektron mikroskopik olarak berrak sitoplazmalı, kaba kromatinli yuvarlak nukleusa sahip hücrelerinin damar yapıları etrafı nda gruplar oluşturdukları görüldü. Klinik bulgular, makroskopik görünüm, tümör paterni, immünohistokimyasal ve elektron mikroskopik bulgular glomus tümörü ile uyumlu bulundu.A sixty-four-year old male patient presented to the emergency room with massive upper gastrointestinal tract bleeding. During distal gastrectomy, a submucosal, well demarcated mass with a diameter of 2.4 cm was palpable in the antral region of the lesser curvature. Histopathological examination of the mass revealed uniform tumor cells with clear cytoplasms and round nuclei, forming nests, strands and sheets between dense, irregularly branching, thin-walled vessels. Immunohistochemistry was positive for vimentin and SMA and negative for cytokeratin, CD34, synaptophysin, chromogranin A, NSE, CD117 (C-kit) and S-100 protein. Electron microscopy demonstrated tumor cells with clear cytoplasms and round nuclei with coarsely dispersed chromatin, forming groups around vascular structures. Clinical findings, gross appearance, tumor pattern, immunohistochemical findings and electronmicroscopic findings were all consistent with a glomus tumo

Effect of mucosa thicknesses on stress distribution of implant-supported overdentures under unilateral loading: Photoelastic analysis

Introduction: The aim of this study was to evaluate the effect of different heights of attachment and mucosa thicknesses on the stress distribution of two implant-retained mandibular overdenture designs under loading using the photoelastic stress analysis method. Materials and methods: Six photoelastic models of an edentulous mandibula were fabricated with two solitary implants that were placed in the canine regions. The attachment systems studied were ball and locator stud attachments. Both the ball and locator groups included three models that had different residual ridge heights so as to provide different mucosa thicknesses (1 mm-1 mm, 1 mm-2 mm, 1 mm-4 mm). A static vertical force of 135 N was applied unilaterally (each on the right then the left side) to the central fossa of the first molars. Models were positioned in the field of a circular polariscope to observe the distribution of isochromatic fringes around the implants and the interimplant areas under loading. The photoelastic stress fringes were monitored and recorded photographically. Results: The ball attachment groups showed higher stress values than did the locator groups under loading. Both attachment systems produced the lowest stress values in stimulated 1 mm-1 mm mucosa thickness models. The models with 1 mm-2 mm mucosa thicknesses showed higher stress values than did other models for both attachment systems. The highest stress value observed around both attachment systems was the moderate level in all test models. Conclusion: In different height mucosa thicknesses, locator attachment models distributed the load to the other side of the implant and its surrounding tissue, whereas the ball attachment did not. Regardless of mucosal thickness and attachment type, the implant on the loading side was subjected to the highest stress concentration.Selcuk Universit

İki aktive olan beyazlatma tekniğinin farklı estetik restoratif materyallerin yüzey pürüzlülüğü üzerine etkisi

Objectives: The aim of this in vitro study was to evaluate surface roughness of six different restorative materials during office bleaching procedures with blue light emitted diode (LED) and diode laser photo activation. Materials and Methods: Filtek TM supreme, Tetric Evo Ceram, Tescera ATL, Clearfill Majesty Esthetic, Durafill VS and IPS Empress 2 materials were evaluated in this study. Twenty specimens, 10 mm in diameter and 2 mm thick, were fabricated from each material using a teflon mold. All specimens were randomly assigned to two groups (n=10). Group 1 received two topical applications of 35% hydrogen peroxide for 20 s. And was photoactivated using LED. Group 2 received topical application of 46% hydrogen peroxide using diode laser. Surface roughness values were measured prior to and following bleaching procedures by using a profilometer. Data were analyzed statistically, by one-way-analysis of variance (ANOVA), post-hoc Tamhane's T2 and independent t tests. Results: Surface roughness values for all restorative materials tested increased after both bleaching procedures (p 0.05). Conclusions: Although clinical effects depend on in-vivo conditions, the effects of office bleaching agents should be known and applied cautiously when a colored restoration is bleached or a restoration is neighboured with the tooth bleached.Amaçlar: Bu in vitro çalışmanın amacı, mavi ışık yayan diyot (LED) ve diyot lazer ile foto aktive olan ofis tipi beyazlatma prosedürleri esnasında altı farklı restoratif materyalin yüzey pürüzlülüğünü değerlendirmektir. Materyal ve Metotlar: Bu çalışmada Filtek TM supreme, Tetric Evo Ceram, Tescera ATL, Clearfill Majesty Esthetic, Durafill VS ve IPS Empress 2 materyalleri kullanıldı. Yirmi örnek; her biri 10 mm çapında 2 mm kalınlığında olacak şekilde teflon kalıp kullanılarak oluşturuldu. Bütün örnekler rastgele iki gruba ayrıldı (n=10). Grup 1' de topikal uygulanan %35'lik hidrojen peroksit LED kullanılarak 20 saniye süreyle foto aktive edildi. Grup 2' de %46'lık hidrojen peroksit diode lazer kullanılarak topikal olarak uygulandı. Yüzey pürüzlülüğü değerleri başlangıç ve beyazlatma işlemleri sonrasında olmak üzere profilometre yardımıyla ölçüldü. Veriler tek-yönlü varyans analizi (ANOVA), Tamhane's T2 ve bağımsız t testleri yapılarak istatiksel olarak analiz edildi. Sonuçlar: Yüzey pürüzlülüğü değerleri test edilen tüm restoratif materyallerde her iki beyazlatma prosedüründe de artmıştır (p0,05). Çıkarımlar: Klinik etkiler in-vivo şartlara bağlı olmasına rağmen ofis tipi beyazlatma ajanlarının etkileri bilinmeli ve renklenmiş bir restorasyon beyazlatıldığında veya beyazlatılmış diş ile komşu restorasyon varlığında dikkatle kullanılmalıdır

Bond strength of resin composite to light activated bleached enamel

WOS: 000391532500014PubMed ID: 27811449Objectives: This study evaluated the microtensile bond strength (mu TBS) of a resin composite bonded to bleached enamel as a function of bleaching conditions. Materials and Methods: The whiteness hydrogen peroxide (HP) bleaching agent containing 35% HP was applied to the central incisors' facial enamel surface and irradiated as follows: No treatment (G1; control); no light (G2); light-emitting diode, the 40s (G3); diode laser, the 20s (G4); and neodymium: yttrium aluminum garnet laser, 20s (G5). A Variolink II resin composite structure was then built up incrementally on the surface. The teeth were sectioned into three 1.2 mm x 1.2 mm wide "I"-shaped sections. The specimens were then subjected to microtensile testing at a crosshead speed of 1 mm/min. Data were analyzed using one-way ANOVA (alpha = 0.05) followed by the Tukey Honestly Significant Difference post-hoc test. The fractured surfaces were observed with a stereomicroscope at x 100 magnification. Results: One-way ANOVA revealed no statistical differences among the groups (P > 0.05). No differences appeared between the groups bonded 14 days after bleaching (P > 0.05). Mean mu TBS values (MPa) were as follows: 22.05 +/- 5.01 (G1); 19.6 +/- 5.6 (G2); 19.3 +/- 5.4 (G3); 20.08 +/- 2.08 (G4); and 18.1 +/- 4.8 (G5). Many adhesive failures occurred at the bleached and irradiated enamel surfaces. Conclusion: The various irradiation treatments following the application of the whiteness HP bleaching agent to enamel did not significantly reduce the mu TBS within a 14-day period

İki ışıkla aktive olan ofis tipi beyazlatma ajanlarının farklı estetik restoratif materyallerin mikrosertliği üzerine etkisi

Background: Irradiation sources have been used to reduce the total in-office bleaching time. However, little is known about the effects of the light irradiation bleaching systems on the restorative materials. This in vitro study evaluated the microhardness of 6 different restorative materials during office bleaching procedures with blue light emitted diode and diode laser photoactivation. Methods: FiltekTM supreme (nanofilled), Tetric EvoCeram (nanohybrid), Tescera ATL (ormocer), Clearfill Majesty Esthetic (nanofilled), Durafill VS (microfilled) and IPS Empress II (ceramic) restorative materials were selected in this study. Twenty specimens, 10 mm in diameter and 2 mm thick, were fabricated from each material using a Teflon mold. All specimens were randomly assigned to two groups (n=10). Group 1 received two topical applications of 35% hydrogen peroxide and was photoactivated using blue light emitted diode for 20s. Group 2 received topical application of 46% hydrogen peroxide using diode laser for 30s. Baseline and after bleaching microhardness measurements were taken with a Vickers hardness tester that was used with a 300 g for the porcelain and 100 g for the composite and ormocer specimens, the dwell time was 30 s for all groups. Data were analyzed statistically, with one-way-analysis of variance (ANOVA), post-hoc Tamhane's T2 and independent t tests. Results: After application of both office bleaching agents, microhardness of all restorative materials tested were significantly decreased (p<.05). However, Tetric EvoCeram composite resin material showed the least microhardness value (p<.05). Conclusion: Blue light emitted diode and diode laser activation hydrogen peroxide office bleaching agents have similar effects on the reduction of microhardness of restorative materials. The data of this study revealed that after bleaching, nanofilled (FS, CME), microfilled (Df) specimens demonstrated lower changes in microhardness values than nanohybrid (TEC) composite material.Amaç: Işın kaynakları ofis tipinde beyazlatma süresini azaltmak için kullanılmıştır. Işık ışınlama beyazlatma sistemlerinin restoratif materyaller üzerindeki etkileri hakkında az şey bilinmektedir. Bu in vitro çalışmada, mavi ışık yayan diyot ve diyot lazer fotoaktifleştirme ile ofis beyazlatma prosedürleri sırasında 6 farklı restoratif malzemenin mikrosertlik değeri değerlendirildi. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada, Filtek TM supreme (nanodolduruculu), Tetric EvoCeram (nanohibrit), Tescera ATL (hibritpolimer), Clearfill Majesty Esthetic (nanodolduruculu), Durafill VS (mikrodolduruculu) ve IPS Empress II (seramik) restoratif malzemeler seçildi. Her malzemeden teflon kalıp yardımıyla çapı 10 mm ve kalınlığı 2 mm olan yirmişer örnek hazırlandı. Tüm örnekler rastgele ikişer gruba ayrıldı (n=10). Grup 1'e,% 35 hidrojen peroksitten iki kez topikal uygulama yapıldı ve 20 s boyunca mavi ışık yayan diyot kullanılarak fotoaktif hale getirildi. Grup 2, 30 s için diyot lazer kullanılarak % 46 hidrojen peroksit topikal uygulaması yapıldı. Başlangıç ve beyazlatma sonrası değerler Vickers sertlik testi cihazı yardımıyla porselen için 300 gr; kompozit ve hibritpolimer örnekler için 100 gr’lık ağırlık kullanılarak ölçüldü. Veriler tek yönlü varyans analizi (ANOVA), Tamhane’s T2 ve bağımsız t testi ile istatistiksel olarak analiz edildi. Bulgular: Her iki beyazlatma ajanlarının kullanımdan sonra, tüm restoratif materyallerin mikrosertliğinde önemli derecede düşüş gözlemlendi (p<.05). Fakat en düşük mikrosertlik değerini Tetric EvoCeram kompozit rezin materyal gösterdi (p<.05). Sonuç: Mavi ışık yayan diyot ve diyot lazer aktivasyonlu hidrojen peroksit ofis tipi beyazlatma ajanları restoratif materyallerin mikrosertliğinin azalması üzerine benzer etkiler vardı. Bu çalışmanın verileri; beyazlatma sonrası nanodolduruculu (FS, CME) ve mikrodolduruculu (Df) örneklerin nanohibrit (TEC) kompozit materyale göre mikrosertlik değerlerinde daha düşük değişiklikler gösterdiğini ortaya çıkardı

RETROPERİTONEAL SEMİNOMLA BİRLİKTE NODÜL SAPTANAN BİR OLGU

Ekstragonadal retroperitoneal germ hücreli tümörlerİn orjinİ tartışmalıdır. Bu tümörlerİn testiste var olan, ancakzamanla regrese olan bir tümörün metastazı olduğunu İIeri süren yayınlar mevcuttur. Bu düşünceyi destekleyen en önemlbulgu birçok hastada retroperitoneal seminomla birlikte, testisde fibrohiyalinize nodül bulunmasıdır. Beş cm çapındaretroperitoneal kitlesi olan 47 yaşında erkek hasta sunulmaktadır. Seminomun patoIoji tanısından sonra hastanın testisler,muayene edildi ve sağ testisinde 3 cm çapında solİd bİr kitle bulundu. Sağ orşiektomi uggulandı. Makroskopik olarak kesityüzeyinde 3 cm öIçüsünde fibrotik bir nodül görüIdü. Mi'kroskopik İncelemelerde testisdekİ nodüIün fibrohgalinize gapıdaolduğu göruldü. Retroperİtoneal germ hücreli tümörlerin orijini hakkında katkıda bulunabileceği duşüncesi iIe olgu literatürbulguları eşIiğinde sunuldu.</p

ABDOMİNAL AKTİNOMİKOZ (OLGU SUNUMU)

Aktinomikoz, çoğunlukla boyunda, bazen de akciğer ve abdomende lokalize olan nadir görülen, kronik süpüratif bir enfeksiyon hastalığıdır. Enfeksiyona sıklık|a Actinomyces israelii sebep olmaktadır. Tanı organizmanın dokudaki karakteristik histolojik görüntüsü veya anaerobik kültürle konmaktadır. Aktinomikoz enfeksiyonu makroskopik olarak, gri beyaz sarı renkte apse odakları ve yumuşak nekrotik odaklar içeren yoğun fibrozise neden olur. Mikroskopik incelemede ise polimorf nüveli lökositlerle çevriIi koyu eosinofilik granüler amorf cisimler, aktinomikozu akla getirir. Olgularımız, abdominal kitle ve akut batın nedeniyle acil olarak opere edilen iki kadın hastaydı. Her iki olgu klinik özellikleriyle malign tümör olarak değerlendirilmiş olmasına karşın histopatolojik inceleme sonucunda aktinomikoz enfeksiyonuyla uyumlu kronik süpüratif inflamasyon tanısı aldı. Nadir oluşu ve malign tümör olarak hatalı tanı alma ihtimali nedeniyle iki abdominal aktinomikoz vakası literatür eşliğinde sunuldu.</p

İki ışıkla aktive olan ofis tipi beyazlatma ajanlarının farklı estetik restoratif materyallerin mikrosertliği üzerine etkisi

Background: Irradiation sources have been used to reduce the total in-office bleaching time. However, little is known about the effects of the light irradiation bleaching systems on the restorative materials. This in vitro study evaluated the microhardness of 6 different restorative materials during office bleaching procedures with blue light emitted diode and diode laser photoactivation. Methods: FiltekTM supreme (nanofilled), Tetric EvoCeram (nanohybrid), Tescera ATL (ormocer), Clearfill Majesty Esthetic (nanofilled), Durafill VS (microfilled) and IPS Empress II (ceramic) restorative materials were selected in this study. Twenty specimens, 10 mm in diameter and 2 mm thick, were fabricated from each material using a Teflon mold. All specimens were randomly assigned to two groups (n=10). Group 1 received two topical applications of 35% hydrogen peroxide and was photoactivated using blue light emitted diode for 20s. Group 2 received topical application of 46% hydrogen peroxide using diode laser for 30s. Baseline and after bleaching microhardness measurements were taken with a Vickers hardness tester that was used with a 300 g for the porcelain and 100 g for the composite and ormocer specimens, the dwell time was 30 s for all groups. Data were analyzed statistically, with one-way-analysis of variance (ANOVA), post-hoc Tamhane's T2 and independent t tests. Results: After application of both office bleaching agents, microhardness of all restorative materials tested were significantly decreased (p<.05). However, Tetric EvoCeram composite resin material showed the least microhardness value (p<.05). Conclusion: Blue light emitted diode and diode laser activation hydrogen peroxide office bleaching agents have similar effects on the reduction of microhardness of restorative materials. The data of this study revealed that after bleaching, nanofilled (FS, CME), microfilled (Df) specimens demonstrated lower changes in microhardness values than nanohybrid (TEC) composite material.Amaç: Işın kaynakları ofis tipinde beyazlatma süresini azaltmak için kullanılmıştır. Işık ışınlama beyazlatma sistemlerinin restoratif materyaller üzerindeki etkileri hakkında az şey bilinmektedir. Bu in vitro çalışmada, mavi ışık yayan diyot ve diyot lazer fotoaktifleştirme ile ofis beyazlatma prosedürleri sırasında 6 farklı restoratif malzemenin mikrosertlik değeri değerlendirildi. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmada, Filtek TM supreme (nanodolduruculu), Tetric EvoCeram (nanohibrit), Tescera ATL (hibritpolimer), Clearfill Majesty Esthetic (nanodolduruculu), Durafill VS (mikrodolduruculu) ve IPS Empress II (seramik) restoratif malzemeler seçildi. Her malzemeden teflon kalıp yardımıyla çapı 10 mm ve kalınlığı 2 mm olan yirmişer örnek hazırlandı. Tüm örnekler rastgele ikişer gruba ayrıldı (n=10). Grup 1'e,% 35 hidrojen peroksitten iki kez topikal uygulama yapıldı ve 20 s boyunca mavi ışık yayan diyot kullanılarak fotoaktif hale getirildi. Grup 2, 30 s için diyot lazer kullanılarak % 46 hidrojen peroksit topikal uygulaması yapıldı. Başlangıç ve beyazlatma sonrası değerler Vickers sertlik testi cihazı yardımıyla porselen için 300 gr; kompozit ve hibritpolimer örnekler için 100 gr’lık ağırlık kullanılarak ölçüldü. Veriler tek yönlü varyans analizi (ANOVA), Tamhane’s T2 ve bağımsız t testi ile istatistiksel olarak analiz edildi. Bulgular: Her iki beyazlatma ajanlarının kullanımdan sonra, tüm restoratif materyallerin mikrosertliğinde önemli derecede düşüş gözlemlendi (p<.05). Fakat en düşük mikrosertlik değerini Tetric EvoCeram kompozit rezin materyal gösterdi (p<.05). Sonuç: Mavi ışık yayan diyot ve diyot lazer aktivasyonlu hidrojen peroksit ofis tipi beyazlatma ajanları restoratif materyallerin mikrosertliğinin azalması üzerine benzer etkiler vardı. Bu çalışmanın verileri; beyazlatma sonrası nanodolduruculu (FS, CME) ve mikrodolduruculu (Df) örneklerin nanohibrit (TEC) kompozit materyale göre mikrosertlik değerlerinde daha düşük değişiklikler gösterdiğini ortaya çıkardı

Temperature rises during tooth bleaching with different light-curing units

WOS: 000354532700005The aim of this study was to evaluate the influence of three different light-curing units on the temperature rise induced in the pulpal cavity, when bleached with 35% hydrogen peroxide (HP). Forty extracted maxillary central incisors were randomly divided into four groups according to photoactivation procedure (n=10). Whiteness HP (WHP) bleaching agent which contains 35% HP bleach was placed on the facial tooth surface and no photoactivation device was used (control); an blue light-emitting diode (LED, 40s), a diode laser (4W, Continous mode, 20s), and Nd:YAG laser (4W, 60Hz frequency, 20s). Temperature rise in the pulpal chamber was measured with a J-type thermocouple wire that was connected to a data logger before and immediately after each 20-40s application. One tooth of each group was selected for scanning electron microscope analysis. Data were analyzed using one-way ANOVA followed by the Games Howell post hoc test at a preset alpha of 0.05. One-way ANOVA revealed that there was a significant difference among the light-curing units (p<0.05) and between control group and light-curing units (p<0.05). The Nd:YAG induced significantly, which resulted in higher temperature increase than other light-curing units (10.7 degrees C). The LED unit produced the lowest temperature changes (3.2 degrees C) among the light-curing units. The presence of the bleaching gel did not cause a temperature increase in control group (0 degrees C). The results suggested that using light-curing units caused temperature changes in the intrapulpal cavity during tooth bleaching. The use of LED will be more safer for pulpal health when assisted with WHP bleaching gel