The Emotivism of Law. Systematic Irrationality, Imagined Orders, and the Spirit of Decision Making

The process of decision making is predictable and irrational according to Daniel Ariely and other economic behaviorists, historians, and philosophers such as Daniel Kahneman or Yuval Noah Harari. Decisions made anteriorly can be, but don’t have to be, present in the actions of a person. Stories and shared belief in myths, especially those that arise from a system of human norms and values and are based on a belief in a “supernatural” order (religion) are important. Because of this, mass cooperation amongst strangers is possible

Spectators’ aesthetic experiences of sound and movement in dance performance

In this paper we present a study of spectators’ aesthetic experiences of sound and movement in live dance performance. A multidisciplinary team comprising a choreographer, neuroscientists and qualitative researchers investigated the effects of different sound scores on dance spectators. What would be the impact of auditory stimulation on kinesthetic experience and/or aesthetic appreciation of the dance? What would be the effect of removing music altogether, so that spectators watched dance while hearing only the performers’ breathing and footfalls? We investigated audience experience through qualitative research, using post-performance focus groups, while a separately conducted functional brain imaging (fMRI) study measured the synchrony in brain activity across spectators when they watched dance with sound or breathing only. When audiences watched dance accompanied by music the fMRI data revealed evidence of greater intersubject synchronisation in a brain region consistent with complex auditory processing. The audience research found that some spectators derived pleasure from finding convergences between two complex stimuli (dance and music). The removal of music and the resulting audibility of the performers’ breathing had a significant impact on spectators’ aesthetic experience. The fMRI analysis showed increased synchronisation among observers, suggesting greater influence of the body when interpreting the dance stimuli. The audience research found evidence of similar corporeally focused experience. The paper discusses possible connections between the findings of our different approaches, and considers the implications of this study for interdisciplinary research collaborations between arts and sciences

What language does to feelings

This paper distinguishes various ways in which language can act on our affect or emotion experience. From the commonsensical consideration that sometimes we use language merely to report or describe our feelings, I move on to discuss how language can constitute, clarify, and enhance them, as well as induce novel and oft surprising experiences. I also consider the social impact of putting feelings into words, including the reciprocal influences between emotion experience and the public dissemination of emotion labels and descriptions, and how these influences depend on the power of labelling to make complex feelings visible and thus easily accessible. Finally, I address and reinterpret some psychological findings on the so-called “verbal overshadowing” effect

The Capaciousness of No: Affective Refusals as Literacy Practices

© 2020 The Authors. Reading Research Quarterly published by Wiley Periodicals, Inc. on behalf of International Literacy Association The authors considered the capacious feeling that emerges from saying no to literacy practices, and the affective potential of saying no as a literacy practice. The authors highlight the affective possibilities of saying no to normative understandings of literacy, thinking with a series of vignettes in which children, young people, and teachers refused literacy practices in different ways. The authors use the term capacious to signal possibilities that are as yet unthought: a sense of broadening and opening out through enacting no. The authors examined how attention to affect ruptures humanist logics that inform normative approaches to literacy. Through attention to nonconscious, noncognitive, and transindividual bodily forces and capacities, affect deprivileges the human as the sole agent in an interaction, thus disrupting measurements of who counts as a literate subject and what counts as a literacy event. No is an affective moment. It can signal a pushback, an absence, or a silence. As a theoretical and methodological way of thinking/feeling with literacy, affect proposes problems rather than solutions, countering solution-focused research in which the resistance is to be overcome, co-opted, or solved. Affect operates as a crack or a chink, a tiny ripple, a barely perceivable gesture, that can persist and, in doing so, hold open the possibility for alternative futures

"Monsters on the Brain: An Evolutionary Epistemology of Horror"

The article discusses the evolutionary development of horror and fear in animals and humans, including in regard to cognition and physiological aspects of the brain. An overview of the social aspects of emotions, including the role that emotions play in interpersonal relations and the role that empathy plays in humans' ethics, is provided. An overview of the psychological aspects of monsters, including humans' simultaneous repulsion and interest in horror films that depict monsters, is also provided

Feeling With Imagination: Sympathy and Postwar American Poetry

This dissertation examines how sympathy, defined as the act of “feeling with” another, develops within American poetics from 1950-1965 both as aesthetic strategy and as political response to Cold War culture. Re-examining the social aims of postwar poets typically either thought of as apolitical or yoked to political positions not in fact evidenced by their poems, I argue that these poets, by developing forms of sympathy that negotiate the middle space between the aesthetic conventions of late modernist poetry and the social concerns of postwar American culture, instantiate a self-questioning, often implicit form of “soft politics” that both prefigures and creates the conditions for the more openly political aesthetic of the 1960s. The dissertation is divided into three parts, each of which examines two poets. The first section focuses on Robert Lowell and Elizabeth Bishop, analyzing their work in light of the affect theory first developed by the psychologist Silvan Tomkins to show how their poems invite and deconstruct the sharing of various forms of feeling between reader, speaker, and subject. I then examine the work of John Ashbery and Frank O’Hara, who use sympathy to fashion a radically unfinished model of selfhood that both anticipates and interrogates poststructuralist conceptions of subjectivity. The final section of my dissertation reads the work of the late modernist African-American poets Robert Hayden and Melvin Tolson in the context of theorists including Frantz Fanon and Mikhail Bakhtin, demonstrating that their poems embody, by their global and sympathetic perspective, the attempt to forge of ties of sympathy between individuals separated by distance, race, gender, and history. Using an interdisciplinary methodology that combines affect theory with historicist and formalist critique, I provide an original and important reading of mid-century U.S. poetics as defined by a radical ethics rooted in forms of shared feeling. Illuminating the soft politics of late modernist poetry, this thesis complicates the current picture of the postwar arts by arguing that it is attuned not only to the psychology of the solitary or alienated self, but to the ways in which bonds of sympathy between disparate persons can transform conceptual models of individual, community, and nation

Epifania literacka w poezji Williama Butlera Yeatsa

Pojęcie epifanii jest dzisiaj często odnoszone do wczesnej estetyki Jamesa Joyce’a. Dzieje się tak nie bez przyczyny – Joyce nie tylko w mistrzowski sposób stosował poetykę epifanii w swoich powieściach, opowiadaniach i utworach poetyckich; to właśnie on pierwszy nadał angielskiemu słowu epiphany znaczenie, w jakim jest ono dzisiaj powszechnie używane przez literaturoznawców. W powieści Stefan bohater (Stephen Hero), pierwszej wersji późniejszego Portretu artysty z czasów młodości, tytułowy bohater powieści podkreśla związek epifanii z literaturą, sugerując, że sporządzenie starannego zapisu literackiego utrwalającego każde „duchowe” doświadczenie epifanii („spiritual manifestation”) jest powinnością każdego artysty – pisarza bądź poety. Mimo że to właśnie Joyce spopularyzował termin epifania w literaturze, konwencja literacka polegająca na sugestywnym przedstawieniu momentu intuicyjnego wglądu lub momentu postrzegania, któremu towarzyszy szczególnie wyostrzona percepcja, istniała i była popularna dużo wcześniej. Krytycy M. H. Abrams, Morris Beja, Robert Langbaum czy Ashton Nichols podzielają pogląd, że ważnym poprzednikiem modernistycznej epifanii literackiej była dobrze znana w epoce romantyzmu poetyka „Momentu”. Za jej twórcę jest zwykle uważany William Wordsworth, ale nie był on jedynym poetą stosującym tę estetykę w swojej twórczości w okresie romantyzmu. Do poetyki epifanii wracają później, chociaż nieco rzadziej niż w romantyzmie, poeci epoki wiktoriańskiej. W okresie modernizmu epifania literacka dość szybko ewoluuje, jednocześnie zyskując na popularności – stosuje się ją niemal powszechnie w modernistycznej prozie jako narzędzie nadające jej strukturę. Jednakże dwudziesty wiek to nie tylko wyraźna obecność epifanii literackiej w prozie – jest ona w dalszym ciągu stosowana w poezji, a wcześniej obowiązujące modele i konwencje ulegają dynamicznym zmianom również tutaj. Pośród poetów, którzy często stosowali poetykę epifanii w swojej twórczości, jednym ze szczególnie godnych uwagi jest Irlandczyk William Butler Yeats. Yeats, wizjoner i okultysta, który uważał się w młodości za duchowego spadkobiercę Blake’a i Shelleya, a u schyłku życia wciąż twierdził, że był jednym z „ostatnich romantyków”, jest dzisiaj często uważany za jednego z najważniejszych i najbardziej interesujących anglojęzycznych modernistów. Jego poezja początkowo powstawała pod wyraźnym wpływem literatury anglosaskiego romantyzmu, później widoczne są w niej wpływy symbolizmu i poezji wiktoriańskiej, a w dojrzałym wieku i pod koniec życia poety – wpływy poezji powstającej w czasie najbardziej dynamicznego rozwoju brytyjskiej literatury doby modernizmu. Ta różnorodność wpływów i wielość inspiracji znajduje swój wyraz w wyjątkowo zróżnicowanych przedstawieniach momentu-epifanii w poezji Yeatsa. Celem pracy doktorskiej Epifania literacka w poezji Williama Butlera Yeatsa (Literary Epiphany in the Poetry of W. B. Yeats) jest zbadanie tych różnorodnych przedstawień oraz odpowiedź na pytanie czy, a jeśli tak, to w jaki sposób i w jakim stopniu, Yeats przekształcał i adaptował istniejące, znane modele i konwencje charakterystyczne dla poetyki epifanii. Opracowanie liczy pięć rozdziałów. W rozdziale pierwszym omawiane są teoretyczne aspekty epifanii w literaturze. Drugi rozdział analizuje w kontekście kulturowym charakterystyczne dla literatury danego okresu użycia poetyki „momentu”, towarzyszące im konwencje oraz wybrane przedstawienia epifanii. Przegląd ten ma ułatwić przyjrzenie się specyfice poetyki epifanii literackiej w poezji Yeatsa w kolejnych rozdziałach i z tego względu omawiana jest tu przede wszystkim literatura powstała między rokiem 1798 (rok publikacji Ballad lirycznych Wordswortha i Coleridge’a) a latami trzydziestymi dwudziestego wieku. W rozdziałach trzecim, czwartym i piątym analizowane są wybrane wiersze Irlandczyka; zachowany jest tu porządek chronologiczny pozwalający na zbadanie, w jaki sposób jego strategie użycia poetyki epifanii zmieniały się na przestrzeni lat. Przeprowadzone analizy pozwalają stwierdzić, że Yeats niejednokrotnie wykorzystywał znane strategie przedstawiania epifanii-momentu, a jednocześnie w istotny sposób je przekształcał i adaptował, tworząc nowe, charakterystyczne dla siebie modele i wzorce. W początkowym okresie twórczości poeta posługuje się konwencjami znanymi w okresie romantyzmu, w tym towarzyszącymi często w tym okresie poetyce epifanii kategoriami wzniosłości i piękna, by konstruować utwory, w których epifaniczny „moment” często pod wieloma względami upodabnia się do swojego pierwowzoru z epoki romantyzmu. W tym czasie Yeats często pisze krótsze wiersze, których zwykle przejrzysta, spójna struktura ma na celu stworzenie określonej atmosfery emocjonalnej („mood”) w końcowej części utworu. Już wówczas w poezji Irlandczyka widoczne są wpływy symbolizmu, a w nieco późniejszym okresie – modernizmu. Ten proces stopniowej zmiany stylu spowoduje odejście od ściśle romantycznych konwencji przedstawiania epifanii, a ilustrują go przywoływane w rozdziale trzecim przemyślenia poety. W poezji opublikowanej w tomiku Responsibilities (1914) wpływy modernizmu są już bardzo wyraźne, a sam moment wglądu ma w wielu przypadkach stosunkowo rzadko spotykaną w poezji romantyków egatywną, pesymistyczną wymowę (np. w „The Cold Heaven” i „The Magi”). W wierszach tego okresu tak język jak i obrazowanie cechuje dalsze odejście od romantycznych wzorców. Jednocześnie Yeats stopniowo odchodzi od wielu stosowanych w romantyzmie konwencji przedstawiania epifanii, wybierając modernistyczny minimalizm i ekspresję pojedynczego obrazu w miejsce bardziej typowej dla romantycznej „chwili” dłuższej formuły opisowej, w której istotna jest dokładnie scharakteryzowana postać podmiotu lirycznego, sceneria i dramaturgia wydarzeń poprzedzających moment wglądu. Ówczesna koncepcja wyrazistego obrazu i pozbawionego abstrakcji języka, którą Yeats przeciwstawia „bezcielesnej emocji” poezji niektórych symbolistów i poetów wiktoriańskich, pod wieloma względami współbrzmi z założeniami imagizmu Pounda. Z drugiej strony charakterystyczna dla poezji Yeatsa w tym okresie tendencja do upatrywania źródła epifanii w tym, co nierealne, wyobrażone, wizyjne jest w dużym stopniu antymodernistyczna – archetypowy modernistyczny „moment” związany jest przecież z estetyzacją tego, co pospolite, codzienne czy banalne. Yeats pozostaje przez dłuższy czas pod wpływem poetyki wizji: w nieco późniejszych wierszach “The Second Coming” i “Leda and the Swan” ta tendencja jest jeszcze wyraźniejsza, a wizyjny charakter epifanii jest zaakcentowany poprzez kontekst, który stanowią ekscentryczne teorie tworzone w tym okresie przez poetę i szczegółowo opisane w A Vision. Irlandczyk wkrótce powraca do niektórych form i konwencji charakterystycznych dla poetyki epifanii w romantyzmie – estetyka ta jest obecna w tomikach The Wild Swans at Coole, The Tower i The Winding Stair and Other Poems. W tym późniejszym okresie twórczości Yeatsa przeżywany „moment” jest jednak w kontekście wymowy całości utworu zwykle pozbawiony wiary i optymizmu, które są zwykle dobrze uchwytnymi cechami jego romantycznego pierwowzoru. Utwory wykorzystujące niektóre konwencje popularne w romantyzmie mają zazwyczaj charakter dialogu teraźniejszości z przeszłością. W przeciwieństwie do wspomnianych wcześniej epifanii-wizji, w których osoba relacjonująca wydarzenia pozostaje często anonimowa, a niekiedy jest całkowicie ukryta, podmiot liryczny jest tu na ogół postacią pierwszoplanową. W tym okresie jako model, który pozwala na wykorzystanie konwencji epifanii, pojawia się niekiedy the greater Romantic lyric – opisana przez M. H. Abramsa, często stosowana w epoce romantyzmu forma dłuższego wiersza, w którym przemyślenia podmiotu lirycznego pozostają w ścisłym związku z obserwowanymi przez ów podmiot elementami określonego miejsca lub krajobrazu i niejednokrotnie prowadzą do doświadczenia wglądu. Inną strategią pozwalającą Yeatsowi na posłużenie się konwencjami jest przywołanie epifanii ukazywanej w sposób typowy dla romantyzmu – jako przeżywany przez podmiot liryczny ulotny moment intuicyjnego poznania, który umożliwia głęboką przemianę. W tym okresie poeta na ogół przekształca tę konwencję: umieszcza tak przedstawiony moment w przeszłości, sugerując, że taki sposób przeżywania jest niemożliwy dla podmiotu lirycznego w jego obecnej sytuacji. Kontrast między „tu i teraz” a „tam i wtedy” jest często dodatkowo podkreślony poprzez formę utworu: spójność i harmonia zwykle krótkiego fragmentu zwięźle opisującego moment krótkotrwałego olśnienia epifanii jest przeciwstawiana modernistycznemu kolażowi lub brakowi harmonii charakteryzującymi całą kompozycję; tym samym wymowa całości utworu zazwyczaj zaprzecza pozytywnej wymowie krótkiego fragmentu. W poezji napisanej po roku 1933 (rok publikacji tomiku The Winding Stair and Other Poems) epifania literacka pojawia się rzadko, kiedy jednak Yeats decyduje się na jej użycie, przybiera ona formy mało konwencjonalne i mało charakterystyczne, a jej sposób prezentacji zawiera niekiedy elementy groteski i surrealizmu

Automatic Recognition of Arabic Poetry Meter from Speech Signal using Long Short-term Memory and Support Vector Machine

The recognition of the poetry meter in spoken lines is a natural language processing application that aims to identify a stressed and unstressed syllabic pattern in a line of a poem. Stateof-the-art studies include few works on the automatic recognition of Arud meters, all of which are text-based models, and none is voice based. Poetry meter recognition is not easy for an ordinary reader, it is very difficult for the listener and it is usually performed manually by experts. This paper proposes a model to detect the poetry meter from a single spoken line (“Bayt”) of an Arabic poem. Data of 230 samples collected from 10 poems of Arabic poetry, including three meters read by two speakers, are used in this work. The work adopts the extraction of linear prediction cepstrum coefficient and Mel frequency cepstral coefficient (MFCC) features, as a time series input to the proposed long short-term memory (LSTM) classifier, in addition to a global feature set that is computed using some statistics of the features across all of the frames to feed the support vector machine (SVM) classifier. The results show that the SVM model achieves the highest accuracy in the speakerdependent approach. It improves results by 3%, as compared to the state-of-the-art studies, whereas for the speaker-independent approach, the MFCC feature using LSTM exceeds the other proposed models