Dysfunction of stress responsive systems in somatization

Abstract

Somatisatie is de neiging om somatische symptomen te ervaren die niet verklaard kunnen worden door conventionele organische pathologie. Zulke symptomen kunnen in isolatie voorkomen of clusteren in syndromen, zoals het chronisch vermoeidheid syndroom, fibromyalgie of het prikkelbare darm syndroom. Het is algemeen geaccepteerd dat psychosociale stress een rol in de etiologie van somatisatie speelt. Onderliggende mechanismen hoe psychosociale stress tot somatisatie zou kunnen leiden zijn echter grotendeels onbekend. Verstoringen in de functie van één of meer van de drie belangrijkste stress responsieve systemen, namelijk het autonoom zenuwstelsel, de hypothalamus-hypofyse-bijnier as en het immuun systeem, zouden kunnen bijdragen aan de sensatie van lichamelijke symptomen. Hoewel de theorie van dysfunctie van stress reponsieve systemen in somatisatie intuïtief aatrekkelijk is, omdat het zou kunnen verklaren hoe psychosociale stress tot somatisatie kan leiden, zijn de onderzoeksbevindingen van de afgelopen twintig jaar tegenstrijdig. In dit proefschrift gebruiken we meta-analyses en prospectieve data van een groot bevolkingscohort om de associatie tussen stress responsieve systemen en somatisatie te onderzoeken. We concluderen dat dysfunctie van stress responsieve systemen geen noodzakelijke factor is voor somatisatie in het algemeen. Echter, veranderingen in de stress responsieve systemen, zoals lagere parasympathische activiteit, hypocortisolisme, en mogelijk laaggradige immuun activatie, kunnen van belang kan zijn in de etiologie in specifieke groepen van patienten met somatisatie. Zulke subgroepen moeten beter herkend worden om behandelingsstrategiëen te kunnen verbeteren.