Wyróżniająca się narracja wojny w Ukrainie w świecie arabskim

The article deals with distinctive statements released by certain Arab states, including responses of political leaders or parties operating in the MENA region. These statements differ from neutral positions that dominated in the Arab world. The research argues that the narrative of the statements reflect emotional and explicit reactions to the ongoing situation in Ukraine from local perspectives, as in the case of Lebanon or Syria. However, the study also argues that claims declared by opposition leaders and political factions in Lebanon, Libya or Sudan contradict the official statements released by authorities of these countries. In addition, the analysis is confronted with inexplicit claims of the Gulf countries which demonstrate differences in the narrative of the Ukraine war. Moreover, the article reflects various contexts and complex social, political and economic conditions that affect the statements. However, the research also demonstrates the importance of stylistic features applied in the statements. Thus, particular words and phrases in Arabic reinforce the messages and express certain stands of local authorities and political leaders towards the Ukraine war and geopolitical tensions.Artykuł dotyczy analizy wyróżniających się oświadczeń dotyczących konfliktu ukraińskiego publikowanych przez ministerstwa spraw zagranicznych państw arabskich. Analizy odnoszą się również do deklaracji przywódców politycznych i partii opozycyjnych działających w regionie MENA. Oświadczenia te różnią się zarazem od neutralnych stanowisk deklarowanych przez większość państw arabskich. Badania zawarte w artykule wskazują ponadto, że wiele oświadczeń odzwierciedla emocjonalne i jednoznaczne reakcje na wojnę w Ukrainie widzianej z lokalnej perspektywy, jak ma to miejsce w przypadku Libanu czy Syrii. Analizy oświadczeń dowodzą zarazem, że deklaracje wygłaszane przez przywódców opozycji i różne frakcje polityczne w Libanie, Libii czy Sudanie stoją w sprzeczności z oficjalnymi oświadczeniami władz tych krajów. Badania w tym zakresie zostały ponadto skonfrontowane z niejednoznacznymi deklaracjami krajów Zatoki Perskiej, co ukazuje różnice w narracji poszczególnych państw. Artykuł uwzględnia ponadto złożony kontekst danych wypowiedzi, a także różne uwarunkowania społeczno-polityczne i ekonomiczne wpływające na narrację komunikatów. Artykuł ukazuje także znaczenie określonych środków stylistycznych zastosowanych w oświadczeniach. Poszczególne słowa i wyrażenia w języku arabskim wzmacniają przekaz i wyrażają określone stanowisko przywódców politycznych wobec wojny w Ukrainie

„Kwestia ukraińska” na szczytach G7 w kontekście konfliktu rosyjsko-ukraińskiego 2014-2022

This article is aimed to provide an in-depth analysis of the G7 policy towards Ukraine in the context of Russian invasion 2014–2022. The hypothesis formed and verified in this paper is that since the beginning of Russian expansion on Ukraine in 2014 the G7 members have called for a negotiated process and a political solution to the conflict, but it was hardly possible to quickly adopt and implement timely and adequately decisions to resolve the crisis in the region through the bonding of global and regional security mechanisms. Thus, a comfortable field for prolonging the conflict, which has developed into a full-scale war, was formed. The research methodology is based on systemic, historical, structural and political approaches to the study of the problem. Research methods are comparative analysis, content analysis, chronological and classification methods. This study allows us to distinguish the stages of the G7 involvement in the “Ukrainian issue” in the period of 2014–2022. During these years, the group’s policy underwent three shifts in course, influenced in large part not only by the activities of Russia, but also by policy course changes of individual G7 members. The example of the nine-year unresolved local Russian-Ukrainian conflict shows that such crisis may pose a threat not only to regional, but also to global stability and there is a strong correlation between them.Celem prezentowanego artykułu jest pogłębiona analiza polityki G7 wobec Ukrainy w kontekście rosyjskiej inwazji w latach 2014–2022. Hipoteza sformowana i zweryfikowana w pracy jest taka, że od początku rosyjskiej ekspansji na Ukrainę w 2014 roku członkowie G7 wzywali do procesu negocjacyjnego i politycznego rozwiązania konfliktu, ale praktycznie nie było możliwe szybkie przyjęcie i wdrożenie w odpowiednim czasie decyzji o rozwiązaniu kryzysu w regionie poprzez sprzęgnięcie globalnych i regionalnych mechanizmów bezpieczeństwa. W ten sposób powstało dogodne pole do przedłużania konfliktu, który przerodził się w pełnoskalową wojnę. Metodologia badań opiera się na systemowych, historycznych, strukturalnych i politycznych podejściach do badania problemu. Metody badawcze to analiza porównawcza, analiza treści, metody chronologiczne i klasyfikacyjne. Niniejsze opracowanie pozwala wyróżnić etapy zaangażowania G7 w „kwestię ukraińską” w okresie 2014–2022. W tych latach polityka grupy przeszła trzy zmiany kursu, na które wpływ miały nie tylko działania Rosji, ale i również zmiany w kierunkach politycznych poszczególnych członków G7. Przykład nierozwiązanego od dziewięciu lat lokalnego konfliktu rosyjsko-ukraińskiego pokazuje, że taki kryzys może stanowić zagrożenie nie tylko dla stabilności regionalnej, ale i globalnej oraz że istnieje między nimi istotna korelacja

Dezinformacja w polskiej przestrzeni medialnej w pierwszym roku pełnoskalowej agresji Rosji na Ukrainę

The aim of this article is to analyse the disinformation activities of the Russian Federation as well as to analyse the content of pro-Kremlin disinformation messages present in the Polish information space during the first year of Russia’s full-scale aggression in Ukraine. The research area is Polish-language internet portals and social media. The research period covers one calendar year, from 24 February 2022 to 23 February 2023. In the course of the research conducted, the following methods were used: content and content analysis and the analysis of the data found. The following research questions were formulated in order to realise the purpose of the deliberations conducted: What media were used to spread disinformation? What topics did the content of false narratives focus on? What goals did disinformers choose in the case of the Polish media space? Based on the research questions, research hypotheses were formulated. It was assumed that disinformation activities primarily covered the Polish internet and social media space. It was assumed that anti-Ukrainian and anti-refugee themes dominated among the false messages. It was assumed that the disinformers’ chosen objectives were to create aversion in Poles towards refugees and to create anxiety and fear of war. As a result of the analyses, all hypotheses were positively verified.Celem artykułu jest analiza działalności dezinformacyjnej Federacji Rosyjskiej, a także analiza treści prokremlowskich przekazów dezinformacyjnych obecnych w polskiej przestrzeni informacyjnej w pierwszym roku pełnoskalowej agresji Rosji w Ukrainie. Obszar badawczy stanowią polskojęzyczne portale internetowe i media społecznościowe. Okres badawczy obejmuje jeden rok kalendarzowy, od 24 lutego 2022 roku do 23 lutego 2023 roku. W toku prowadzonych badań zastosowane zostały metody: analiza zawartości i treści oraz analiza danych zastanych. Aby zrealizować cel prowadzonych rozważań, sformułowano następujące pytania badawcze: Jakie media zostały wykorzystane do szerzenia dezinformacji?, Na jakiej tematyce koncentrowały się treści fałszywych narracji?, Jakie cele obrali dezinformatorzy w przypadku polskiej przestrzeni medialnej? W oparciu o pytania badawcze sformułowano hipotezy badawcze. Założono, że działaniami dezinformacyjnymi objęto przede wszystkim polską przestrzeń internetu i mediów społecznościowych. Przyjęto, że wśród fałszywych przekazów dominowała tematyka antyukraińska i antyuchodźcza. Założono, że obranymi przez dezinformatorów celami było wytworzenie u Polaków niechęci do uchodźców, a także wywołanie lęku i strachu przed wojną. W wyniku analiz wszystkie hipotezy zostały zweryfikowane pozytywnie

Konflikty międzyklanowe i długa droga do budowania państwa w Somalii – skutki wewnętrzne i międzynarodowe

The main purpose of the article is to investigate and analyze the inter-clan conflict and its consequences as well as the role of subregional and international organizations such as African Unions in conflict resolution and peace-building efforts in Somalia. Compared to various regions in Africa, the Horn of Africa was the region that was the most affected by internal and external conflicts. In this region, Somalia faced not only Clan problems but also suffered from rule dictatorial rules. The research hypothesis states that, traditional social structures, comprising of the clan and sub-clan identity are the main factors of disagreement and the international community peace initiatives couldn’t bring lasting peace in Somalia. Investigation questions include: What are the root causes of Somali conflict? What are the effects of the role of regional and international organizations in Somali conflict resolution? Despite being the most homogeneous nations in Africa, why did Somalis have one of the longest civil wars in the Horn of Africa? The tension in Somalia which began after the downfall of the central government in Somalia in 1991 convoluted the well-being of the citizens in the region. Among the states of the Horn of Africa, Somalia turned out to be one the most affected regarding instability and humanitarian and political turmoil. This article tries to explore the main problems Somalia faced after the end of the Cold War, the consequences of the conflict and other issues related to social and political problems taken place in Somalia. The research mainly depends on the qualitative method of data collection analysis.Głównym celem artykułu jest zbadanie i analiza konfliktu międzyklanowego i jego konsekwencji, a także roli organizacji subregionalnych i międzynarodowych, takich jak Unia Afrykańska, w rozwiązywaniu konfliktów i budowaniu pokoju w Somalii. W porównaniu z różnymi regionami Afryki, Róg Afryki był i jest regionem najbardziej dotkniętym konfliktami wewnętrznymi i zewnętrznymi. W tym regionie Somalia borykała się nie tylko z problemami klanowymi, ale także cierpiała z powodu rządów dyktatorskich. Hipoteza badawcza artykułu stwierdza, że tradycyjne struktury społeczne, na które składa się tożsamość klanowa i podklanowa, są głównymi czynnikami konfliktu, a inicjatywy pokojowe społeczności międzynarodowej nie przyniosły trwałego pokoju w Somalii. Pytania badawcze obejmują: Jakie są podstawowe przyczyny konfliktu somalijskiego? Jakie są skutki zaangażowania organizacji regionalnych i międzynarodowych w rozwiązywaniu konfliktów w Somalii? Dlaczego Somalijczycy, mimo że są najbardziej jednorodną grupą etniczną w Afryce, stoczyli jedną z najdłuższych wojen domowych w Somalii? Konflikt w Somalii, który zaczął się po upadku rządu centralnego w 1991 r., doprowadził do biedy i nędzy mieszkańców. Wśród państw Rogu Afryki Somalia okazała się jednym z najbardziej dotkniętych niestabilnością, kryzysami humanitarnymi i politycznymi. W artykule podjęto próbę zbadania głównych problemów, z jakimi borykała się Somalia po zakończeniu „zimnej wojny”, konsekwencji konfliktu oraz innych kwestii związanych z problemami społecznymi i politycznymi. Badania opierają się głównie na jakościowej metodzie analizy zbieranych danych

Strategiczne znaczenie wspólnych komitetów dla współpracy między państwami inicjatywy Trójmorza a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi

The 21st century has brought many changes both in Central and Eastern Europe (CEE) and in the Middle East, where the United Arab Emirates demonstrates its will play the role of a leader in many initiatives in the international arena. In 2016, 12 CEE countries launched the Three Seas Initiative (3SI) for the implementation of strategic economic projects to adapt to new international challenges. This research paper aims to find an answer to the research question of what is the Joint Committees’ – J(E)C role and significance for relations between the United Arab Emirates and Three Seas Initiative countries? To achieve the set research goal, both quantitative and qualitative methods were applied, considering the quantitative potential of the analysed countries’ power to adapt to the international environment and influence its players. Then, a comparative analysis was used in terms of J(E)C sessions, top-level visits, and trade trends. The research findings show that the most important thing to achieve the strategic level of relations is the political will and the appropriate strategy. However, countries with high potential, and perceived power, do not need J(E)C for the stable development of economic cooperation. The research results indicate that in strategic partnership with the UAE, Austria has a role and position in energy and Romania in transport. On the other hand, Poland connecting both strategic routes appear as an economic hub.XXI wiek przyniósł duże zmiany zarówno w Europie Środkowo-Wschodniej (CEE), jak i na Bliskim Wschodzie, w którym Zjednoczone Emiraty Arabskie demonstrują wolę odgrywania roli lidera wielu inicjatyw na arenie międzynarodowej. Natomiast w 2016 roku 12 państw CEE zainaugurowały Inicjatywę Trójmorza (3SI) służącą realizacji strategicznych gospodarczych projektów w celu adaptacji do nowych wyzwań międzynarodowych. Celem pracy jest znalezienie odpowiedzi na pytanie badawcze jaka jest rola Wspólnych Komitetów i ich znaczenie dla relacji pomiędzy państwami Inicjatywy Trójmorza a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi? Aby zrealizować wyznaczony cel badawczy, zostały zastosowane metody ilościowe, jak i jakościowe, biorąc pod uwagę ilościowy potencjał siły analizowanych państw do adaptacji do środowiska międzynarodowego, jak i oddziaływania na innych aktorów. Następnie, dokonano analizy porównawczej w aspekcie przeprowadzonych sesji J(E)C oraz wizyt najwyższego szczebla, tendencji wymiany handlowej. Wyniki badania ukazują, że do osiągnięcia strategicznego poziomu relacji jest najważniejsza wola polityczna oraz stosowna strategia. Jednak, państwom o dużym potencjale, dla stabilnego rozwoju współpracy gospodarczej nie jest konieczne J(E)C. Rezultat badań wskazuje na rolę i pozycję Austrii w energetycznym strategicznym partnerstwie z ZEA, zaś Rumunię w wymiarze transportowym. Natomiast, w sposób naturalny Polska łącząca oba szlaki strategiczne, jawi się jako gospodarczy hub

The Spirit of Terrorism – its Contemporary Evolution and Escalation

From the editorFrom the edito

Przestępstwo, przestępczość – problemy definicyjne, umiejętność analizy zjawiska w zakresie pojęciowym i strukturalnym

This publication is addressed to students of security studies who attempt to define crime and describe criminogenic phenomena when working on their undergraduate or graduate theses. It is intended to help students decide which specific categories of crime to study and later describe. The main focus of the study is on specific categories of crime, including common crime, organized crime, drug-related crime, and juvenile crime. Students are presented with proposed definitions within selected criminological categories of crime as well as with suggestions on how to describe these phenomena in statistical terms. The hypothesis is that common crime remains the largest category in overall crime statistics, but it does not clearly prevail in terms of actual crime. The contents of this article are the product of the authors’ considerations, supported by many years of police experience, with reference to selected items of literature.Niniejsza publikacja skierowana jest do studentów kierunków bezpieczeństwa, podejmujących w swoich pracach licencjackich czy magisterskich próby zdefiniowania przestępczości i opisu zjawisk kryminogennych. Ma ona ułatwić studentom podjęcie decyzji o wybraniu określonych kategorii przestępczości, które podlegać będą badaniom i późniejszemu opisowi. Głównym przedmiotem badań są określone kategorie przestępczości, między innymi kryminalna przestępczość pospolita, zorganizowana, przestępczość narkotykowa czy przestępczość nieletnich. Studentom przedstawiono propozycje definicji odnoszących się do wybranych kategorii kryminologicznych przestępczości, jak i sugestie odnoszące się do opisu zjawisk w ujęciu statystycznym. Hipoteza zakłada, że: kryminalna przestępczość pospolita jest wciąż najliczniejszą kategorią w odniesieniu do statystyk przestępczości w ogóle, jednak jej udział w przestępczości rzeczywistej nie ma już charakteru wyraźnej dominacji. Tekst publikacji przedstawia zapis rozważań własnych autorów, popartych wieloletnim doświadczeniem służby w Policji, w odniesieniu do wybranych pozycji literatury fachowej

Unifikacja społeczeństwa ukraińskiego w okresie powojennym jako mechanizm zapobiegania kryzysowi państwa

The study involves the analysis of unification of Ukrainian society in a postwar period to prevent the crisis of state system. It is claimed, that upon the war termination the issue of creation of universal Ukrainian society forming model arises, which is supposed to represent a symbiosis of foundations of nationwide well-being and prospects of Ukraine strategic development. It is shown, that the existent division of society into those who stayed in Ukraine and those who left for other countries can scale up in a long run. The loss of conceptual univocity in the course of developing such categories as “victim,” “patriot,” “traitor” and “savior” in civil society bears evidence to the mobility of self-identification process of existing population clusters and possible appearance of new categories of populace in the not so distant future. The rationalization for human capital is provided as well as the necessity of having regard to the mentioned factor while elaborating the postwar country development strategy. Special attention is paid to the problem of implementation of repatriation policy. Its types are defined, and the mostly acceptable options for Ukraine are characterized, including the direct and active or in direct and mediated state’s stimulation of nationals’ returning to the ethnical Homeland. Based on the conducted analysis of current experience of European countries, it was concluded that it is the controlled process of return migration that is the key component of consistent country development.Przedmiotem publikacji jest analiza procesu unifikacji społeczeństwa ukraińskiego – w okresie powojennym – jaki jest niezbędny by zapobiec kryzysowi państwa. Zdaniem autorów, po zakończeniu wojny palącym problemem będzie kwestia stworzenia uniwersalnego modelu kształtowania się społeczeństwa ukraińskiego, którego zadaniem będzie symbioza podstaw ogólnonarodowego dobrobytu oraz perspektyw strategicznego rozwoju Ukrainy. Podkreślono, że istniejący podział społeczeństwa na tych, którzy pozostali na Ukrainie i tych, którzy wyjechali do innych państw, w dłuższej perspektywie może się pogłębiać. Utrata jednoznaczności pojęciowej – w toku kształtowania się społeczeństwa obywatelskiego – takich kategorii jak „ofiara”, „patriota”, „zdrajca” i „zbawiciel” świadczy o mobilności procesu samoidentyfikacji istniejących skupisk ludności i możliwym – w niedalekiej przyszłości – pojawieniu się nowych kategorii ludności. Przedstawiono również zagadnienie racjonalnego wykorzystania kapitału ludzkiego oraz konieczność uwzględnienia tego czynnika przy opracowywaniu powojennej strategii rozwoju państwa. Szczególną uwagę zwrócono na problem realizacji polityki repatriacyjnej. Zdefiniowano jej rodzaje i scharakteryzowano najbardziej akceptowalne opcje dla Ukrainy, w tym bezpośrednie i aktywne lub pośrednie i stymulowane przez państwo powroty obywateli do etnicznej Ojczyzny. Na podstawie przeprowadzonej analizy dotychczasowych doświadczeń państw europejskich uznano, że to właśnie kontrolowany proces migracji powrotnych jest kluczowym elementem spójnego rozwoju państwa

Bezpieczeństwo regionalne w basenie Morza Czarnego i równowaga geostrategiczna: scenariusz „Nowej Zimnej Wojny”

The Black Sea region is increasingly becoming a priority on the international agenda. In fact, a regional approach is emerging as actors understand that common problems need to be addressed jointly. Nevertheless, cooperation efforts are hampered by a number of factors, such as uneven economic and political development within and among countries, nationalist forces, and longstanding animosities between regional players. In this context, it is imperative to foster sound policies aimed at strengthening dialogue and cooperation so as to contain and ultimately resolve conflicts with peaceful means. However, there is little policy-oriented research on the challenges and opportunities for cooperation in the Black Sea region. The purpose of this paper is to assess the impact of terrorism and its dangers towards the Black Sea region. The work also describes the significance of international terrorism and its general definitions. Besides, the result and findings are based on theoretical studies and assumptions and the result of the analysis of the “Case Study” of the Black Sea region. Case study examines how the Black Sea region influences the spread of terrorism and what threats it poses for this region. Furthermore, the aspects of what makes the region important on international arena are analyzed and the existent and potential security issues are examined, as well as strategic importance of the region for the EU and NATO is analyzed even from academic framework – “Securitization” theory (Buzan, Wæver, De Wilde, 1998). The theory is based on security studies conceptual background and the background spectrum includes: the Copenhagen School and Critical security studies as the type (Ondrejcsak, 2014). Moreover, the Black Sea regional security and geopolitics are to be reviewed and scrutinized in several modalities in aegis of the Securitization theory, like military and economic sectors. The hypothesis provides provision that the Black Sea regional security has already became indispensable part of the contemporary international security system and determines tendency in geostrategic balance at global level. In addition to that the Black Sea Region has to contend with numerous threats of a conventional and non-conventional kind. These hard and soft security problems make the region volatile, insecure and unstable. That is why the region is very vital for inter-governmental organizations, dealing with military security (NATO case) and local actors in case of Georgia’s national security.Region Morza Czarnego w coraz większym stopniu staje się priorytetem na arenie międzynarodowej. Podejście regionalne wyłania się w miarę jak podmioty rozumieją, że wspólne problemy muszą być rozwiązywane wspólnie. Niemniej jednak wysiłki na rzecz współpracy są utrudnione przez szereg czynników, takich jak nierównomierny rozwój gospodarczy i polityczny w poszczególnych krajach i między nimi, siły nacjonalistyczne i długotrwałe animozje między regionalnymi graczami. W tym kontekście konieczne jest wspieranie rozsądnej polityki mającej na celu wzmocnienie dialogu i współpracy, aby powstrzymać i ostatecznie rozwiązać konflikty pokojowymi środkami. Niewiele jest jednak badań zorientowanych na politykę, dotyczących wyzwań i możliwości współpracy w regionie Morza Czarnego. Celem niniejszego dokumentu jest ocena wpływu terroryzmu i związanych z nim zagrożeń na region Morza Czarnego. Praca opisuje również znaczenie międzynarodowego terroryzmu i jego ogólne definicje. Ponadto wyniki i ustalenia opierają się na badaniach teoretycznych i założeniach oraz wynikach analizy „studium przypadku” regionu Morza Czarnego. Studium przypadku bada, w jaki sposób region Morza Czarnego wpływa na rozprzestrzenianie się terroryzmu i jakie zagrożenia stwarza on dla tego regionu. Ponadto przeanalizowano aspekty tego, co sprawia, że region jest ważny na arenie międzynarodowej oraz zbadano istniejące i potencjalne kwestie bezpieczeństwa, a także strategiczne znaczenie regionu dla UE i NATO, nawet w ramach akademickich – teorii „sekurytyzacji” (Buzan, Wæver, De Wilde, 1998). Teoria ta opiera się na podstawach koncepcyjnych studiów nad bezpieczeństwem, a jej spektrum obejmuje: szkołę kopenhaską i krytyczne studia nad bezpieczeństwem (Ondrejcsak, 2014). Co więcej, regionalne bezpieczeństwo i geopolityka Morza Czarnego mają zostać poddane przeglądowi i analizie w kilku aspektach w ramach teorii sekurytyzacji, takich jak sektory wojskowe i gospodarcze. Hipoteza zakłada, że bezpieczeństwo regionalne Morza Czarnego stało się już nieodzowną częścią współczesnego międzynarodowego systemu bezpieczeństwa i determinuje tendencje w równowadze geostrategicznej na poziomie globalnym. Ponadto region Morza Czarnego musi zmagać się z licznymi zagrożeniami o charakterze konwencjonalnym i niekonwencjonalnym. Te twarde i miękkie problemy bezpieczeństwa sprawiają, że region jest niestabilny i niepewny. Dlatego też region ten jest bardzo istotny dla organizacji międzyrządowych, zajmujących się bezpieczeństwem militarnym (przypadek NATO) oraz podmiotów lokalnych w przypadku bezpieczeństwa narodowego Gruzji

Postawa państw Kaukazu Południowego wobec pełnoskalowej rosyjskiej agresji na Ukrainę

This article not only seeks to answer the question of how the South Caucasus countries reacted to Russia’s aggression against Ukraine, but also to outline how international relations in the South Caucasus are currently evolving and identify the main foreign policy objectives of Armenia, Azerbaijan and Georgia. A research hypothesis was developed for the purpose of this article, which assumes that none of the South Caucasus countries are currently viable allies of the United States and the European Union in the region anymore, because following the Russian Federation’s aggression against Ukraine, neither Armenia, Azerbaijan nor Georgia have decided to take measures that would strike directly at Russian interests and also align with Western policy. In verifying the research hypothesis that was put forward in the Introduction to this text, it should be concluded that it is true. Looking at the actions of all the three South Caucasus countries, none of them has openly supported Ukraine on the political or military level. Nor have any of them joined the sanctions imposed on the aggressor by the West. The article mainly uses the decision-making method, the comparative method and one of the general logical methods, namely analysis.Niniejszy artykuł ma odpowiedzieć nie tylko na pytanie, jak wyglądała reakcja państw Kaukazu Południowego na agresję Rosji na Ukrainę, ale też wskazać, jak obecnie kształtują się stosunki międzynarodowe na obszarze Kaukazu Południowego oraz jakie są główne cele polityk zagranicznych Armenii, Azerbejdżanu oraz Gruzji. Na potrzeby artykułu stworzona została hipoteza badawcza, zakładająca, że obecnie żadne z państw Kaukazu Południowego nie jest już realnym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych oraz Unii Europejskiej na Kaukazie Południowym, ponieważ po agresji Federacji Rosyjskiej na Ukrainę, ani Armenia, ani Azerbejdżan, ani Gruzja nie zdecydowały się na podjęcie działań, które wprost uderzałyby w interesy rosyjskie i które jednocześnie byłyby zbieżne z polityką Zachodu. Dokonując weryfikacji hipotezy badawczej, która została postawiona we Wstępie niniejszego tekstu, należy stwierdzić, że jest ona prawdziwa. Patrząc na działania wszystkich trzech państw z obszaru Kaukazu Południowego trudno dostrzec, aby któreś z nich otwarcie poparło na płaszczyźnie politycznej i militarnej Ukrainę. Żadne z nich nie dołączyło również do sankcji nakładanych przez Zachód na agresora. W artykule posłużono się głównie metodą decyzyjną, komparatystyczną oraz jedną z metod ogólnologicznych, czyli analizą