การวิเคราะห์วรรณกรรมลายลักษณ์ เรื่อง ท้าวชมพูฉบับภาคใต้(AN ANALYSIS OF THE BUDDHIST LITERARY WORK ENTITLED ‘THAW JAMBU’ SOUTHERN VERSION)

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาประวัติและพัฒนาการของวรรณกรรมลายลักษณ์ภาคใต้เรื่องท้าวชมพู 2) เพื่อวิเคราะห์วรรณกรรมลายลักษณ์เรื่องท้าวชมพูฉบับภาคใต้ 3) เพื่อวิเคราะห์หลักธรรมที่ปรากฏในวรรณกรรมลายลักษณ์เรื่องท้าวชมพูฉบับภาคใต้ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงเอกสาร และการสัมภาษณ์การวิจัยพบว่า วรรณกรรมเรื่องนี้เป็นวรรณกรรมพระพุทธศาสนาประเภทหนังสือบุด เขียนด้วยตัวอักษรไทยแบบโบราณสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น (รัชกาลที่ 2) ซึ่งเรียกว่าอักษร ไทยย่อ วรรณกรรมเรื่องนี้มีพัฒนาการมาจากพระสูตรเรื่อง ชมฺพูปติสุตฺต หรือชมพูบดีสูตร พระสูตรนี้เผยแผ่เข้าสู่ประเทศไทยโดยพระภิกษุชาวทิเบต และจากประเทศไทยได้เผยแผ่เข้าไปยังประเทศศรีลังกาในสมัยสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบรมโกศประมาณปี พ.ศ. 2298-2299 และหลังจากนั้นได้กระจายไปทั่วทุกภาคของประเทศไทย วรรณกรรมเรื่องนี้เขียนด้วยคำประพันธ์ชนิดต่างๆ เช่น กาพย์ยานี กาพย์ฉบัง และกาพย์สุรางคนางค์ ซึ่งเป็นที่นิยมในภาคใต้ ด้านหลักธรรม ผู้แต่งได้นำหลักธรรม เช่น อกุศลมูล ไตรลักษณ์ และโลกุตรธรรม เสนอผ่านทางพฤติกรรมของตัวละครเอกคือท้าวชมพู ถึงแม้ว่าวรรณกรรมนี้จะไม่ได้อธิบายหลักธรรมดังกล่าวโดยตรง แต่ผู้อ่านก็สามารถเข้าใจหลักธรรมนั้นได้ นอกจากนั้นวรรณกรรมเรื่องนี้ยังแทรกคติความเชื่อด้านต่างๆ เช่น คติความเชื่อทางพระพุทธศาสนา คติความเชื่อในสิ่งเหนือธรรมชาติ ตลอดจนถึงสภาพสังคมในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นอีกด้วยคำสำคัญ: วรรณกรรมลายลักษณ์  ท้าวชมพู  ภาคใต้This dissertation entitled ‘An Analysis of the Buddhist Literary Works Entitled ‘Jambupati’ Southern Thailand Version’ has three objectives: 1) to study the history and development of the southern literary work entitled Jambupati, 2) to analyze the southern literary work entitled Jambupati, and 3) to analyze Dharma doctrines as appeared in the southern literary work entitled “Jambupati.” This is a Qualitative research done by Studying documentaries including in-depth interview. In the research, it was found that the literary work is regarded as another kind of the Buddhist literature called ‘But’ which is alphabetically written by Thai ancient scripts of early Rattanakosindra period (King Rama the second) wherein the name ‘Thai Yor’ was used. This literary work was originally developed from the Sutta called ‘Jambupatisutta’ or ‘Jambupatisut’. It is believed that it was brought into Thai by a Tibetan Buddhist monk and from there it was also brought into Sri Lanka in the reign of the king called “Paramakosa” approximately 2298-2299 B.E., and after that it spread across all the regions of Thailand. In this work, various Thai styles of composition, such as psalm of ‘Yãnĩ, Chabang, Surãnganãnga etc. were used and this became popular in the southern region. As regards the Buddhist doctrines, the Unwholesome Roots of Action, Three Common Characteristics and Supramundane etc., were used while composing it through evil or protagonist character called ‘Jambupati’. The readers of this literary work can appreciate the essence of the story without having no direct explanation on those virtues. Besides this, many ideas on local beliefs, Buddhist doctrines, supernaturalism, for instance, were purposely and suitably added including social scenes in the early Rattanakossindra period.Keywords: Literary Work, Thaw Jambu, Souther

Reprimand of Teachers towards Students in Three Southern Border Provinces in Thailand.

วิทยานิพนธ์ (ศศ.ม.(สาขาวิชาภาษาไทย))--มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 2558การศึกษานี้มุ่งศึกษาวัจนกรรมการตำหนินักเรียนโดยเก็บข้อมูลจากครูจำนวน 60 คน ในโรงเรียนสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ผู้วิจัยเก็บข้อมูลด้วยวิธีการเติมบทสนทนาให้สมบูรณ์ โดยก าหนดสถานการณ์ขึ้นมา 8 สถานการณ์ ตามคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของนักเรียนที่ระบุไว้ในหลักสูตรแกนกลางของกระทรวงศึกษาธิการ ผลการศึกษาโดยภาพรวมพบวัจนกรรมการตำหนิดังนี้ 1) วัจนกรรมตรง จำนวน 7 กลวิธี ได้แก่ บอกให้ปฏิบัติ บอกผลของการกระทำ บอกความผิด ย้ำกฎเกณฑ์ สร้างเงื่อนไข กระตุ้นในรูปแบบการถาม และประเมินค่าทางลบ 2) วัจนกรรมอ้อม จำนวน 6 กลวิธี ได้แก่ บอกข้อมูลบางอย่าง บอกให้ทำบางอย่าง ยกถ้อยคำมากล่าว ให้โอกาส ใช้ถ้อยคำเชิงบวก และถาม 3) วิธีการเสริม จำนวน 7 กลวิธี ได้แก่ เรียกว่านักเรียน ใช้คำสรรพนาม เรียกชื่อ ใช้คำชม ใช้คำอุทาน ใช้คำว่านี่ และใช้คำทักทาย เมื่อพิจารณาโดยภาพรวม พบว่า พฤติกรรมการตำหนิของครูมีดังนี้ ใช้วัจนกรรมตรงมากที่สุด ตามด้วยวัจนกรรมอ้อม และวิธีการเสริม ตามลำดับ เมื่อพิจารณาร่วมกับปัจจัยเพศของผู้ตำหนิ พบว่า ครูเพศชายและครูเพศหญิงใช้วัจนกรรมการตำหนิที่คล้ายคลึงกัน เมื่อพิจารณาร่วมกับปัจจัยเพศของผู้ถูกตำหนิ พบว่า นักเรียนหญิงถูกใช้วัจนกรรมอ้อมมากกว่านักเรียนชาย และนักเรียนชายถูกใช้วิธีการเสริมมากกว่านักเรียนหญิง และเมื่อพิจารณาร่วมกับปัจจัยภาษาแม่ของผู้ตำหนิ พบว่า ครูที่พูดภาษาไทยเป็นภาษาแม่และภาษามลายูเป็นภาษาแม่ใช้วัจนกรรมการตำหนิที่คล้ายคลึงกัน The purpose of this research was to study the teachers’ reprimand towards students. The strategies of data collection adopted in this research was to interview with 60 teachers in 3 southern border provinces using 8 discourse completion tests based on the desirable characteristics of students from the basic education core curriculum. The results show that there are 7 strategies of direct speech acts which are telling students to act, informing students the consequences of action, pointing out the mistakes, repeating the rules and regulations, constructing conditions, stimulating through the act of inquiring, and foresting negative assessment. As for indirect speech acts, there are 6 strategies as follows: telling students information, commanding students to discard inappropriate behaviors, quoting others’ remarks, giving chances, complimenting, and asking for behavior correction. Lastly, here are 7 strategies for supportive strategies and these strategies are using the word “student” , using pronouns, using names, using compliments, using interjection, using the word “นี่” and using greeting words. The overall results show that teachers had behavior as following, They preferred using direct speech acts to indirect speech acts, followed by supportive strategies. Considering teachers’ genders, they used similar reprimand approaches. In the case of students, female students were treated with indirect speech act rather than male students while male students were more likely to be treated with supportive strategies than female students. Considering teachers’ mother tongues which are Thai and Malay, the study showed that they used similar approaches

The Tradition of the Phra Malai : A Study of the Ethnography Of Communication

ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต (ภาษาไทยและภาษาไทยประยุกต์), 2566The purpose of this research aims to analyze the structure of communication situations in Chanting the Phra Malai and language that reflects culture from it. It used qualitative research method and had a group of population and a group of key informants derived from chanting group and the audience group. The researcher selected key informants using purposive sampling. This research had used the ethnographic theory of communication based on the SPEAKING framework of Del Heims to analyze the communication situations in chanting the Phra Malai. There are classified into 3 communication situations as following; chanting the Phra Malai at the funerals, public, and private events. The tools used in the research were documentary data, video recordings of the Phra Malai chanting and handwritten manuscripts, in-depth interviews and field observations. The findings showed that originally, Phra Malai chanting was only available at funerals in Surat Thani province. At present, there is an expansion of the prayer area to preserve the tradition, it will be chanted in the public and private events. Moreover, the structure of the communication situations in chanting the Phra Malai is a kind of communication for specific groups. Therefore, the nature of language is specific which is during and odds and ends chapters that will be used in funeral ceremonies, whereas when chanting Phra Malai is performed in public, and private events, only the odds and ends chapter is chanted. The chanting of Phra Malai has different characteristics. It is essential to understand the nature of the event, from the setting, the communicators, the purpose of the event, the sequence of the speech act, the tone, the communication tools, the norms of interaction, and the type of communication in each pattern of chanting Phra Malai in each situation. Language analysis that reflects culture can be classified into four aspects as follows; firstly, the language that reflects belief culture is based on Buddhist doctrines and superstitions. Secondly, the language that reflects the culture of local wisdom includes natural livelihoods, transportation, household architecture, tools, time signs, costumes, musical instruments, and funeral customs. Thirdly, the language that reflects the language culture that appears in the Phra Malai script is idioms, proverbs, pronouns according to the status of the speaker and those speaking with, use analogy, dialect and Pali language. Fourthly, the language that reflects the values of the culture are self-preservation and women's beauty values.งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์โครงสร้างสถานการณ์การสื่อสารในการสวดพระมาลัย และภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมจากการสวดพระมาลัย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยมีกลุ่มประชากรและกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ กลุ่มคนสวดพระมาลัย และกลุ่มผู้ชม ผู้วิจัยเลือกผู้ให้ข้อมูลสำคัญแบบเจาะจง โดยใช้ทฤษฎีชาติพันธุ์วรรณนาแห่งการสื่อสารตามกรอบ SPEAKING ของเดล ไฮมส์มาวิเคราะห์สถานการณ์การสื่อสารในการสวดพระมาลัย จำแนกการศึกษาออกเป็น 3 สถานการณ์การสื่อสาร คือ การสวดพระมาลัยในงานพิธีศพ งานตามส่วนราชการและงานเอกชน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ข้อมูลเอกสาร แผ่นบันทึกภาพเคลื่อนไหวการสวดพระมาลัย ตัวบทพระมาลัยฉบับลายมือเขียน การสัมภาษณ์เชิงลึก และการสังเกตการณ์ภาคสนาม ผลการวิจัยพบว่า แต่เดิมที่จังหวัดสุราษฎร์ธานีการสวดพระมาลัยมีเฉพาะในงานศพเท่านั้น หากปัจจุบันมีการขยายพื้นที่สวดพระมาลัยเพื่ออนุรักษ์ประเพณีออกไปเป็นการสวดในส่วนราชการและเอกชน โครงสร้างสถานการณ์การสื่อสารในการสวดพระมาลัย จัดว่าเป็นการสื่อสารประเภทการแสดงเฉพาะกลุ่มคนที่สนใจ ดังนั้นลักษณะของภาษาจึงมีความจำเพาะเจาะจง ในที่นี้ คือบทในกาลและบทลำนอกใช้สวดพระมาลัยในงานพิธีศพ ในขณะที่เมื่อนำการสวดพระมาลัยไปแสดงในส่วนราชการและงานเอกชนจะสวดเฉพาะบทลำนอกเท่านั้น กล่าวได้ว่าการสวดพระมาลัย มีลักษณะที่แตกต่างกัน จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทำความเข้าใจลักษณะของแต่ละงานตั้งแต่ ฉาก ผู้ร่วมสื่อสาร จุดมุ่งหมายของการจัดงาน การลำดับวัจนกรรม น้ำเสียง เครื่องมือที่ใช้ในการสื่อสาร บรรทัดฐานของปฏิสัมพันธ์ และประเภทของการสื่อสารในแต่ละแบบแผนการสื่อสารของการสวดพระมาลัยในแต่ละสถานการณ์การสื่อสาร การวิเคราะห์ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมสามารถจำแนกออกเป็น 4 ประการ คือ ประการแรก ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมด้านความเชื่อ ได้แก่ ความเชื่อตามหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนา และความเชื่อทางไสยศาสตร์ ประการที่สอง ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมทางด้านภูมิปัญญาพื้นบ้าน ได้แก่ วิถีชีวิตตามธรรมชาติ การคมนาคม สถาปัตยกรรมบ้านเรือน เครื่องมือเครื่องใช้ สัญญาณบอกเวลา การแต่งกาย เครื่องดนตรี และธรรมเนียมการทำศพ ประการที่สาม ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมทางภาษาที่ปรากฏในตัวบทพระมาลัย ได้แก่ สำนวนสุภาษิต คำเรียกความสัมพันธ์ของคน พูดแบบใช้ความเปรียบ ภาษาถิ่น และภาษาบาลี และประการที่สี่ ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมทางด้านค่านิยม ได้แก่ รักนวลสงวนตัว และค่านิยมความงามของผู้หญิ

Grammaticalization of Verbs into Conjunctions in the Thai Language

ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (ภาษาไทย), 2566The research examined grammaticalization of verbs into conjunctions with 25 words under investigation. These words included /klàp/,/kwà:/, /kǝ:t/,/khu:n/, /klá:j/,/khu://cōn/, /sám/, /trōŋ/, /tò:/, /tā:m/, /thun/, /the:m/, /thâw/, /phua/, /phɔ̃:/, /lōŋ/, /lɔ̃:ŋ/, /lǝ:j/, /lē:/, /lé:w/, /jāŋ/, /wáj/, /muan/ and /hâj/, all of which were in the historical Thai from Sukhothai Period until B.E. 2560. The data could be classified into 3 periods. In this study, these 25 words, which were conjunctions but appeared in the forms of verbs, were studied in terms of their functions and meanings, and their grammaticalizations from the verbs into the conjunctions would accordingly be explained with regard to their syntactic and semantic features. The assumptions underlying the study was twofold: the conjunctions in the forms of verbs used nowadays had different functions and meanings from those in other periods, and the syntactic and semantic changes on such conjunctions were in accordance with the grammaticalization concept. The findings revealed that in each period the 25 words performed the following 5 functions: verbs, words preceding verbs, words following verbs, prepositions and conjunctions. Regarding the semantic changes, it was found that /kwà:/ has completely been grammaticalized. The word was a peripheral verb since the Sukhothai Period which was considered the first period, and it has been both a peripheral conjunction and the peripheral verb in every period. Nevertheless, there have been the words incompletely grammaticalized: less of them became verbs while more of them increasingly became conjunctions. These words were /klap/, /kǝ:t/, /khu:n/,/klá:j/,/khu:/,/cōn/,/sám/, /trōŋ/,/tò:/, /tā:m/,/thuăŋ/,/thĔ:m/,/thâw/,/phua/, /phɔ̃://lōŋ/, /l5:ŋ/, /lɔ̃:j/, /lē:/, /lé:w/, /jāŋ/,/wáj/, /muan/ and /hâj/. Notably, these have been through a continuous development, and their functions as the conjunctions increased and also decreased in some periods. Regarding the features of verb meanings, it showed that the meanings of some verbs were expanded. They could be categorized into 2 groups. The first group comprised action verbs /klàp/, /tā:m/,/thun/and/lōn/.These had the semantic feature in the second step, namely [+motion], and later had the semantic feature in the second step, namely [+motion] and [-motion]. The second group consisted of a state verb /trōn/which had the semantic feature in the second step, namely [+feature], and later had the semantic feature in the second step, namely [feature] and [+place]. The verb could also be an action verb with the semantic feature in the second step, namely [+motion]. Concerning the features of conjunction meanings, the meanings of 5 words were found to be expanded. The first word /kwà:/ was a conjunction of time, and subsequently it was also a conjunction of a comparative conflict and a conjunction of a comparison. The second word /to:/ was a conjunction of condition, and later it was also a conjunction of cause indicating a conflict consequence. The third word /thâw/ was a conjunction indicating the end of time, and later it was also a conjunction indicating a comparison. The fourth word/phɔ̃:/ was a conjunction of time, and later it was also a conjunction indicating objectives. The last word /lé:w/ was a conjunction indicating a subsequent time and also a subsequent time to specifically add more content. This word was later expanded to cover an indication of a subsequent time showing consequences, a subsequent time that was contrary to what should have been, and a subsequent time to add more content which was contrary to what should have been. Moreover, there was one word whose meaning was tightened. The word was /jāŋ/. It was a conjunction expressing a contrary to what should have been, a comparative conflict, and content addition. However, its meaning was later tightened: its use for indicating the comparative conflict was omitted. Pertaining to the grammaticalization of the words being researched, this revealed that they have been processed through a syntactic mechanism: reanalysis and analogy through semantic changes in the forms of metaphor and metonymy. These resulted in the following linguistic changes: 1) generalization, 2) decategorization, 3) specialization, 4) divergence and 5) renewal. The grammaticalization trend was found to be in a linear and gradual manner.งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษากระบวนการกลายเป็นคำสันธานของคำกริยาในภาษาไทยจำนวน 25 คำ ได้แก่ คำว่า กลับ กว่า เกิด ขืน คล้าย คือ จน ซ้ำ ตรง ต่อ ตาม ถึง แถม เท่า เผื่อ พอ ลง ลอง เลย แล แล้ว ยัง ไว้ เหมือน และ ให้ ตั้งแต่สมัยสุโขทัยถึงปัจจุบันปีพุทธศักราช 2560 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหน้าที่และความหมายของคำสันธาน ที่มีรูปเดียวกับคำกริยาจำนวน 25 คำ และเพื่ออธิบายกระบวนการกลายเป็นคำสันธานของคำกริยาทางด้านวากยสัมพันธ์และความหมาย ทั้งนี้ผู้วิจัยมีสมมติฐานว่าคำสันธานที่มีรูปเดียวกับคำกริยาในสมัยปัจจุบันทำหน้าที่และมีความหมายแตกต่างกันในภาษาไทยแต่ละสมัย และการเปลี่ยนแปลงทางวากยสัมพันธ์และความหมายของคำสันธานที่มีรูปเดียวกับคำกริยาสอดคล้องกับแนวคิดการกลายเป็นคำไวยากรณ์ ผลการศึกษาพบว่า ในแต่ละสมัยคำจำนวน 25 คำ ปรากฏหน้าที่ได้ 5 หน้าที่ ได้แก่ คำกริยา คำหน้ากริยา คำหลังกริยา คำบุพบท และคำสันธาน การเปลี่ยนแปลงทางความหมาย พบคำที่มีการกลายเป็นคำไวยากรณ์สมบูรณ์แล้ว ได้แก่ คำว่า กว่า โดยปรากฏเป็นคำกริยารอบนอกตั้งแต่สมัยสุโขทัย ในขณะที่ปรากฏเป็นคำสันธานรอบนอกและคำหลังกริยารอบนอกในทุกสมัย คำที่มีการกลายเป็นคำไวยากรณ์ยังไม่สมบูรณ์โดยปรากฏเป็นคำกริยาลดลงในขณะที่เป็นคำสันธานเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ได้แก่ กลับ เกิด ขืน คล้าย คือ จน ซ้ำ ตรง ต่อ ตาม ถึง แถม เท่า เผื่อ พอ ยัง ลง ลอง เลย แล แล้ว ไว้ เหมือน ให้ โดยมีพัฒนาการอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากความถี่ ในปรากฏเป็นคำสันธานสูงขึ้นและลดลงบางสมัย ลักษณะทางความหมายของคำกริยาพบว่าคำกริยาจำนวนหนึ่งมีความหมายเปลี่ยนแปลงไปในลักษณะมีความหมายกว้างขึ้น แบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกเป็นคำกริยา แสดงการกระทำ มีอรรถลักษณ์ขั้นที่ 2 คือ [+เคลื่อนที่] ต่อมา มีอรรถลักษณขั้นที่ 2 เป็น [+เคลื่อนที่] และ [-เคลื่อนที่] ได้แก่ คำว่า กลับ ตาม ถึง ลง กลุ่มที่ 2 เป็นคำกริยาแสดงสภาพที่มีอรรถลักษณ์ขั้นที่ 2 เป็น [+ลักษณะ] ต่อมา มีอรรถลักษณ์ขั้นที่ 2 เป็น [+ลักษณะ] และ [+สถานที่] แล้วยังเป็นคำกริยาแสดงการกระทำ มีอรรถลักษณขั้นที่ 2 เป็น [+เคลื่อนที่] อีกด้วย ได้แก่ คำว่า ตรง นอกจากนี้ลักษณะทางความหมายของคำสันธานยังมีการเปลี่ยนแปลงความหมาย ในลักษณะกว้างออก จำนวน 5 คำ ได้แก่ คำว่า กว่า เป็นสันธานบอกเวลาก่อนต่อมาขยายไป บอกการเปรียบเทียบ และบอกความขัดแย้งเชิงเปรียบเทียบ คำว่า ต่อ เป็นสันธานบอกเงื่อนไข ต่อมาขยายไปบอกสาเหตุที่แสดงผลขัดแย้ง คำว่า เท่า เป็นคำสันธานบอกเวลาสิ้นสุด ต่อมาขยายไป บอกการเปรียบเทียบ คำว่า พอ เป็นคำสันธานบอกเวลาก่อน ต่อมาขยายความหมายไป บอกวัตถุประสงค์ คำว่า แล้ว เป็นสันธานบอกเวลาภายหลัง และบอกเวลาภายหลังเพื่อเพิ่มความ ต่อมาขยายไปบอกเวลาภายหลังอันเป็นผล บอกเวลาภายหลังซึ่งขัดแย้งกับที่ควรเป็น และบอกเวลาภายหลังเพื่อเพิ่มความซึ่งขัดแย้งกับที่ควรเป็น และยังพบว่ามีการเปลี่ยนแปลงความหมาย ในลักษณะแคบเข้า จำนวน 1 คำ ได้แก่ คำว่า ยัง ปรากฏเป็นคำสันธานบอกความขัดแย้งเชิงตรงข้ามกับที่ควรจะเป็น บอกความยัดแย้งเชิงเปรียบเทียบ และบอกการเสริมความ ต่อมามีความหมายแคบเข้า โดยไม่ปรากฏการบอกความขัดแย้งเชิงเปรียบเทียบ กระบวนการกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำที่ศึกษาพบว่า ผ่านกลไกทางวากยสัมพันธ์ คือ การวิเคราะห์ใหม่และการเทียบแบบ ผ่านการเปลี่ยนแปลงทางความหมาย คือ การอุปลักษณ์และการนามนัย ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางภาษา ดังนี้ (1) การทำให้มีความหมายทั่วไป (2) การสูญคุณสมบัติของหมวดคำ (3) การเจาะจงเลือก (4) กระบวนการแยก และ (5) การนำมาใช้ใหม่ ส่วนทิศทางการกลายเป็นคำไวยากรณ์เป็นการเปลี่ยนแปลงแบบทิศทางเดียวและค่อยเป็นค่อยไ