Zakażenia grzybicze u chorych po przeszczepieniu nerki

Fungal infections account for about 5% of all infections occurring in patients after kidney transplantation (KTx). Considering the absence of specific symptoms of systemic mycosis and the high mortality associated with its occurrence, as well as diagnostic difficulties, an immediate implementation of empirical, preventive treatment is called for already at the moment of first suspicion. This article discusses the most common forms of invasive mycosis, relevant diagnostic procedures, and treatment regimes with available pharmacotherapy, with particular emphasis on the interaction of antifungal agents with immunosuppressive drugs.Zakażenia grzybicze stanowią około 5% wszystkich zakażeń występujących u chorych po przeszczepieniu nerki. Ze względu na brak specyficznych objawów inwazyjnej grzybicy układowej oraz dużą śmiertelność związaną z jej wystąpieniem, a także trudności diagnostyczne już w momencie wysunięcia podejrzenia zakażenia obowiązuje natychmiastowe wdrożenie empirycznego, prewencyjnego leczenia. W artykule omówiono najczęstsze postacie grzybic inwazyjnych, możliwości ich diagnostyki oraz zasady postępowania, wraz z dostępną farmakoterapią, ze zwróceniem szczególnej uwagi na interakcje leków przeciwgrzybiczych z immunosupresyjnymi

Optymalizacja leczenia takrolimusem po przeszczepieniu nerki

Tacrolimus (TAC), the most frequently used componentof the immunosuppression regimen after kidneytransplantation, is characterized by high pharmacokineticand pharmacodynamic inter- as wellas intra-patient variability. Its metabolism is affectedby numerous genetic and clinical factors which requiresadoption of individualized regimen. Simplepractical strategies are therefore clearly needed toidentify patients at risk of poor outcome who wouldbenefit from a more personalized approach for TACtreatment. The different factors such as intra-patientvariability of TAC, rate of metabolism, age, immunologicalrisk, comorbidity, behavioral habits etc.should be taken into account in optimization andpersonalization of TAC therapy. This review showsthe link between the pharmacokinetics of tacrolimusand the clinical needs of solid organ recipients.Takrolimus (TAC) — lek najczęściej stosowany w schemacie immunosupresji po przeszczepieniu nerki — charakteryzuje się dużą zmiennością farmakokinetyczną i farmakodynamiczną, leżącą u podłoża zmienności zarówno między-, jak i wewnątrzosobniczej. Na farmakokinetykę leku wpływają czynniki genetyczne oraz duża liczba czynników klinicznych, które wymagają indywidualizacji leczenia. Potrzebne są proste, praktyczne strategie, pomocne w wyborze preparatu i dawki, a także określające okoliczności przyjmowania leku zapewniające optymalne stężenie TAC, efektywne u danego biorcy. Przy optymalizacji i personalizacji terapii TAC należy wziąć pod uwagę różne czynniki, takie jak: zmienność TAC u poszczególnych pacjentów, tempo jego metabolizmu, wiek chorego, ryzyko immunologiczne, choroby współistniejące, nawyki behawioralne i inne. W niniejszym artykule omówiono związek między farmakokinetyką takrolimusu a potrzebami klinicznymi biorców narządów unaczynionych

Cukrzyca u chorego po przeszczepieniu nerki — spojrzenie nefrodiabetologiczne

A transplant physician often has under his care a kid­ney recipient with end-stage kidney disease due to diabetes mellitus (DM) or DM developed after trans­plantation (posttransplantation diabetes mellitus — PTDM). The presence of DM is associated with a de­terioration in quality of life and worse prognosis both for the transplanted kidney and the patient survival. Such patients should be provided with combined and coordinated nephrology/diabetes care. The diagnostic procedures for PTDM do not differ from those gen­erally accepted, the basic one being an oral glucose load test. An important role in the control of treatment is played by glycated haemoglobin, sometimes used as a diagnostic support tool. Until now, no unambigu­ous standards of therapeutic treatment in PTDM have been established and both in the diagnosis and the therapeutic regimens apply the guidelines established for diabetic patients without a transplanted organ. The basis of treatment should be a diet combined with ap­propriate physical exercise. There are many hypogly­cemic medications available, including new ones with wide spectrum pharmacokinetic and pharmacody­namic properties that vary in efficacy and safety pro­file. Graft function and also possible interactions with other medications, especially immunosuppressants, should be taken into account before implementing hy­poglycemic treatment in transplanted patients

Zakażenie Pneumocystis jiroveci po przeszczepieniu nerki

Pneumocystis jiroveci (PJ) pneumonia is a severe respiratory fungal infection occurring in patients with impaired immunity. The disease does not produce specific symptoms and is difficult to diagnose, and if unrecognized or treated too late may be the cause of patient’s death. The universal pro­phylaxis recommended in the early period after kid­ney transplantation (KTx) has significantly reduced the incidence of PJ infection, however it does not completely prevent its occurrence. In this review we focus on the new risk profiles, advances in di­agnosis, treatment and prophylaxis of PJ in kidney transplant recipients

Zastosowanie linagliptyny u chorych na cukrzycę potransplantacyjną. Ocena bezpieczeństwa i skuteczności leczenia na podstawie opisu serii przypadków klinicznych

Post-transplantation diabetes (PTDM) is a frequent problem in patients after solid organ transplantation. PTDM is more common in recipients with risk fac­tors of diabetes mellitus, may also be associated with the immunosuppressive regimen used. No spe­cific guidelines for diagnosis and pharmacotherapy of this type of diabetes have been established, there­fore those for the treatment of diabetes in general population are followed. The basis of non-pharma­cological treatment are diet, weight loss, regular physical exercise. In the choice of antidiabetic therapy in PTDM, additionally graft function and pos­sible drug interactions (especially with immunosup­pressive therapy) should be considered. Linagliptin, a dipeptidyl peptidase-4 inhibitor belonging to a rela­tively new group of diabetic drugs, appears to be an effective and safe drug in monotherapy, but also in combination with other hypoglycemic medications in patients with PTDM

Hemolytic uremic syndrome in a patient with acute pancreatitis

A 40-year-old female patient with no previous medical history was admitted to the Department of Surgery due to symptoms of acute pancreatitis (AP). On the 3rd day of her hospitalization, significant anemia with thrombocytopenia and signs of acute kidney injury with oliguria were observed. In the course of differential diagnosis, after excluding sepsis and bleeding, based on the presence of hemolysis parameters (schistocytes in blood, low haptoglobin concentration, and high lactate dehydrogenase concentration), hemolytic uremic syndrome (HUS) was diagnosed. Treatment with plasmapheresis and steroids was implemented, resulting in inhibition of hemolysis, normalization of the number of platelets, and improvement of renal function. Given the lack of E. coli enterotoxin and Shiga toxin in the feces, STEC HUS was excluded, and the regular ADAMS-13 activity excluded atypical HUS. The entire clinical picture, including an excellent response to the treatment, allowed for the diagnosis of HUS as a complication of acute pancreatitis

Proliferating cell nuclear antigen (PCNA) expression in pituitary adenomas: relationship to the endocrine phenotype of adenoma.

The expression of proliferating cell nuclear antigen (PCNA) correlates to cell proliferation and for this reason it is commonly considered as one of proliferation markers. Since proliferation rate is an important factor determining the tumor aggressiveness, the evaluation of PCNA index (the percentage of PCNA-immunopositive nuclei in the investigated tumor sample) is suggested as useful in predicting pituitary adenoma outcome. Seventy three unselected, surgically removed pituitary adenomas were immunostained with antibodies against the pituitary hormones or their subunits and against the proliferating cell nuclear antigen (PCNA). The highest PCNA index was found in ACTH-immunopositive tumors without the manifestation of the Cushing's disease ("silent" corticotropinomas). This value was significantly different in comparison to other adenoma subtypes including corticotropinomas manifesting themselves by Cushing's disease. The lowest PCNA index was noticed in monohormonal GH-secreting tumors. The adenomas which express more than one hormone (plurihormonal adenomas) seem to have a higher PCNA indices than monohormonal ones; the difference was significant in the case of mono- and plurihormonal prolactinomas. The recurrent tumors presented a higher mean PCNA index as compared to the primary tumors, although the difference was significant only in the case of prolactinomas. These findings suggest that the proliferative potential of pituitary adenomas is related to the tumor recurrence and hormone expression

The presence of pain, its characteristics and relation to the degree of blood pressure control in patients with arterial hypertension

Wstęp: Bóle głowy są najczęstszym, typowymobjawem nadciśnienia tętniczego (NT) natomiastwystępowanie i szczegółowa charakterystyka bóluwystępującego w innych lokalizacjach u chorych nanadciśnienie tętnicze nie została dotąd poznana. Nieprzeprowadzono też kompleksowych badań oceniającychwpływ bólu na skuteczność leczenia hipotensyjnego.Celem pracy była ocena częstości występowania bólu,jego charakterystyki i wpływu na stopień kontroliciśnienia oraz wpływu stosowanego leczenia hipotensyjnegona odczuwanie bólu przez chorych nanadciśnienie tętnicze.Materiał i metody: W grupie 122 chorych z rozpoznaniempierwotnego NT (70 kobiet i 52 mężczyznw wieku 55,7 ± 15,6 roku) przeprowadzono ankietęopartą na zmodyfikowanym kwestionariuszu bóluMcGilla Melzacka. Średni czas od rozpoznania chorobywynosił 12,9 ± 10,9 roku. Badani przyjmowaliśrednio 2,5 ± 1,5 leków hipotensyjnych, a 27% spełniałokryteria nadciśnienia opornego. Średnie ciśnienietętnicze z ostatnich trzech pomiarów wynosiło141/84 mm Hg .Wyniki: Jakikolwiek ból zgłaszało 87% pacjentów,najczęstszą lokalizacją były kończyny dolne, czylipodudzie, kolana, stopy (60%), oraz głowa (52%).Dominował ból stawowo-mięśniowy (36%), tępy(25%) i napadowy (47%). U 64% ból był związanyz poruszaniem się. Średnie natężenie bólu (w skali0–10) wynosiło 5,9 ± 2,2. Natężenie bólu nie korelowałoz liczbą stosowanych leków hipotensyjnych.W grupie chorych z wyrównanym nadciśnieniem tętniczym(<140/90 mm Hg ) natężenie bólu wynosiło5,6 ± 2,5 i było granicznie mniejsze niż u chorych,którzy nie osiągnęli docelowych wartości ciśnieniatętniczego (6,3 ± 2,3; p = 0,02). Jedynie 56% chorychzgłaszających ból stosowało leczenie przeciwbólowe.Liczba lokalizacji bólu była wyższa u osóbstosujących leki blokujące układ renina-angiotensyna-aldosteron (2,7 ± 1,7; względem 2,2 ± 1,1) oraznieznacznie w cukrzycy (2,89 ± 1,64; względem 2,35± 1,42; p = 0,09).Wnioski: Częstość występowania bólu u pacjentówz nadciśnieniem tętniczym jest bardzo duża i wydajesię wykazywać związek ze stopniem wyrównaniaciśnienia.Background: Headache is the most frequent and typical manifestationof arterial hypertension (HTN) but the prevalenceof pain in other locations and its detailed characteristicsin patients with HTN remain unknown. Furthermore, theinfluence of pain on the effectiveness of the antihypertensivetreatment has never been comprehensively studied.The aim of the study was to analyze the prevalence andcharacteristics of pain and relation to blood pressure controland the effect of antihypertensive treatment on pain inpatients with HTN.Material and methods: 122 patients with the diagnosis ofprimary HTN (70 women and 57 men; age 55.7 ± 15.6years) filled the modified McGill Melzack Pain Questionnaire.Mean time from HTN diagnosis was 12.9 ± 10.9years. All patients were treated for hypertension receivinga mean number of 2.5 ± 1.5 blood pressure-lowering medications.27% of the patients fulfilled the criteria of resistanthypertension. Mean arterial blood pressure from thelast three measurements was 141/84 mm Hg.Results: As many as 87% of the patients with HTN reportedpain in any location. The most common pain locationswere lower limbs — shanks, knees, feet (60%) and thehead (52%). The most prevalent pain characteristics wereneuromuscular (36%), dull (25%) and paroxysmal (47%).Pain was associated with body movements in 64% of thepatients. Mean pain intensity in a 10-point scale was 5.9 ±2.2. The intensity of pain did not correlate with the numberof antihypertensive drugs. In a group of patients with wellcontrolledblood pressure (<140/90 mm Hg ) the intensityof the pain tended to be lower than in patients with poorlycontrolled HTN (5.6 ± 2.5 vs. 6.3 ± 2.3; respectively; p =0.02). Only 56% of the patients declaring pain were usingpain-relief drugs. The number of pain localizations was higherin patients treated with renin-angiotensin-aldosteronesystem inhibitors (2.7 ± 1.7 vs. 2.2 ± 1.1) and in patientswith diabetes (2.89 ± 1.64 vs. 2.35 ± 1.42; p = 0,09).Conclusions: The prevalence of pain in patients with HTNis exceedingly high and seems to be related to the degree ofblood pressure control