Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
Abstract
Wprowadzenie. Praca na stanowisku pielęgniarki wymaga zaangażowania w sprawy innych ludzi. Problemy pacjentów niejednokrotnie powodują u pielęgniarek obciążenia psychiczne i emocjonalne. Wypalenie zawodowe u pielęgniarek postrzegane jest jako problem zawodowy, który wymaga działań prewencyjnych, skoncentrowanych na zmianach organizacyjnych i strukturalnych.Cel pracy. Analiza wpływu wybranych czynników społeczno – demograficznych i związanych ze środowiskiem pracy na poziom wyczerpania emocjonalnego, depersonalizacji, satysfakcji zawodowej i ogólnego wskaźnika wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek.Materiał i metody. Grupa badana liczyła 110 pielęgniarek. Do pomiaru wypalenia zawodowego użyto Kwestionariusza Wypalenia Zawodowego Maslach (MBI), który pozwala określić trzy obszary wypalenia zawodowego: wyczerpanie emocjonalne, depersonalizację oraz obniżone poczucie dokonań osobistych (satysfakcję zawodową). Materiał empiryczny poddano analizie statystycznej. Przyjęto poziom istotności p<0,05.Wyniki. Średnia ogólnego wskaźnika wypalenia zawodowego w badanej grupie wynosiła 30,6±20,2. Na poziom wyczerpania emocjonalnego ma wpływ: wykształcenie (p<0,004), staż pracy (p<0,01), sytuacja finansowa (p<0,001), relacje ze współpracownikami (p<0,002) i przełożonymi (p<0,005). Na poziom depersonalizacji wpływa: sytuacja finansowa (p<0,04), wyposażenie stanowiska pracy (p<0,02), relacje ze współpracownikami (p<0,004) i przełożonymi (p<0,02). Poziom satysfakcji zawodowej determinuje: między innymi sytuacja finansowa (p<0,008) i wyposażenie stanowiska pracy (p<0,02).Wnioski. Relacje ze współpracownikami i przełożonymi, wyposażenie stanowiska pracy, sytuacja finansowa, staż pracy w zawodzie oraz wykształcenie badanych różnicują poziom wypalenia zawodowego wśród pielęgniarek. Wraz ze wzrostem liczby lat pracy na stanowisku pielęgniarki wzrasta poziom wyczerpania emocjonalnego
