Background. The aim of this study was evaluation of secondary interventions
defined as procedures performed to close endoleak, or to improve limb patency
after endovascular AAA repair and to assess their predictive factors and prognosis.
Material and methods. Patient’s data and follow-up events of all patients
who underwent endovascular repair of AAA between January 1995 and November 2001
in our institution were prospectively collected and stored in our database. Patients
were divided into two groups according to the presence or absence of secondary
reintervention during follow-up. Age, sex, type of AAA, AAA diameter, comorbidities,
type of graft and period of treatment were compared using a univariate analysis.
Prognosis was assessed by comparison of life table analysis. Interventional success
defined as the lack of AAA conversion or rupture were also compared in both groups.
Results. Two hundred and six patients were included in the study. During
follow-up, thirty-two patients (16%) required 47 secondary interventions. Respectively
22 and 10 patients were treated with endovascular methods to close various type
of endoleaks or were operated on to restore limb blood flow. The only significant
predictive factor of secondary reintervention was the type of grafts: early generation
29/101(28.7%) versus the latest generation 3/102 (2.9%). The survival rate was
not statistically different in both groups. The interventional success was significantly
different 27/32 (84.4%) versus 173/174 (99.4%)
Conclusions. Secondary reinterventions which mainly with early generation
grafts improved outcome of endovascular AAA repair in 15% of the cases. However
no death could be attributed to these reinterventions or to conversions.Wstęp. Celem pracy była ocena powikłań powodujących konieczność wykonania
dodatkowych zabiegów likwidujących przeciek lub udrożniających stentgraft u chorych
poddanych wewnątrznaczyniowemu leczeniu tętniaków aorty brzusznej (TAB) oraz zbadanie
wpływu analizowanych powikłań na odległe wyniki terapii.
Materiał i metody. W okresie od stycznia 1995 do listopada 2001 r. na Oddziale
Chirurgii Naczyń Hospital Henri Mondor w Creteil metodą wewnątrznaczyniową, stosując
stentgrafty aortalne, zoperowano 205 chorych z TAB. W celu przeprowadzenia badania
chorych podzielono na dwie grupy: grupę pierwszą stanowili pacjenci wymagający
przeprowadzenia ponownych zabiegów, drugą - chorzy niewymagający ponownych zabiegów.
Wiek, płeć, rodzaj, wymiary tętniaka, obciążenia, rodzaj stentgraftu i okres obserwacji
porównano, stosując odpowiednie analizy statystyczne. Wykonano analizę przeżycia
chorych, uwzględniając odległe wyniki leczenia. W obu grupach porównano powodzenie
zabiegu zdefiniowane jako brak konwersji do metody otwartej lub pęknięcie TAB.
Wyniki. W badaniu uczestniczyło 206 chorych. Podczas obserwacji 32 chorych
(16%) wymagało 47 ponownych zabiegów. W celu zlikwidowania przecieku leczono 22
chorych, natomiast 10 chorych poddano terapii z powodu niedrożności stentgraftu
z wykorzystaniem technik wewnątrznaczyniowych lub metodą otwartą. Jedynym istotnym
statystycznie czynnikiem związanym z liczbą ponownych zabiegów był rodzaj stentgraftu:
starsza generacja 29/101 (28,7%), nowsza generacja 3/102 (2,9%). Czas przeżycia
w obu grupach nie różnił się w sposób istotny statystycznie. Wyniki w poszczególnych
grupach były następujące: 27/32 (84,4%) w pierwszej grupie, 173/174 (99,4%) w
drugiej grupie.
Wnioski. Ponowne zabiegi spowodowały poprawę wyników w 15% przypadków,
obserwowano je głównie w grupie chorych z starszymi typami stentgraftów. Wśród
osób poddanych ponownym zabiegom i konwersjom do metody otwartej nie zanotowano
przypadków śmiertelnych
