Deze lezing vergelijkt de hedendaagse empirisch-kwantitatieve benadering omtrent effectiviteit van psychotherapieën met een bestudering van de effecten van psychotherapie aan de hand van de Lacaniaanse discourstheorie. Eerst preciseren we een aantal vooronderstellingen van hedendaagse effectenstudies, daarna gaan we dieper in op een aantal limiteringen van kwantificatie in de klinische psychologie, vervolgens gaan we dieper in op Lacans discourstheorie als een theorie die effecten van psychotherapie formaliseert, vertrekkende vanuit de interne dynamiek van verschillende vormen waarop mensen een talige dialoog met een ander kunnen aangaan
