Позната девиза „цело е кога има сѐ“, „сѐ со сѐ е поврзано, испреплетено“, упатува на меѓусебната поврзаност на се што постои во современото, модерно општество во кое живееме. Индивидуата, институциите, иако навидум се целовити, единствени, не можат да опстојуваат независно еден од друг, делуваат заеднички, во насока на остварување на една заедничка цел, квалитетен личен, општествен развој. Во тоа општествено битисување, опстојуваат, се развиваат, даваат свој придонес и образовните институции. Образованието е темелот, клучната алка од која зависи понатамошниот општествен развој. Oбразовните институции, имплементатори ан обарзовниот процес, не можат да опстојуваат самостојно, независно едни од други. Истите се постојано упатени, на соработка, партнерство, не само во рамки на одделните потсистеми на образование, системот на образование како целина, но и на сите други институции на локално, државно, па и меѓународно ниво, чија цел е квалитетна едукација на сегашните и идни генерации. Токму таа нивна поврзаност, нивна соработка, е нитката која ги движи напред на патот кон успехот. Во трудот е елаборирано прашањето на соработката, различните форми низ кои истата се пројавува, бенефитите од неа, со посебен акцент на соработката помеу факултетите за едукација на наставен кадар и образовните институции
