Η ιστορία της χειρουργικής της σπονδυλικής στήλης από το μέσο του 19ου αιώνα ως το τέλος του 20ου αιώνα στην Ελλάδα

Σε αυτήν την εργασία παρουσιάζεται η εξέλιξη της χειρουργικής της Σπονδυλική Στήλης με ιδιαίτερη έμφαση την Ελλάδα από το 1850 έως το 2000. Παρουσιάζεται η εξέλιξη των χειρουργικών τεχνικών, η εξέλιξη στις βασικές επιστήμες όπως η ανατομία και η εμβιομηχανική. Ειδική μνεία γίνεται στο επιστημονικό και το συγγραφικό έργο της εποχής αυτής σε επίπεδο δημοσιεύσεων, βιβλίων, άρθρων, συνεδριών και λοιπών ανακοινώσεων από Έλληνες ιατρούς και χειρουργούς. Επιπλέον αναφέρεται η ίδρυση και λειτουργία νοσοκομείων, κλινικών και εργαστηρίων με σημαντική δραστηριότητα σχετική με αυτήν την υποειδικότητα. Τέλος γίνεται σύγκριση της δραστηριότητας και του έργου σε αυτόν τον τομέα και για αυτό το διάστημα στην Ελλάδα με άλλες χώρες κυρίως της Ευρώπης και της Αμερικής. Διαπιστώνεται ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα, με ορισμένες χαρακτηριστικές εξαιρέσεις, ακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις με μια μικρή καθυστέρηση. Αυτό αποδίδεται σε ένα γενικότερα δυσμενές κλίμα στη χώρα για την καινοτομία και έρευνα, τη δυσπιστία του κοινού, καθώς και στην έλλειψη μιας βιομηχανικής παραγωγής για ορθοπαιδικά και νευροχειρουργικά εμφυτεύματα μαζί με τη μηχανική έρευνα που συνοδεύει τέτοιες δραστηριότητε

Ανίχνευση γονιδίων που κωδικοποιούν παθογόνους παράγοντες, εντεροτοξίνες και υπερ-αντιγόνα σε στελέχη Staphylococcus aureus στην περιοχή Θεσσαλίας

Σε στελέχη S. aureus που απομονώθηκαν από κλινικά δείγματα ασθενών στην περιοχή της Θεσσαλίας μελετήθηκε η παρουσία γονιδίων που κωδικοποιούν αντίστοιχες τοξίνες, υπεύθυνες για διάφορα κλινικά σύνδρομα. Οι κυριότερες σταφυλοκοκκικές τοξίνες είναι η τοξίνη του συνδρόμου της τοξικής καταπληξίας και μια σειρά εντεροτοξινών, ενώ τα γονίδια που τις κωδικοποιούν είναι αντιστοίχως το tst-Ι και τα γονίδια seo, sei, seg, sem και sen. Σε ένα σύνολο 260 στελεχών S. aureus, το 58% των στελεχών βρέθηκε ότι έφερε ένα τουλάχιστον από τα εξεταζόμενα γονίδια, ποσοστό αρκετά υψηλό σε σχέση με αυτό που περιγράφεται σε αντίστοιχη μελέτη που έγινε στην περιοχή τη Πάτρας. Το κυρίαρχο γονίδιο στα στελέχη της περιοχής μας ήταν το seg γονίδιο, που κωδικοποιεί μια εντεροτοξίνη. Ωστόσο,η ανίχνευση των γονιδίων δεν μπορεί να πιστοποιήσει και τη δυνατότητα παραγωγής των αντίστοιχων τοξινών

Ανίχνευση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης σε οστεοσαρκώματα και συσχέτιση με τα βιολογικά χαρακτηριστικά αυτών

Εισαγωγή: Η μέγιστη επίπτωση του οστεοσαρκώματος με την φάση ταχείας σκελετικής ανάπτυξης και η ανάπτυξη του στις περιοχές των οστών που αναπτύσσονται σε μήκος και πάχος, οδηγούν στην υποψία ότι παράγοντες που σχετίζονται με την φάση ταχείας οστικής ανάπτυξης μπορεί να εμπλέκονται στην παθογένεια του οστεοσαρκώματος. Επίσης είναι γνωστή πιθανή συσχέτιση της χορήγησης αυξητικής ορμόνης για θεραπευτικούς σκοπούς με υψηλή επίπτωση οστεοσαρκώματος. Έτσι, είναι εύλογος ο συλλογισμός, ότι στο ανθρώπινο οστεοσάρκωμα μπορεί να εκφράζονται υποδοχείς αυξητικής ορμόνης. Η ανεύρεση τέτοιων υποδοχέων μπορεί να έχει προγνωστική, ερευνητική και θεραπευτική χρησιμότητα. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η ανίχνευση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης σε ανθρώπινο οστεοσάρκωμα και η συσχέτιση των πιθανών ευρημάτων με την βιολογική συμπεριφορά του όγκου. Υλικό και Μέθοδος: Έγινε ανοσοϊστοχημική ανάλυση (Polyclonal Rabbit Anti-Human SST, Dako®, Denmark) για ανίχνευση τυχόν υποδοχέων αυξητικής ορμόνης επί των υπαρχόντων ιστολογικών παρασκευασμάτων 32 περιπτώσεων οστεοσαρκώματος που νοσηλεύτηκαν μεταξύ 1997 έως 2011. Ο ελάχιστος χρόνο παρακολούθησης ήταν τα 7 έτη. Καταγράφηκαν οι θάνατοι εκ νόσου, η συνολική επιβίωση, η επιβίωση χωρίς ένδειξη νόσου, η εμφάνιση τοπικής υποτροπής και πνευμονικών μεταστάσεων. Ο σχετικός κίνδυνο θανάτου στην 5ετία συγκρίθηκε μεταξύ των ομάδων με ή χωρίς έκφραση υποδοχέων και αναλύθηκε στατιστικά με STATA/SE15.1 (StataCorp, College Station, TX, USA). Αποτελέσματα: Ανιχνεύτηκαν 5 περιπτώσεις οστεοσαρκωμάτων με έκφραση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Η συνολική 5ετής επιβίωση των περιπτώσεων αυτών ήταν 0% σε σύγκριση με 74% των περιπτώσεων χωρίς έκφραση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Ο σχετικός κίνδυνος θανάτου στην 5ετία υπολογίστηκε σημαντικά αυξημένος κατά 3,86 95% CI (2,04/7,30) στην ομάδα έκφρασης υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Συμπεράσματα: Σε αυτή τη μελέτη εντοπίσαμε υποδοχείς αυξητικής ορμόνης σε ανθρώπινα οστεοσαρκώματα. Το εύρημα αυτό βοηθά στην κατανόηση της παθογένεσης του όγκου και στην αποκρυπτογράφηση της μοριακής του δομής. Η ανίχνευση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης σε οστεοσαρκώματα φαίνεται να έχει προγνωστική αξία, πιθανολογώντας μια επιθετική βιολογική συμπεριφορά του όγκου. Ο σχετικός κίνδυνος θανάτου στην 5ετία σε περιστατικά με έκφραση τέτοιων υποδοχέων υπολογίστηκε 3,86 φορές υψηλότερος σε σύγκριση με περιστατικά χωρίς έκφραση υποδοχέων αυξητικής ορμόνης. Το εύρημα αυτό πιθανώς να έχει μελλοντική θεραπευτική αξία.Background: The location of osteosarcoma in the metaphysis as well as the age of the patients during the most rapid tumour growth suggest that factors related to skeletal growth are involved in the pathogenesis of this tumour. Furthermore studies suspect an association between growth hormone treatment and increased risk of osteosarcoma. In this aspect this study aims to detect growth hormone receptors in human osteosarcomas and correlate this finding with the clinical outcome of the tumour. Patients and methods: Immunohistochemical staining (Polyclonal Rabbit Anti-Human SST, Dako®, Denmark) for the presence of growth hormone receptors as well as overall survival, disease free survival, disease progression , local reccurence and pulmonary metastasis rates were studied in 32 osteosarcoma patients, treated between 1997 and 2011, with a minimum follow up of 7 years. The 5 - years overall survival rate was compared between groups with and without receptor expression. We used STATA/SE15.1 (StataCorp, College Station, TX, USA) for the statistical analysis. Results: Five osteosarcomas with several aggressive biologic behaviour expressed growth hormone receptors. Overall survival rate in 5 years was 0% for tumours expressing growth hormone receptors and 74% for the cases without growth hormone receptor expression. We calculated a significantly increased relative risk of 3.86, 95% CI (2.04/7.30) of death in 5 years in the group with growth hormone receptors expression. Conclusion: The present study demonstrates the existence of growth hormone receptors in human osteosarcoma. Tumours expressing these receptors seemed to be aggressive with a lower overall survival rate compared to osteosarcoma with negative receptor status. These findings may have prognostic and therapeutic value

Η υγιεινή των χεριών στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

Εισαγωγή: Η υγιεινή των χεριών αναφέρεται σε οποιαδήποτε πράξη καθαριότητας των χεριών. Αποτελεί το πιο σημαντικό μέτρο για την πρόληψη των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί ο βαθμός συμμόρφωσης των επαγγελματιών υγείας με τους κανόνες της υγιεινής των χεριών στο χώρο της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) και να εκτιμηθεί το επίπεδο γνώσεων πάνω σε θέματα υγιεινής των χεριών και πρόληψης των λοιμώξεων. Υλικό και μέθοδος: Τον πληθυσμό της μελέτης αποτέλεσαν 50 επαγγελματίες υγείας (ποσοστό απόκρισης 71,4%) που εργάζονταν στη ΜΕΘ γενικού νοσοκομείου της Αττικής. Για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε ειδικό ερωτηματολόγιο 7 ερωτήσεων κλειστού τύπου. Για την επεξεργασία των δεδομένων, χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πακέτο PASW 18. Αποτελέσματα: Το 74% (n=37) του δείγματος ήταν γυναίκες. Το 32% (n=16) είχε προϋπηρεσία στη ΜΕΘ 1-5 έτη, το 32% (n=16) 6-10 έτη, το 30% (n=15) 11-15 έτη και το 3% (n=6) >16 έτη. Όσον αφορά στην ιδιότητα, το 30% (n=15) ήταν ιατροί, το 60% (n=30) ήταν νοσηλευτές, το 8% (n=4) ήταν βοηθοί νοσηλευτές και το 2% (n=1) ήταν βοηθοί θαλάμου. Οι περισσότερες ευκαιρίες υγιεινής χεριών παρατηρήθηκαν στους νοσηλευτές (1366/1959). Τα ποσοστά συμμόρφωσης ανέρχονταν στο 28,5% για τους ιατρούς, 50% για τους νοσηλευτές, 36,7% για τους βοηθούς νοσηλευτές και 28% για τους βοηθούς θαλάμου. Η μέση συμμόρφωση διαμορφώθηκε στο 35,8%. Στο 44,7% καταγράφηκε ορθή χρήση γαντιών. Σχετικά με το ερωτηματολόγιο οι ιατροί διακρίθηκαν για τις εξειδικευμένες γνώσεις τους, ενώ οι νοσηλευτές για τις πρακτικές γνώσεις. Η σύγκριση του ιδανικού με το πραγματικό ποσό του αντισηπτικού υγρού έδειξε διαφορά ως προς την συμμόρφωση μειώνοντάς την στο 26% έναντι του 40%. Συμπεράσματα:. Οι επαγγελματίες υγείας έχουν ανάγκη καλύτερης επιστημονικής κατάρτισης του θέματος και οφείλουν να είναι πιό προσεκτικοί στο ζήτημα της υγιεινής των χεριών.Introduction: Hand hygiene (HH) refers to any act of cleaning hands. Is the most important measure to prevent hospital-acquired infections. Aims: Purpose of this study was to investigate the compliance of health care workers’ (HCWs) with the rules of hand hygiene in the Intensive Care Unit (ICU) and to assess the level of knowledge on hand hygiene and prevention of infections. Material and Method: 50 health care workers’ consisted the study population (response rate 71.4%) working in the ICU General Hospital of Attica. A specific questionnaire with 7 closed questions was used to collect data. The statistical package PASW 18 was used for data processing. Results: 74% (n = 37) of the sample were women. In 32% (n = 16) had experience in ICU 1-5 years, 32% (n = 16) 6-10 years, 30% (n = 15) 11-15 years and 3% (n = 6)> 16 years. Regarding the status: 30% (n = 15) were doctors, 60% (n = 30) were nurses, the 8% (n = 4) were nurses assistants and 2% (n = 1) were assistant chamber . Most hand hygiene opportunities observed in nurses (1366/1959). Compliance rates were 28.5% for doctors, 50% nurses, 36.7% for nurses assistants and 28% for assistants chamber. The average compliance reached at 35.8%. 44.7% recorded in proper use of gloves. On the questionnaire doctors distinguished for specialized knowledge, and nurses for practical knowledge. The comparison of the ideal with the actual amount of antiseptic fluid showed a difference in compliance reducing it to 26% against 40%. Conclusions: Health care workers’ should have better scientific training and should be more cautious on the issue of hand hygiene

In vitro elution of antimicrobial agents by a synthetic crystallic semihydrate form of calcium sulphate ( stimulan)

Background: Chronic osteomyelitis presents significant therapeutic difficulties. Long term antimicrobial treatment is hampered by tissue penetration issues and the development of adverse events. On the other hand surgical intervention is usually necessary. Treatment of osteomyelitis with local delivery systems has become common practice whereas several biodegradable substances have been employed as the vehicle of delivery. Methods: We used Stimulan™, (in a powder and mixing solution form) a synthetic biocompatible bone graft material that is completely resorbed to be replaced by new bone. Characteristics of the aforementioned material are 100% purity, osteoconductive-osteoinductive action and ability of biodegradation. Moxifloxacin or fusidic acid and CaSO4 were admixed at a ratio of 95:5 up to a total weight of 3gr, at room temperature in five sterile vials. Mueller-Hinton broth (1ml) was added over the free surface of the mixture and replaced every 24h. The samples were incubated in 37? C. In vitro elution was estimated daily using a High Performance Liquid Chromatography (HPLC) system and a microbiology agar diffusion assay. Results: Elution of moxifloxacin lasted for 31 days. Eluted concentrations reached their peak on Day 13 (mean level 745μg/ml) whereas the lowest concentration was detected on Day 30 (mean level 367 μg/ml) according to the HPLC estimation. Elution of fusidic acid lasted for 14 days. Eluted concentrations reached their peak on Day 6 (mean value 249.5 μg/ml) whereas the lowest eluted concentration was detected on Day 13 (mean value 10.9μg/ml). Conclusions: Elution of moxifloxacin and fusidic acid is high indicating that Stimulan™ may be used as a local antibiotic delivery system. Further studies in experimental osteomyelitis should be performed to further evaluate this effect in vivo.Εισαγωγή: Η χρόνια οστεομυελίτις έχει θεραπευτικές δυσκολίες. Απαιτεί τόσο χειρουργική, όσο και παθολογική αντιμετώπιση, με μακροχρόνια χορήγηση αντιμικροβιακών ουσιών, η οποία με τη σειρά της μειονεκτεί από την άποψη της φαρμακοκινητικής στα οστά και από τις ανεπιθύμητες ενέργειες που εμφανίζονται συχνά. Η συνδυασμένη αντιμετώπιση της οστεομυελίτιδας με τοπικά συστήματα απελευθέρωσης αντιβιοτικών χρησιμοποιείται ευρέως, είτε με αποδομήσιμα ή με μη αποδομήσιμα υλικά. Μεθοδολογία: Χρησιμοποιήσαμε το Stimulan™ (σε μορφή σκόνης), ένα συνθετικό βιοαπορροφήσιμο υλικό, το οποίο απορροφείται πλήρως και αντικαθίσταται από νέο οστό. Χαρακτηρίζεται από 100% καθαρότητα, οστεοβλαστική δραστικότητα και ικανότητα πλήρους αποδόμησης. Επιλέχθηκαν η μοξιφλοξασίνη και το φουσιδικό οξύ, δύο αντιμικροβιακές ουσίες με εξαιρετική αντισταφυλοκοκκική δράση. Η μοξιφλοξασίνη ή το φουσιδικό οξύ και το CaSO4 αναμείχθηκαν σε αναλογία 5:95 με συνολικό βάρος 3 γραμμαρίων, σε θερμοκρασία δωματίου σε 5 αποστειρωμένους σωληνίσκους. Στην ελεύθερη επιφάνεια του μίγματος προσετέθη 1ml ζωμού Muller-Hinton, ο οποίος και αντικαθίστατο κάθε 24 ώρες. Τα δείγματα επωάζονταν στους 37? C. Οι συγκεντρώσεις του αντιμικροβιακού που αποδεσμεύονταν υπολογίστηκαν με τη μέθοδο της Υγράς Χρωματογραφίας Υψηλής Απόδοσης (HPLC) και με την μικροβιολογική μέθοδο (μέθοδο διάχυσης σε άγαρ), με πρότυπους μικροοργανισμούς τον Bacillus subtilis ATCC 6633 και το Corynebacterium 404 CIP 5216 για την μοξιφλοξασίνη και το φουσιδικό οξύ αντίστοιχα και την συνδρομή προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αποτελέσματα: Η αποδέσμευση της μοξιφλοξασίνης διήρκεσε 31 ημέρες. Σύμφωνα με τις μετρήσεις της HPLC μεθόδου τα μέγιστα επίπεδα επιτεύχθηκαν την 13η ημέρα (μέση τιμή 745 μg/ml) ενώ τα ελάχιστα σημειώθηκαν την 30η ημέρα (μέση τιμή 367μg/ml). Η απελευθέρωση του φουσιδικού οξέος κράτησε 14 ημέρες, με τα μέγιστα επίπεδα να καταγράφονται την 6η ημέρα (μέση τιμή 249,5 μg/ml) και τα ελάχιστα την 13η ημέρα (μέση τιμή 10,9μg/ml). Εξίσου ικανοποιητικές ήταν και οι μετρήσεις με την μικροβιολογική μέθοδο εις αμφότερες τις αντιμικροβιακές ουσίες. Συμπεράσματα: Η απελευθέρωση τόσο της μοξιφλοξασίνης όσο και του φουσιδικού οξέος είναι υψηλές και καταδεικνύει την δυνατότητα του Stimulan να χρησιμοποιηθεί ως σύστημα απελευθέρωσης αντιμικροβιακών ουσιών. Περαιτέρω μελέτες σε πειραματικά μοντέλα οστεομυελίτιδας είναι απαραίτητα για την τεκμηρίωση αυτών των δεδομένων in vivo