Βιβλιοκρισία:F. LAURITZEN, The Depiction of Character in the Chronographia of Michael Psellos [ΒΥΖΑΝΤΙΟS. Studies in Byzantine History and Civilization 7], Turnhout 2013, σελ. Χ+260. ΙSBN 978-2-503-54841-8

Βιβλιοκρισία:F. Lauritzen, The Depiction of Character in the Chronographia of Michael Psellos [ΒΥΖΑΝΤΙΟS. Studies in Byzantine History and Civilization 7], Turnhout 2013, σελ. Χ+260. ΙSBN  978-2-503-54841-

Εθνική ιδεολογία και νεοελληνική γλυπτική: Η περίπτωση των γλυπτικών απεικονίσεων των Φιλελλήνων

Please note: this article is in Greek. National ideology: Sculptural representations of the Fillelines in Greece during the second half of 19th century: In this article I shall examine three works which were created in honour of the Fillenines Byron and Gladstone: the statue of Byron (1881) in the Garden of Heroes in Messolongi, the statue of Gladstone (1885) at the Propylaia of the university of Athens and the group of Greece glorifying Byron (1895) in the Zappeion Garden. They are important works either for the way their realization was organised and completed or for their compositional idea or even for the diplomatic quakes that they caused at the time. Moreover research into the circumstances of their production and of their reception by the public will reveal that interest in sculpture and its works in the period 1878–1888 was rather for their historic importance than for their artistic value

Éloge des larmes: with mind and tears.

Please note: this article is in Greek. When and why do people cry? This is a very interesting cultural question, in particular if we are examining this topic throughout the development of different cultures. In this paper I will only try to focus on selective periods that will allow us to understand the cultural diversity of crying. At first, I will refer briefly to the ancient Greek culture when, for example, Plato, in his “perfect” Republic does not allow people to weep publicly. Later when a more “popular” Christianity arises, tears are more frequent than in the first period of Christianity. An important part of this paper will then focus on the Romanticism and especially the Modern Greek Romanticism with specific references to Kalvos and Solomos. It seems that in Solomos’ poetry tears are becoming less frequent in his late or “mature” period. Then I will examine Kariotakis’, Cavafis’ and Egonopoulos’ works. Finally, I will focus on Pentzikis’ “compositions” using references from various texts: in particular I will focus on Pentzikis’s text “With reason and tears” from his book “Water Overflowing”. This will allow us to interconnect Solomos’ mind and Pentzikis’ “inter-lect” and I will conclude that in Pentzikis’ “dictional” creation nothing separates tears and reason — and that spiritual or material bodies arise together in an un-cultural landscape full of waters and dry stones

Η παρουσία του Salomon Gessner στη λογοτεχνία του ελληνικού Διαφωτισμού

No abstrac

La costruzione di Zante in Foscolo e Kalvos

Στη μελέτη του με τίτλο «Οι πηγές της έμπνευσης του Κάλβου», ο Κ.θ. Δημαράς επέμεινε ιδιαίτερα στη «συγκίνηση» που ενέπνευσε την Ωδή «Ο Φιλόπατρις », συγκίνηση που «υπήρξε αρκετά ισχυρή για να επιζήσει στην επίπονη αισθητική επεξεργασία». Όμοια, ο Οδυσσέας Ελύτης, στο γνωστό δοκίμιο που τιτλοφορείται «Η αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου», υποστήριξε πως στην Ωδή αυτή «το αίσθημα διατηρεί ακόμα την ένταση μιας ευνόητης φλόγας». Αντίθετα, από τη συστηματική φιλολογική μελέτη του Filippo Maria Pontani «L'Ode a Zante di Kalvos» συνάγεται πως στην περιγραφή της Ζακύνθου δεν υπάρχει ίσως ούτε ίχνος προσωπικού βιώματος. Φαίνεται, δηλαδή, πως η εικόνα του νησιού έχει κατασκευαστεί σε υψηλότατο ποσοστό από υλικά που προέρχονται από την ποίηση του Foscolo και αποτελεί έτσι ένα τυπικό ποιητικό παλίμψηστο. Τα προσωπικά βιώματα του Κάλβου στο σημείο αυτό είτε ήταν ανίσχυρα είτε, πράγμα πιθανότερο, δεν επιδίωξαν να διασπάσουν τη συμπαγή επιφάνεια που είχε διαμορφώσει η αισθητική τού νεοκλασικισμού και η ιδεολογία της αναπαραγωγής του προτύπου. Στην αυθεντία του Ομήρου, του Ησιύδου, του Θεόκριτου και του Βιργιλίου και όχι στις προσωπικές του αναμνήσεις κατέφυγε ο Foscolo για να κατασκευάσει την εικόνα της Ζακύνθου και με τη σειρά του, ο ιταλοθρεμμένος Κάλβος κατέφυγε, κατά κύριο λόγο, στην αυθεντία του Foscolo. Το παρόν άρθρο εξετάζει, εντελώς ενδεικτικά, δύο στοιχεία που συνδέονται με το παλίμψηστο της καλβικής Ζακύνθου. Συγκεκριμένα ανιχνεύει: α) τη «στρατηγική της οικειοποίησης», με εργαλείο την οποία ο Foscolo οικοδομεί την εικόνα της Ζακύνθου (που κληρονομεί ο Κάλβος), δίνοντας της μια θέση ισότιμη όχι μόνο προς τα ησιόδεια Κύθηρα αλλά και προς την ομηρική Ιθάκη· β) το ποιητικό διακείμενο μιας ανορθογραφίας («κήτρων»), η οποία αποδίδει το φωσκολικό «cedro» («κίτρο» και «κέδρος») και, μέσω αυτού, εγγράφει τα ταπεινά εσπεριδοειδή στην ομηρική και την ησιόδεια βίβλο της καταγωγής του νησιού.No abstract (available).