Δεσμός και Ψυχοκοινωνική Προσαρμογή Προεφήβων Μαθητών

Η θεωρία του δεσµού παρέχει μία ολοκληρωμένη οπτική για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι σχέσεις με τους γονείς μπορούν να υποστηρίξουν ή να υπονομεύσουν την περαιτέρω ψυχοκοινωνική ανάπτυξη. Το παιδί με ασφαλή δεσμό χρησιμοποιεί τη σχέση του με τους γονείς ως βάση για την εξερεύνηση νέων σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των σχέσεων με συνομηλίκους. Οι σχέσεις αυτές συνδυαστικά προάγουν την εξερεύνηση του περιβάλλοντος και την ομαλή προσαρμογή σε αυτό. Στην παρούσα μελέτη διερευνήθηκαν οι σχέσεις δεσμού προεφήβων μαθητών με τη μητέρα, τον πατέρα και τους συνομηλίκους, τόσο ως προς τη μεταξύ τους συσχέτιση, όσο και σε σχέση με την ψυχοκοινωνική τους προσαρμογή. Για το σκοπό αυτό 123 μαθητές Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια αυτοναφοράς για το δεσμό και για την ψυχοκοινωνική τους προσαρμογή. Τα ευρήματα έδειξαν την υψηλή συσχέτιση του δεσμού με τη μητέρα, τον πατέρα και τους συνομηλίκους. Επίσης, οι προαναφερθείσες σχέσεις δεσμού συσχετίστηκαν με την ψυχοκοινωνική προσαρμογή των προεφήβων, αλλά η προβλεπτική ικανότητα της καθεμιάς διέφερε ανάλογα με τον ειδικότερο τομέα ψυχοκοινωνικής προσαρμογής. Επιπλέον, φάνηκε ότι οι προέφηβοι που ανέφεραν τη μητέρα, τον πατέρα ή κάποιον φίλο ως το πρόσωπο με το οποίο διατηρούν τη μεγαλύτερη συναισθηματική εγγύτητα παρουσίασαν ισχυρότερο δεσμό με τους γονείς και τους συνομηλίκους, σε σχέση με όσους ανέφεραν άλλα πρόσωπα. Τέλος, δεν διαπιστώθηκαν διαφυλικές διαφορές ως προς το δεσμό με τη μητέρα και τον πατέρα.Attachment theory provides a complete understanding of how relationships with parents can promote or undermine psychosocial adjustment. Relationships with parents of securely attached children serve as a base for the exploration of new relationships, including relationships with peers. All these combined relationships enhance environmental exploration and adjustment. The current study examined how preadolescents’ maternal, paternal and peer attachment bonds connect with each other as well as how each of them connects with psychosocial adjustment. For this purpose, 123 Primary School students of fifth and sixth grade completed self-report questionnaires about their attachment and their psychosocial adjustment. Results revealed high correlations between attachment to mother, father and peers. These attachment bonds were also highly correlated with psychosocial adjustment, but each of them could significantly predict different indices of psychosocial adjustment. Additionally, preadolescents who nominated their mother, their father or a peer as a primary emotional support figure had stronger attachment to parents and peers, in contrast with those who nominated other figures. Finally, attachment to mother and father did not significantly differ between males and females

Ο Δεσμός σε σχέση με τον Εκφοβισμό και τη Θυματοποίηση στην Εφηβεία

Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να εξετάσει το ρόλο που διαδραματίζει η ποιότητα του πρωταρχικού δεσμού γονέα-παιδιού στη διάπραξη εκφοβιστικών ενεργειών και στη θυματοποίηση σε πληθυσμό εφήβων μαθητών. Επιπρόσθετα, γίνεται προσπάθεια να διερευνηθεί το είδος δεσμού που έχουν αναπτύξει με τους γονείς τους οι έφηβοι που ασκούν σχολικό εκφοβισμό και οι έφηβοι που γίνονται θύματα των τελευταίων. Κύριος στόχος είναι να διερευνηθεί κατά πόσο η ποιότητα του δεσμού γονέα-παιδιού συμβάλλει στην εμφάνιση χαρακτηριστικών θύτη ή θύματος του σχολικού εκφοβισμού. Το δείγμα της έρευνας αποτελείται από 100 εφήβους, μαθητές/τριες Επαγγελματικών Λυκείων της Αθήνας, ηλικίας 14-31 ετών, στους οποίους χορηγήθηκε το Ερωτηματολόγιο Ταξινόμησης Είδους Δεσμού (ASCQ), το Ερωτηματολόγιο Βιωμάτων με τους Συνομηλίκους (PEQ), καθώς και μία φόρμα δημογραφικών στοιχείων. Βρέθηκε ότι ο ασφαλής δεσμός σχετίζεται με τη μη εμπλοκή των εφήβων μαθητών σε εκφοβιστικές ενέργειες. Αντιθέτως με τις υποθέσεις, φάνηκε ότι ο ανασφαλής δεσμός και οι διαστάσεις του (αποφευκτικός και αγχώδης) δεν συσχετίζεται θετικά με τη συμμετοχή σε εκφοβιστικές ενέργειες ή με τη θυματοποίηση. Οι δημογραφικοί παράγοντες φύλο και επίπεδο εκπαίδευσης γονέων δεν φάνηκε να διαφοροποιούν τη σχέση του δεσμού με τον εκφοβισμό ή τη θυματοποίηση. Τα ευρήματα της έρευνας συζητούνται με βάση εμπειρικές έρευνες σε ελληνοκυπριακά, ευρωπαϊκά και αμερικάνικα δημόσια σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Λέξεις-κλειδιά: Δεσμός, σχολικός εκφοβισμός, θυματοποίηση, θύτης, θύμα, εφηβείαThe purpose of this research is to examine the role played by the quality of the primary parent-child bond in committing intimidation and victimization in a population of adolescent pupils. In addition, an attempt is being made to investigate the kind of bondage that schoolchildren teenagers and adolescents who are victims of the latter have developed with their parents. The main objective is to investigate whether the quality of the parent-child bond contributes to the appearance of the offender or the victim traits of school bullying. The survey sample is comprised of 100 teenagers, 14-31 year-old vocational high school students in Athens, who have been granted with the ASCQ, Peer-to-Peer Questionnaire (PEQ), and a demographic form elements. It was found that the secure bond is related to the non-involvement of adolescent students in intimidating actions. Contrary to the assumptions, it appeared that the insecure link and its dimensions (avoidance and anxiety) are not positively correlated with involvement in intimidating actions or victimization. Demographic factors of gender and parental education did not seem to differentiate the relationship of the bond with intimidation or victimization. The findings of the research are discussed on the basis of empirical research in Greek Cypriot, European and American public schools of secondary education.δεσμός σχετίζεται με τη μη εμπλοκή των εφήβων μαθητών σε εκφοβιστικές ενέργειες Keywords: attachment, school bullying, victimization, abuser, victim, adolescenc

Άγχος και κατάθλιψη νέων πατέρων πριν και μετά τον τοκετό, δεσμός με το νεογνό και σχέση ζευγαριού

Εισαγωγή. Η μετάβαση στην πατρότητα αποτελεί μια προσαρμοστική περίοδο για τους νέους πατέρες με νέα δεδομένα και συχνά συνδέεται με αύξηση των επιπέδων τόσο του άγχους όσο και της κατάθλιψης, και μάλιστα σε συνδυασμό με την εμφάνιση του περιγεννητικού άγχους και της κατάθλιψης στη σχέση με τη σύντροφό τους αλλά και στη σχέση με το νεογνό τους. Σκοπός. Σκοπός της μελέτης είναι να μετρήσει τα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης πριν και μετά τον τοκετό σε νέους πατέρες και να εντοπίσει τη συσχέτιση αυτών τόσο με την σχέση που έχουν αναπτύξει με την σύντροφό τους όσο και με την σχέση που έχουν αναπτύξει με το νεογνό κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του. Μέθοδος. Ως δείγμα επιλέχθηκαν ογδόντα (80) νέοι πατέρες, εξυπηρετούμενοι ενός Κέντρου Ημέρας για την περιγεννητική φροντίδα, ηλικίας 30-53 χρονών. Προγεννητικά, η διεξαγωγή της έρευνας βασίστηκε στην χορήγηση των κλιμάκων Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), Perinatal Anxiety Screening Scale (PASS), Patient Health Questionnaire-9 (PHQ-9) και Dyadic Adjustment Scale (DAS). Μεταγεννητικά, τόσο στους 3 όσο και στους 6 μήνες, χορηγήθηκαν οι κλίμακες Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), Perinatal Anxiety Screening Scale (PASS), State-Trait Anxiety Inventory (STAI) και Postpartum Bonding Questionnaire (PBQ). Αποτελέσματα. Από την ανάλυση των αποτελεσμάτων της μελέτης φάνηκε ότι τα επίπεδα του περιγεννητικού άγχους στους πατέρες αυξάνονται μετά τον τοκετό (Μ.Ο. = 12.7 προγεννητικά και Μ.Ο. = 19.48 στους 3 μήνες μεταγεννητικά, p ≤.001) , γεγονός που δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί για την περιγεννητική κατάθλιψη. Επιπροσθέτως, στην μεταγεννητική περίοδο τα συμπτώματα κατάθλιψης μειώνονται από τους 3 στους 6 μήνες. Το άγχος των πατέρων ήταν υψηλότερο στους 3 μήνες και χαμηλότερο στους 6 μήνες μεταγεννητικά, όπως ακριβώς αναφέρεται και στην βιβλιογραφία. Το εύρημα αυτό, όμως, δεν βρέθηκε στατιστικά σημαντικό για τις υποκλίμακες του καταστασιακού και του ιδιοσυγκρασιακού άγχους, παρά μόνο για τη συνολική βαθμολογία του. Παράλληλα, έγινε κατανοητό ότι τόσο το άγχος όσο και η κατάθλιψη συσχετίζεται στατιστικά σημαντικά με την δυαδική προσαρμογή και προγεννητικά και μεταγεννητικά. Περαιτέρω ανάλυση έδειξε ότι οι πατέρες με λιγότερο άγχος είχαν καλύτερο δεσμό με το νεογνό τους μεταγεννητικά. Εξαίρεση αποτελεί το καταστασιακό άγχος στους 3 μήνες μεταγεννητικά που βρέθηκε οριακά στατιστικά σημαντικό. Όμοια αποτελέσματα βρέθηκαν και για την κατάθλιψη σε σχέση με τον δεσμό με το νεογνό αλλά μόνο στους 6 μήνες μετά τον τοκετό. Τέλος, βρέθηκε στατιστικά σημαντική επίδραση της δυαδικής προσαρμογής και του μεταγεννητικού δεσμού από κοινού στο άγχος στους 3 μήνες μεταγεννητικά μόνο στη συνολική βαθμολογία του άγχους (b = -.02, 95% C.I. = -.04, -.01) και στην υποκλίμακα του καταστασιακού άγχους (b = -.04, 95% C.I. = -.06, -.01). Όμοια, βρέθηκε στατιστικά σημαντική επίδραση της δυαδικής προσαρμογής και του μεταγεννητικού δεσμού από κοινού στα επίπεδα της κατάθλιψης στους 3 μήνες μετά τον τοκετό (b = -.01, 95% C.I. = -.02, -.006). Συμπεράσματα. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι οι πατέρες κατά την περιγεννητική περίοδο είναι ψυχικά επιβαρυμένοι και φανερώνουν την ανάγκη περαιτέρω μελέτης του περιγεννητικού άγχους και της κατάθλιψης στους πατέρες στον ελληνικό πληθυσμό.Introduction. The transition to fatherhood comprises an adjusting period to new circumstances and is often linked with an increase in anxiety and depression rates, prenatal and postnatal anxiety, and depression, attributed to the changing relationship dynamics with their partners, as well as the newly forming bond with their newborn. Aim. The goal of this study is to measure the rates of anxiety and depression that new fathers experience, both before and after childbirth. The study also aims to find the correlation between anxiety and depression rates and the fathers’ relationships to their partners and newborns during the first months of life. Methods. The data was collected from a sample pool of eighty (80) new fathers aged between 30 and 53 years, clients of a Perinatal Day Center. Prenatal anxiety and depression were measured using the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), Perinatal Anxiety Screening Scale (PASS), Patient Health Questionnaire-9 (PHQ-9) and Dyadic Adjustment Scale (DAS). The postnatal rates of anxiety and depression, namely after the first 3 and first 6 months after birth, were measured using the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), Perinatal Anxiety Screening Scale (PASS), State-Trait Anxiety Inventory (STAI) and Postpartum Bonding Questionnaire (PBQ). Results. According to the analysis of the data collected, the rates of perinatal anxiety in new fathers increased after childbirth (M.A. = 12.7 prenatally and M.A. = 19.48 in 3 months postnatally, p ≤.001). Anxiety was reported to be higher 3 months after birth, compared to 6 months after birth, as mentioned in the bibliography. However, this finding is only statistically significant in the overall measure of anxiety rates, and not for the individual rates of state and trait anxiety. It also became clear that there is significant correlation between anxiety and depression, and prenatal, as well as postnatal dyadic adjustment. Further analysis showed that fathers who experienced lower rates of anxiety reported a better bond with their newborn. An exemption was the rate of state anxiety at 3 months after birth, though it was found to be marginally statistically significant. Similar results were found for the rates of depression associated with the bond with the newborn, 6 months after birth. Finally, the effect of dyadic adjustment and postnatal bond was found to be statistically significant in relation to overall anxiety rates 3 months after birth (b = -.02, 95% C.I. = -.04, -.01), as well as to the rates of state anxiety (b = -.04, 95% C.I. = -.06, -.01) Similarly, the correlation between depression at 3 months after birth, and dyadic adjustment and postnatal bond was statistically significant (b = -.01, 95% C.I. = -.02, -.006). Conclusions. The results showed that fathers are psychologically charged before and after birth, and they also showcase the need to further study the anxiety and depression that new Greek fathers experience during the early stages of fatherhood

Σχολική Σύνδεση, Δεσμός με τους Γονείς και Ψυχική Υγεία

Στην παρούσα μελέτη διερευνάται η σχέση της σχολικής σύνδεσης και του δεσμού με τους γονείς με την ψυχική υγεία των εφήβων. Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 121 μαθητές που φοιτούσαν στις τρεις τάξεις του γυμνασίου, με μέσο όρο ηλικίας τα 13,18 έτη. Οι έφηβοι/ες συμπλήρωσαν τρία ερωτηματολόγια που αφορούσαν στη σχολική σύνδεση (Goodenow, 1993), στο δεσμό με τους γονείς (Gullone & Robinson, 2005) και στα προβλήματα ψυχικής υγείας (Goodman, Meltzer & Bailey, 1998). Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τόσο η σχολική σύνδεση όσο και ο δεσμός με τους γονείς συνδέονται με τα συνολικά προβλήματα ψυχικής υγείας. Επιπλέον, οι δύο μεταβλητές φάνηκε να προβλέπουν τα συνολικά προβλήματα ψυχικής υγείας αλλά και επιμέρους δείκτες αυτών, με την κάθεμία να συνεισφέρει στο δικό της βαθμό. Η σχολική σύνδεση ήταν ισχυρότερος προβλεπτικός παράγοντας στα συνολικά προβλήματα ψυχικής υγείας και στα συναισθηματικά προβλήματα, ενώ ο δεσμός με τους γονείς ήταν ισχυρότερος προβλεπτικός παράγοντας για τα προβλήματα στις σχέσεις με τους συνομηλίκους. Η υπερκινητικότητα προβλέποταν, με μικρή ισχύ, μόνο από τη σχολική σύνδεση, ενώ τα προβλήματα διαγωγής δεν προβλέποταν από καμία μεταβλητή. Τέλος, βρέθηκε μερική διαμεσολάβηση της σχολικής σύνδεσης στην επίδραση του δεσμού με τους γονείς στα προβλήματα ψυχικής υγείας. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι τόσο η σχολική σύνδεση όσο και ο δεσμός με τους γονείς αποτελούν σημαντικούς παράγοντες για την ψυχική υγεία των εφήβων.The present study investigates the relationship between school connectedness, parental attachment and adolescents' mental health. The sample consisted of 121 middle school students with average age 13.18 years old. The adolescents completed three questionnaires of school connectedness (Goodenow, 1993), parental attachment (Gullone & Robinson, 2005), and mental health problems (Goodman, Meltzer & Bailey, 1998). The results revealed that both school connectedness and parental attachment were associated with overall mental health problems. In addition, the two variables appeared to predict, to a different degree, the overall mental health problems and their specific indicators. School connectedness was a stronger predictor of overall mental health and emotional problems, while parental attachment was a stronger predictor of peer relationship problems. Hyperactivity/inattention symptoms were, slighlty, predicted by school connectedness, while behavioral problems were not predicted by any variable. Finally, school connectedness only partially mediated the relationship beetwen parental attachment and mental health problems. The results of the present study reveals that both school connectedness and parental attachment are important factors of adolescents' mental health

Εκφοβισμός, Προσωπικότητα και Δεσμός Προσκόλλησης σε Μαθητές Προεφηβικής Ηλικίας

Η εκφοβιστική συμπεριφορά έχει βρεθεί πως συνδέεται με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και το δεσμό προσκόλλησης. Ωστόσο, η σχέση του εκφοβισμού με τους Μεγάλους Πέντε Παράγοντες της προσωπικότητας δεν έχει περιγραφεί επαρκώς. Σκοπός της παρούσας ερευνητικής μελέτης είναι να εξετάσει τη σχέση ανάμεσα στον εκφοβισμό, την προσωπικότητα (μοντέλο Πέντε Παραγόντων) και το δεσμό σε δείγμα 282 μαθητών (43,3% κορίτσια) των τελευταίων 2 τάξεων του δημοτικού σχολείου μέσω ενός ερωτηματολογίου αυτοαναφοράς. Από τις αναλύσεις διαφάνηκε ότι τα αγόρια εκφοβίζουν πιο συχνά επιλέγοντας περισσότερη άμεση επιθετικότητα σχέσεων, φυσική και λεκτική επιθετικότητα, λιγότερη έμμεση επιθετικότητα σχέσεων και συμπεριφορική επιθετικότητα. Επιπλέον, παρατηρήθηκε ότι οι θύτες σημείωσαν χαμηλότερη βαθμολογία στην Ευσυνειδησία και την Καλή Προαίρεση/Συνεργατικότητα και υψηλότερη στη Συναισθηματική Αστάθεια σε σχέση με τους αμέτοχους. Το μεγαλύτερο ποσοστό τόσο των θυτών όσο και των αμέτοχων δήλωσαν ασφαλή δεσμό προσκόλλησης. Οι συσχετίσεις των μεταβλητών έδειξαν ότι ο εκφοβισμός παρουσίασε θετική συσχέτιση με τη συναισθηματική αστάθεια και αρνητική με την ευσυνειδησία, την καλή προαίρεση/συνεργατικότητα και την πνευματική διαθεσιμότητα, ενώ βρέθηκε πως η χρήση διαφορετικών μορφών εκφοβισμού είναι ανεξάρτητη από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας. Τα ευρήματα υπογραμμίζουν το ρόλο της προσωπικότητας και του δεσμού προσκόλλησης στην εκδήλωση του φαινομένου και συζητούνται στη βάση της προοπτικής αξιοποίησής τους στην εφαρμογή παρεμβατικών προγραμμάτων που στοχεύουν στην ενίσχυση των θετικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας.Bullying has been recognized as a serious problem in many countries, including Greece, with an increasing number of empirical studies investigating the phenomenon in Greek schools. Bullying has been linked to specific personality traits and attachment style. However, to date, relatively little is known about the association between bullying and the Big Five personality factors. Hence, the purpose of the current study is to examine the relationship among bullying, personality (Five Factor Model) and attachment style in a sample of Greek preadolescents. Furthermore, the present research aims to study the various forms of bullying (physical, direct and indirect relational, verbal, behavioral) in order to investigate whether participation in different forms of bullying is related to the same personality characteristics. Overall, 282 students (43,3% girls) attending the last two grades of Greek public elementary school took part in the study. Participants completed a self-report questionnaire measuring bullying, Big Five personality factors and attachment style. Results indicated that participants reported primarily more indirect relational, physical and verbal aggression. Specifically, approximately one quarter of the sample was classified as bullies, while the rest were uninvolved. Data analysis showed that boys participated more frequently in bullying, reporting more direct relational, physical and verbal aggression, and less indirect relational and behavioral aggression compared to girls. Compared to the uninvolved, bullies scored lower on Conscientiousness, Agreeableness, and higher on Emotional Instability. Of special interest was the finding that a high percentage of both bullies and uninvolved participants reported secure attachment style. Further analyses showed that, in terms of gender, most of the bullies reporting secure attachment were boys. However, no statistically significant gender differences in personality traits were evident for this group. Additionally, results indicated that many uninvolved students reported insecure attachment. Particularly, uninvolved girls with insecure attachment reported more Emotional Instability and Agreeableness compared to boys. Correlation analyses for the total sample showed that all forms of bullying were positively associated with Emotional Instability, and negatively with Conscientiousness, Agreeableness and Openness to Experience. Therefore, involvement in different bullying forms was independent of participants’ personality traits. Findings are discussed in terms of prevention and intervention strategies regarding bullying, with practical suggestions including the reinforcement of positive personality traits in bullies, curricular changes, as well as individualized intervention programs for those involved

Η διερεύνηση του ρόλου της συμπόνιας και των τύπων δεσμού στο στρες

Σκοπός: Η παρούσα έρευνα έχει σκοπό να εξετάσει τη σχέση μεταξύ της συμπόνιας για τον εαυτό και τους άλλους με το στρες και το δεσμό ενηλίκων σε Ελληνικό πληθυσμό. Η συμπόνια αποτελεί ένα χαρακτηριστικό που συνδέεται με χαμηλότερο στρες και λιγότερη ψυχοπαθολογία και αυξημένη ευεξία. Η συμπόνια είναι στενά συνυφασμένη με το σύστημα του δεσμού που ενεργοποιείται σε συνθήκες στρες και φαίνεται ότι επηρεάζει την ικανότητα των ατόμων να αντιμετωπίσουν αρνητικές καταστάσεις στη ζωή τους. Υλικό και Μέθοδος: Στην παρούσα έρευνα συμμετείχαν 299 προπτυχιακοί φοιτητές από δύο Ελληνικά Πανεπιστήμια. Όλοι οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν αυτό-αναφορικά εργαλεία για τη μέτρηση της συμπόνιας για τον εαυτό και τους άλλους, για τους τύπους δεσμού, το αντιλαμβανόμενο στρες και την επιβάρυνση από στρεσογόνα γεγονότα ζωής κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου. Για τον έλεγχο των υποθέσεων πραγματοποιήθηκε ανάλυση συσχετίσεων και bootstrapping. Αποτελέσματα: Οι φοιτητές που είχαν βιώσει περισσότερα στρεσογόνα γεγονότα ανέφεραν υψηλότερα επίπεδα στρες, μειωμένη συμπόνια για τον εαυτό τους αλλά αυξημένη συμπόνια για τους άλλους. Η συμπόνια για τον εαυτό σχετιζόταν αρνητικά με το στρες, θετικά με τον ασφαλή δεσμό και αρνητικά με το φοβικό και έμμονο τύπο δεσμού. Τα αυξημένα επίπεδα στρες που οφείλονται στην επιβάρυνση από στρεσογόνα γεγονότα, εξηγούνται εν μέρει από την έλλειψη συμπόνιας για τον εαυτό ενώ η συμπόνια για τον εαυτό διαμεσολαβεί πλήρως τη σχέση του στρες με το φοβικό τύπο. Η συμπόνια για τους άλλους σχετιζόταν θετικά με τον ασφαλή δεσμό και αρνητικά με τον απορριπτικό τύπο δεσμού. Συμπεράσματα: H συμπόνια για τον εαυτό μπορεί να έχει προφυλακτική δράση στην αντίληψη και αντιμετώπιση του στρες και των αρνητικών συνεπειών του ανασφαλούς δεσμού. Είναι σημαντικό να εξετασθεί η σχέση της συμπόνιας για τους άλλους με θετικά χαρακτηριστικά όπως η αίσθηση συνοχής και η αποδοχή κοινωνικής υποστήριξης που ενισχύουν έμμεσα την ανθεκτικότητα στο στρες. Η παρούσα έρευνα καταδεικνύει τη σημασία της περαιτέρω διερεύνησης του ρόλου της συμπόνιας και του δεσμού στην αντιμετώπιση του στρες σε ποιοτικές, διαχρονικές και τυχαιοποιημένες κλινικές έρευνες. Προτείνεται ότι η ικανότητα εκδήλωσης συμπόνιας είναι ένας εναλλακτικός μηχανισμός αντιμετώπισης του στρες που έχει διαμορφωθεί κατά την εξέλιξη του ανθρώπου.Objectives. The purpose of the present study was to investigate the relationship between compassion, stress and attachment in a Greek sample. Compassion is a trait that is linked with lower stress, less psychopathology and greater well-being. Compassion is closely related to the attachment system that is activated during stress conditions and it seems to influence man’s capacity to deal with adverse life events such as stress. Method. 299 undergraduate students from two Greek universities participated in the present study. All participants completed self-report measures of self-compassion, compassion for others, adult attachment styles, perceived stress and the occurrence of stressful events. Hypotheses were tested with correlations and multimodal regression analysis with the use of bootstrapping method. Results. Greater amount of stressful events were correlated positively with levels of perceived stress, lower self-compassion and higher compassion for others. Self-compassion and fearful attachment were negatively correlated with perceived stress. Self compassion partially mediated the relationship between stressful events and stress. Moreover, self-compassion mediated fully the relationship between fearful attachment and perceived stress. Secure attachment was positively correlated with compassion for self and others and dismissive attachment was negatively related to compassion for others. Conclusion. Self-compassion may have stress buffering properties and can be useful for dealing with the adverse effects of insecure attachment on stress. It was suggested that it is interesting to explore the relationship between compassion for others and positive characteristics such as sense of coherence and social support that may enhance stress resilience indirectly. The above findings imply that it is important to investigate further the role of compassion and attachment in coping with stress in qualitative, longitudinal studies as well as randomized control trials. Compassion may be one alternative mechanism for coping with stressful events and stress, other than fight or flight that has been shaped by evolution

Γονικός Δεσμός και Ψυχοκοινωνική Προσαρμογή έφηβων προσφύγων και μεταναστών: Ο διαμεσολαβητικός ρόλος του τραύματος και της νοσταλγίας

Η παρούσα έρευνα εξετάζει τη σχέση μεταξύ γονικού δεσμού και ψυχοκοινωνικής προσαρμογής σε παιδιά μεταναστών και προσφύγων και σε ποιο βαθμό διαμεσολαβούν στη σχέση αυτή η νοσταλγία και το τραύμα Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 130 έφηβοι πρόσφυγες και 155 έφηβοι μετανάστες ηλικίας 15-17 ετών. Στους συμμετέχοντες χορηγήθηκαν: 1. Children’s Revised Impact of Event Scale-8 (CRIES-8) (Giannopoulou, Strouthos, Smith, Dikaiakou, Galanopoulou & Yule, 2006) που αξιολογεί την παρεμβατική και την αποφευκτική συμπεριφορά, 2. The Inventory of Parent and Peer Attachment- Revised (IPPA-R) (Gullone & Robinson, 2005), μια κλίμακα που αξιολογεί την ποιότητα του δεσμού με τους γονείς και τους συνομηλίκους, την εμπιστοσύνη, την επικοινωνία και την αποξένωση, 3. Την κλίμακα Sociocultural Adaptation Scale (SCAS-R) (Wilson, 2013), που μελετά τη ψυχοκοινωνική προσαρμογή και 4. Την Κλίμακα Νοσταλγίας (Southampton Nostalgia Scale) (Routledge, Arndt, Wildschut, Sedikides, Hart, Juhl, et al., 2011), μια κλίμακα που αξιολογεί την έννοια του νοήματος της ζωής και την τάση για το αίσθημα της νοσταλγίας. Από τα αποτελέσματα φάνηκε, ότι ο δεσμός με τους φίλους και η νοσταλγία μπορούν να προβλέψουν την ομαλή ψυχοκοινωνική προσαρμογή έφηβων προσφύγων και μεταναστών. Επίσης, ο δεσμός με τους γονείς συσχετίζεται θετικά με την προσαρμογή των μεταναστών. Τέλος, ο δεσμός με τον πατέρα παρουσιάζει αρνητική συσχέτιση με το τραύμα.The present study examines the relationship between parental bonding and psychosocial adjustment in immigrant and refugee adolescents and whether nostalgia and trauma mediate this relationship. The sample of the study consisted of 130 adolescent refugees and 155 adolescent immigrants aged 15 to 17 years. Participants were given: 1. Children’s Revised Impact of Event Scale-8 (CRIES-8) (Giannopoulou, Strouthos, Smith, Dikaiakou, Galanopoulou & Yule, 2006) assessing intrusive and avoidant behavior, 2. The Inventory of Parent and Peer Attachment- Revised (IPPA-R) (Gullone & Robinson, 2005), a scale that assesses the quality of bond with parents and peers, trust, communication and alienation, 3.The Scale Sociocultural Adaptation Scale (SCAS-R) (Wilson, 2013), examining psychosocial adjustment and 4. The Nostalgia Scale (Southampton Nostalgia Scale) (Routledge, Arndt, Wildschut, Sedikides, Hart, Juhl, et al., 2011), a scale that assesses the notion of life's meaning and the tendency for feeling nostalgic. The results show, that bonding with friends and nostalgia can predict the psychosocial adjustment of adolescent refugees and immigrants. Also the bond with parents (parenting) is positively correlated with the adaptation of immigrants. Finally the bond with father is negatively correlated with trauma