ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΔΥΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 6ο ΑΙΩΝΑ (ΓΟΝΔΕΒΑΛΔΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ)

Ce travail effleure le sujet des relations entre Byzance et l'Occidentpendant la duexième moitié du Vie siècle. Pendant cette période-là, onobserve une certaine mobilité dans le royaume des Francs, laquelle s'attachesurtout aux discords dynastiques des prétendants du trône qui chancellait.Dans ces discords, entres les autres, est mêlé aussi Gondovald, fils naturelmais pas reconnu du rois des Francs Clotaire, qui, ayant été soumis à desplusieurs persecutions, il était réfugié dans la cours impériale deConstantinople, où il était accepté et reconnu comme membre de la familleroyale franque. La question posée sur la immixtion ou pas de l'empereurbyzantin à la prétention de Gondovald, s'examine sous le prisme d'unnouveau jusqu'au moment facteur, c'est-à-dire, nous examinons si, commentet combine des diverses facteurs économiques et surtout les commerçants tantde l'Est que de l'Ouest ont été mêlés et participé au cours de cet événement.La conclusion où on arrive est que ces facteurs, à l'égard d'assurer desmeilleurs conditions, favorables pour leurs propres affaires, ont été mêlésdans les événements, et ils ont joué un role secondaire et soutenant, quipourrait être plus important, si lempereur Maurice avait décidé d'adopter uneparticipation plus efficece

ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΔΥΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 6ο ΑΙΩΝΑ (ΓΟΝΔΕΒΑΛΔΟΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ)

Ce travail effleure le sujet des relations entre Byzance et l'Occidentpendant la duexième moitié du Vie siècle. Pendant cette période-là, onobserve une certaine mobilité dans le royaume des Francs, laquelle s'attachesurtout aux discords dynastiques des prétendants du trône qui chancellait.Dans ces discords, entres les autres, est mêlé aussi Gondovald, fils naturelmais pas reconnu du rois des Francs Clotaire, qui, ayant été soumis à desplusieurs persecutions, il était réfugié dans la cours impériale deConstantinople, où il était accepté et reconnu comme membre de la familleroyale franque. La question posée sur la immixtion ou pas de l'empereurbyzantin à la prétention de Gondovald, s'examine sous le prisme d'unnouveau jusqu'au moment facteur, c'est-à-dire, nous examinons si, commentet combine des diverses facteurs économiques et surtout les commerçants tantde l'Est que de l'Ouest ont été mêlés et participé au cours de cet événement.La conclusion où on arrive est que ces facteurs, à l'égard d'assurer desmeilleurs conditions, favorables pour leurs propres affaires, ont été mêlésdans les événements, et ils ont joué un role secondaire et soutenant, quipourrait être plus important, si lempereur Maurice avait décidé d'adopter uneparticipation plus efficece

Πόλεμος και διπλωματία την εποχή της Κωνσταντίνειας δυναστείας: η εξωτερική πολιτική της αυτοκρατορίας από τον Κωνσταντίνο Α’ στον Ιουλιανό

Στο πλαίσιο της εργασίας ερευνάται η εξωτερική πολιτική της Βυζαντινής αυτοκρατορίας την περίοδο από τον Κωνσταντίνο Α΄ έως τον Ιουλιανό. Μελετήθηκαν οι ενέργειες, τόσο των πολεμικών όσο και των διπλωματικών, στις σχέσεις με τους γειτονικούς λαούς προκειμένου να ανασυνθεθεί η πολιτική των αυτοκρατόρων της δυναστείας. Η βασιλεία του Κωνσταντίνου συνιστά κομβική στιγμή για τη μετεξέλιξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε βυζαντινή, συνδυάζοντας χαρακτηριστικά και από τις δύο κρατικές οντότητες. Η εξέταση των ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής, μπορεί να αποκαλύψει περαιτέρω πτυχές των ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών, οι οποίες συντελούντο τον 4ο αιώνα. Αρχίζοντας από το 313 όταν η το κράτος διαιρέθηκε μεταξύ Κωνσταντίνου και Λικίνιου, μελετάται η στάση του Κωνσταντίνου τόσο προς τα εξωτερικά σύνορα και κυρίως τον Ρήνο, όσο και προς τον Λικίνιο επί του οποίου τελικά επικράτησε. Ως απόλυτος κυρίαρχος μετά το 324, μπορούσε πλέον να ορίζει την εξωτερική πολιτική, με κύρια πεδία δράσης του τον Δούναβη και την Περσία. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις φαίνεται πως εισήγαγε καινοτομίες, καθώς αφενός ενέταξε σε νέο πλαίσιο τη σχέση με τους Γότθους και αφετέρου επιστράτευσε τη χριστιανική θρησκεία στο πεδίο της διπλωματίας, εκφράζοντας μια νέα ιμπεριαλιστική ιδεολογία. Ο θάνατός του οδήγησε στον κατακερματισμό της εδαφικής επικράτειας ανάμεσα στους γιους του, με συνέπεια την διάσπαση και της ενιαίας εξωτερικής πολιτικής. Στη Δύση οι γιοι του, Κωνσταντίνος Β΄ και Κώνστας, αν και δεν υφίσταται πληθώρα πηγών, συνέχισαν την τακτική της επιθετικής άμυνας του πατέρα τους, περισσότερο όμως σε αμυντική στόχευση, καθώς δεν είχαν τις δυνατότητες για κατακτήσεις. Στην Ανατολή, ο Κωνστάντιος είχε να αντιμετωπίσει τους Πέρσες, εφαρμόζοντας μια συνεκτική αμυντική πολίτική, αποσκοπώντας παράλληλα και στην εξοικονόμηση των δυνάμεων και των πόρων της αυτοκρατορίας. Ο Κωνστάντιος στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη διπλωματία και ιδιαίτερα για την ανάπτυξη των σχέσεων του με τους λαούς της Ανατολής για τον πόλεμο εναντίον των Περσών, χρησιμοποίησε τον χριστιανισμό, με κορυφαία στιγμή την ιεραποστολή στην Ερυθρά Θάλασσα. Οι διπλωματικές ικανότητές του, αποτυπώνονται ευρύτερα στην εμφύλια σύγκρουση με τον Μαγνέντιο, με τους ελιγμούς του επί του Βετράνιου και στη συνέχεια εκμεταλλευόμενος τους Αλαμανούς κατάφερε να αναδειχθεί κυρίαρχος. Η πολιτική του αν και με σαφή αμυντική προσήλωση δεν συνεπαγόταν και μια παθητική στάση, καθώς όπου κρινόταν απαραίτητο είτε στην Ανατολή, είτε στη Δύση, επιστράτευσε και επιθετικές κινήσεις για τη διασφάλιση των συνόρων. Ο Ιουλιανός, το τελευταίο μέλος της δυναστείας, ξεκίνησε την πορεία του ως καίσαρας στη Γαλατία, δείχνοντας τα πρώτα σημάδια της επιθυμίας του για ανανέωση της επιθετικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Η εισβολή του στην Περσία αν και αποτέλεσε την υλοποίηση των κατακτητικών σχεδίων του Κωνσταντίνου, δεν μπορεί να μην θεωρηθεί ότι οφειλόταν ως έναν βαθμό και στην ανάγκη του για επιβεβαίωση των ανατρεπτικών πολιτικών του σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Η εξωτερική πολιτική της περιόδου είναι εύλογο ότι εκφραζόταν με διαφορετικό τρόπο από τον εκάστοτε αυτοκράτορα, με στόχο την αντιμετώπιση των κινδύνων της βασιλείας του. Ωστόσο μπορούν να εντοπιστούν ορισμένα διαχρονικά χαρακτηριστικά. Η θρησκευτική διπλωματία αναπτύχθηκε περαιτέρω προκειμένου να μετατραπεί σε βασικό εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής, ενώ η επιθυμία για επιθετική στάση φαίνεται πως είχε απήχηση στη κοινωνία, μετά την κρίση του 3ου αιώνα και τη σταθεροποίηση από την Τετραρχία, οδηγώντας όμως εν τέλει σε σημαντική ήττα της αυτοκρατορίας.The research deals with the issue of foreign policy of the Byzantine Empire during the period from Constantine I to Julian. The aim of this work is to study the actions, both military and diplomatic, in relations with neighboring peoples to reconstruct the policies of the emperors of that dynasty. The reign of Constantine represents a crucial moment in the transformation of the Roman Empire into the Byzantine, combining characteristics from both states. The examination of foreign policy matters can reveal further aspects of the broader social changes that occurred during the 4th century. Starting from 313 when the state was divided between Constantine and Licinius, the attitude of Constantine is examined towards the external borders, primarily the Rhine, as well as towards Licinius, whom he eventually defeated. As the absolute ruler after 324, he could now determine foreign policy, with the main areas of action being the Danube and Persia. In both cases, it seems that he introduced innovations, as he integrated the relationship with the Goths into a new framework and enlisted the Christian religion in diplomacy, expressing a new imperial ideology. His death led to the fragmentation of the territorial domain among his sons, resulting in the division of the unified foreign policy. In the West, his sons, Constantine II and Constans, continued their father's strategy of aggressive defense, though more defensively oriented since they lacked the capabilities for conquests. In the East, Constantius had to confront the Persians, implementing a consistent defensive policy, while also aiming to conserve the forces and resources of the empire. Constantius relied heavily on diplomacy, particularly in developing relations with the peoples of the East, employing Christianity as an important mean, with a crucial moment being the mission to the Red Sea. His diplomatic abilities are more broadly reflected in the civil conflict with Magnentius, employing maneuvers against Vetranio, and subsequently utilizing the Alamanni to establish his dominance. Although his policy had a clear defensive commitment, it did not imply a passive stance, as he also launched offensive actions to safeguard the borders, wherever deemed necessary, both in the East and the West. Julian, the last member of the dynasty, commenced his journey as Caesar in Gaul, showing the first signs of his desire for the renewal of aggressive and imperiliastic policies. His invasion of Persia, while indeed realizing Constantine's expansionist plans, cannot be considered without being, to some extent, attributed to his need to reaffirm his radical policies on internal matters. The foreign policy of this period is expressed in different ways by each emperor, with the aim of addressing the dangers to their reign. However, certain enduring characteristics can be identified. Religious diplomacy developed further to become a fundamental instrument of foreign policy, while the desire for an aggressive stance appears to have found support in society after the 3rd-century crisis and the stabilization of the Tetrarchy, though leading eventually to a significant defeat for the empire

Τα όρια των χωρών και των επαρχιών της Μικράς Ασίας

[ Δε διατίθεται περίληψη / no abstract available

ΟΙ «ΚΑΝΤΑΤΟΡΕΣ»

Die zwei wichtigsten Militärschriften der byzantinischen Zeit - d. h. das"Strategikon" des Pseudo-Maurikios (Ende des 6. / Anfang des 7. Jhdts) unddie "Taktika" des Kaisers Leo VI. (Ende des 9. / Anf. des 10. Jhdts) -empfehlen,dass bei jeder Schwadron ein "cantator" dienen soll. Pseudo-Maurikios aberspricht bloss von einem Sänger, der alte Siege besingt, während Leo VI. empfiehet,dass der "Sänger" ein gebildeter Soldat sein müsse, der eine Rede ideologischenInhalts halten kann. Der sich auf Leo stützende Nikephoros Ouranos (11.Jhdt.) gebraucht, in seinem "Taktikon", nicht mehr das Wort "cantator".Das Wort "cantator" treffen wir zum ersten Mal in der Kriegsliteratur im"Strategikon" des Maurikios (Ende des 6. / Anfang des 7. Jhdts) und zwar imII. Teil, "Von der Kavallerie". Die Quellen dieses Teils des Werkes sind nichtbekannt.Eventuelle Korrelationen mit den alten Griechen, etwa dem berühmtenTyrtaios u.a., oder mit den keltischen Barden, oder aber mit den mittelalterlichen"Jongleurs de geste" sind fragwürdig.Das alles führt mich zu einigen Gedanken:1. Wir wissen, dass in der spätrömischen und frühbyzantinischen Armeesehr viele "Barbaren" dienten, entweder als Söldner oder als "foederati", oderauch "Römer" barbarischer Herkunft. Der grösste Teil von diesen Barbarenwaren Germanen und zwar Goten.2. Wir wissen, dass in den Schlachten des 4. Jhdts zwischen Byzantinernund Goten, die Kavallerie der letzten den siegreichen Ausschlag gab (Adrianopel378, u.a.).3. Wir wissen, dass nach diesen Niederlagen das byz. Reich sich intensivermit dem Aufbau der Kavallerie beschäftigte.4. Wir wissen, dass nach Tacitus, Ammianus Marcellinus u.a., die germanischenStämme ihre Vorfahren und ihre Krieger sehr verehrten, und dass sieKriegsgesänge liebten, die sie vor der Schlacht sangen, und in denen sie dievorherigen Siege und die Heldentaten der Vorfahren preissten.Nach alledem habe ich den starken Eindruck, dass die "cantatores" undihr Werk einen germanischen Einfluss aufzeigen

Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Α΄: Πρόσωπα, πολιτική, νομοθεσία, στρατιωτική δράση

Στην παρούσα διπλωματική εργασία, εξετάζονται σε ατομικό επίπεδο οι ζωές και οι προσωπικότητες των μελών της οικογένειας του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α΄, δηλαδή της πρώτης και της δεύτερης συζύγου του, των τεσσάρων γιων του και των δύο θυγατέρων του. Ειδικότερα, στις περιπτώσεις των γιων του, οι οποίοι υπήρξαν συμμέτοχοι ή διάδοχοί του στην διακυβέρνηση της Αυτοκρατορίας , εξετάζεται η πολιτική τους σταδιοδρομία, το νομοθετικό τους έργο και η στρατιωτική τους δράση. Στην εισαγωγή της εργασίας, περιγράφεται με επιγραμματικό τρόπο η προσφορά του Κωνσταντίνου στην ανθρωπότητα, η ζωή του, η δράση του ως στρατιωτικού, νομοθέτη και πολιτικού σχεδιαστή, και η οικογενειακή του κατάσταση. Το πρώτο κεφάλαιο της εργασίας αναφέρεται στην Μινερβίνα, πρώτη σύζυγο του Κωνσταντίνου, και δίδεται απάντηση στο ερώτημα αν η Μινερβίνα ήταν παλλακίδα ή σύζυγος του Κωνσταντίνου, όπως και στο ερώτημα αν η Ελένη, μητέρα του Κωνσταντίνου, ήταν παλλακίδα ή σύζυγος του πατέρα του, Κωνστάντιου Α΄. Το δεύτερο κεφάλαιο της εργασίας αναφέρεται στην Φαύστα, δεύτερη σύζυγο του Κωνσταντίνου. Επιχειρείται μια περιγραφή των συνθηκών κάτω από τις οποίες ο Κωνσταντίνος την νυμφεύθηκε και μια περιγραφή της ζωής της με τον Κωνσταντίνο. Το τρίτο κεφάλαιο της εργασίας αναφέρεται στον Κρίσπο, τον μεγαλύτερο γιο του Κωνσταντίνου. Μεταξύ άλλων, διερευνώνται τα αίτια της καταδίκης του σε θάνατο από τον πατέρα του. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης, εξετάζονται οι θάνατοι του Λικινίου Β΄, ανεψιού του Κωνσταντίνου, και της Φαύστας, οι οποίοι αποδίδονται στον Κωνσταντίνο. Μια αναλυτική εξέταση των πηγών, όμως, αποκαλύπτει μια τελείως διαφορετική εικόνα. Στο τέταρτο κεφάλαιο της εργασίας αναλύεται η προσωπικότητα και το έργο του Κωνστάντιου Β΄, τρίτου γιου του Κωνσταντίνου. Ο Κωνστάντιος υπήρξε ο επικρατέστερος από τους άμεσους διαδόχους του πατέρα του. Περιγράφονται διεξοδικά η παιδική ηλικία του Κωνστάντιου, η σταδιοδρομία του στην διακυβέρνηση της Αυτοκρατορίας, οι πολυετείς του αγώνες για την υπεράσπιση της Αυτοκρατορίας από τις επιθέσεις των εχθρών της σε πολλά μέτωπα, η οικογενειακή του ζωή, η προσωπικότητά του, το πολιτιστικό του έργο, η συμβολή του σε όλους τους τομείς του δικαίου, και η θρησκευτική του πολιτική. Στα επόμενα κεφάλαια, προσεγγίζονται με συνοπτικό, αλλά όσο το δυνατόν πιο περιεκτικό τρόπο, οι ζωές, οι προσωπικότητες και τα έργα των λιγότερο γνωστών παιδιών του Κωνσταντίνου: του Κωνσταντίνου Β΄, του Κώνστα, της Κωνσταντίνας και της Ελένης. Τελικά, γίνεται μια ανακεφαλαίωση των συμπερασμάτων για το κάθε μέλος της οικογένειας του Κωνσταντίνου, και προβάλλεται η σχέση του κάθε ενός από αυτά τα πρόσωπα με τον ίδιο τον Κωνσταντίνο. Η εργασία κοσμείται με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.In the present thesis, I examine the lives and personalities of the members of Emperor Constantine I’s family, that is, his first and his second wife, his four sons and his two daughters, on an individual level. Particularly, in the cases of his sons, who were his colleagues or his successors in the governance of the Empire, I examine their political career, their legislative work and their military activity as well. In the paper’s introduction, Constantine’s contribution to mankind, his activity as a military man, a legislator and a political design thinker, and his family status are described in a consice manner. The paper’s first chapter is about Minervina, Constantine’s first wife, and an answer is provided for the question whether Minervina was Constantine’s wife or his concubine, as well as for the question whether Helena, Constantine’s mother, was his father’s, Constantius I’s, wife or concubine. The paper’s second chapter is about Fausta, Constantine’s second wife. I attempt a description of the circumstances under which Constantine took her as a wife and a description of her life with Constantine. The paper’s third chapter is about Crispus, Constantine’s eldest son. Among other things, I investigate the causes of his condemnation to death by his father. In the context of this discussion, I examine the deaths of Licinius II, nephew of Constantine, and Fausta, which are regularly ascribed to Constantine. An analytical examination of the sources, though, reveals an entirely different picture. In the paper’s third chapter, the life and work of Constantius II, Constantine’s third son, are thoroughly examined. Constantius was his father’s predominant direct successor. Constantius’ childhood, his career in the governance of the Empire, his perennial struggles for the Empire’s defence against the attacks of its enemies on multiple fronts, his domestic life, his personality, his cultural work, his contribution to all fields of law, and his religious policy, are described in detail. In the following chapters, the lives, personalities and works of Constantine’s lesser-known children are approached briefly, but as comprehensively as possible. These are: Constantine II, Constans, Constantina and Helena. Finally, a summation of the conclusions for each member of Constantine’s family is made, and the relation of each of these persons to Constantine himself is highlighted. The paper is enriched with rare depictions of Constantine and his family members

Η βυζαντινή Μικρά Ασία (6ος-12ος αι.), Byzantine Asia Minor (6th-12th cent.), Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών

[Δε διατίθεται περίληψη / no abstract available

Gálatas 5,1-6: a vida no Espírito Uma prática da liberdade frente ao caráter escravizador da lei

Neste artigo é realizada uma análise narrativa de Gl 5,1-6, onde os eixos temáticos da liberdade no Espírito e a escravidão da lei são confrontados. A liberdade é um tema fundamental na epístola aos Gálatas É nesta perícope em que o apóstolo estabelece o pilar central de seu pensamento a respeito da liberdade. Para explicar este fato, o artigo divide-se em quatro partes. Na primeira parte justifica-se a pertinência do tema escolhido e explica-se a metodologia. A partir da segunda parte, estabelecemos uma plataforma histórica sobre a qual os receptores da carta interpretaram as palavras de Paulo, com a finalidade de entender qual o contexto sociorreligioso de onde surgem as características narrativas do discurso. Na terceira parte faz-se uso da análise literária e são identificadas as linhas semânticas e discursivas do texto, colocando em relevo as expressões linguísticas e literárias que dão sentido à mensagem do apóstolo. Finalmente, o artigo termina com uma hermenêutica dos conceitos da liberdade da vida no Espírito diante da lei